Pijngrens van de sub

Toen ik lang geleden voor het eerst in mijn leven een serieus pak slaag kreeg was dit een zeer pijnlijke ervaring. Na afloop zagen mijn billen er dan ook uit als een waar slagveld. Mijn toenmalige vriend en Spanker (net zo'n beginner als ikzelf)was ook behoorlijk geschokt dat het echt wel twee weken duurde voor alle tekenen verdwenen waren.
In die tijd was mijn pijngrens laag, tekende ik snel en was het al snel genoeg of ook wel teveel (zowel geestelijk als lichamelijk).

Inmiddels is mijn pijngrens behoorlijk hoger en treedt verzadiging een stuk later op. Ik kan beslist veel meer hebben dan toen. Gelukkig (vooral voor de Dom dan) kleur ik nog wel steeds mooi rood, maar de sporen trekken wel een stuk sneller weg dan vroeger.

Toch maak ik nog steeds meer of minder kleinzerige periodes door. Ik kan ook nooit voorspellen (gelukkig misschien maar) hoe ik op een bepaald moment zal reageren.
Soms kan ik extreem veel hebben en een andere keer lig ik al te kronkelen en jammeren na wat klappen met de hand.

Ik vraag me wel eens af wat Doms nu het interessantste vinden. Ik kan me erg goed voorstellen dat het uitermate spannend is om een maagd op spanking gebied in te wijden.
Maar daarna, na die eerste keer.
Gaat de voorkeur dan uit na een sub die 'biltechnisch' veel kan hebben. Eentje die mooi stil met geheven billen blijft liggen en geen geluid geeft (of juist wel). Of houd je liever van wat gespartel en gekerm?
Vind je een kleinzerige sub spannend of sla je er liever eentje waarbij je langer en harder door kunt gaan?
Of zoek je juist een combinatie, een onvoorspelbare sub (zoals ik ) die de ene keer veel en de andere keer zeer weinig kan hebben.

leentje schreef:

Gaat de voorkeur dan uit na een sub die 'biltechnisch' veel kan hebben. Eentje die mooi stil met geheven billen blijft liggen en geen geluid geeft (of juist wel). Of houd je liever van wat gespartel en gekerm?

Gespartel en gekerm, beslist.

Maar ik wil wel dat ze zo hard mogelijk probeert om zich in dat spartelen en kermen te beheersen. Ik wil haar niet alléén dat aandoen, ik wil ook dat ze met zichzelf in tweestrijd is over dat ze dat doet. Dat ze het helemaal niet wil doen, maar dat ze zich niet kan beheersen.

Daar gaat mijn voorkeur naar uit. Dus.

leentje schreef:

Ik vraag me wel eens af wat Doms nu het interessantste vinden. Ik kan me erg goed voorstellen dat het uitermate spannend is om een maagd op spanking gebied in te wijden.
Maar daarna, na die eerste keer.
Gaat de voorkeur dan uit na een sub die 'biltechnisch' veel kan hebben. Eentje die mooi stil met geheven billen blijft liggen en geen geluid geeft (of juist wel). Of houd je liever van wat gespartel en gekerm?
Vind je een kleinzerige sub spannend of sla je er liever eentje waarbij je langer en harder door kunt gaan?
Of zoek je juist een combinatie, een onvoorspelbare sub (zoals ik ) die de ene keer veel en de andere keer zeer weinig kan hebben.

Dat wisselt, onder andere afhankelijk van mijn stemming.
Het is en blijft natuurlijk in alle opzichten altijd buitengewoon interessant om een maagd in te wijden en dat je dan bij zo'n eerste keer een beetje voorzichtig moet zijn doet daar niet aan af.

Enige tijd geleden in het kader van mijn "begeleidingsactiviteiten" ook een ontmoeting gehad met een (naar achteraf bleek doorgewinterde en geharde) sub die graag in haar eigen woning gedomineerd wilde worden.
Ik had mijn "instrumentenkoffertje" meegenomen met daar in onder andere een flexibel rietje (junior cane) en een haarborstel.
Ik ben begonnen met de "vlakke hand" en heb toen werkelijk voor het eerst meegemaakt dat mijn hand tijdens het slaan pijn begon te doen. Rietje deed ook niet veel, maar het was tenslotte ook maar een "junior cane".
De haarborstel die ik vervolgens gebruikte, raakte uiteindelijk in de lengterichting kapot gespleten.
Toen ik haar vroeg of zij wellicht zelf nog een pollepel in haar keukenlade had, liet zij weten dat het laatste exemplaar al kapot was geslagen. Vervolgens viel mijn oog op een mattenklopper die op een dekenkist lag en die ik al die tijd over het hoofd had gezien.
Typisch trouwens hoe je vaak in eerste instantie de meest voor de hand liggende zaken over het hoofd kunt zien.

Met die mattenklopper heb ik uiteindelijk het voor de sub bevredigende resultaat kunnen bereiken.
Deze sub die "biltechnisch" buitengewoon veel kon hebben vond ik ook wel erg interessant.

Kortom, ik vind zowel "maagden" als "geharde en ervaren spankees" interessant.

Een sub die onvoorspelbaar is, spreekt mij minder aan omdat ik nu eenmaal altijd als Dominant alles onder controle wil hebben en dat lukt natuurlijk minder goed wanneer het gaat om "onvoorspelbaar".

Ik denk dat we hiermee het begrip “spankingmaagd” hebben geïntroduceerd.
Mijn antwoord op de vraag van Leentje is vrijwel gelijk aan die van DSD: ik vind activiteiten met zowel ervaren als onervaren spankees plezierig en enerverend.

Leentje maakt een herkenbare opmerking, als ze zegt, dat bij een eerste spanking de sporen forser zijn en langer zichtbaar.
Een kermende spankee geeft natuurlijk een welluidend geluid; maar volgens mij staat dit los van de ervaring of “gehardheid” van een spankee.
Ik heb meegemaakt, dat een achterwerk van een “spankingmaagd” er paars en blauw uitzag, maar dat de spankee er nog steeds geen genoeg van had en dat ik tocht besloot om te stoppen. De oorzaak van dit toch vrij hoge incasseringsvermogen bij een eersteling kan zijn, dat betrokkene zo lang heeft gewacht, dat het zich tijdenlang opgehoopte verlangen leidt tot een verhoogde pijngrens.

Met groet Rein

Bij mij wisselt het enorm wat ik hebben kan. Ik dacht dat ik een echte die hard was, maar dat gaat niet altijd op. Soms krijg ik er niet genoeg van en soms doen de kleinste klapjes zeer...

Het lijkt ook wel alsof ik nu ik een D/s heb binnen mijn relatie minder kan hebben dan toen ik nog een externe Dominant had. Toen voelde ik me niet voldaan als ik niet bont en blauw was. Een enkele keer is dat nu nog zo, maar meestal niet.

Misschien komt het omdat ik er toen altijd lang naar uit moest zien en de spanker niet altijd voorhanden was - dat je de dosis moest verhogen omdat je er langer mee toe moest. Of misschien komt het omdat er binnen een relatie nog zoveel andere dingen meespelen. Ik kan mijn emoties minder makkelijk op een laag pitje zetten dan met een externe Dominant. Je hebt voor je partner gewoon ook een heleboel gevoelens die je voor een externe Dominant niet hebt. En bij een externe schakel je de ero-factor sowieso uit (ik in ieder geval wel), terwijl die met je partner natuurlijk sterk aanwezig is. Ik denk dat dat allemaal mee speelt.

Ik merk soms ook dat de behoefte minder groot is dan daarvoor. Waarschijnlijk wordt de behoefte voor een groot deel ook ingevuld door andere intimiteiten, die je met je partner wel en met een externe Dominant niet hebt. Knuffelen, kusjes, seks, aandacht voor elkaar, samen zijn... Tussen al die intimiteiten heeft spanking ook een (belangrijke) plek, maar het is niet per se altijd noodzakelijk, gewenst, onontbeerlijk om je lekker te voelen. Daarmee ben ik denk ik niet minder spanko dan eerst. Ik heb wel degelijk baat bij regelmatig een flink pak slaag krijgen. Maar het is niet meer zo allesoverheersend.

En ik dacht dat mijn pijngrens redelijk hoog is! De laatste tijd merk ik echter dat het weer meer pijn begint te doen. Geen idee waar het aan ligt eigenlijk. ik vermoed dat het psychisch is. Ik ben de laatste tijd in een wat minder stoere bui, misschien heeft dat er invloed op en voel ik dan alles wat meer. Ik blijf het nog steeds een vreemd fenomeen vinden.

Ik heb altijd het idee gehad dat het vooral 'stoer' was om een hoge pijngrens te hebben. Er wordt op sommige forums aardig tegen elkaar op geboden. Wat dat betreft ben ik een mietje, ik vind het al snel pijn doen! Vooral als er enge atributen aan te pas komen verschiet ik een paar keer van kleur. Vraag me eigenlijk af of Dominanten daar nou blij mee zijn, subs die veel hebben kunnen en waar ze aardig op los kunnen gaan.....
Mijn lief is redelijk blij met mijn lage pijngrens, hij heeft snel resultaat.

Ik wil altijd graag met de grenzen van iemand spelen. Dan is een te hoge pijngrens onhandig. Ik wil juist het punt bereiken dat ze het onverdraaglijk vindt. (En dan nog nét even verder gaan.)

Bij mij hangt het ook van mijn bui af.
Als ik dwars ben, of in een 'ik-weet-met-mezelf-geen-raad-bui' dan kan ik best wat incasseren, waarschijnlijk omdat ik het pak slaag dan ook gewoon nodig heb.
Maar er zijn ook momenten dat het veel sneller zeer doet.
Komt nog eens bij dat mijn pijngrens sneller bereikt wordt bij het gebruik van houten mepinstrumenten, leer kan ik beter verdragen.

Maar eh, gebeurt het wel eens dat iemand over jullie pijngrens heen gaat. En hoe gaat het dan?

Vertel eens? Ik vind dat wel heel interessant, hoe dat is en hoe jullie daarmee omgaan.

En fantaseren jullie daar ook wel eens over?

Dag beste W,

Ik hoef daar niet over te fantaseren, want PB gaat altijd wel een stukje over mijn pijngrens, ZEKER als ik erg ondeugend ben geweest.
Als hij echt te lang doorgaat, en ik het niet meer kan incasseren, dan kunnen er 2 dingen gebeuren: of ik wordt boos, of ik wordt heel stil, dan gaat er een soort knop om en lijkt het wel of ik niks meer voel

Goedemorgen deugnietje, dank voor het bevredigen van mijn nieuwsgierigheid!

En, als je heel boos wordt, hoe gaat PB daar dan mee om? Stopt hij meteen? En hoe uit zich dat dan? Ga je om je heen schoppen en slaan?

graag gedaan W

Nou moet ik zeggen dat het zelden voorkomt hoor, en als hij merkt dat ik boos wordt stopt hij ook wel!
Dan ga ik een tijdje zitten mokken.
Ik heb hem ook wel eens een tik verkocht tegen z'n schouder, maarja......toen ging ik gelijk weer over de knie , dus dat doe ik niet meer zo snel......

En het lijkt wel alsof mijn pijngrens steeds lager wordt! Het is zo geweest(niet eens zo lang geleden) dat de lichamelijke grens van wat verantwoord was heel wat sneller werd bereikt dan mijn psychische grens. Er was dus heel wat voor nodig wilde een pak slaag effect hebben en ook in mijn hoofd doorkomen.
Tegenwoordig is dat punt een stuk sneller bereikt!!! Een keer over de knie en wat flinke tikken en het is voor mij eigenlijk wel genoeg. Nog even en echte klappen zijn niet eens meer nodig.
Maar ergens verlang ik toch terug naar die goede oude tijd.

Ik begrijp precies wat je bedoeld leentje. Sinds wij weer 'praktizeren' kan ik heel weinig hebben. En het gekke hier is dat ik een paar flinke klappen met de cane veel beter kan verdragen dan klappen met de hand...zo vreemd.
Misschien is de pijngrens afhankelijk van een heleboel factoren en trekt deze vanzelf wel weer bij?