Huilen en je kwetsbaar opstellen

Zelf heb ik nogal moeite om me werkelijk kwetsbaar op te stellen, in het dagelijks leven maar ook wel tijdens een spanking sessie. Huilen doe ik eigenlijk nooit.
Hoe laat je alles los en als je dat doet komen er dan vanzelf tranen? Rondsurfend op fora (dank zij de startpagina van Peter) kwam ik de volgende draad van mijn favoriet Dallas tegen op zijn forum

Citaat :

I was told by a few spanko women this interesting fact. None of these women had ever cried from a spanking ( close...but no cigar )
They ALL suggested I restrain them and give them a severe disciplinary spanking. Now....THIS IS IMPORTANT! Do not enter in to restrained spanking
unless you trust your spanker...have a bond wherein you would feel just as safe with your hands and legs tied down as you do with them free.

When the feeling of vulnerability heightened and being in control of the spanking is taken away. It is that these women were able to cry for the first time
from a spanking. They stop fighting the need to be in control.... they accept...they cry.

What I found was interesting was that these women ( all with very high spanking tolerances ) somehow seemed to know this would make them cry.

Keagen geeft daarop het volgende antwoord:

Citaat :

Hmm...... IMO, crying is all about the emotional side of things. It's about being comfortable enough to let go, and feeling safe enough to trust the spanker with your true emotion.

I don't think pain tolerance really has anything to do with it, for adult. I mean, as an adult, if you twist your ankle, or even break a bone, you don't just curl up in a ball and sob, even though it's searing, intense pain. No, you get up, grit your teeth, and take care of it. It might bring tears to the corner of your eyes, but very rarely will an adult cry from just pain. There is no emotional connection to having your ankle twisted; it just hurts.

Crying is ALL about the emotion. I clearly remember my Dallas shoot. . . . . . . . it was excruciatingly painful, but I can distinctly remember staring into a corner of the living room, trying to zone. Dallas caught what I was doing; he even said, "It's ok to let go. . . . ." and that almost did it. I shook it off, though, because I knew if I allowed Dallas any further into my head during this shoot, not only was I going to cry, but I was going to absolutely break down sobbing. I'd been told by another producer not to allow Dallas to make me cry on camera. . . . . . . and I stupidly took that advice, when that otherwise could have been a very emotionally cleansing session, not to mention a better shoot. Later, off camera, Dallas definitely got in my head, but he also stripped me of my "coping skills", all of which were an attempt to assume, and keep, control. Without an ability to redirect the pain, or to focus on something else, tears come readily.

That's what restraints often provide, but at the very basest level, it takes trust and security to be able to let go.

Zelf heb ik ook wat met vastbinden, toen ik bovenstaande las ging er een lampje branden. Vastbinden kan werken als een hulpmiddel om je helemaal over te geven. Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om vertrouwen, veiligheid en vooral overgave.

Ik heb daar ook wel moeite mee. Van een spanking zelf ben ik nog nooit gaan huilen. Maar ik ben wel heel gevoelig voor de "preek"of gewoon een gesprek vooraf. Dan word ik soms wel emotioneel en ben ik in tranen voor er ook maar 1 klap gevallen is. Misschien is het wel een manier om controle te houden, ik doe het niet bewust, dus ik zou het niet weten. Wel een interessant onderwerp.

Ik weet niet of vastbinden zou helpen. Zou kunnen, maar ik kan me ook voorstellen dat als je daar geen controle over hebt, je alles waar je nog wel controle over hebt juist vast probeert te houden. Ik zou het best wel eng vinden als ik mijn eigen reacties niet onder controle zou hebben. Tegelijkertijd ben ik dan ook wel benieuwd wat er zou gebeuren.

Ik ben sowieso niet zo huilerig. Op de een of andere manier vind ik op momenten dat de tranen komen bijna altijd wel een mogelijkheid om ze terug te duwen, meest is dit dan gewoon een kwestie van afstand nemen. Ik weet niet zo goed waar die drang vandaan komt, misschien wil ik gewoon mijn kwetsbare kant niet laten zien?
Ook van een spanking krijg ik dus geen tranen in mijn ogen. Ik heb bij mijn Dom geloof ik welgeteld 1 keer gehuild (als je dat al huilen mag noemen) en dat was idd ook zonder dat er een klap gevallen was. De wereld zat toen even heel hoog zeg maar. Verder vind ik het nog steeds heel moeilijk om hem dichtbij genoeg te laten komen om ook die kwetsbare kant te kunnen zien. Ik weet niet goed waar ik bang voor ben als ik het doe, maar ik doe het gewoon niet. Bij niemand niet eigenlijk.
Of vastbinden zou helpen om me kwetsbaarder op te kunnen stellen... geen idee. Ik zie ook nog wel gebeuren dat het tegenovergestelde gebeurt en ik verdwijn in m'n hoofd en je helemaal niets meer uit me krijgt. Maar misschien werkt het ook wel, zoals gezegd.. geen idee.

Ik kan me hier wel iets bij voorstellen. Ik ben ook niet zo huilerig, maar nou moet ik wel zeggen dat daar verbetering in is gekomen de laatste tijd. Maar ik ben tijdens dat ik straf krijg wel heel erg bezig met de controle te houden. Dat stukje over 'zonen' in het verhaal herken ik ook wel. Dat je je heel erg gaat focussen op iets om maar de controle te houden. Ik kan bv erg gaan tellen in mijn hoofd om me maar op iets anders te concentreren.
Ik denk dat het voor mij wel een verschil zou uitmaken als ik vastgebonden werd. Ik merk nu dat het ook al een verschil is of ik gefixeerd word of niet. Maar het lijkt me ook heel erg beangstigend om zo weinig controle te hebben. Dus ik weet niet of ik me wel veilig genoeg zou voelen.

Grtz

isis

Totdat ik mijn vorige Dom ontmoette (nu zo'n 1,5 jaar geleden) huilde ik bijna nooit. Alleen een keer toen ik heel erg moe was en meer behoefte had aan een arm om mij heen dan een hard pak slaag. Achteraf zaten we op de bank en toen begon ik te huilen. Ik wil nooit huilen en probeer het altijd tegen te houden. Ik denk omdat ik dat zo tuttig vind en niet bepaald stoer, maar ja waarom ik nou zo nodig altijd stoer van mijzelf moet zijn weet ik ook niet...ik wil mijzelf toch steeds onder controle houden waarschijnlijk.

Bij mijn vorige Dom is het geloof ik nooit voorgekomen dat ik niet huilde. Ik heb het idee dat het bij mij toch aan de pijn ligt die ik niet meer kan hanteren. Hij sloeg mij dan (voor mijn doen) hard en snel achter elkaar en ik mocht dan geen geluid maken en mocht niet bewegen. Ik wist dan op een gegeven moment niet meer wat ik met die pijn moest doen en begon dan te huilen. Soms stond ik vastgebonden en soms niet. Daar lag het bij mij niet aan. Ik deed heel erg mijn best om niet te huilen, maar als ik mij dan liet gaan voelde dat wel weer heel lekker. Mijn Dom kickte er wel op als ik huilde en ik moest hem altijd aan blijven kijken als ik huilde. Vreselijk vond ik dat...en dat zal het nog leuker voor hem hebben gemaakt waarschijnlijk.

Het moment dat ik begin te huilen voelt in ieder geval wel aan als een overgave, het loslaten, als het helemaal weggeven van de controle. Hoewel geven...het lukt mij dan niet die controle te houden en dan is het dus toch ook wel weer lekker.

Voor mij is het geen doel op zich om de ander aan het huilen te krijgen. De een huilt sneller dan de ander, en soms zijn er zaken die meespelen (slecht geslapen, gedoe op het werk, gisteravond een droevige film gezien) die de ene keer makkelijker tranen teweeg brengen dan de andere keer. Wat ik wel mooi vind is wanneer de ander zich ontspant en durft over te geven aan het pak slaag. En tranen kunnen soms een versterking van die overgave met zich meebrengen, maar dan gaat het meer om het loslaten van de spanning dan om de daadwerkelijke tranen van pijn.

Lieve medespanko's en lieve oude vrienden

Ik heb na 10 jaar dan uiteindelijk toch dat ene moment mogen beleven dat ik werkelijk moest huilen van de spanking. Het voelde supergoed overigens en de spanking was niet eens zo serieus bedoeld als straf.
Maar heerlijk om dit met deze geweldige jongen te mogen beleven.
Wilde ik toch even delen toen ik dit topic zag :-)

xxx cloudje

Jeeeeeeeeeeeeej!!! Klinkt supergaaf!!! Gefeliciteerd!!

yun schreef:

Ik heb na 10 jaar dan uiteindelijk toch dat ene moment mogen beleven dat ik werkelijk moest huilen van de spanking. Het voelde supergoed overigens en de spanking was niet eens zo serieus bedoeld als straf.

Gefeliciteerd cloudje!
Dan ben je ineens een hele grote stap verder.
Moge dat moment nog maar vaak herhaald worden.

Hoe kwam het denk je dat het bij jou 10 jaar heeft geduurd?
Lag je na 10 jaar eindelijk bij iemand over de knie tegenover wie je je echt kwetsbaar durfde op te stellen?
En hoe heeft hij er op gereageerd?

Spanking wordt (vaak) door de spankee onder andere als een 'catharsis' beschouwd, een 'loutering'.
Zie bijvoorbeeld: http://disciplinedfeminist.blogspot.nl/2007/01/why-spanking-matters.html

Citaat :

4. Spanking is cathartic. It's the only discipline I know of that makes me cry, and especially for women, crying is an important release of tension and other intense emotions. A disciplinary session without spanking leaves me tense, irritable and still overwhelmed with all the swirling feelings that I had that caused the misbehavior in the first place (it should be said here that the majority of discipline I receive is for what my partner calls "expressing anger inappropriately"). If I have a safe way to cry those emotions out without having to defend my point of view at the same time, I can come back to the discussion in a more reasoned frame of mind.

Of My first Adult Spanking by Sharon

Citaat :

Every inch of me responded to the continuing spanking. I cried and sobbed like I never had before. Twenty eight years worth of toxic pent up emotions flowed freely from within me. This was freedom, this was liberation, this was heaven. THIS was what I had been looking for. That place of emotional freedom. He called it an emotional Camelot. He was so right.

Of http://angelspanked.com/tag/cathartic-spanking/

Citaat :

Interestingly enough, spanking does help me. The pain, the screaming, crying, begging, struggling… it all culminates in this extremely cathartic experience (expect in the case of a real punishment, which ends with a great frustration that has to be submitted to, and from which the only solace to be found is in the actual submission).

Nog een interessante bemerking:

Citaat :

Karl Marx said, “the only antidote to mental suffering is physical pain.” Although this might not be true for everyone – this, I have found, has become the marker of my existence. It nicely coincides with Emile Cioran’s belief that, “The limit of every pain is an even greater pain.” This undoubtedly explains a large part of my masochism, both of the physical and mental variety.

Mooi woord trouwens 'catharsis'.
Prachtig beschreven door Aristoteles in Politica en Poetica.

Voor mij is het geen doel op zich dat de spankee door de spanking en alles er om heen gaat huilen.
Als het maar iets positiefs met haar doet en als dat maar op de een of andere manier tot uitdrukking komt.
Vochtige ogen breng ik trouwens meestal wel teweeg.

En hieronder nog een paar interessante beschouwingen met betrekking tot catharsis en huilen.
WHEN IS CRYING CATHARTIC? AN INTERNATIONAL STUDY.

Citaat :

Catharsis is generally defined as the purging of emotions or relieving
of emotional tensions. The idea of emotional catharsis dates
back to the ancient Greeks and Romans over 2000 years ago, as exemplified
by a quote from the famous Roman poet Ovid: “It is a
relief to weep; grief is satisfied and carried off by tears” (c.f., Frey,
1985). The Greek philosopher Aristotle (384-322 B.C.) wrote that
crying “cleanses the mind” of suppressed emotions through a process
of catharsis in which distress is reduced through the release
of emotions, which could also be accomplished through the use of
theater and drama (see Lutz, 1999). The idea of emotional catharsis
was made popular in more recent times by Freud (see Breuer &
Freud, 1895/1968) who considered tears as “involuntary reflexes”
that discharge affect so that a “large part of the affect disappears.”
Freud also recommended expressing emotions in various forms in
order to experience relief, and therapeutic case studies have demonstrated
the cathartic effect of crying and other forms of emotional
expression in the context of psychotherapy (Labott, 2001). The idea
that crying is a specific form of cathartic behavior is widely asserted
in contemporary culture. For example, Cornelius (1986) found that
94% of popular articles in the United States that referred to crying
recommended letting tears flow to release psychological tension,
implying their cathartic effect.

Goh, dat marx het ook over andere dingen dan de klassestrijd kon hebben....

Mooie citaten!

Dat ik dat nu opeens wel kon, ik heb geen idee.
Dat kan zijn omdat ik na de afgelopen jaren niet meer in staat ben mijn gevoelens niet te tonen.
Maar ik denk dat het kwam door het vertrouwen, de lieve aandacht, het lieve en strenge verenigen en samen naar een punt toewerken dat net iets verder was dan net op het randje.
Het was overigens niet over de knie, dat is niet mogelijk in onze situatie. Maar zijn woorden, handen en aandacht maakten alles wat niet kan driedubbel goed.

oja hoe hij reageerde.
Hij was heel blij dat hij het had kunnen ervaren, hij vond het net zo fijn als ik, alleen vond hij zichzelf te lief en mij ook :-)
Terwijl ik anders toch wel flink vervelend kan zijn hoor. Alleen in deze situatie besloot ik het hem niet te moeilijk te maken. Hij kan immers niet achter me aan rennen enz. Ook even wennen voor mij om aan te passen aan een dominant die tegelijkertijd niet alles kan wat ik kan