Het zonnetje schijnt naar binnen, lui lig ik nog op het matras in de woonkamer. Het is nog veel te vroeg, maar ik voel dat er naar me gekeken wordt. Ik draai me om en kijk in een paar stralende ogen. Daar wil ik wel voor wakker worden! Hij doet zijn armen open en ik kruip graag tegen hem aan. Na een paar minuutjes kijkt hij me aan: “Koffie?” Ik knik, geef hem een kus op zijn wang en laat hem naar de keuken gaan.
Terwijl hij zich bezig houdt met koffie en het ontbijt, probeer ik te bedenken wat we die dag kunnen gaan doen. Mijn hoofd is nog wat leeg na het uitprobeersel met de cane de avond van te voren. Als hij terug komt, heb ik dus nog steeds niks bedacht. We ontbijten samen en kletsen wat tot ik besluit even te gaan douchen. Wie weet dat ik dan iets leuks kan bedenken. Helaas, mijn hoofd vult zich met nog meer leegte. Er is i.i.g. rust in mij, dat is ook wel weer fijn!
Even lekker naar buiten is sowieso goed, vitamine D op doen! Het is heerlijk weer, dus we besluiten te gaan wandelen. We lopen door het centrum, op zoek naar een boekenwinkel. Hand in hand lopen we door de straten, hij spreekt me toe over het pak slaag wat er zeker nog gaat volgen. Met een grote grijns kijkt hij me aan, twinkeling in zijn ogen. Wat een lol kan die man hebben. Meerdere malen vertelt hij me dat ik precies hetgeen kan verwachten, wat ik dagen eerder mint heb aangedaan. Vol ongeloof kijk ik hem aan, hell no! Gaat niet gebeuren, vandaag niet, morgen niet, nooit niet! Er komt een discussie op gang, nou ja.. discussie.. Ik haal alles uit de kast om er onderuit te komen. Hij luistert en knikt, maar het is duidelijk dat ik niks in te brengen heb. Ik geef hem een flinke knal tegen zijn schouder, “lach niet zo!” Dat resulteert natuurlijk in een nog veel grotere (en gemenere) lach.
We hebben eindelijk de boekenwinkel gevonden die hij zocht. Ik laat hem zoeken, heb ik even rust! Ondertussen app ik met mint. Ik vertel haar wat hij allemaal in gedachten heeft. Haar reactie laat zien dat ze inwendig in een deuk ligt. Ik hoor haar denken: “Karmaaaaa!”
Helaas is het juiste boek niet aanwezig in deze winkel, dus op naar de volgende. Een paar straten verder zijn we er al. In de winkel voel ik me wat slapper worden, het ontbijt was erg lekker, maar zo licht verteerbaar. Mijn lichaam gaf nu duidelijk aan dat het meer nodig had. Ik kijk wat in boeken, houd hem ondertussen in de gaten, voor het geval ik me echt niet lekker ga voelen. Hij koopt wat boeken, kijkt me aan, pakt me bij de hand en neemt me mee naar buiten. “Gaat niet zo lekker, he?” Ik schud mijn hoofd en beaam dat ik misschien wel iets moet eten.
De manier hoe hij tegen me praat, laat me krimpen. Hij heeft gelijk, ik moet eerder aangeven als ik me niet lekker voel. Ik voel me als een klein meisje dat weet dat ze straf gaat krijgen. Hij neemt me mee naar een restaurantje in de buurt. Hij besteld wat, ik protesteer dat het teveel is. “Liever te veel, dan te weinig” is zijn antwoord. Zijn uitstraling op dat moment zorgt ervoor dat ik me steeds kleiner en kleiner ga voelen. De blik in zijn ogen vertelt zoveel. Bezorgdheid en liefde overheersen. Ik voel me geliefd als hij zo doet, als hij voor me zorgt. Ons eten wordt gebracht en het enige wat ik kan denken is: “Dat ga ik nooit opkrijgen”. Hij denkt daar duidelijk heel anders over, eten zal ik!
Hij pusht me om door te eten, maar niet op een vervelende manier. Als ik echt bijna vol zit, snijdt hij het laatste in stukjes. Hij eet de helft op, de rest moet ik op eten. Ik zit bomvol, maar stiekem voelt het wel erg fijn dat hij dit doet. Mij in de gaten houdt en mij gewoon laat doen wat goed voor me is.
Eenmaal weer buiten wil ik het liefst bij hem wegkruipen, dit kleine gevoel is ‘nieuw’ voor me. Lang geleden wel gevoeld, maar jaren lang weggestopt. Ineens is dat gevoel er weer en het is verwarrend! Hij besluit dat het beter is om de bus terug te pakken, het is best een eind terug wandelen. Ik protesteer kort, maar weet ook wel dat het beter is. Moet mijn lichaam ook niet te veel uitdagen natuurlijk. Weer thuis, doe ik wat gemakkelijker zittende kleding aan. Hij had onderweg al een paar keer gevraagd wat er met me aan de hand was, ik was afwezig. Als ik me klein voel, ben ik niet zo’n prater. Dan kijk ik wat in het rond, ik observeer en geef korte antwoorden. Hij dacht dat ik me druk maakte om het pak slaag dat ging komen, maar nee ik voel me gewoon heel erg klein. Ik leg kort uit wat er is en duik met mijn knuffel op de bank.
Hij begrijpt me gelukkig, geeft me een dikke knuffel en laat me gewoon even klein zijn. Het voelt fijn, maar tegelijk ook zo stom. Ik ben een volwassen vrouw, kan heus wel voor mezelf zorgen, heb ik niemand anders voor nodig! Daarom ging het de laatste zo geweldig goed met me, viel ik bijna flauw op mijn werk... omdat ik zo goed voor mezelf kan zorgen! Maar toch... ik hoor sterk te zijn, niet klein! Een tweestrijd speelt zich af in mij, niet zo goed wetende wat ik hier mee aan moet. Ik voel me kwetsbaar, zoek bescherming in mijn knuffel. Gelukkig heb ik een hele lieve knuffel, die zorgt veel veel veiligheid en geborgenheid. Leuk contrast... een sterke vrouw die veiligheid zoekt bij haar knuffel... Juist ja...
Het gevoel blijft die middag en avond wat hangen, met vlagen voel ik me minder klein. Hij besluit dat het tijd wordt voor de straf die nog open staat. Met mijn knuffel stevig in mijn armen sta ik in de hoek. Hij praat tegen me, ik voel me nog kleiner worden dan ik de hele middag al was. Hij wil horen waarom ik daar sta, wat er met me gaat gebeuren. Antwoord geven lukt me niet, ik kan alleen met mijn hoofd knikken of schudden. Aangezien ik niet wil antwoorden en tegendraads ben volgens hem, trekt hij me over zijn knie. Hij slaat hard en blijft maar herhalen dat als ik het zo wil, ik het ook zo kan krijgen. Hij wil antwoord, ik kan het niet geven. Loze woorden komen uit mij, een gevoel van onmacht overmeesterd mij. Zijn woorden en slagen komt zo gigantisch hard binnen, ik kan niet meer, ik wil niet meer. De tranen lopen over mijn wangen, ik raak in paniek. Ik wil wel antwoorden, maar ik krijg er niks uit. Uiteindelijk gooi ik er iets uit als ‘stop alsjeblieft’. Hij stopt direct en ik laat me van zijn schoot zakken en kruip tegen hem aan. De huilbui die er op dat moment kwam, is onbeschrijflijk. Alle stress van afgelopen weken komt er in 1x uit. De tranen blijven maar komen, hij wrijft lief over mijn rug en door mijn haren.
Hoe lang ik daar zo gezeten heb, weet ik niet. Het duurde lang voor mijn gevoel. Er komt een gevoel van rust voor terug. Diep van binnen wil ik dat hij door gaat. De slagen die hij beloofde, wil ik in ontvangst nemen. Ik wil dit af kunnen sluiten. 25 slagen met de paddle volgen.. het doet pijn, maar ik kan het aan. Een andere mindset. Het is voorbij, ik ga weer naar de woonkamer, mijn knuffel weer stevig vasthoudend. Hij neemt me in zijn armen, hij praat heel zachtjes tegen me en ik voel de tranen weer opkomen. Wat is dat toch vandaag, mental breakdown?? Ik laat het over me heen komen, hij houdt me stevig vast.
Hij zet wat muziek op, ik hoor het nummer “Issues”. “But you don't judge me’ ‘Yeah, I got issues. And one of them is how bad I need you’
Die tekst raakte me zo diep op dat moment, wat resulteerde in de volgende huilbui. Dat was precies wat ik voelde... Dat kleine meisje in mij is te lang weggestopt. Ik kan niet altijd groot zijn, soms heb ik hulp nodig. Iemand die mij in de gaten houdt, mij helpt bij hetgeen ik zelf even niet goed kan. Hij veroordeeld mij er niet om, het is wie ik ben. In mijn volwassendheid, maar ook in mijn klein zijn.
Het is goed dat dit er nu uit kwam. We praten er verder over, nadat ik weer bijgekomen ben. Dit is ook een onderdeel van mij. Ik leg hem uit dat ik niet kan praten als ik me zo ontzettend klein voel, ik het echt niet deed om hem te provoceren. Ik neem hem niks kwalijk, dat hij het zag als opstandigheid. Dit was nieuw voor ons beide, het zal misschien nog wel vaker gebeuren, misschien ook niet. Maar nu is het voor de toekomst iig duidelijk, dat dit kan gebeuren.
Het voelt zo fijn om dit met hem te kunnen hebben delen, 100% mezelf kunnen zijn. Mezelf helemaal kunnen geven, niks hoeven te verstoppen. Kunnen praten over wat er gebeurd, waar ik mee zit. Ook deze schrijfsels helpen me om steeds meer inzicht in mezelf te krijgen, in wat ik fijn vind en wat ik nodig heb.
Onderwerp: Don't judge me 
zo apr 16, 2017 11:34 am
