Pianoles op maandagmiddag...

(deels feit, deels fictie)

De bel gaat. Ik neem de telefoon van de hoorn, roep “hoi!” en druk op de knop om de deur open te laten gaan. Snel pak ik een extra stoel en zet deze bij mijn prachtige piano neer. Het is nu te laat om nog te oefenen verzucht ik, terwijl Steven aan komt lopen.
Hij maakt gelukkig geen opmerking over de troep in mijn kamer, al heb ik vandaag nog mijn best gedaan om mijn piano begaanbaar te maken. Er lag zoveel rotzooi voor dat ik de laatste weken niet heb kunnen spelen. Eigenlijk ben ik vandaag pas weer begonnen met oefenen. Oeps.
“Laat maar eens horen.”
Ik speel wat van Yiruma, iets wat ik grotendeels al uit mijn hoofd kan, behalve dan de laatste drie regels. Die zijn anders dan de rest dus die lukken niet. Kalm legt hij me uit hoe de noten elkaar precies opvolgen en hij tekent wat streepjes op de bladmuziek. Nog een keer, die laatste regels. Ik probeer ze te spelen, maar het gaat weer fout. “Juliette, wat staat daar nou?”. Hij lijkt nu al ongeduldig en streng te worden. Ik kijk nog eens goed. “Het is een D, niet een F#”.
Oeps. Ik ben nooit goed geweest in de bassleutel lezen. De vioolsleutel heb ik als klein kind geleerd met blokfluitles, maar de linkerhand van de piano is altijd een probleem geweest.
“Nog eens”, klinkt het hard. Ik doe mijn best, het gaat nog niet op tempo.
“Volgens mij heb je niet veel geoefend of wel?”
Ik voel mijn wangen kleuren en durf hem niet aan te kijken.
“Nee Steven” zeg ik zachtjes.
Even is het stil. Ik vloek in mijn hoofd dat ik niet meer gedaan heb.
“Kom eens hier” zegt hij tenslotte, terwijl hij zijn stoel naar achteren schuift. Hij tikt op zijn schoot.
“Wacht, op schoot?” vraag ik, terwijl mijn ogen groot worden van schrik. Ik weet precies wat hij bedoelt maar hou mezelf de domme.
“Nee, over mijn schoot. Het wordt tijd dat jij een lesje gaat leren en ik weet precies hoe ik luie jongedames zoals jij aan moet pakken. Kom, nu.”
Ik bijt op mijn lip terwijl ik Steven met puppy oogjes aankijk. Hij wijst nogmaals naar zijn schoot. Ik sta op van mijn pianokruk en zet twee kleine pasjes naar hem toe. Hij pakt me bij mijn rug en buigt me over zijn schoot.
“Waarom lig je hier nu, Juliette?” klinkt het bars van boven me.
“Omdat… omdat ik niet genoeg geoefend heb” stotter ik.
Zijn rechterhand ligt op mijn billen. Dan slaat hij. Ik snak naar adem. Dit gaat een lange les worden.

-------

Met twee rode blote billen zit ik op mijn kokosdeurmat op mijn pianokruk. Steven laat me de linkerhand van mijn nieuwste stuk horen, iets wat ik zelf heb uitgekozen. Married Lifevan de Pixarfilm Up. Ik doe de rechterhand. Ineens gaat het een stuk beter…

Erg leuk!