De Drummer

Mijn eerste full-fiction verhaal. Hoop dat het in de smaak valt...
-----------------------------------------------------------------------
De Drummer

Sofie staat voor de deur van de oefenruimte. De rest van de band is al aan het oefenen en stopt abrupt zodra ze de deur open doet.

“Sorry dat ik zo laat ben!” zegt ze, maar ze meent er geen woord van. Ze hadden elf uur ’s ochtends afgesproken en gisteren heeft ze het erg laat (of vroeg) gemaakt, en dat ‘nog één biertje dan’ zijn er iets meer geworden. Waarom moeten ze dan ook zo vroeg afspreken?

Haar medebandgenoten kijken haar verveeld aan en even is het stil in de ruimte. Dan spreekt Robbert, de drummer.

“Sofie, dit is al de vijfde keer dat je te laat komt. We betalen veel huur voor deze ruimte, dan wil ik niet eerst drie kwartier op jou moeten wachten.”
“Ik zeg toch sorry!” snauwt Sofie.

Robbert staat op en loopt naar Sofie, die nog in de deuropening staat, toe. Hij trekt haar mee naar binnen en sluit de deur.
“Blijf van me af!” roept Sofie.

Robbert doet een stap achteruit. “Ik ruik een alcoholwalm” zegt hij, terwijl hij van walging zijn gezicht vertrekt. “Ben je nog zat ofzo?”

“Robbert, laat het gaan” zegt de gitarist.

“Nee, dit is de druppel” zegt Robbert. “Je komt veel te laat binnen, en dan ook nog aangeschoten van de vorige nacht. Je stem klinkt nergens naar, hoe moeten we met jou oefenen? Je neemt onze band niet serieus, hoe gaan we het ooit maken als we geen fatsoenlijke vocalist hebben?”

Het lijkt allemaal niet aan te komen bij Sofie. Ze toont geen greintje berouw, negeert Robberts preek en loopt alvast naar de microfoon en pakt haar telefoon met de songteksten erbij.

Robbert zet zich over zijn verbazing heen en pakt Sofie bij haar arm en sleept haar mee naar zijn drummerskruk. Sofie schreeuwt dat hij van haar af moet blijven, maar Robbert luistert niet. Hij legt haar over zijn linkerknie neer en klemt haar vast met zijn rechterbeen. Twee volronde billen liggen klaar voor hem.

“We gebruiken vandaag wat andere drums jongens!” roept hij over het gegil van Sofie heen. De bandleden knikken instemmend en Robbert begint te slaan met zijn handen op de billen van Sofie. Links, rechts, midden, maar dan in het ritme van hun nieuwste nummer. De basgitarist snapt wat er gebeurt en begint mee te spelen, net als de gitarist.

Sofie spartelt en protesteert maar komt niet weg. Robbert is dan ook zo’n sterke jongen. Hij slaat dan ook erg hard om over de muziek van de gitarist heen te komen. De band speelt het nummer af en na afloop laat Robbert Sofie los. Als ze opstaat ziet Robbert dat haar ogen rood zijn van de tranen.

“Het spijt me echt dat ik te laat was jongens” snikt ze. Robbert knikt en wijst naar de microfoon. “Laten we nu echt gaan oefenen!”

Leuk, leuk, leuk, leuk, leuk!