Wat als het goed gaat?

Ik ben 30, moeder, getrouwd en ik heb met mijn man een HDrelatie. Wij hadden voorheen een duidelijk schema voor periodieke spankings.
Ook hebben wij duidelijke regels en afspraken.
Nu merk ik dat alles eigenlijk wel soepel verloopt.
Het strakke periodieke schema is nu gewoon zo af en toe tegen de spanning en drukte.
Echte straf is al lang geleden.
Het voelt alsof de rebelse tijd, de ongehoorzame ik een beetje tot het verleden is gaan behoren.
Daar kan ik verlangend aan terug denken. Mijn man benoemt de laatste tijd ook vaak hoe goed hij het vindt gaan en hoe trots hij op me is. Daar ben ik trots op, maar soms voel ik ook een soort heimwee.
Maar expres ongehoorzaam zijn past mij niet zo.
Echt straf lijkt dan niet meer zo van toepassing, maar dat mis ik dan weer wel. Periodiek voelt echt als ontspanning en totaal niet als straf. En ik denk dat ik het mis. Herkenbaar voor iemand? Of ben ik gewoon een braaf, saai tutje geworden?