Prison Escape

Beginner Aantal berichten : 33

Met dank aan minime voor het nakijken!

Een beetje beduusd keek Lise naar het kaartje dat ze in haar hand had. Buiten de poort van de koepelgevangenis dacht ze terug aan de ‘Prison escape’ die ze zojuist had gespeeld. Ze had zich via de personeelsvereniging ingeschreven en stond keurig op tijd aan de poort. Nadat alle deelnemers door elkaar gegooid waren, werden ze een voor een opgeroepen om naar binnen te gaan. Daar werd Lise al snel een nummer. In strakke lijnen werd ze met haar medegevangenen het complex in geleid. Ze moest een overal aan, haar vingerafdrukken werden genomen, alle spullen verdwenen in een kluisje. Bij elke verkeerde stap was er een bewaker die duidelijk maakte dat ze moest volgen. Alle gevangenen werden in lange rijen opgesteld. ‘Voor je kijken, handen langs het lichaam, monden dicht!’ was alles wat ze te horen kregen. Ze voelde zich een beetje geïntimideerd, maar deed toch wat haar gezegd werd. Daarna werden alle rijen richting de koepel gestuurd, waar iedereen werd opgesteld. De directeur van de gevangenis hield een toespraak, waarbij hij iedereen op het hart drukte zijn bevelen onmiddellijk te beantwoorden met ‘Sir yes sir!’. Uiteraard weifelden een aantal bezoekers, waarna iedereen tien keer moest opdrukken. Tot slot ging iedereen de cel in. Lise werd opgesloten met José, een dame van in de 40 die ze niet kende. ‘Wat een poppenkast hé, met die bewakers?’ vroeg José met een brede glimlach. Lise was een beetje beduusd geraakt van de hele vertoning. ‘Ik vond het wel erg goed gedaan, ze leken me erg streng’. ‘Ja fantastisch! Eens even kijken wat we nog uit deze cel kunnen smokkelen’. In de cel lagen ‘drugs’ en pokermuntjes verstopt. Na een paar minuten gingen de deuren open en gingen José en Lise op pad.

Eenmaal in de koepel sloeg de verwarring al snel toe. Wie was te vertrouwen, wie kon er aangesproken worden, wat was eigenlijk het doel? Waar José al snel overal intriges zag, bleef Lise wat verward achter. Ze dacht even in zichzelf en merkte dat ze José was kwijtgeraakt. Terwijl ze om zich heen keek, werd ze op haar schouder geklopt. ‘Gevangene Lise, wat sta je hier te dralen! Weet je niet waar je naartoe moet?’. ‘Nee meneer’ antwoordde ze. Waarom zei ze nu meneer, het was toch maar een acteur? De ogen van de bewaker stonden direct wat zachter. ‘Kom maar met mij mee, dan weet ik nog wel wat klusjes die je kunt doen’. ‘Ja meneer’ antwoordde ze weer direct. Ze merkte dat de bewaker het fijn vond zo netjes toegesproken te worden. Eerder had ze gemerkt dat niet iedereen zich op deze manier inleefde in het spel. José stapte op bewakers af met ‘Hey, jij daar!’. Soms kreeg ze een veeg uit de pan, andere bewakers werden overbluft door deze directe manier van praten.

Lise volgde de bewaker door de verhoorkamers. ‘Wacht hier’ sprak hij haar toe. ‘Je meneer’ antwoordde ze weer. De bewaker gaf haar een knipoog en liep de kamer uit en kwam even later terug met emmer en sop. ‘Maak deze ruimtes maar schoon,’ gaf de bewaker aan. Lise had niet verwacht dat prison escape zou neerkomen op een avondje poetsen, maar ze deed wat haar gevraagd werd. Na een tijdje kwamen er meer poetsvrouwen en -mannen bij haar werken. Een van hen merkte dat een van de buitendeuren niet goed op slot zat en zo ging de hele groep naar buiten. Ontsnapt! Buiten trof ze haar collega’s weer aan en wisselden ze verhalen uit over de verschillende manieren waarop iedereen ontsnapt was. Na een tijdje stond ze alleen wat te drinken toen ze opschrok. ‘Gevangene Lise!’ hoorde ze achter zich. Ze draaide zich om en keek naar de breedlachende bewaker. ‘Hoi, ik ben David’ zei de bewaker. ‘Je hoeft nu niet meer te schrikken hoor, het spel is voorbij’. ‘Ik schrok niet’ zeiLise maar ze durfde David niet direct aan te kijken. ‘Volgens mij vond je het wel spannend he, met die bevelen en de strenge bewakers?’. ‘Wat bedoel je’ vroeg Lise. ‘Volgens mij weet je wel wat ik bedoel. Als je nog eens wil spelen, kom dan de laatste zaterdag van de maand naar de Koepel. Hier heb je een kaartje.’ Lise pakte het kaartje, keek ernaar en toen ze opkeek, zag ze dat David weer weggelopen was. ‘Prison Escape XL’ stond er op het kaartje. Wat was er zo bijzonder aan deze versie? Zolang het maar niet betekende dat de hele gevangenis geschrobd moest worden, zou het best leuk kunnen zijn, dacht Lise.

Drie weken later staat ze toch bij de ingang van de Koepel. Wat meteen opvalt, is dat er alleen dames zijn. Sommige vrouwen staan vrolijk te kletsen, de meesten kijken wat nerveus voor zich uit. Een lange brunette spreekt haar aan. ‘Hoi, ik ben Mandy!’. ‘Lise’, weet ze te mompelen. ‘Ben je hier voor het eerst?’. ‘Ja’ zegt ze. ‘Ow, dan zal ik niets voor je verraden.’ Mandy loopt weer weg en Lise blijft alleen achter. Stipt om 10 uur begint het proces van binnengaan. ‘Zo meteen roep ik je nummer en je achternaam en je gaat naar binnen. Daar volg je alle instructies’ roept de bewaker in de deuropening. Na een aantal namen klonk het ‘Wouters!’ en Lise stapt naar binnen. Ze volgde de lijnen maar toen ze rechtsaf wou slaan, als bij de vorige keer, werd haar toegesnauwd dat ze door moest lopen. Ze kwam in een vierkante ruimte met haakjes aan de muur. Er waren 5 andere meiden in de zaal. ‘Uitkleden!’ werd haar toegeschreeuwd. Drie van hen keken verbaasd maar de andere twee begonnen direct met uitkleden. ‘Tempo dames!’ kwam het van de bewaker. Lise trekt haar blouse en broek uit en hangt deze aan het haakje. Haar schoenen zet ze op de grond en ze stopt de sokken in haar schoenen. Daarna blijft ze staan wachten. ‘Alles uit, we hebben niet de hele dag!’ wordt er geroepen. Lise kijkt in het hok en ziet dat de 2 meiden die meteen luisteren al hun kleren al uit hadden. ‘Ik ga niet alles uit doen!’ zegt het meisje naast haar. Een van de bewakers knikt naar zijn collega en die neemt haar mee bij de arm, haar protesten negerend. ‘Zijn er meer dames die straf willen of gaan we gewoon luisteren?’ bast de overgebleven bewaker. Met tegenzin trekt Lise de rest van haar kleren uit.

‘Douchen!’ klinkt het volgende bevel. Een voor een lopen de gevangenen de douches in. De straal is veel te hard om nog comfortabel te zijn. Op de achtergrond hoort Lise een soort getik en wat gegil. Even later komt het laatste meisje binnen, nu zonder kleren en heftig blozend. Angstvallig probeert ze bij de muur te blijven maar omdat het onmogelijk is voor drie richtingen onzichtbaar te blijven, ziet Lise toch enkele rode strepen op haar billen staan. ‘Had ze die willen verbergen en had ze daarom niet meegespeeld?’ vraagt Lise zich af. Ze wist ook niet goed hoe ze eraan gekomen was. Misschien een ski-ongeluk of anders een huidziekte?

‘Doorlopen en kleren aan!’ klinkt het nu. De douches gaan onmiddellijk uit. In de volgende ruimte liggen de gevangeniskleren. Deze keer geen zwarte of oranje overalls maar zwart-wit gestreepte pakken zoals je die in stripverhalen en oude films ziet. Aan de achterkant zit een grote flap die met drukknoopjes open kan. Een beetje gênant, denkt Lise, maar wel praktisch als we hier zo lang zijn. Ze zoekt door haar kleren maar merkt dat er geen ondergoed bij zit. De andere meiden zijn al bezig hun streepjespak aan te trekken. Ze wil niet achterblijven en besluit later op zoek te gaan naar het missende ondergoed.

Na de kleren gaat het door naar de naambordjes. Deze keer geen voornamen of bijnamen, alleen achternamen en nummers. De volgende ruimte is de opstelplaats. Vanaf daar zal ze met haar medegevangenen worden afgemarcheerd naar de grote binnenplaats van de koepel. ‘Opstellen in rijen van 10, rechtervoet op de witte streep, monden dicht, handen op de rug en voor je kijken!’ klinkt het uit de mond van een stevige vrouwelijke bewaker. Het wachten duurt lang, net als de eerste keer, en de verveling slaat toe. Een van de oudere dames die vlak voor Lise staat, begint zich uit te rekken. De bewaakster loopt direct op haar af. ‘De Vries, wat heb ik gezegd over je handen?!’. Ze pakt het oor van gevangene De Vries vast en draait het rond. ‘Au, op de rug mevrouw!’ schreeuwt De Vries, terwijl ze met haar linkerhand haar rechter op de rug vastpakt. ‘Precies, goed geluisterd. Nu nog doen!’. Lise bedenkt dat lichamelijk contact deze keer wel is toegestaan, terwijl dat de eerste keer angstvallig vermeden werd. ‘Wouters, voor je kijken!’ hoort ze van dichtbij en ze kijkt verschrikt op. De bewaakster kijkt haar strak aan en Lise kijkt meteen naar de rug van De Vries. Blijkbaar is het ook nog wel wat strenger dan de eerste keer.

De rest van de wachttijd verloopt zonder incidenten, al hoort Lise wel weer getik en geschreeuw vanuit een van de andere opstelplaatsen. In keurige rijen wordt ze vervolgens met de overige dames afgemarcheerd. Met scherpe commando’s wordt ze op de juiste plaats op de binnenplaats gebracht. Wanneer iedereen staat, begint de directeur aan zijn speech. Ook deze keer waarschuwt hij dat als er niet ogenblikkelijk geluisterd wordt, er consequenties zijn. Meteen hierna volgt een duidelijk en streng ‘Is dat duidelijk!’. Tijdens haar vorige spel bleken groepsdruk en onwennigheid ervoor te zorgen dat de reactie zeer lauw was, wat direct leidde tot tien keer opdrukken voor de hele groep. Nu zijn er alleen ervaren speelsters en klinkt het als uit een mond; ‘Ja meneer de directeur!’. Bijna als een mond, want Lise ziet dat lange dame met rode krullen in de rij schuin voor haar stoïcijns voor zich uit blijft staren. Haar mondhoek lijkt zelfs een beetje spottend te staan. Lise kreunt, ze heeft helemaal geen zin in opdrukken, in deze strenge gevangenis zal het ook wel niet bij tien blijven maar door die trut zal ze wel weer moeten. ‘Zoals ik zei, consequenties!’ klinkt het van de directeur. Tot haar verbazing wordt de roodharige aan haar arm mee naar voren genomen door een van de bewakers. Net goed, denkt Lise.

Ze ziet dat er nog 5 anderen naar de voorkant van hun worden gevoerd. Blijkbaar was het roodharige meisje niet de enige slimmerik. ‘Voorover, Van de Kerkhof!’ beveelt de bewaker het roodharige meisje. ‘Handen op je knieën’. Van de Kerkhof bukt voorover en Lise ziet dat het in de andere rijen net zo gaat. Tot haar schok maakt de bewaker de flap van het pak van het meisje los en herschikt de stof, zodat haar billen naar buiten steken. Zoals vaker bij roodharigen is de huid van het meisje vooraan spierwit. Daarna haalt de bewaker een klein voorwerp achter zijn riem vandaan. Het is een soort rubber plankje, denkt Lise, zo’n 20cm lang en zo breed dat het net in een hand te vatten is. ’Tien klappen voor de overtreders!’ geeft de directeur nu aan. De bewaker laat het plankje hard op de billen van Van de Kerkhof neerkomen. Direct ontstaat een rode streep, duidelijk herkenbaar tegen de witte achterkant. Het meisje geeft geen kik, ook niet na de andere negen klappen. Wel zijn er steeds meer rode strepen te zien. ‘Waar ben ik in terecht gekomen’ denkt Lise. Een deel van haar wil wegrennen, maar ze is bang dat het niet begrepen wordt. ‘Voor ik me kan uitleggen, ziet mijn achterkant er net zo uit als die van haar!’. Een ander deel van haar vindt het ook wel spannend. Inmiddels is Van de Kerkhof weer terug in de rij met haar kleren weer op orde. Ze kijkt niet boos of berouwvol, het lijkt eerder alsof die spottende glimlach wat groter is geworden.

Beginner Aantal berichten : 33

Na het appèl wordt Lise naar de cel gestuurd. Daar aangekomen merkt ze dat ze nog geen celgenote heeft. Net als de vorige keer gaat ze op zoek naar verborgen spullen. Deze keer vindt ze geen ‘drugs’, maar alleen wat schoolkrijt. Teleurgesteld stopt ze het in haar zak. Op dat moment gaat de deur open en wordt haar celgenote naar binnen geduwd. Ze herkent de rode haren meteen. Het meisje stapt direct op haar af. ‘Hoi, Laurie van de Kerkhof’ stelt ze zich voor. ‘Lise Wouters’ zegt Lise voorzichtig. ‘Heb je al wat gevonden?’ vraagt Laurie. Lise laat het stoepkrijt zien. ‘Oeh, leuk!’ zegt Laurie, ’delen?’. Lise geeft haar een van de twee krijtjes. ‘Eens kijken of hier nog wat ligt’ zegt Laurie en ze begint in de grote kast te snuffelen. Lise blijft stil staan in het midden van de cel. Na een minuutje wint de nieuwsgierigheid het van de verlegenheid. ‘Deed dat niet zeer, net?’. ‘Wat, die paar tikken? Nee hoor, het brandt alleen even’. Weer kijkt Lise voor zich uit en weer overwint ze haar nieuwsgierigheid. ‘M..Mag ik het zien?’ vraagt ze aan Laurie. Laurie draait haar om en kijkt haar aan, weer met die spottende glimlach. ‘Wat, heb je nooit eerder roodgeslagen billen gezien?’ vraagt ze aan Lise. Lise slaat haar ogen neer en Laurie ziet dat ze het meent. ‘Hoe ben je hier gekomen dan?’. ‘Via David, die gaf me een kaartje toen ik hier was met de personeelsvereniging’. Laurie kijkt haar bedenkend aan. ‘Heb je zelf ook nooit op je billen gekregen?’ vraagt ze Lise. Lise schudt haar hoofd. ‘Hmm, meestal vraagt David zoiets wel. Luister, het is en blijft een spel en je kunt het zo spannend maken als je zelf wil. Als je wil weten hoe het voelt om billenkoek te krijgen, kun je een van de bewakers op stang jagen. Dat moet genoeg zijn voor een klein voorproefje’ zegt Laurie. ‘Zoals je net kreeg?’ vraagt Lise. ‘Precies’ zegt Laurie, ‘en het valt ook best mee. Je wilde het zien?’ Lise knikt. Laurie maakt de flap van haar broek los en buigt zich een stukje voorover. Veel van het rode is al weggetrokken maar er zijn wel nog enkele duidelijke rode vlekken te zien. ‘Het stelt niet zoveel voor’ zegt Laurie ‘maar als je het bonter maakt, zijn de straffen ook in verhouding’. Laurie maakt de knoopjes weer vast en gaat rechtop staan. Ze kijkt Lise aan. ‘Ben je nieuwsgierig?’ vraagt ze. Lise slaat haar ogen neer maar knikt toch ja. Het spannende gevoel dat ze bij de eerste editie had is nu sterker. ‘Misschien had David het toch goed gezien’. Zegt Laurie. Er klinkt een luide klik en de deuren springen open.

‘Op pad!’ zegt Laurie en ze stapt naar buiten. Lise loopt snel achter haar aan. Bij de naastgelegen cel komen ze nog twee meisjes tegen. ‘Hoi Josephine!’ stelt de eerste zich voor. ‘Manon!’ zegt de tweede. Lise stelt zich ook voor. ‘Een beetje voorzichtig voor Lise, het is haar eerste keer hier’ zegt Laurie. ‘Ah, spannend!’ zegt Manon. ‘Wat heb je gevonden in de cel?’. Lise haalt haar krijtje tevoorschijn. ‘Leuk!’ zegt Josephine. ‘Ruilen tegen deze?’ vraagt ze, terwijl ze een pollepel opsteekt. ‘Echt niet!’ lacht Laurie, ‘we gaan heropvoeding niet ruilen tegen keukendienst’. ‘Het was het proberen waard’ lacht Josephine op haar beurt. Laurie wijst naar een bewaker die een eind verderop staat. ‘Zie je hem daar? Die is heel snel op zijn teentjes getrapt, maar hij slaat niet zo hard. Als je wil weten hoe het voelt, vraag je hem wat. Wanneer je hem niet met het juiste respect behandelt, ga je zo met hem mee’. Lise begint te blozen. Wil ze dit wel? Ze voelt de spanning maar ook de nieuwsgierigheid. Met een bonzend hart stapt ze op de bewaker af. ‘Waar kan ik met deze krijtjes terecht?’ vraagt ze de bewaker. ‘Waar kan ik met deze krijtjes terecht MENEER!’ zegt de bewaker. Lise slikt een keer. ‘Dat was toch mijn vraag aan jou?’ Ze dwingt zichzelf de bewaker aan te kijken wanneer ze dit zegt. ‘Ah, gevangene Wouters is comédienne! Tijd om jou wat meer respect voor de bewakers te leren’.

De bewaker pakt Lise bij de arm en trekt haar het hokje achter hem in. Hij gaat op een stoel zitten en voor ze doorheeft wat er gebeurt, ligt ze bij hem over de knie. ‘Jij hebt een scherp lesje nodig!’ zegt de bewaker. Ze merkt dat de knoopjes van de flap worden opengemaakt. Snel probeert ze een hand voor haar billen te houden, maar merkt dat deze wordt weggepakt en op haar rug wordt vastgehouden. Ze voelt een klap op haar rechterbil, daarna een op haar linker, en dat gaat zo in stevig tempo door. Langzaam groeit het branderig gevoel in haar billen. Ze bijt op haar tanden bij enkele scherpere klappen, maar voor ze het doorheeft, is het pak slaag al gestopt. ‘Zo Wouters, wat wilde je vragen?’ ‘Waar kan ik met deze krijtjes terecht, meneer?’ zegt ze zachtjes. ‘Veel beter. In gang A3 is heropvoeding, daar kun je naartoe’. De bewaker herschikt haar kleding en zet haar overeind. Terwijl ze terugloopt naar het breedlachende groepje medegevangenen voelt ze nog een lichte, prettige gloed in haar achterste.

‘Hoe was het?’ vraagt Laurie direct? ‘Het viel mee’ mompelt Lise. ‘Valt mee? Haha, het voelt nu best prettig toch? En volgens mij vond je het ook niet erg om te moeten luisteren’. Lise wordt vuurrood. Ze knikt maar durft nog niet te praten. Eigenlijk wil ze niet toegeven dat ze het spannend vond, leuk spannend. Dat het zeer deed, maar ook prettig voelde. Toch is er ook een stemmetje dat nieuwsgierig is. Dit was nog maar een voorproefje en de gevangenis was groot. ‘Ga je mee naar hereducatie?’ vraagt Laurie. Lise knikt weer. ‘Ok, tot over een uurtje hier’ zegt Manon en ze loopt met Josephine de andere kant op. Lise volgt Laurie naar een groot klaslokaal. Bij de ingang staat een man in schoolmeesterskleren en een dikke buik. ‘Dames, wat kan ik voor jullie doen?’ ‘Wij zijn hier voor de les, meneer’ zegt Laurie opmerkelijk gedwee. Ze steekt een krijtje in de lucht. ‘Jij ook?’ vraagt hij aan Lise. ‘Ja meneer’ antwoordt ze en steekt ook het krijtje in de lucht. ‘Goed, derde rij, de twee meest linkse banken. Pak de atlas maar direct voor je’.

Lise gaat zitten. De klas loopt langzaam vol. Wanneer alle banken gevuld zijn, doet de leraar de deur dicht. ‘Welkom allemaal, dames! Vandaag gaan we leren hoe Nederland erbij ligt. Echter, dit vak heet niet voor niets hereducatie. Er zijn strenge regels. Het is de bedoeling dat jullie die leren volgen. Er wordt niet gepraat, tenzij je wat gevraagd wordt. Wie wat wil vragen, steekt de vinger op. Overtreding van deze regel of van een van de andere regels die jullie aan de muur zien hangen, zullen leiden tot straf. In deze gevangenis gelooft men in het effect van lijfstraffen. Ik geloof ook in dat effect en zal niet bang zijn om straffen uit te delen. Is dat duidelijk?!’. ‘Ja meneer!’ klinkt het in koor. Blijkbaar had de directeur eerder toch indruk gemaakt. ‘Goed, om het basisniveau te bepalen schrijven jullie met het krijtje de 12 paren provincies en hoofdsteden op het bordje voor je’. Lise gaat aan de slag. Ze weet ze allemaal. Toch is ze nieuwsgierig. Wat gebeurt er als ze fouten maakt? Ze wist ‘Haarlem’ uit en vult ‘Amsterdam’ in.

‘Goed, dan gaan we nakijken!’ geeft de leraar aan. ‘Jullie komen 1 voor 1 naar voren, maken de knoopjes van je pak los en buigen over de lessenaar. Voor elke fout krijg je een klap met wat de Amerikanen ook wel de “board of education noemen”. Jullie kennen het als de paddle’. Hij laat een grote houten plank met een handvat zien. Lise krijgt spijt van de fout die ze gemaakt heeft. Dat ding ziet er heel pijnlijk uit! ‘Degene met de meeste fouten, krijgt er 12 extra. Ik hoop dat jullie je best gedaan hebben! We beginnen bij deze rij’ zegt de leraar en hij wijst naar de rij van Lise. ‘Janssen, jij eerst!’ wijst hij naar het meisje 2 banken voor haar. Ze maakt de knoopjes los en buigt voorover. De leraar neemt het plankje aan en kijkt het door. Na een paar seconden legt hij het neer en pakt de paddle. In een grote zwaai laat hij de paddle op de billen van het meisje neerkomen. Ze geeft geen kik. Er ontstaat meteen een grote rode plek. De leraar haalt opnieuw uit. Deze keer volgt een zacht gegrom. Op haar rechterbil ontstaat een witte plek in het rode gedeelte. ‘twee fouten Janssen, daarmee ben je de leider in het klassement. Ga daar in de hoek staan met je neus tegen de muur’. Het meisje staat op en loopt naar de hoek. ‘Palmen, jij bent de volgende’ zegt de leraar tegen het meisje voor Lise. Ook zij maakt de knoopjes los en buigt voorover. De leraar kijkt naar het schoolplankje en legt het weer neer. ‘Heel goed Palmen, kleren in orde maken en weer gaan zitten Wouters, jij bent de volgende!’. Met natte palmen staat Lise op.

Lise maakt de knoopjes los en buigt voorover. De leraar kijkt naar haar antwoorden en pakt vervolgens de paddle. ‘Waarom moest ik nu een fout maken?’ denkt Lise. Ze zet zich schrap. Dan spat de paddle tegen haar billen en voelt ze meteen een felle pijn. Ze is nog te zeer verrast om au te roepen. ‘Gelukkig maar 1’ denkt ze, tot ze weer door de paddle tegen lessenaar geduwd wordt. De pijn is onverwacht en verblindend. ‘Auw! Roept Lise uit. Meneer, ik had maar 1 fout!’. ‘Dat klopt, maar je bent 1 paar vergeten. Je hebt er maar 11 ingevuld. Ken je Flevoland niet meer?’ vraagt de leraar spottend. Lise voelt zich verschrikkelijk stom dat ze niet even alles heeft nagelopen. ‘Die laatste telt niet, ik had je niets gevraagd. Zet je schrap voor de volgende 2, dame!’ beveelt de leraar. De klappen komen snel na elkaar. De pijn is overweldigend voor Lise en er springen tranen in haar ogen. ‘We hebben een nieuwe leider! Janssen, kleren goed en gaan zitten. Wouters, neus tegen de muur!’ Lise herpakt zich en gaat in de hoek staan, haar brandende billen zichtbaar voor de rest van het lokaal.

Lise hoort de een na de ander voorbij komen. De meeste meisjes komen er zonder klappen vanaf, maar af en toe worden er een of twee tikken uitgedeeld. Lise begint zich langzaam ongerust te maken. Twaalf klappen, dat kan ze echt niet aan! Het blijft ook maar branden! Ze wil zo graag over haar billen wrijven, maar ze is redelijk zeker dat ze dat niet mag. Ze grijpt in de zomen van de flap van haar broek, zodat ze niet per ongeluk afdwaalt. Wanneer het een-na-laatste meisje aan de beurt is, hoort ze de leraar: Ttsk tsk!’. Lise krijgt hoop, zou zij het slecht gedaan hebben? Zielig voor haar, maar zij liever dan ik!. Ze telt de klappen. 1, 2, 3, 4, 5! Lise haalt opgelucht adem. ‘Wouters, kleren in orde maken en gaan zitten. Peters, neus in de hoek!’ hoort ze de leraar. Lise gaat zitten op de houten stoel en merkt dat ze iets te snel is neergeploft. Ze vertrekt haar gezicht maar houdt zich stil. Ze kijkt naar het meisje dat Peters heet. Haar billen zij al aardig rood en een rode vlek met een licht centrum staat op haar rechterbil. Zien mijn billen er ook zo uit, vraagt Lise zich af?

Het laatste meisje heeft maar 1 fout en komt er dus gemakkelijk vanaf. Wanneer ze naar haar bankje loopt, staat de leraar op en draait zich naar het arme meisje in de hoek. ‘Ja Peters, dat was niet best he?! Toch beter moeten opletten. Draai je maar om en buk weer over de lessenaar’. Peters draait zich om. Ze kijkt wat angstig naar de leraar en wrijft haar handen tegen elkaar. ‘Vooruit, we hebben niet de hele dag! Moet ik je soms opschrijven voor een strafsessie?’ bast de leraar. Peters aarzelt nog even, maar bukt zich over de lessenaar. ‘Jullie mogen allemaal voor haar tellen’ zegt de leraar. Dan gaat hij klaar staan en laat de paddle hard op de billen van het meisje neerkomen. ‘Één!’ roepen Lise en haar medeleerlingen in koor. Peters geeft geen kik. Pats! Klinkt het weer, ‘Twee!’ roepen de meiden. Peters maakt weer geen geluid. Haar billen worden steeds donkerder en de ronde vlek lijkt wel paars te worden. Bij de zevende klap roept ze het uit. ‘Auw!’. ‘Zeven!’. Pats!. Bij de tiende klap begint ze zachtjes te huilen. Na de twaalfde klap komt ze overeind. ‘Ga maar zitten Peters, dan kunnen we door met de les’. Ze wrijft tijdens het lopen over haar billen, doet haar kleren goed en gaat heel voorzichtig zitten. Als haar billen de stoel raken, knijpt ze even haar ogen dicht. Ze zet door. ‘Allemaal ogen weer naar de voorkant, we gaan verder!’ Lise kijkt snel weer naar voren, voor hij het op haar gemunt heeft.

Beginner Aantal berichten : 33

‘Tijd voor wat nieuws! Ik heb hier een lijst van 100 dorpen en jullie gaan in de atlas opzoeken in welke gemeente ze liggen. Ik deel vellen met papier rond zodat jullie nette lijsten kunnen maken. Jullie krijgen 20 minuten. De drie slechtst presterende leerlingen krijgen nog een lesje van mij. Volgens mij weten jullie inmiddels allemaal wat dat betekent’. De papieren gaan rond en Lise gaat aan de slag. ‘Wat is dit saai!’ denkt ze na vijf minuten. Ze zoekt nog wel door, ze heeft even genoeg geëxperimenteerd. Blijkbaar is ze niet de enige die het saai vindt, want er vliegt een papieren vliegtuigje door de lucht. ‘Van de Kerkhof, hier komen!’ klinkt het streng. Ze ziet Laurie naar voren lopen. Ze heeft weer dezelfde spottende blik als eerder. ‘Over de knie!’ beveelt de leraar en Laurie gaat over zijn schoot liggen. Hij maakt de flap los. Als Lise goed geteld heeft, heeft Laurie een klap met de paddle gehad plus nog die tien klappen op de opstelplaats. Toch zijn er bijna geen sporen meer te zien. Blijkbaar helpt ervaring wel, denkt Lise. ‘Jullie, aan de slag!’ dondert de leraar tegen de klas. Lise duikt snel weer de atlas heen. Ze hoort de ritmische klappen met de hand en tussendoor af en toe de kreetjes van Laurie. Na twee minuutjes laat de leraar Laurie weer gaan en gaat ze weer aan de slag.

Na het eerste voorbeeld wordt er nog wat geplaagd door Lise’s klasgenootjes en evenzoveel keren gaan de dames voor een paar minuten over de knie. Het meisje naast haar, met Kremers op haar naamkaartje, buigt naar haar toe. ‘Hoi, ik ben Mara’ fluistert ze. Lise durft niet te antwoorden en komt er ook eigenlijk niet aan toe. ‘Kremers, kom maar mee!’ klinkt het van voor. Zelfs zachtjes kletsen is geen goed plan.

‘De tijd is om, inleveren allemaal!’. Lise geeft haar blaadje door naar voren en wacht zenuwachtig terwijl alle antwoorden worden gecontroleerd. ‘Ok, de drie gelukkigen; Van de Kerkhof, Kremers en Peters, aantreden!’. Peters loopt naar voren terwijl nieuwe tranen over haar wangen rollen. Blijkbaar is het nog iets te veel voor haar. Voor ze er zelf erg in heeft, staat Lise op. ‘Meneer, ik neem haar plaats wel in!’. De leraar kijkt even verward, kijkt dan naar Peters en knikt. ‘Vooruit, maar je neemt wel haar antwoorden mee’. Lise heeft geen idee wat dat inhoudt maar ze loopt vast naar voren. Waarom ze heeft aangeboden geslagen te worden in plaats van iemand anders weet ze niet precies.

‘Billen bloot en een rij maken!’ klinkt het volgende bevel. Lise schaamt zich dood maar gehoorzaamt toch. Ze weet niet zeker wat er gebeurt als ze het niet doet, maar ze heeft geen behoefte daar nu achter te komen. Mara gaat als eerste over de knie. Ze kan niets zien omdat achter de rug van Tamara staat maar ze hoort dat Mara met de hand geslagen wordt. Na een minuutje stopt het even en ziet ze de liniaal van het bureau gepakt worden. Het geluid van de liniaal klinkt al een stuk harder. Lise hoort af en toe oef en au maar het lijkt nog mee te vallen. Mara mag met haar handen op het hoofd in de hoek gaan staan en Tamara is aan de beurt. Lise kijkt gefascineerd hoe Tamara’s billen weer rood worden gekleurd. De liniaal maakt wat rechthoekige strepen maar leidt ook nu niet tot heftige reacties. ‘Ok, ik kan dit’ denk Lise wanneer ook zij over de knie wordt geboden.

De hand voelt een stuk pijnlijker dan haar eerste ervaring. Of dat nu komt door de lading met de paddle of doordat de leraar gewoon een stuk harder slaat, weet ze niet precies. Waarschijnlijk zijn beide wel waar. Daarna komt de liniaal en dat valt heel erg... mee! Het lijkt wel alsof het ding te licht is om echt pijn te doen. Het doet wel pijn, denkt Lise, maar niet écht pijn. Even later staat ze weer overeind. ‘Kremers, zitten, Van de Kerkhof, voor het bureau! Wouters, jij blijft ook hier’. Lise schrikt een beetje, vanwaar dit onderscheid?

‘Zo, voor jullie is er een ronde twee. Wie het meeste fouten heeft, blijft een verrassing. Wat geen verrassing is, is dat de winnaar met het rietje gaat krijgen. Eerst is het de strap voor jullie beide!’. De leraar haalt een lange leren plak te voorschijn. Dat ziet er aanzienlijk pijnlijker uit dan een liniaaltje. Op commando stapt Tamara naar voren en buigt over de lessenaar. Wanneer de strap neerkomt, klinkt er een echo door het lokaal. Er ontstaat meteen een rode streep met een duidelijke lijn tussen de lichtere huid er omheen. Bij elke nieuwe klap ontstaan er nieuwe lijnen aan de zijkant en waar de banen overlappen is het nóg roder. Lise ziet dat Tamara het ook zwaar krijgt, als laat ze zich nog weinig horen.
Veel te snel is Lise weer aan de beurt. Weer buigt ze voorover om haar billen aan de rest van de klas te presenteren, een beschamende gedachte voor de blozende Lise. Dan komt de eerste klap van de strap op haar achterste. Het brandt verschrikkelijk! Dan komt nummer twee en die brandt nog meer. Het brandgevoel neemt met elke klap toe en Lise knijpt haar ogen dicht. Ze heeft haar stem niet helemaal onder controle en bij elke slag heeft ze de neiging haar handen naar achter te doen om maar éven te kunnen wrijven! Met al haar wilskracht houdt ze zich onder controle. Weer een ronde overleefd! Hopelijk is er geen deel drie.

‘Van de Kerkhof, kom maar weer hier!’ klinkt het streng. Lise draait zich ook om en ziet een lange, dunne stok liggen. Dat ziet er echt gemeen uit! ‘Nou, de gelukkige winnaar van 12 klappen met de cane is.. Wouters!’ ‘Nee!’ Roept Tamara meteen ‘ik neem haar plaats in!’. ‘Dat kan niet’, lacht de leraar gemeen. ‘Ik weet het goed gemaakt, jullie mogen de slagen samen verdelen’. Tamara neemt Lise aan de arm mee. ‘Ik neem ze wel Lise, je hebt geen idee hoe pijn dit doet!’. ‘En jij dan?’ vraagt Lise. ‘Ik ben wel wat gewend’. Weer verbaast Lise zichzelf met wat ze zegt. ‘Als ik er nu 3 doe en jij 9?’ Tamara kijkt haar met open ogen aan en knikt dan met haar inmiddels bekende glimlach. ‘Ok, ik zie 't al. Laten we dat maar doen’. Ze stapt naar voren en vertelt de leraar de uitslag van het onderlinge beraad.

‘Goed, voorover en houd je enkels vast’ geeft de leraar aan en Tamara buigt voorover. De leraar tikt drie keer zachtjes met het uiteinde van de stok op Tamara’s billen. Daarna laat hij het rietje hard neerzwiepen. Onmiddellijk verschijnt een rode streep dwars over het achterwerk. Er volgen weer drie tikjes en een nieuwe zwiep. Een nieuwe streep verschijnt één centimeter onder de vorige. Dit patroon herhaalt zich terwijl de leraar langzaam de hele bilstreek afwerkt. Tamara gromt en laat af en toe haar enkels even los maar ze weet zich steeds snel te herpakken. ‘Laatste, Van de Kerkhof’ zegt de leraar terwijl hij kleine tikjes blijft geven. Dan haalt hij weer uit, de hardste van het stel, en laat de stok precies op het randje onder haar billen neerkomen. Tamara geeft een gil, grijpt haar beide billen, maar ze vindt haar beheersing weer en gaat weer voorover staan. ‘Kleren in orde maken en zitten. Wouters, zelfde positie’.

Bij Lise gieren de zenuwen door haar keel. Ze gaat voorover staan en wacht op wat gaat komen. Ze voelt de tikjes op haar billen en slikt nog een keer. Dan volgt een striemende pijn, die even wegtrekt; maar dan dubbel terugkomt. Alle nieuwsgierigheid is verdwenen, een is wel genoeg om te weten dat dit niet leuk is. Toch blijft ze staan. De tweede, een paar centimeter lager, is zo mogelijk nog erger. Waarom drie, denkt ze nu. Een was wel genoeg geweest. ‘Ook voor jou de laatste, Wouters’ hoort ze terwijl de tikjes neerkomen. Ook bij Lise is de laatste weer op de gemene plek onderaan de billen. De pijn is oogverblindend. ‘Fuck!’ roept ze uit terwijl ze overeind springt.

‘Wouters, terug in positie! Weer dat mondje bij jou he, nou daar weet ik wel wat op. Die laatste komt nog een keer’. Met heel veel tegenzin buigt Lise weer voorover. Ze bijt op haar lip tot ze bijna bloedt. De vierde tik komt gelukkig net iets hoger waardoor de pijn nog net draaglijk is. Deze keer weet ze au te roepen in plaats van iets wat zonder twijfel tot meer straf zou hebben geleid. ‘Kleren goed en zitten’ krijgt ze te horen. Wanneer ze voorzichtig is gaan zitten, lijkt het alsof ze haar hartslag door de streepjes op haar billen heen kan voelen. ‘Hebben jullie wat geleerd?’ vraagt de leraar. ‘Ja meneer!’ klinkt het (bijna) in koor. Blijkbaar heeft hereducatie haar vruchten afgeworpen. De bel gaat niet lang erna en de leerlingen stromen weer de gevangenis in.

Beginner Aantal berichten : 33

Op de binnenplaats treft Lise Manon en Josephine weer, die net klaar zijn in de keuken. ‘En, hoe was 't geweest?’ vraagt Manon meteen enthousiast. ‘Pijnlijk!’ antwoordt Lise en ze wrijft nog eens over haar broek. ‘Maar wel leuk toch?’ houdt Manon aan. Lise moet blozen, maar al minder dan eerst. ‘Ja, 't was ook leuk. Spannend vooral’. ‘Bij ons was 't ook wel leuk, met die spatels en pollepels kun je toch heel creatief zijn’ valt Josephine in. ‘Die broodplank had van mij anders niet gehoeven’ zegt Manon. ‘Ach, je had 't er ook wel naar gemaakt door die koksmuts af te pakken’. Manon steekt haar tong uit en kijkt naar Tamara. ‘En, ook vermaakt?’. ‘Jazeker, al was die cane op t einde wel pijnlijk. Toch blij dat ik mijn best heb gedaan die mee te pakken’. Plots voelt Lise een tik op haar schouder.

Ze draait zich om en ziet David staan. ‘Zo Lise, je bent gekomen zie ik?’ Hij glimlacht vriendelijk naar haar. In haar ooghoeken ziet ze hoe haar nieuwe vriendinnen zich terugtrekken. ‘Ja, al had je me wel mogen waarschuwen! Ik wist niet dat je hier geslagen werd! Ik ben nog nooit geslagen. Nou ja, was..’. David kijkt haar verbaasd aan. ‘Nog nooit? Ow, dat had ik niet geschat. Hoe vind je 't?’ ‘Spannend’ geeft Lise weer toe, terwijl ze naar haar voeten kijkt. ‘Maar wel stom dat je het niet had gezegd’. ‘Stom?’ klinkt David ineens streng. ‘Kijk me aan Wouters!’. Lise voelt kippenvel en kijkt omhoog. ‘Zo praten we hier niet tegen de bewaking. Kom jij maar even mee!’.

David leidt Lise naar een van de lege cellen en gaat op een krukje zitten. Met een draai van zijn arm begeleidt hij Lise over zijn schoot. Hij maakt de flap open en Lise voelt hoe hij zijn hand over haar billen beweegt. ‘Zo Wouters, al flink stout geweest zie ik’. Lise wordt weer rood. Ze weet niets uit te brengen. ‘Helaas heb je toch weer nieuwe straf verdiend’. David begint ritmisch met zijn hand op haar billen te slaan. Ze voelt dat 't goed te hebben is, zelfs wel prettig op een bepaalde manier. Ze merkt dat ze langzaam opgewonden raakt. Wanneer hij sneller gaat slaan, wordt haar ademhaling ook sneller. Plots stop David, Hij rommelt wat en begint weer met slaan. Lise voelt dat het meer bijt. Vast dat leren ding dat alle bewakers hebben, denkt ze. Het doet meer pijn, maar het maakt niet uit. Ze wiebelt met haar benen en schuurt ze langs elkaar. Dan stopt David weer. ‘Zo, je lesje is nu wel geleerd Wouters, kom maar overeind’. Lise voelt een golf van teleurstelling. Ze staat op en kijkt David aan. ‘Dank u wel meneer’ weet ze uit te brengen. Dan buigt ze voorover en geeft David een zoen. Voor hij kan reageren, loopt ze de cel uit.

Lise zoekt Tamara weer op. ‘We hadden net geen kans om te ontsnappen he?’ ‘Hoezo, wilde je dat dan?’ vraagt Tamara spottend. ‘Nou nee, maar bij de gewone editie waren er genoeg mogelijkheden om weg te gaan. Ik heb dat hier nog niet gezien’. ‘Vanmiddag zijn er wel mogelijkheden, ’s ochtends nog niet echt. Daar kom je na de lunch wel achter’ zegt Tamara mysterieus. ‘Hoe bedoel je?’ vraagt Lise maar Tamara laat niets los. ‘Aan alle gevangenen: 'Terug naar de cellen!’ klinkt het plots uit het intercomsysteem. ‘Kom, tijd om te gaan’ zegt Tamara en Lise volgt haar. Links en rechts worden standjes en meer uitgedeeld aan dames die niet direct aanstalten maken om terug te gaan. Lise weet zonder kleerscheuren terug in haar cel te komen. Zelfs Tamara zit deze keer niet op extra straf te wachten.

‘Hoe was je ‘’gesprek’’ met David’ vraagt Tamara zodra ze in de cel zijn. Lise wordt weer rood. ‘Opwindend, jammer dat het voorbij was eigenlijk’. ‘Je leert snel bij merk ik. Ik snap de aantrekkingskracht ook wel. Voor hem ook trouwens. Laten we hem vanmiddag opzoeken, dan kan hij ons helpen ontsnappen en kun jij nog wat tijd met hem doorbrengen’. Lise knikt, dat klinkt als een goed plan. ‘Hoe vaak ben jij hier geweest?’ vraagt Lise. ‘Dit is mijn vierde keer’ zegt Tamara en ze praat de tijd tot de lunch vol met herinneringen aan de vorige keren.

Om 1 uur precies gaan de deuren weer open. In lange rijen worden alle gevangenen naar de eetzaal geleid. Bij binnenkomst krijgt Lise een stalen bakje in haar hand gedrukt en bij een grote ketel wordt er een flinke lepel maïspap in gekwakt. Het ziet er niet bepaald smakelijk uit, maar Lise heeft inmiddels flinke honger, dus alles is welkom. Tijdens de maaltijd kletst ze met Josephine en Manon die erbij zijn komen zitten. Als iedereen alles op heeft, klinkt er weer een mededeling over de intercom. ‘Alle gevangenen worden onmiddellijk verwacht op de binnenplaats!’. ‘Allemaal opstaan, een rij per bank, ogen richting de uitgang en handen langs het lichaam. Bovenal, stilte!’ klinkt het uit de mond van de hoofdbewaker die op een podium aan het eind van de eetzaal staat. ‘Nou kom je erachter wat er gebeurt met ontsnappers’ fluistert Tamara nog. Blijkbaar was ze niet stil genoeg, want ze krijgt meteen enkele rake klappen met het leren plankje van een van de bewakers achter haar. Ze draait zich verbolgen om, maar wordt direct aan haar oor weer in de juiste richting gezet. ‘Opstellen en mond dicht was er gezegd!’.

In lange rijen gaat iedereen naar de binnenplaats en wordt daar opgesteld. De directeur staat centraal op het grote podium. Voor hem staan drie houten bankjes die er die ochtend nog niet stonden. ‘Dames, jullie zijn hier voor tucht. Voor orde. Voor regelmaat. Jullie zijn veroordeeld tot een straf en deze straf zullen jullie uitzitten. De meesten van jullie hebben deze werkelijkheid geaccepteerd. Helaas dachten enkele medegevangenen zelf te kunnen bepalen wanneer de straf eindigt. Zij zullen aan den lijve ondervinden wat er gebeurt met ondeugden die proberen te ontsnappen!’.

Achter de directeur zwaaien twee grote deuren open. Acht bewakers vormen een cordon rond drie gevangenen. Ze lopen niet snel door de ketens die de linkervoet van elke gevangene met de rechter verbindt. De handen zijn achter de rug geboeid. Wat het meest opvalt, is dat ze alle drie spiernaakt zijn. Ze worden het podium op geleid en elk achter een van de houten bankjes gezet, met het gezicht naar de directeur en de naakte achterkant naar Lise en de andere toekijkers. Elk van de dames wordt voorovergebogen over een bankje. Daarna worden de boeien losgemaakt. De enkels worden vastgegespt, daarna de handen en vervolgens wordt er een riem over de ruggen gespannen. Ze zien er allemaal heel kwetsbaar uit. Ontsnappen is nu in elk geval onmogelijk.

Vanuit een ooghoek ziet Lise drie mannen de zaal inlopen. Alle drie dragen ze een lange stok, misschien 20 centimeter langer dan de stok die ze zelf gevoeld heeft. Dat was al pijnlijk, dit zal zeker nog pijnlijker zijn, denkt Lise. Wanneer de mannen het podium oplopen, ziet ze dat er druppels van de stokken naar beneden vallen. Waarom dat is, weet ze niet maar de gevangenis kennende zal het niet voor de lol zijn. Elk van de mannen gaat achter een van de vastgebonden gevangenen staan. ’24 heren!’ geeft de directeur met een gemeen lachje aan. Een van de andere meer gezette bewakers stapt naar voren en kondigt hard aan ‘één!’. Precies tegelijk worden de stokken met een grote boog naar beneden gebracht. Met een scherpe Tak! komen ze neer op de billen van de arme meiden. Direct ontstaan er drie rode strepen, die daarna nog lijken te groeien.

‘Twee!’ klinkt het na een halve minuut en weer komen de stokken hard neer. Lise merkt dat de dames nog helemaal stil zijn. ‘Drie!’ klinkt het, weer exact een halve minuut later. Deze keer volgt een uitroep van de kleine brunette links. ‘Vier!’ de bestraffing gaat onverbiddelijk door. Deze keer waren al de gevangenen hoorbaar. Het valt Lise op dat het middelste meisje twee keer op exact dezelfde plek geslagen is. De streep is daar nog groter en roder geworden. De aandacht van Lise wordt echter het meest getrokken door het donkerharige meisje aan de rechterkant. Er is bijna geen bewegingsruimte maar na elke slag schudt ze zoveel als ze kan met haar billen in een poging de pijn uit te bannen. Lise weet dat het erg pijn moet doen, maar dit uitzicht is toch wel erg sexy. Ondanks het pijnlijke avontuur van voor de lunch vraagt ze zich af hoe het zou zijn om daar zelf te liggen.

De slagen blijven neerkomen. De twee linkerdames zijn inmiddels gaan huilen. Iedere nieuwe slag zorgt voor een uitroep en nieuwe tranen. Het meisje aan de rechterkant blijft vechten en haalt diep adem. Ze heeft ook enkele strepen duidelijk zichtbaar op haar bovenbenen, maar het is niet gelukt haar te breken. ’24!’ klinkt het signaal en de stokken komen nog een keer neer. De dames worden even aan hun lot overgelaten, waarna de gezette bewaker een knikje geeft. De gevangenen worden losgemaakt en vervolgens weer geboeid. ‘Lopen, jullie!’ klinkt het en de dames lopen in cordon terug naar de deur. Dit gaat duidelijk wat minder soepel dan bij de heenweg. ‘Kijk allemaal nog even goed naar de gestreepte achterwerken dames, dan zien jullie wat er gebeurt met ontsnappers. Terug naar de cel!’ Na deze afkondiging van de directeur wordt Lise met haar groep weer de zaal uit begeleid.

Beginner Aantal berichten : 33

‘Dat was heftig zeg!’ zegt Lise tegen Tamara als ze weer terug zijn. ‘Zeker! Ik weet niet of ik daar klaar voor ben hoor! Ik herkende ze trouwens wel allemaal. Alleen recidivisten worden zo aangepakt, meiden die hier voor het eerst zijn komen er met een waarschuwing vanaf, als je me snapt’. ‘En nu, mogen we nu wel ontsnappen?’ vraagt Lise. ‘Nu wel maar dat wil uiteraard niet zeggen dat er niet geslagen wordt’. Lise wrijft even over haar broek. De meeste pijn is wel verdwenen, er is nu meer een soort warme gloed.

‘Laten we aan groepstherapie meedoen’ stelt Tamara voor. ‘Groepstherapie, wat houdt dat in?’. ‘Nou’, legt Tamara uit, ‘de therapeuten zijn overtuigd dat het slechte gedrag voortkomt uit de jeugd. Bij de therapie wordt het kind in je naar boven gehaald en vervolgens gestraft voor alle ondeugendheden’. Lise proest het uit. ‘Dat klinkt heel overtuigend hoor!’. ‘Niet echt, maar leuk is het wel. Daarnaast weet ik van vorige keren ook dat we zo kunnen ontsnappen’. Lise vindt het prima. Laat die therapeuten maar komen.

Zodra de deuren weer opengaan, gaat Lise met Tamara op pad. Halverwege wordt ze echter aan haar schouder teruggetrokken. ‘Blijven staan, Wouters!’ hoort ze de stem van David zeggen. Tamara draait zich om. ‘Van de Kerkhof, doorlopen’. Tamara twijfels even maar loopt dan toch door. ‘Voor je kijken Wouters!’ hoort ze de stem weer van achter zich. Ze weet dat hij dichtbij is. Ze voelt de adem in haar nek. ‘Zo, jij denkt dat je bewakers mag kussen’ fluistert hij in haar linkeroor. De haren op haar arm gaan overeind staan. Dan voelt ze een pijnscheut in haar andere oor. ‘Ik vroeg wat, ik verwacht een antwoord’ zegt David rustig. ‘Nee David’ antwoordt Lise en de pijn in haar oor wordt sterker. ‘Nee wie?’ vraagt David. ‘Nee meneer de bewaker!’ schreeuwt Lise. ‘Beter’ zegt David en hij draait aan haar oor zodat ze zich moet omdraaien. ‘Kijk mij eens aan!’. Lise kijkt voorzichtig omhoog, recht in de strenge ogen van David. Dan kijkt hij zachter en geeft haar plots een kus.
Lise wordt meegetrokken naar de dichtstbijzijnde cel. Daar aangekomen duwt David haar tegen de muur en gaat verder met zoenen. Wanneer hij na een seconde of 10 stopt, voelt Lise de teleurstelling. ‘We zijn met een spel bezig, Lise. Eerst ontsnappen, dan zien we daarna wel verder. Gelukkig kun je via mij ontsnappen’. ‘Hoe dan?’ vraag Lise? ‘Dat zeg ik natuurlijk niet’ grijnst David. ‘Het blijft wel een spel. In dat spel ben ik verantwoordelijk voor de veiligheid van de kantoren voor de bewakers. Ik mag daar enkele gevangenen binnenlaten, maar die gevangenen worden eerst door de directeur gescreend. Met deze pas mag je bij hem op audiëntie. Daarna zie ik je hier terug’.
Lise probeert de gedachten aan David af te schudden en zich weer te concentreren op het spel. Met het briefje in haar hand loopt ze door de gevangenis. Overal zijn groepjes gevangenen met elkaar aan het handelen om zo te proberen verder te komen in het spel. Dames die rennen worden gestopt voor een snelle correctie. Vergeetachtige of haastige vrouwen die over het glazen vloerdek in de centrale hal rennen, worden wat langer opgehouden. Als de echte politie moet komen omdat iemand door het glas valt, heeft de organisatie heel wat uit te leggen!

Aan de andere kant van de gevangenis is een kleine trap omhoog en vanaf daar komt Lise bij het kantoor van de directeur. ‘Halt! Toegang is alleen op aanvraag!’ zegt de bewaker voor de deur streng. ‘Ik heb een afspraak’ geeft Lise zachtjes aan. De bewaker controleert het briefje en opent de deur. ‘Einde van de gang links, daar plaatsnemen en wachten’. Lise stapt voorzichtig de gang in. De plafonds zijn erg hoog. Aan de muur hangen portretten van streng kijkende mannen. Sommige schilderen lijken wel eeuwen oud te zijn. Iedere man is een telg uit het geslacht Van Beezel, net als de directeur. Bij het eind van de gang gaat Lise linksaf. Daar is een soort wachtkamer. In de kamer staat alleen een harde bank. Aan het eind van de kamer is een grote eikenhouten deur met daarboven een zwart-witte klok. Lise gaat zitten en wacht. Ze heeft niets te doen. Alles wat ze kan doen is staren naar de klok en zien hoe de minuten langzaam wegtikken.

Na zeven minuten gaat de deur eindelijk open. ‘Lise Wouters?’ vraagt de directeur? Lise knikt. ‘Kom binnen’ zegt de directeur vriendelijk en hij zet de deur open. Lise loopt naar binnen. Op aangeven neemt ze plaats op stoel aan zijn bureau. De directeur gaat zelf zitten op zijn grote leren stoel aan de andere kant van het bureau. ‘Ik hoor van bewaker Rovers, David, dat je te vertrouwen bent’. Lise knikt weer. ‘Ik heb graag dat je me met twee woorden aanspreekt’. Zijn stem klinkt niet onvriendelijk maar toch is het duidelijk dat hij geen tegenspraak duldt. Lise voelt zich onder de indruk van de aanwezigheid van de man voor hem. Hij is niet bijzonder groot of knap maar er spreekt een natuurlijk autoriteit uit zijn houding. ‘Ja meneer’ zegt ze zachtjes. ‘Dat is al beter. Nu nog duidelijk spreken’ moedigt hij verder aan. ‘Ja meneer’ zegt ze dit keer op luide toon. ‘Heel goed, dat is een goed teken’ zegt hij met een flauwe glimlach.

‘David wil je toelaten tot de stafkamers als zijn assistente. Voordat ik dat toesta, wil ik eerst weten of je gehoorzaam bent. Ik laat natuurlijk niet iedereen binnen in de stafkamers van mijn gevangenis’. ‘Ik ben te vertrouwen meneer’ zegt Lise moedig. ‘Heel goed Lise. Ben je ook gehoorzaam?’ ‘Ja meneer’ zegt Lise gedwee. ‘Goed Lise, trek je kleren uit en vouw ze netjes op’. Lise aarzelt even maar trekt haar pak dan toch uit. Tot slot, in de sauna hebben meer mensen haar zo gezien. Wanneer haar pak uit is, vouwt ze het netjes op. ‘Handen op je rug, rug recht en benen een stuk uit elkaar’ klinkt het nu, niet hard maar wel duidelijk. Dit gaat wel wat verder dan de sauna, denkt Lise, maar weer zet ze door.

‘Heb je straf verdiend Lise?’ vraagt de directeur terwijl hij haar aankijkt. ‘Ja meneer’ speelt Lise mee. ‘Heb je een pak slaag verdiend, als een klein meisje?’ ‘Ja meneer’. ‘Goed, dan mag je nu gehoorzaam om je straf vragen’. Lise slikt weer even. ‘WwWilt u mij billenkoek geven, meneer?’ Ze kijkt de directeur met grote ogen aan. ‘Natuurlijk Lise, kom maar hier’. Hij schuift zijn stoel naar de zijkant en gebaart naar zijn schoot. Lise gaat in 1 beweging over zijn schoot liggen. Ze voelt hoe hij eerst met zijn hand rondjes maakt over haar billen. Dan begint hij in een rustig tempo te slaan. Het tempo is laag, hij slaat toch goed door en de pijn begint langzaam te groeien. Lise begint wat te wiebelen. ‘Voeten op de grond, Lise’. Lise gehoorzaamt snel. Na enkele minuten gaat het tempo wat omhoog. Met alle concentratie houdt Lise haar voeten op de grond. Ze bijt op haar tanden en dan houden de klappen op. ‘Heel goed Lise. Nu loop je naar de hoek linksachter en je wacht daar met je neus tegen de muur’.

Lise loopt naar de muur, waarbij ze goed nadenkt niet over haar billen te wrijven. Dat zal waarschijnlijk niet mogen van de directeur. Ze gaat met haar neus tegen de muur staan. Ze ziet alle korreltjes van het spatelwerk van dichtbij. Verder is er ook bijzonder weinig te zien. Hoe lang ze staat, weet ze niet, maar saai is het wel. Toch lijkt het haar niet verstandig daar iets van te zeggen. Dan hoort ze zijn stem weer achter zich. ‘Je kunt je omdraaien’. Lise draait zich om en kijkt weer in de ogen van de directeur. Hij heeft een klein houten plankje in zijn hand. ‘Vind je dat je genoeg gestraft bent?’ Het klinkt als een vraag maar het is het niet echt. ‘Nee meneer. Ik heb meer straf verdiend’ lijkt Lise het beste antwoord. ‘Heel goed. Kom maar weer liggen’.

Weer gaat Lise over zijn schoot liggen. Ze voelt dat ze weer over haar billen gestreeld wordt. ‘Je krijgt 20 klappen met deze paddle. Na elke klap tel je en bedank je me’. ‘Ja meneer’ zegt Lise zachtjes. Pats! ‘Au, 1, bedankt meneer’. Pets! ‘2, bedankt meneer!’. De klappen doen allemaal erg zeer, gelukkig gaat het niet zo snel na elkaar. Bij nummer 7 gaat het mis. ‘Bedankt meneer, ik bedoel, 7 bedankt meneer’. ‘Die telt niet mee’ zegt de directeur streng. Lise onderdrukt de neiging te protesteren. Ze weet dat het geen zin heeft en waarschijnlijk alleen maar tot meer pijn leidt. ‘Het spijt me, dank u meneer’. Ze hoort een goedkeurend geluidje uit zijn mond en dan vertrekt haar eigen gezicht als de volgende klap neerkomt. Na deze fout weet ze gelukkig haar concentratie erbij te houden en de set vol te maken. ‘Overeind Lise, en trek je kleren maar aan’ is het verlossende oordeel.

Wanneer ze haar kleren aan heeft, spreekt de directeur haar nog een keer toe. ‘Je bent voldoende gehoorzaam geweest. Ik ga je toestemming verlenen om als assistent van David mee te gaan’. ‘Dank u meneer’ zegt Lise, geheel in stijl. Ze wordt door hem naar buiten gestuurd met een toegangspas. Daarmee loopt ze naar David. Die staat al te praten met een rondborstige dame van midden 20 met lang blond haar. Lise voelt een golf van jaloezie als hij de twee ziet staan maar herpakt zich. ‘Ik heb een toegangspas, meneer de bewaker’. ‘Goed, dan mogen jullie beide met me meekomen’.
Achter David aan loopt Lise met de blonde dame, die Coenen heet volgens haar naamkaartje, mee naar boven. Daar passeren ze een deur waar twee bewakers de pasjes controleren en zo komen ze bij grote kantoorruimtes. David loopt door naar een opberghok en haalt daar twee stofzuigers uit. ‘Jullie dekmantel is stofzuigen. Het doel is om voorzichtig door de papieren te gaan. Het gerucht gaat dat een van mij collega’s bij witwaspraktijken betrokken is. Als we dat kunnen bewijzen, zit er voor mij promotie in en voor jullie strafvermindering’.

Lise wordt een beetje bitter van het stofzuigen. Ten eerste is er niets aan, in de papieren vindt ze ook al niets en haar billen doen nog pijn van het bezoek aan de directeur. Het belangrijkste is dat ze dacht dat David haar leuk vond. Nu hij haar met die blonde Coenen heeft gezien, is ze bang dat t allemaal maar een spelletje voor hem was. Ze kijkt voorzichtig om de hoek van het kantoortje waar ze aan het stofzuigen is en ze ziet David met die blonde lachen. Met een zuur gezicht gaat ze tevergeefs weer door een stapel papieren.

Dan staat David ineens in de deuropening. Hij drukt de stofzuiger uit en hij glimlacht naar Lise. ‘Hoe gaat de zoektocht?’ vraagt hij vriendelijk. ‘Slecht’ zegt Lise kortaf. ‘Heb je nog niks gevonden?’ vraagt David weer? ‘Waarom vraag je dat niet aan die stamboekkoe van je’ zegt Lise en ze stampt de stofzuiger weer aan. David kijkt haar even aan, trekt de stekker uit het stopcontact en draait terug naar Lise. ‘Ah, het zit zo’ zegt hij met bedrieglijk zachte stem. Hij sluit de deur achter zich. ‘Luister Lise, mensen zijn hier om mee te doen aan een spel. Ik doe mee aan een spel. Daar hoef je niet van alles achter te zoeken. Ik zoen niet iedereen die hier meedoet. Ik vind jou leuk en anderen hebben daar niets mee te maken. Kom hier.’ zegt hij, terwijl hij zijn armen spreidt. Lise voelt zich nu enorm schuldig. Ze loopt in zijn omhelzing en begint zachtjes te huilen.

Dan laat David een arm los en trekt een stoel naar zich toe. Terwijl hij gaat zitten duwt hij Lise zachtjes over de knie. Hij maakt de flap van haar broek los en begint haar ritmisch te slaan. Langzaam wordt het tempo en de kracht opgevoerd. Lise merkt dat het schuldgevoel kleiner wordt naar mate de pijn groter wordt. Na een minuut of twee ligt ze slap over zijn schoot. David trekt haar overeind en geeft haar nog een knuffel. ’Gekke meid!’. Het is ook gek, maar ze voelt zich wel veel beter.

Beginner Aantal berichten : 33

De deur vliegt open en gevangene Coenen komt binnen. ‘Ik heb wat gevonden!’ roept ze enthousiast en overhandigt wat papieren aan David. Achter zijn rug herschikt Lise onopvallend haar pak en veegt ze met haar mouw wat uitgelopen mascara aan de kant. Coenen blijkt inderdaad belastende papieren gevonden te hebben. Achter David aan stappen ze door de kantoorruimtes naar de afdeling Interne recherche. David doet zijn verhaal. De rechercheur is onder de indruk. ‘Heb je dit gevonden?’ vraagt ze aan Lise’s medegevangene. ‘Ja meneer!’ zegt ze direct en ze vertelt enthousiast van haar zoekwerk. Nadat alle verhalen vertelt zijn, belt de rechercheur met een ouderwetse vaste lijn. Wanneer hij ophangt, geeft hij aan dat ze hem moeten volgen naar de verhoorkamers.

Met z'n vieren dalen ze enkele trappen af naar de kelders onder de gevangenis. Het is er een echt doolhof en de TL-verlichting is er erg slecht. Ze hoort gegil uit een van de kamers en kijkt op of ze kan horen of zien wat er aan de hand is. Wanneer ze weer voor zich kijkt, ziet ze David net als laatste om de hoek lopen. Snel loopt ze door maar... ze ziet David niet meer, en Coenen of de rechercheur ook niet! Welke gang zijn ze nu in gegaan? Op goed geluk kiest ze een donkere gang aan haar linkerhand. Aan het eind van de gang is een stalen deur. Ze hoort wat geluiden en klopt aan. Misschien kunnen ze haar hier helpen de weg te vinden.

Een stalen grendel gaat van de deur en deze draait naar binnen toe open. ‘Ah, nog een vechtersbaasje’ zegt een grote bewaker tegen de ander. ‘Ik dacht dat we ze allemaal hadden gehad’ zegt de ander. ‘Ach, ze tellen er wel eens naast als ze zo op de vuist gaan. Jij, meekomen!’ blaft de eerste bewakers. ‘Ik, ik ben hier verkeerd, ik moet bij de verhoorkamers zijn’ werpt Lise tegen. ‘En jij wint de prijs voor slechtste smoes van de dag’ zegt de tweede bewaker. De eerste heeft inmiddels zijn geduld verloren. Hij trekt Lise over een houten bank. Hij en zijn collega beginnen meteen haar polsen vast te gespen. Ze probeert haar benen op te trekken maar de mannen zijn te sterk. Voor ze doorheeft wat er precies gebeurt, ligt ze bewegingsloos op het bankje. Dan ziet ze dat voor haar een groot stuk leer hangt. ‘PRISON STRAP’ staat er van boven naar onder op geschreven. Er zitten gaatjes in het uiteinde. Ze gaan me toch niet daarmee slaan! Denkt Lise maar ze vreest dat ze het antwoord al weet.

‘Ik moet met David mee, en de rechercheur!’ roept Lise terwijl de tweede bewaker de strap pakt en achter haar gaat staan. ‘We hebben bewijzen die we moeten laten zien in de verhoorkamer!’. ‘Je kunt smoezen zoveel je wil, je zult je straf voor vechten ondergaan. Dat wordt in deze gevangenis niet getolereerd!’. Een enorme klap weerklinkt in de kamer en er ontstaat een enorme brand over haar hele billen. Alle lucht wordt uit haar longen geblazen. Terwijl ze probeert te bedenken wat er gebeurt, komt de tweede klap neer. De brand wordt nog twee, tien keer erger. Lise schreeuwt het uit.
In een gestaag tempo komt de strap neer. Lise weet niet hoe ze het heeft. Ze schreeuwt, ze huilt, ze worstelt tegen de riemen maar niets helpt. Dan vliegt de deur achter haar open. ‘Stop!’ hoort ze roepen. Ze laat haar schouders zakken. David heeft haar gevonden. Wat hij precies zegt, kan ze niet verstaan tussen haar eigen snikken. Ze weet wel dat wat hij zegt het juiste effect heeft want de twee bewakers maken de riemen los. ‘Sorry mevrouw Wouters, we dachten dat u bij het groepjes vechtersbazen hoorde. Er zijn altijd enkele “recidivisten”die hier komen voor een extra kick. Als we hadden geweten dat u hier voor het eerst was, hadden we u hier niet eens binnengelaten’. Dan voelt Lise hoe ze door David overeind geholpen wordt. Ze loopt moeizaam aan zijn arm naar buiten.

‘Het spijt me verschrikkelijk Lise, gaat het?’ vraagt David buiten de deur. ‘Ik was verdwaald’ zegt Lise en het eerste flauwe glimlachje komt terug ‘eigen schuld’. David lacht naar haar en geeft haar een knuffel. ‘Kom, ik weet wel wat’ zegt David en hij begeleidt Lise de ziekenboeg binnen. Ze helpt hem op een bed, op haar buik uiteraard en pakt een tube met zalf. Wanneer David de zalf aanbrengt op de gevoelige achterkant krimpt Lise in elkaar. Dan zucht ze diep als het verkoelende effect begint. Ze voelt hoe David’s handen de crème inmasseren en sluit haar ogen.

Tot haar spijt houdt de massage ook weer op. David maakt de flap van haar pak weer dicht. Hij haalt een briefje uit zijn zak en geeft het aan haar. ‘Alles is gelukt. Ik heb promotie gekregen en jij strafvermindering. Met dit briefje kom je zo de poort uit’. Lise is blij dat het voorbij is. Ze heeft wel even genoeg straf gehad en ze heeft dingen meegemaakt die zich voor vandaag niet had durven dromen. Toch is ze verdrietig. ‘Zie ik je nog?’ vraagt ze David met een sip gezicht. ‘In de gevangenis niet meer’ zegt David en Lise laat haar hoofd hangen. ‘Maar ik ben ook reclasseringsofficier. Zo’n stoute meid als jij redt het nooit in de maatschappij. Om 8 uur vanavond mag je je melden op dit adres’. ‘Ja meneer’.