medelijden?

Dit is een vraag vooral naar de D's toe, maar anderen mogen natuurlijk ook antwoorden ;-)

Ik kan me voorstellen dat het niet altijd even gemakkelijk is om je subje, waar je veel om geeft en misschien wel van houdt als het geen externe D/s is, over je knie ziet spartelen en huilen en smeken om op te houden, terwijl je weet dat het goed voor haar is en dat je dus beter doorgaat. Mijn vriend (die ook mijn D is) omschrijft het als "een knop die omgaat", maar hij vindt het soms "verdomd moeilijk". Hoe gaan jullie daarmee om?

Echt een heel goeie vraag!! Ik kan niet wachten op de antwoorden!!

xxx

isis

Simpel, lastig en vervelend antwoord. Maar nope geen problemen mee gehad , zowel niet in een relatie als het externe gebeuren.

Ik wou ongeveer hetzelfde plaatsen als BS. Je wist dat het kon gebeuren, je weet dat het (in ieder geval deels) aan je eigen gedrag ligt, en bovenal, het is wat je wilt. Medelijden? Nee.

Hmm, ok, zelfs niet de eerste keren dat je het meemaakte?

Mijn vriend is beginnend D, en hij heeft het er best moeilijk mee. Gisteren was ik echt tranen met tuiten aan het huilen. En hij wist dat het niet echt door de pijn was, in het begin wel natuurlijk, maar bijna meteen daarna niet meer, er zat gewoon zo enorm veel spanning in mij die tot dan geen uitweg had gevonden. Mijn vriend wist dat allemaal, hij wist ook dat ik hem heel dankbaar was en ben dat hij mij die mogelijkheid gaf om de tranen, die al zo lang zo hoog zitten maar nooit helemaal wilden komen, er eindelijk uit te laten, maar toch had hij het er best moeilijk mee om me zo te zien.

Hij weet dat het goed is voor me, en hij is bereid dit voor me te doen, maar ik vind het niet leuk dat hij er zich niet helemaal goed bij voelt. Dus vroeg ik me af hoe anderen daarmee om gaan: is het iets waar je aan went, is het iets wat je leert relativeren, is het iets wat uiteindelijk helemaal overgaat, is het iets wat altijd zal blijven? Of is dit iets wat een "echte" (lees: niet door de partner "bekeerde") D niet ervaart?

Ik weet niet of ik het allemaal helemaal goed formuleer, ik weet ook niet of medelijden echt het goede woord was om te omschrijven wat ik bedoel, maar ik vind momenteel geen beter...

Er is een klein verschil tussen je vriend en Bjorn + mijn persoon.
En je hebt zelf het antwoord al gegeven zo te lezen;). Hij is inderdaad een "bekeerde" D zoals je dat zelf ook zo mooi had verwoord.
Ik snap ongeveer wel wat je bedoelt , maar ik denk dat je je vergist met kwesten en niet zozeer pijn doen.

Hoe bedoel je? Kwetsen is volgens mij emotioneel, pijn doen lichamelijk, of is dat in Nederland anders?
Mijn vriend wéét dat hij me niet kwetst, dat hij me emotioneel wel helpt, maar dat hij me wel lichamelijk pijn doet en dat ik daar toch van af zie, zelfs al wil ik dat en vraag ik er hem om. Dat vindt hij heel moeilijk, deels ook omdat hij het niet snapt (net als ik overigens, met dat verschil dat ik het ervaar en dus eigenlijk niet hoef te begrijpen): waarom wil ik die lichamelijke pijn, waarom doet me dat emotioneel zo goed? Waarom moet ik lichamelijk afzien en lijden (niet noodzakelijk enkel spanking, sport bijvoorbeeld helpt ook, maar dan ook enkel als ik echt afzie en tot mijn grens of erover ga) om me emotioneel wat beter te gaan voelen?

Aha ok, dan heb ik je verkeerd begrepen.
Het is voor mij niet moeilijk omdat ik weet dat we beiden hetzelfde doel hebben.
Hoe dan ook , wat ze ook doet en zegt , we weten allebei hoe de vork in de steel steekt. En volgens deze logica hou ik het ook makkelijk vol. Daarbij komt voor mij het feit toch ook beetje bij dat ik toch wel beetje sadisme en dominantie in me heb en voila winningcombination .
Over het emotioneel lijden kan ik alleen maar zeggen , ik hou er zelf ook van om diep te gaan. Ik voel me altijd heel sterk als ik dus diep ben gegaan.

Ik moet me hier bij Black aansluiten. We (zijzelf en ik) vinden allebei dat de slaag 'nodig' is. Ik weet ook dat als ik half werk lever, dat niemand daarmee geholpen is. Beetje 'zachte heelmeesters'-idee I guess Dus ik denk niet gauw van wat zielig dat ze voor d'r billen krijgt, maar eerder dat ik haar echt een goede les moet leren waar zij uiteindelijk ook echt iets aan heeft.

Dus, medelijden? Niet echt, want ze weet dat ze haar grenzen heeft overschreden. En uiteindelijk vertrouwt zij erop dat je als D een gepaste straf geeft. En daarna moet ze natuurlijk wel goed worden opgevangen

Ik heb altijd wel medelijden. Maar het duurt meestal even voor ik er wat mee doe.

W schreef:

Ik heb altijd wel medelijden. Maar het duurt meestal even voor ik er wat mee doe.

Maar je hebt dus wel medelijden? Hoe ga je daar dan mee om tot je er iets mee doet? Hoe krijg je jezelf dan zover om toch verder te gaan, en hoe voel je je daar dan na afloop over?

Leuke vraag, Ik ben een echte sadist dus als mijn subje gaat huilen krijsen en smeken om te stoppen vind ik dat me een kick geven.
Ik heb zelden medelijden maar niet dat ik dat nooit heb.

Als ik echt een straf moet geven omdat het nodig is dan heb ik het daar wel meoilijk mee want ik houd helemaal neit van straffen.
Ik beloon veel liever positieve dingen en zet die in de verf ipv de negatieve dingen in de kijker te zetten.

Zo heb ik ooit iemand een echte straf gegeven en daar heb ik toen een verslag over geschreven.
Dat kan je hier (klik op hier) bekijken.

Groetjes David

minime schreef:

Hoe gaan jullie daarmee om?

Door uit te leggen dat dit soms de enige oplossing is.


Door het vervolgens bijvoorbeeld een beetje te 'verpakken' met woorden als 'this will hurt me more than it hurts you' of woorden van gelijke strekking.



In de navolgende afbeelding moet 'him' natuurlijk 'her' zijn.

Door uit te leggen dat het voor haar eigen bestwil is.



En na afloop natuurlijk benadrukken dat alles weer vergeven is.
Dan is het weer tijd voor
'vanilla & soften'.