Hoi allemaal,
Hier is een nieuw verhaal over Richard & Lydia. Een stel in een HD relatie. Enjoy
!
Boswandeling
Zo, dat was de laatste mail die ze vandaag ging beantwoorden. Het was zondagmiddag half vier en het hele weekend was ze druk geweest met haar werk. De reorganisatie van twee afdelingen en het sluiten van een bedrijfslocatie bezorgden haar als P&O adviseur genoeg vergaderingen, bijeenkomsten, mails en telefoontjes om haar hoofd over te laten lopen. Tijd voor wat ontspanning!
Ze klapte haar laptop dicht en ging op zoek naar haar vriend die ergens in het huis bezig was met het opknappen van een oud kastje. Hij was altijd al handig geweest met zijn handen en hier kon hij zijn creativiteit in kwijt. In de schuur stond hij met een muziekje op de achtergrond het kastje op te schuren. De oude trui en spijkerbroek die hij had aangetrokken, zaten onder het stof. Zo, helemaal in zijn element zag hij er altijd prachtig uit. "Hey! Ga je mee een stukje wandelen?" vroeg ze. Hij keek op en zette de schuurmachine uit. "Hey you, klaar met werken?" Ze knikte. "Ja, genoeg voor vandaag. Ik wilde even het bos in. "
Ze waren hier twee maanden geleden komen wonen en waren begonnen de omgeving te verkennen. Vanaf hun huis liep je binnen 10 minuten midden tussen de bomen en ze vonden het heerlijk af en toe een uurtje te wandelen. "Ga jij maar even alleen als je zin hebt. Ik maak dit karweitje af voordat we gaan eten." Hmm dat antwoord beviel haar eigenlijk niet. Hij kon toch wel even meewandelen? Die kast ging nergens heen. Maar ja, het was ook zijn vrije dag dus ze ging er geen punt van maken.
"Ok, ik ga wel alleen dan. Kan ik meteen kijken waar dat rechterpaadje nou uitkomt voor onze volgende wandeling." Hij kijkt haar strak aan "Dat lijkt me geen goed idee lief. Je kent het hier nog niet dus als je alleen bent wil ik graag dat je op de bekende paden blijft. Snap je dat?" Zucht, ook dat nog. Hij wil niet mee en toch eisen stellen. "Ja ja, is goed. Ik ga." geïrriteerd wilde Lydia zich omdraaien, maar voelde hoe haar arm werd beetgepakt en een vinger onder haar kin werd gelegd. "Hoe zei je dat meisje?" ze slikt en kijkt in zijn ogen. "Ik zei ja Richard. Ik snap je." Hij kijkt nog even twijfelend in haar ogen. " Je weet dat ik het zeg voor jouw veiligheid hè? Ik wil niet dat je hier verdwaald in je eentje." Ja haar veiligheid is altijd zijn zorg weet ze. Maar ze is een volwassen vrouw! "Ja, ik snap wat je bedoelt. Maar ik ga gewoon even een uurtje het bos in op de wandelpaden en er gebeurt niets. Ok?" Nog niet helemaal verzekerd laat Richard haar arm los. "Ok, ik zie je dan uiterlijk om vijf uur weer terug." Ze draait zich om en loopt de schuur uit. " jahaa! Doei!"
Lichtelijk geïrriteerd trekt ze haar wandelschoenen aan en loopt de deur uit. Sleutels en telefoon laat ze liggen. De deur is toch open Richard nu thuis is en als ze de telefoon meeneemt kan ze alleen maar lastiggevallen worden. Dat uurtje kan de wereld wel zonder haar.
Daar is het pad waar ze de vorige keer hebben gelopen. Lydia volgt het een eindje. Vanaf hier kun je een rondje lopen en kom je ongeveer bij hun huis uit. Een goed uur in totaal. Het paadje waar ze links zou moeten afslaan komt in zicht. Aan de rechterkant loopt ook een pad. Ze vermoedt dat het eenzelfde rondje is naar de andere kant van het bos. Het kan vast niet langer zijn dan het rondje dat ze al eerder gelopen heeft. Haar horloge geeft kwart over vier aan. Ze heeft nog tijd. Ze kan er een klein stukje in lopen en kijken waar het uitkomt.
Tijdens het lopen dwalen haar gedachten af. Haar werk is de laatste tijd zo hectisch dat ze thuis maar moeilijk kan ontspannen. Richard en zij hadden de afgelopen twee weken geleefd op wat snelle happen tussendoor en een kus bij het weggaan en bij het slapen. Ze merkt dat ze hem mist. Zijn humor, knuffels en zijn aandacht. Haar gedachten beginnen nu af te dwalen naar hun gesprekje vanmiddag. Die blik in zijn ogen had haar dat vertrouwde gekriebel in haar buik gegeven. En ze werd altijd een beetje zenuwachtig als hij haar "meisje" noemde. Ze kan het niet helpen te denken aan de laatste keer dat hij haar streng toesprak. En aan wat er toen volgde... Gelukkig loopt ze alleen in dit bos zodat niemand haar plotseling roodkleurende wangen kan zien nu ze zich haar laatste pak voor haar blote billen herinnert.
Het bos! Dat was waar ook. Ze had nergens meer op gelet terwijl ze aan het mijmeren was en nu staat ze midden op een pad zonder dat ze weet waar ze heen moet gaan om weer thuis te komen. Shit! Dit was niet de bedoeling geweest. Ze kijkt achterom. Er lopen twee verschillende paden en ze weet niet meer van welke ze af is gekomen. Langzaam begint het om haar heen te schemeren. Ze kijkt op haar horloge. Half zes. Nee! Met wat stevigere pas begint ze nu haar pad te vervolgen en te speuren naar het einde van de weg en dit stuk bos. Met elke pas voelt ze haar hart wat sneller kloppen. Ze is verdwaald! De paniek die zich in haar begint op te stapelen probeert ze zoveel mogelijk te onderdrukken. Na nog ruim een half uur flink wandelen ziet ze gelukkig in de verte een huis. Ze gaat er zo snel mogelijk heen en terwijl om haar heen het laatste beetje licht verdwijnt, belt ze bij het huis aan. "Hallo. Ik ben Lydia Verschagen," zegt ze tegen de oudere man die open doet. "Hallo mevrouw. Waar kan ik u mee helpen?" " Ik was aan het wandelen in het bos achter uw huis en ik ben verdwaald. Weet u hoe ik terugkom naar de Lindenlaan?" De man kijkt verbaasd. "De Lindenlaan in Spankeren? Dat is een flink eind uit de richting! U bent naar het volgende dorp gelopen ben ik bang. Als u even geduld hebt dan breng ik u wel terug." Thank God voor aardige buurmannen! Het was misschien niet heel handig om bij een vreemde man in de auto te stappen, maar op dit moment had ze geen andere keuze.
Ze rijden haar straat in en nadat ze het huisnummer had vermeld, stopt de aardige buurman voor haar huis. "Heel erg bedankt, meneer. Fijn dat u me wilde brengen." Hij stapt uit en loopt mee naar de deur. "Ik lever u even af bij de voordeur. Kan ik direct uw vriend ontmoeten." Ze voelt zich al oncomfortabel genoeg om Richard onder ogen te komen na haar avontuur zonder dat een vreemde man er naast staat, maar ze kan moeilijk weigeren. Als ze bij de deur zijn, doet Richard open en aan zijn blik ziet ze hoe ongerust hij geweest is. "Oh gelukkig je bent ongedeerd!" Hij geeft haar een knuffel zonder ook maar op de buurman te letten. Nadat hij haar weer los laat, stelt hij zichzelf aan hem voor "Hallo, Richard van Leijden. U heeft Lydia thuisgebracht begrijp ik?" De buurman knikt "Ja, ze stond aan mijn deur nadat ze verdwaald was in het bos. Ze heeft geluk gehad dat ik thuis was vanavond." Lydia durft Richard niet aan te kijken en voelt haar wangen rood worden. "Verdwaald zegt u?" Richard werpt een blik op zijn vriendin en kijkt dan weer naar de man. "Daar heeft ze zeker geluk mee gehad. Hartelijk dank dat u haar teruggebracht heeft." "Geen dank, daar heb je buren voor." Als de man weer terug wil lopen naar zijn auto zegt Richard " Lydia, heb je deze aardige meneer al bedankt voor zijn hulp?" Ze haat het als Richard haar als een klein meisje manieren bijbrengt op deze wijze! Maar aan zijn stem te merken kon ze maar beter doen wat hij zei. "Bedankt meneer de Groot." mompelt ze daarom. Met een laatste knik verdwijnt de man weer in zijn auto.
Zodra ze alleen zijn, wil Lydia meteen haar verhaal doen en uitleggen wat er is gebeurd, maar Richard stopt haar. "Nee meisje. We gaan hier vanavond uitgebreid over praten, maar nu ben ik te boos om dat op een kalme manier te doen. Ik ga eten klaarmaken voor ons en jij gaat nu naar boven om te douchen en je pyjama alvast aan te doen." Ze doet haar mond open om te protesteren. Hij draait haar om en geeft een flinke pets op haar billen. "Je hebt genoeg om uit te leggen zonder er een grote mond aan toe te voegen. Naar boven jij!" Ze voelt zich woedend en beschaamd tegelijk. Als ze er over nadenkt vindt ze ook wel dat ze straf verdiend heeft. Maar daar wil ze nu niet aan denken. De zenuwen gieren door haar keel. Hij was echt boos. En bezorgd. Ze kent hem lang genoeg om te weten dat hij haar nooit ergens anders dan haar op billen zou slaan, maar haar straf is altijd net wat heftiger als ze hem bezorgd heeft gemaakt. Terwijl ze haar pyjamabroek en hemdje aantrekt, malen allerlei gedachten door haar hoofd. Waarom was hij dan ook niet meegegaan! Als hij niet zo nodig aan dat stomme kastje moest werken dan was dit nooit gebeurd. Hij had dit gewoon kunnen voorkomen. En dan wil hij haar straffen?
Als ze beneden komt, ziet ze in het midden van de kamer een eetkamerstoel zonder leuningen staan. Lydia kan de kriebel in haar buik niet onderdrukken. Er staat een muziekje aan. Nu hij haar binnen ziet komen loopt hij naar de stoel en gaat zitten. "Kom jij maar eens even hier meisje." Lydia ziet hoe hij zijn mouw opstroopt en kan haar ogen niet van zijn handen en schoot afhouden. "Het eten. Straks brand het aan.", zegt ze stompzinnig. Er komt bijna geen geluid uit haar keel. "Daar hoef jij je geen zorgen om te maken. Wij gaan dit eerst bespreken Lydia. Met jou in een bekende positie over mijn knie. En nu hier komen." Ze doet een paar passen vooruit en blijft buiten armslengte staan. Met een zucht staat Richard op en neemt haar aan haar arm mee naar de stoel. " Je hebt het jezelf zojuist moeilijker gemaakt meisje." Hij legt haar in één beweging over zijn schoot en trekt haar pyjamabroek en slipje allebei naar beneden. Ze begint direct te spartelen. "Nee! Richard, niet meteen bloot. Toe nou!" De eerste klappen vallen op haar blote billen terwijl Richard haar antwoordt "Meisjes die zo stout zijn als jij vandaag bent geweest verdienen het niet om eerst op hun broekje te krijgen." Hij klemt haar benen onder zijn rechterbeen om haar spartelen te stoppen en houdt haar arm op haar rug. Klap na klap valt en Lydia's billen beginnen al flink warm te worden. Nadat haar billen mooi rozig zijn gekleurd gaat Richard iets langzamer slaan en begint hij haar vragen te stellen. "Vertel me eens waarom je een pak voor je billen hebt verdient Lydia?"
Ze haat dit soort vragen. Hij weet het toch allang? "Weet jij het niet meer ofzo? Wat ben je dan aan het doen?" En paar gemeen harde petsen vallen precies op de onderkant van haar billen. Ze geeft een paar kreten van pijn. "Ik weet heel goed waarom je hier ligt, maar ik betwijfel of jij beseft wat je hebt gedaan. Zolang ik geen berouwvol meisje over mijn schoot heb, blijven je billen onder mijn hand." Hij slaat haar nog een paar keer flink en stelt de vraag opnieuw. "Nog een keer dan: Waarom krijg je dit pak slaag?" Lydia's gedachten gaan weer terug naar het bos. De paniek die ze niet wilde voelen toen bleek dat ze verdwaald was. Richard's stem die haar vertelde niet van het bekende pad af te dwalen. "Omdat ik verdwaald was Richard." zegt ze uiteindelijk. "Verdwaald omdat ik toch op het rechterpaadje ging." "Ja, je hebt niet naar me geluisterd meisje. Denk je dat ik dit zeg om jou dwars te zitten?" Lydia was verbaasd. "Nee, dat denk ik helemaal niet!" "Waarom denk je dan dat ik het zeg?" Ze moest nu even slikken. "Omdat je niet wil dat mij wat overkomt Richard..." De emoties stokten nu in haar keel. Wat moet hij bezorgd om haar zijn geweest! "Maar waarom ging je niet mee?" vraagt ze in een klein stemmetje. "Ik wilde zo graag dat je mee ging! En je was maar bezig met die kast." Richard was even stil. "Ging het daarom meisje? Je wilde mijn aandacht?" Lydia schrok van zijn toon. Opeens ziet ze hoe erg ze hem had laten schrikken en hoe stom ze was geweest. Ze voelde zich zó schuldig! Ze kan alleen maar knikken met haar hoofd terwijl er tranen over haar wangen stromen.
Richard's gevoelens gaan van verbazing over naar woede wanneer hij beseft wat zij zichzelf aan heeft gedaan alleen omdat ze zijn aandacht wilde trekken. En hij zal er voor zorgen dat ze leert dit nooit meer te doen! Als hij denkt aan wat er allemaal fout had kunnen gaan krijgt hij het koud. Pats! Hij warmt haar billen nog een paar minuten flink terwijl ze zachtjes huilt. Hij heeft echter nog geen medelijden met zijn meisje. "Jij gaat leren hoe ik erover denk dat jij jezelf in gevaar brengt meisje. Dadelijk ga je in de hoek staan om te overdenken wat je hebt gedaan. Ik ben nog lang niet klaar met jou. Is dat goed begrepen?" "Ja Richard", snikt ze terug.
In de hoek voelt Lydia haar billen branden terwijl ze haar tranen een beetje onder controle probeert te krijgen. Haar pyjamabroek en slipje hangen om haar knieën en ze hoort Richard in de keuken rommelen. Ze voelt zich iets rustiger worden, ook al weet ze dat haar straf nog niet voorbij is. Straks zou ze zijn armen weer om haar heen voelen, maar voor nu is daar geen ruimte voor. Dit is zo ongeveer haar domste actie ooit. En toch had ze dit niet met opzet gedaan. Het gebeurde gewoon. Of nou ja, het zou niet gebeurd zijn als ze zich voorbereid had en haar niet door boosheid had laten leiden. En als ze gewoon tegen Richard had gezegd dat ze het belangrijk vond dat hij mee ging.
Na een kwartier in de hoek komt Richard bij haar en draait haar om. Met zijn vinger tilt hij haar hoofd omhoog zodat ze in zijn ogen kijkt. "Ik wil dat je de haarborstel van boven gaat halen en die bij me brengt." Haar ogen worden groot, maar ze protesteert niet. Ze loopt met de borstel in haar handen naar hem toe en biedt hem aan met neergeslagen ogen. "Over mijn schoot". Ze doet wat hij vraagt. Het hout is koud op haar warme, zere billen en ze zet zich schrap voor wat komen gaat. De klappen vallen nu vrij snel achter elkaar en Lydia hapt naar adem terwijl ze haar straf ondergaat. Stil liggen is al lang geen optie meer en Richard's arm op haar onderrug houdt haar redelijk op haar plaats. Terwijl hij haar billen flink behandelt met de haarborstel leest hij haar de les."Jij doet dit nooit meer weer dame. Je bent zonder welke voorzorgsmaatregelen in een onbekend stuk bos gewandeld zonder ook maar een moment te denken aan je eigen veiligheid! Je kon niet eens de politie bellen als er iets zou gebeuren! Er lopen verdomme wilde zwijnen in dat bos, weet je dat wel?" Au! Die pets kwam extra aan. "Als ik denk aan hoeveel mazzel jij hebt gehad vandaag wil ik je het liefst deze week iedere avond over mijn knie leggen. Als je nog eens mijn aandacht op zo'n manier probeert te krijgen dan beloof ik je dat dit pak slaag in het niet valt met wat je dan te wachten staat. Is dat begrepen jongedame?" Lydia huilt met schokkende schouders over zijn schoot. "Ja Richard. Sorry! Sorry sorry sorry... ik wilde je niet kwetsen. ik dacht niet na. Ik was zo boos. Alsjeblieft. Het spijt me!" Haar lichaam ligt stil over zijn schoot. Overgave. Hij legt de borstel weg en wrijft over haar billen.
"Je krijgt nog tien klappen met mijn hand van me meisje en dan is het klaar. Tel maar mee."
De laatste tien doen vreselijk veel pijn, maar ze is opgelucht als ze ten einde zijn. Richard draait haar om en knuffelt haar dicht tegen zich aan. "Ik ben zo blij dat je ongedeerd bent." fluistert hij terwijl hij een kus op haar voorhoofd drukt. Ze kijkt naar hem op en kust zijn wang. "Dank je wel Richard".
Onderwerp: Boswandeling 
ma feb 06, 2017 7:46 am
