Achtbaan

Hallo mensen,

Gezien het feit dat ik sinds kort weer begeleiding heb ben ik weer terechtgekomen in de paradoxale achtbaan die bij een nieuwe D/s hoort. De eerste tijd gaat alles goed en vanzelf en is het allemaal leuk en spannend en kost het helemaal geen moeite om je over te geven. Maar inmiddels ben ik dus terecht gekomen in de situatie waarin ik nogal tegen mezelf aan loop, met alle frustraties van dien

Ik vond dat leentje het in een ander topic heel helder omschreef:

Citaat :

Als hij begint wil ik altijd dat hij meteen weer stopt. Als hij stopt (voor een pauze) wil ik dat hij weer doorgaat. Ik wil dat hij hard slaat, behalve op het moment dat hij het echt doet. Ik zit in een soort emotionele stroomversnelling.

Dit heb ik dus ook, maar dan dus in bredere zin. Ik merk dat ik heel erg op zoek ben naar grenzen maar op een niet constructieve manier. Aan de ene kant wil ik me heel graag aan de regels houden, omdat het ook regels zijn die ik zelf bedacht heb en waar ik echt wel veel baat bij heb, maar aan de andere kant heb ik momenten dat het me zo kan frustreren dat ik niet even gewoon kan doen wat ik wil op dat moment. Met als gevolg dat ik dus ga doen wat ik wil en daar later weer heel erg van baal. Aan de ene kant wil ik wanhopig graag de controle houden maar op het moment dat dit me lukt frustreert het me mateloos.

Ik weet niet of ik het nou helder genoeg omschreven heb maar het is wel iets wat ik erg lastig vind. Ik ga er allemaal slecht gedrag van vertonen terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil, beetje paradoxale toestand allemaal. Ik ga ervan uit dat het vanzelf allemaal minder wordt op het moment dat je alle grenzen goed gevonden hebt maar tot die tijd vind ik het wel knap lastig.

Dusss...wie herkent dit en hoe gaan jullie daarmee om? En heren, herkennen jullie dit soort gedrag bij jullie subjes en hoe reageren jullie hierop?

Groetjes,

isis

daar ik nog niet zoveel ervaring heb kan ik hier jammer genoeg niet over meepraten. het enige wat ik voor je kan doen is een luisterend oor bieden en een schouder om te huilen.
het komt vast wel goed ook al is het nu frustrerend.

Het is jammer maar het schijnt er nu eenmaal bij te horen!!!
En hoe graag ik het ook (theoretisch) zou willen, het is me in al die jaren nog nooit gelukt om me in alle omstandigheden aan alle regels te houden. En het zoeken naar grenzen en bewust (of onbewust) de grenzen aftasten hoort er blijkbaar nu eenmaal bij.
En geen mens houdt zich altijd aan regels. En op de één of andere manier zijn nuttige regels meestal niet erg leuk. Vaak heeft het met je zelf iets ontzeggen (afvallen of stoppen met roken bijvoorbeeld) of met iets doen waar je niet altijd zin in hebt (bijvoorbeeld studeren of vroeg opstaan of naar bed gaan).

Ik snap wat je bedoelt, heel herkenbaar. Tegelijk ook moeilijk om mee om te gaan als Dom, want je moet maar net aanvoelen op welke manier je streng moet zijn en hoe ver je gaat met straf geven. Of móet dat wel? Zit haar echt iets dwars waar we even over moeten praten, of ben ik nu te soft en is bij de nek pakken en over de knie trekken de remedie?

Het belangrijkste is voor jezelf (samen met je Dom) bepalen welke grenzen écht belangrijk zijn, welke wel leuk maar niet zo kritisch en welke grenzen eigenlijk onrealistisch zijn. En dan ook allebei flexibel genoeg zijn om daar soms van af te kunnen stappen. Als een afspraak niet werkt, moet je daar wat aan kunnen doen, want straf geven is dan contraproductief.

ik kan je hier idd ook niet helpen

ik snap dat het idd heel erg frustrerend kan zijn ja! Maar jullie komen er vast wel samen uit uiteindelijk

knufknuf