Rotdag

Ik sta in de keuken als hij thuiskomt. Hij komt binnen door de achterdeur, blijft bij me staan en streelt me over de rug. Omdat ik net bezig was een ei door een sausje te kloppen dat niet mag schiften, duurt het even voor ik het vuur laag kan draaien en mijn hoofd naar hem opheffen voor een kus. Ik schrik van zijn blik: hij ziet er vermoeid en ongelukkig uit.
“Lieverd, wat is er?” vraag ik, terwijl ik me naar hem toedraai en zijn gezicht in mijn handen neem. Hij zucht.
“Pff… Ach – gewoon, een rotdag,” zegt hij en kust me. Daar neem ik geen genoegen mee. Ik duw hem zachtjes naar de woonkamer en op de bank, schenk iets te drinken voor ons in en kruip tegen hem aan. “Vertel me nu maar wat er is…,” dring ik aan, hem zachtjes over zijn hoofd en in zijn nek kroelend.
Even is het stil, staart hij voor zich uit. Mijn zachte liefkozing weekt hem langzaam los. Hij neemt een slok, kijkt me aan en doet zijn relaas. Problemen op zijn werk, moeilijkheden veroorzaakt door een ander die in zijn schoenen geschoven werden, die een project, toch al zijn zorgenkindje, de kop kunnen kosten, het intrekken van subsidies tot gevolg kunnen hebben. Als klap op de vuurpijl was zijn baas onredelijk tegen hem uitgevallen en had hem de volledige verantwoordelijkheid voor het vinden van een oplossing – en wel voor het eind van de week! – op zijn bordje gesmeten.
“Mijn hoofd zit veel te vol om met een oplossing te komen,” verzucht hij. “Ik kan niet door de rotzooi in mijn kop heenkijken, geen orde in de chaos scheppen daarbinnen.” Onwillekeurig glimlach ik: dat gevoel ken ik maar al te goed en ik weet dat er voor mij een heel goede remedie voor bestaat, die mijn blikveld als het vertroebeld is, weer kan verruimen.
“Wat lach je?” vraagt hij enigszins argwanend. Ik antwoord hem met wat hij in een vergelijkbaar geval tegen mij zou hebben gezegd:
“Jij hebt gewoon een pak slaag nodig.” Even zie ik zijn meest dominante blik in zijn ogen schitteren: hoe haalt zijn geliefde, zijn sub het in haar hoofd voor te stellen dat…!? Maar dan begrijpt hij wat ik bedoel en schudt hij zijn hoofd.
“Nee, schat, je bent niet mijn boksbal. Ik kan me niet, als er dingen niet mee zitten op mijn werk, op jou afreageren.” Ik sla mijn armen om hem heen en kus hem zachtjes, op zijn wang, in zijn hals. Het voelt een beetje raar om degene te zijn die beslist dat ik geslagen ga worden, maar ik weet wat ik wil en ik weet dat het hem goed zal doen. En ik zie dat hij er, ondanks zijn afwijzing, meteen zin in heeft.
“Mijn billen kunnen best wat hebben – en ik krijg zo vaak slaag omdat het goed voor mij is, dan krijg ik het nu heel graag een keer omdat het goed voor jou is.” Hij aarzelt nog, schudt nog nee, maar ik sta op en haal het mooie kleine, hartvormige paddletje van het haakje aan de muur. Ik overhandig het hem en zeg: “Jij slaat zo vaak mijn hoofd leeg, zodat ik weer verder kan… sla nu maar je eigen hoofd leeg.” Hij glimlacht half naar me, neemt het paddletje aan, maar kijkt nog twijfelachtig. Ik sta voor hem, rits mijn rokje los en laat het langs mijn benen op de grond vallen.
“Meisje…”, protesteert hij zacht, maar ik zie zijn gulzige ogen verlekkerd over mijn in kousen gehulde benen glijden. Ik duw mijn broekje naar beneden en stap eruit. Hij kijkt naar me.
”Weet je het zeker?” vraagt hij nog.
“Ja,” zeg ik eenvoudig en als hij overeind is gaan zitten op de bank, vlij ik me over zijn knieën, mijn blote billen uitnodigend omhoog. Hij slaat niet. Hij legt zijn hand op mijn achterste en streelt. Hij streelt mijn kont, mijn rug, mijn dijen. Ik voel me warm worden en ontspannen onder zijn liefkozing. Hij buigt zich over me heen en kust mijn billen zacht, dan gaat hij verder met aaien. Ik geniet, word er loom van, doezel bijna een beetje weg… tot zijn hand ineens toch met een heldere pets neervalt op mijn naakte huid. Ik schrik ervan op, als was het niet hard. Hij slaat me, maar lief, zacht, lekker, fijn. Tussendoor streelt hij en dan slaat hij weer, gaandeweg winnend aan kracht, maar door de zorgvuldige opbouw goed te verdragen. Ik smelt onder zijn handen, hij kan zo verdomd lekker slaan.
Maar dan pakt hij me stevig om mijn middel en drukt me strak tegen zijn schoot. De volgende klappen zijn veel harder, hij heeft de smaak te pakken, hij mept er enthousiast op los. Ik begin te wurmen en te piepen, maar hij heeft me in een ijzeren greep en ik kan niet ontsnappen. Meestal spreekt hij me tijdens een pak slaag toe, vermanend of bemoedigend, maar nu zegt hij niets, hij slaat alleen. Ik voel zijn frustratie, de opgekropte woede van de hele dag neerkomen op mijn billen. Ik doe mijn best niet te laten merken hoeveel pijn het doet, zo stil te liggen als ik kan. Ik verbijt mijn tranen en roep zo min mogelijk “auw!” – al is het soms onmogelijk om helemaal mijn mond te houden. Normaal gesproken trekt hij zich weinig aan van mijn jammerklachten en slaat hij me tot hij vindt dat het genoeg is geweest, ongeacht tranen en spartelen. Maar ik weet zeker dat hij nu stoppen zou, als ik me te veel laat kennen, terwijl ik voel dat het hem oplucht en ontspant, het slaan. Ik gun het hem zo, dat de pijn van het pak slaag niet belangrijk is, het doet er niet toe, ik wil het voelen, voor hem, mijn geliefde, mijn meester. Dus bijt ik op mijn tanden en span mijn spieren en houdt me zo stil mogelijk.
Hij stopt met slaan en streelt me weer, strijkt me over mijn verhitte billen. Zijn hand is net zo gloeiend als mijn vlees. Eventjes frutselen zijn vingers tussen mijn benen en ik voel hem bijna grijnzen als hij voelt hoe nat ik ben. Dan strijkt er in plaats van zijn warme hand iets koels over mijn billen. Hij wrijft met het houten paddletje over mijn brandende huid. Het voelt lekker, koel, glad. Tot hij het optilt en met een behoorlijke kracht weer neer laat komen. Onmiddellijk heb ik spijt als haren op mijn hoofd dat ik hem juist dit in handen heb gegeven. Op de een of andere manier vergis ik me altijd weer in dat rotding. Het ziet er zo schattig uit, zulk mooi snijwerk, prachtig hout, de hartvorm… Maar het is een onding, het ligt hem heerlijk in de hand – hij is er dol op! – en het is ongenadig hard. Ik kan kreetjes van pijn niet meer onderdrukken, maar ik smoor ze nog wel in de kussens van de bank. Ik trap met mijn benen de pijn van me af, roffel met mijn voeten op de leuning van de bank. Dat zou hij in ieder ander geval ook niet toestaan, ik moet mijn straf altijd netjes en gedwee in ontvangst nemen – maar nu hoor ik hem erom grinniken. Zijn lach klinkt opgeruimd en het lijkt alsof de kletsen van de paddle op mijn huid ook vrolijk klinken. Ondanks de pijn moet ik ook lachen, door mijn tranen heen. Enthousiast bewerkt hij mijn billen tot ze roodgloeiend zijn. Dan is hij klaar, legt een frisse hand op mijn achterste en zegt opgewekt:
“Daar kunnen we wel een uitsmijtertje op bakken.” Ik lach en geniet als hij nogmaals mijn billen kust.
“Kom maar overeind, mijn lief perzikje,” zegt hij zacht en ik klauter overeind, kruip op zijn schoot en kijk hem aan. Zijn blik is open, blij, gelukkig. Hij lacht naar me en neemt me in zijn armen.
“Dank je wel, liefste,” zegt hij in mijn haar. Hij klemt me tegen zich aan en kust me zacht. Na een hele tijd zegt hij: “Zou je het heel erg vinden als ik na het eten nog even aan het werk ga?”

Als hij ’s avonds in bed komt, slaap ik al lang, maar word wakker als hij tegen me aankruipt.
“Is het gelukt?” mompel ik slaperig. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt mijn lichaam tegen het zijne.
“Ja, we komen er wel uit, denk ik,” antwoordt hij zacht. “De oplossing leek zich wel vanzelf aan te dienen ineens.” Terwijl hij praat, voel ik zijn hand over mijn nog beurse billen glijden. “Zonder jou was me dat ooit gelukt,” hoor ik hem nog net zeggen. Dan val ik in slaap.

Wat een mooi verhaal dawn Heerlijk als je zo iets voor je geliefde mag doen. Is het op waarheid gebaseerd
En ik wacht natuurlijk op het volgende verhaal Dat er nog maar vele mogen volgen.

Supermooi, echt een zwijmelverhaal!

Heb net je verhaal gelezen dawn. Ik ben het volledig eens met de andere reacties; wat een pracht verhaal!
Ik zat er zo in, dat ik een traantje kreeg....
Dank je wel.

Dank je!

*deelt tissues uit*

Beste Dawn,
Wat een schitterend verhaal!
Ik pik er 2 punten uit.
Een verhaal heeft soms als onderwerp het “leeg maken van het hoofd” van de spankee door een pak billenkoek. Jij laat ditmaal de stress uit het hoofd van de spanker lopen door het achterwerk van de spankee aan te bieden; een magistrale omkering!
Tweede punt bestaat uit al je overdenkingen en overwegingen iets na het midden van het verhaal; heel mooi.
Dan de betrokken en liefdevolle korte zin: “ik schrik van zijn blik”; heel bijzonder.

Je zou dit fraaie verhaal ook kunnen plaatsen op SMverhalen, misschien dan met de vermelding, dat het hier eerder is geplaatst.

Groet van Rein

Dank je, Rein, voor je lovende woorden.

Ik heb echter niet de behoefte het verhaal ook elders te plaatsen (behalve daar waar het al staat: op 2 besloten fora). Hier kan iedereen die dat wil het lezen, dus zoekt men Klaproos dan maar op...

Wat een zalig verhaal, Dawn. Over liefde gesproken.

Wauw... en toen waren de woorden op

Het is een beetje mosterd na ...., dawn, maar ik ben nog een beetje nieuw hier en me nu flink aan het inlezen. Ik vind het een mooi en vooral een eerlijk verhaal en je schrijft het prachtig op. Nou, dat is wel weer even genoeg geslijmt, vind je niet?

Ja hoor*, Peetwie - en dank je.


*Hoewel... complimenten krijg je noit genoeg, natuurlijk... dus er mag best heeeeeeel veel geslijmd worden... Hahahahaha!

en ik heb al zo'n moeite met lezen, staan er van die kleine lettertjes.... ff wat aan doen hoor!

dawn schreef:

*Hoewel... complimenten krijg je noit genoeg, natuurlijk... dus er mag best heeeeeeel veel geslijmd worden...

ook last van kleine plaatjes he