DSM en theorieen over onze hobby

Toch nog eens wat naspeur werk gedaan in mijn boeken.

De DSM IV-TR spreekt niet meer over seksuele stoornissen maar van parafilieen. De term verwijst naar atypische seksuele oriëntaties of seksuele liefde voor ongewone objecten.

De genoemde criteria zijn:
Voor alle parafilieen geldt dat er sprake is van intense, seksueel opwindende fantasieën, een seksuele drang of seksuele gedragingen die:
1. gedurende een periode van ten minste 6 maanden herhaaldelijk aanwezig zijn.
2. aanzienlijk lijden of beperkingen in het functioneren veroorzaken, of -en- dat geldt alleen voor de volgende parafilieen: pedofilie, voyeurisme, exhibitionisme, frotteurisme en seksueel sadisme met een niet instemmende partner - de persoon heeft het parafiele verlangen in de praktijk gebracht (ongeacht of er al dan niet sprake is van lijden)

Dan volgt er een beschrijving van de diverse vormen. Ik geef hier alleen de tekst van de ter zake doende:

seksueel masochisme: de seksuele fantasieën, drang of gedragingen zijn gericht op het vernederd, geslagen, vastgebonden of op een andere wijze gepijnigd worden.

seksueel sadisme: de fantasieen, drang of gedragingen zijn gericht op het psychisch en lichamelijk lijden van een slachtoffer.

Over het ontstaan van parafilieen zijn er verschillende theorieën die in twee hoofdgroepen kunnen worden verdeeld:

1. Een parafilie wordt beschouwd als een niet intrinsiek pathologische uitingsvorm. Aanhangers van deze theorieën beschouwen seksualiteit als een sociaal construct en beïnvloedt door de cultuur waarin iemand leeft.
2. Theorieen die een parafilie beschouwen als een stoornis in de psychseksuele ontwikkeling.

Interessant vind ik de wat nieuwere theorie van Money (1977)
Volgens zijn theorie wordt de basis om tot seksueel gedrag te komen al op jonge leeftijd gelegd. Kinderen doen allerlei seksuele spelletjes waardoor ze seksuele kennis verwerven en relationele en seksuele ervaringen opdoen.
Tussen het 5de en 10de jaar ontwikkelen ze wat Money een 'lovemap' noemt. Dit is een mentale blauwdruk van de ideale liefdespartner en van het ideale scenario van seksueel-erotische activiteiten met die partner.
Het kan door allerlei oorzaken gebeuren dat er 'oneigenlijke' elementen in die lovemap terechtkomen.
Als de biologische pubertijd een 'afwijkend' liefdesschema actualiseert is een parafilie het gevolg.

Er zijn niet zoveel biologische theorieën over het ontstaan van parafilieen. De meest invloedrijke hypothese is dat een parafilie het resultaat is van een verstoring in de balans tussen de neurotransmitters dopamine, serotonine en norepinefrine.

Vooralsnog is er dus geen enkele aanwijzing voor het bestaan een een bepaald gen dat onze voorkeur zou kunnen hebben bepaald.

Interessant leentje! Maar wat als iemand tussen het 5e en 10e levensjaar niet veel met spanking in aanraking komt, maar toch een spanko is? En hoe komt het dat anderen die ook met spanking in aanraking komen, toch geen spanko zijn?

tomaatje schreef:

Maar wat als iemand tussen het 5e en 10e levensjaar niet veel met spanking in aanraking komt, maar toch een spanko is?

In onze maatschappij kom je altijd wel wat met spanking in aanraking. Je fantasieën zijn aangepast aan de "cultuur" waarin je leeft. Het is niet voor niets dat Engelsen over rietjes en Amerikanen over de riem fantaseren, en niet andersom. En ik als Nederlander heb dus iets met "met de hand over de knie", omdat dat in onze cultuur de gebruikelijke vorm is.

Maar je hebt gelijk dat het "spanko zijn" beslist niet recht evenredig is aan hoeveel je met spanking te maken hebt gehad.

Hallo Leentje,
Ik heb gekeken in de publieksuitgave van DSM-IV, de vertaling voor leken.
[Francis en First, hooofdstuk 8.2]
Ik vind het lastig om er achter te komen, wat zij wel of niet als stoornis omschrijven:
Vinden ze een stoornis of een parafilie, als er sprake is van zowel
1. een sexuele prikkel die zowel afwijkt van het normale, als
2. schade aan jezelf en/of anderen?
Of is er al een stoornis, als er sprake is van prikkels of voorkeuren die slechts afwijken van het “normale”?
Wat wordt bedoeld met “normaal”? Is dat “gebruikelijk” of “ongezond / schadelijk”?
Ook verderop wordt in dit boek het ‘pijnigen of vernederen” van instemmende en niet-instemmende partners of personen op één hoop gegooid. [dus in afwijking van jouw samenvatting]

Als er een handboek over psychische stoornissen wordt geschreven, hoort een afwijkende maar onschadelijke handeling tussen instemmende personen niet onder de definitie; desnoods komt er een apart begrip voor een parafilie die geen stoornis is.
Nu schijnt er een DSM-V te worden voorbereid; dus is er de kans om met heldere begrippen te komen.

Groet
Rein

De door Rein genoemde vertaling voor leken ken ik niet. In de DSM geldt voor alles dat iets alleen als een stoornis wordt gezien als het gepaard gaat met aanzienlijk lijden.
Wat betreft de parafilieen zijn er een paar uitzonderingen te weten:
pedofilie, voyeurisme, exhibitionisme, frotteurisme en seksueel sadisme met een niet instemmende partner - de persoon heeft het parafiele verlangen in de praktijk gebracht (ongeacht of er al dan niet sprake is van lijden).

Met andere woorden je bent alleen ziek als jij of je omgeving ergens erg veel last van hebt. Dat er voor sadisme een uitzondering wordt gemaakt als het in de praktijk wordt gebracht met een niet instemmende partner lijkt me nogal logisch.
Er staat dus eigenlijk nogal duidelijk dat seksueel masochisme of sadisme (met een instemmende partner) geen ziekte is als je er zelf (of je omgeving, lees hier partner) er geen last van hebt.
Dit in tegenstelling tot oudere versies waarin dit soort zaken wel als een ziekte werden gezien.

Ik heb eens een zeer vermakelijke en in zijn tijd vast opzienbarende Duitse documentaire uit de jaren '60 gezien over liefde en seksualiteit. De titel ben ik helaas vergeten, maar ik herinner mij nog wel dat onze aandoening, voor het gemak schaar ik die dan dus onder sadomasochisme, in het hoofdstukje Abarten der Liebe aan de orde kwam... Daardoor onder een noemer met o.a. homofilie...

leentje schreef:

De door Rein genoemde vertaling voor leken ken ik niet. In de DSM geldt voor alles dat iets alleen als een stoornis wordt gezien als het gepaard gaat met aanzienlijk lijden.

Met andere woorden je bent alleen ziek als jij of je omgeving ergens erg veel last van hebt.

Dit in tegenstelling tot oudere versies waarin dit soort zaken wel als een ziekte werden gezien.

Hallo Leentje,
bedankt voor je verduidelijking.
Blijkbaar geeft de bewerking voor leken die ik heb een afwijkende opvatting. Het betreft een boek uit 1998, uitgegeven in New York.

Ik heb nog eens gekeken, wat de wikipedia geeft over parafilie; de engelstalige versie is het duidelijkst, maar ook dat verhaal is vatbaar voor verbetering.

Hoe dan ook: we blijven gewoon dingen doen of ondergaan, die zowel ongewoon als leuk en spannend zijn.
Met groet
Rein

leentje schreef:

als het gepaard gaat met aanzienlijk lijden.

Nou gaat spanking volgens mij soms wel gepaard met aanzienlijk lijden. Tenminste kan het verrekte zeer doen, soms. Meen ik toch.

Althans bij de sub. Bij mij gaat het absoluut niet gepaard met enige vorm van lijden. Eerder met een intense fascinatie.

Nou als degene de het ondergaat vindt dat het lijden zo aanzienlijk is dat ze van haar spanking fetisj af wil, tja dan is ze volgens de DSM-IV-TR ziek.
En hoewel het verrekt zeer kan doen wil ik er toch niet van af, dus dan ben ik dus gelukkig niet ziek en heb ik alleen af en toe pijnlijke billen

Ik bedoelde: het hangt er maar van af hoe je lijden definieert. Je kan hebben dat de persoon zelf niet vindt dat hij/zij lijdt, maar dat een ander vindt dat dat toch zo is, en dat die persoon blind is voor het eigen lijden. Lijkt me.

Of kan dat niet?

En zelfs als dat niet kan: weten die lui die de DSM toepassen dat ook?

Je moet zelf vinden dat je lijdt of je omgeving moet echt aantonen dat zij onder de afwijking te lijden heeft. Bijvoorbeeld bij iemand met een hersenbeschadiging die een ernstige karakterverandering heeft ondergaan en lijdt aan ontremming en daardoor bijvoorbeeld draag naakt de straat op gaat, maar ook lijdt aan anosognosie (gebrek aan ziekte inzicht).
Wat betreft de parafilieen is er niet voor niets een uitzondering gemaakt voor bijvoorbeeld seksueel sadisme met een niet instemmende partner.
In de regel zijn psychologen en psychiaters (behalve bij de heel ernstige gevallen) erg terughoudend. Als iemand zich niet ziek voelt en niet lijdt dan wordt er geen diagnose gesteld en niet behandeld. De persoon zelf wordt verondersteld aan te geven of hij/zij lijdt en afwil van dit duurzame lijden, hij/zij zal zich dan vrijwillig aanmelden voor een behandeling.

Boeiend en leerzaam allemaal. Dus zolang je er zelf geen last van hebt en bij voorkeur je omgeving ook niet, is er geen ziektebeeld? Dat lijkt me eerlijk gezegd een onhoudbare theorie, want de omgeving is veranderlijk, zo ook het gegeven of zij hinder ervaren of niet. Dus dan zou het vandaag geen ziektebeeld hoeven zijn, en morgen ineens wel? Dat is pas een ziekmakende gedachte..

Interessanter vind ik eigenlijk hoe we er zelf tegenover staan? Waarom schamen we ons zo? Waarom l(ij)den we massaal een tweede en/of dubbelleven? Willen we zo graag aardig gevonden worden? Of vinden we onszelf eigenlijk ook best een beetje ´gek´ op seksueel gebied?

Verder is mij opgevallen dat de Doms en subjes die ik tot op heden ben tegen gekomen wel wat overeenkomstig gedrag tonen. Doms vaak in dagelijkse leven hebben in minderen of meerdere mate van dwangdenken/handelen...sterke neiging tot perfectionisme..En de subs lijken toch best vaak diverse trauma´s te hebben opgelopen in de jeugdjaren, of op seksueel gebied.

Dit is natuurlijk vloeken in de kerk, maar welke gedachten hebben anderen hierover?
Hoe ziek ben ik eigenlijk?
Is er een dokter in de zaal?

guilliet schreef:

Dit is natuurlijk vloeken in de kerk, maar welke gedachten hebben anderen hierover?
Hoe ziek ben ik eigenlijk?

Ik zie het zelf altijd als een soort kortsluiting in mijn hersenen. Maar ziek, ach. Ik denk niet dat ik essentieel beter af zou zijn geweest zonder die kortsluiting. Mijn leven zou dan waarschijnlijk zelfs een stukje saaier zijn geweest.

Hoewel: als ik al de energie die ik aan spanking heb besteed aan iets nuttigs had besteed, dan had ik misschien meer met mijn leven gedaan.

Maar ik zie het dus niet zozeer als een ziekte als wel als een soort ingebakken hobby. Het is scheefgroei, zeker, maar ook wel apart.

Hum..maar als het bij jou al als kortsluiting voelt (als Dom), dan moet ik helemaal doorgefikt zijn (als sub).

In de dierenwereld is het bij veel diersoorten normaal dat het mannetje rond en vlak voor de daad bokito gedrag vertoont...het vrouwtje flink domineert (soms door haar te bijten) en pas als het vrouwtje zich onderwerpt, ze voor het mannetje beschikbaar is. Honden, katten, eenden, zeehonden, apen, en nog heel veel andere diersoorten hebben een bdsm gemeenschapsvorm.

Hoe kan het dat homoseksualiteit (wat in de dierenwereld ook voorkomt, maar veel uitzonderlijker is) bij mensen als ´gewoon´ wordt gezien. Een bdsm..wat aantoonbaar heel dierlijk en dus biologisch gezien erg normaal gedrag moet zijn, bij mensen als ´abnormaal´ wordt gezien..?

guilliet schreef:

Hum..maar als het bij jou al als kortsluiting voelt (als Dom), dan moet ik helemaal doorgefikt zijn (als sub).

Ik heb in de BDSM wereld juist altijd de indruk dat subs minder zeldzaam zijn dan Doms, zelfs bij de mannen.

guilliet schreef:

Hoe kan het dat homoseksualiteit (wat in de dierenwereld ook voorkomt, maar veel uitzonderlijker is) bij mensen als ´gewoon´ wordt gezien.

Oh, wat ik nu ga schrijven is vast erg politiek incorrect, maar ik zie homoseksualiteit (hoewel ik dat bij mannen als weer iets heel anders ervaar als bij vrouwen) ook als zo'n soort kortsluiting. Maar ook niet als ziekte. Net zoiets dus.

guilliet schreef:

En bdsm..wat aantoonbaar heel dierlijk en dus biologisch gezien erg normaal gedrag moet zijn, bij mensen als ´abnormaal´ wordt gezien..?

Ach, bdsm wordt ook niet altijd als abnormaal gezien hoor.

Citaat :

Ik heb in de BDSM wereld juist altijd de indruk dat subs minder zeldzaam zijn dan Doms, zelfs bij de mannen.

Zou dat kunnen komen omdat subs in meervoud vrouwen zijn en vrouwen over het algemeen sneller, makkelijker, eerlijker over gevoelens kunnen praten, gevoelens onder woorden kunnen brengen..en dus gevoelens kunnen uiten..?

en misschien ook omdat mannen in het algemeen in vanille relaties makkelijker onopvallend dominant kunnen zijn, zonder hier een bdsmetiketje aan te hangen. Een beetje Johnnie pakt Anita gewoon wanneer hij zin heeft. Haar onderdanigheid en zijn dominantie zijn in dat milieu met de paplepel ingegoten. Overigens in alle sociaal zwakke en-of religieuze milieus. Milieus waar vrouwen per definitie een ondergeschikte rol hebben. Het grappige is dat je die gasten dan ook niet eens zo gek veel in de bdsm scene rond lijkt te zien hangen. Bdsm kenmerkt zich door dat hier veel intellectuelen en mensen met goede banen rond hangen.. Mensen dus geleerd hebben dat gelijkheid tussen man en vrouw een must is. En juist die slimme mensen lopen massaal vast...want eigenlijk willen ze gewoon keihard domineren of gedomineerd worden, net zoals de grenzenloze Johnnie en Anita...die vervolgens nergens van worden beschuldigd..

..in ieder geval niet als parafilieen..

Nou ja..ik ratel misschien maar wat..
maar boeiend spul, dit soort theo´rietjes´..

guilliet schreef:

en misschien ook omdat mannen in het algemeen in vanille relaties makkelijker onopvallend dominant kunnen zijn

Dat zou kunnen. Ik heb al mijn vriendinnetjes altijd op hun billen gegeven, en de meerderheid daarvan was zo vanille als wat en liet het alleen maar toe om me een plezier te doen.

guilliet schreef:

Bdsm kenmerkt zich door dat hier veel intellectuelen en mensen met goede banen rond hangen..

Dat denken de Bdsmers inderdaad, maar volgens mij zitten er ook een hoop idioten tussen hoor.

guilliet schreef:

Interessanter vind ik eigenlijk hoe we er zelf tegenover staan? Waarom schamen we ons zo? Waarom l(ij)den we massaal een tweede en/of dubbelleven? Willen we zo graag aardig gevonden worden? Of vinden we onszelf eigenlijk ook best een beetje ´gek´ op seksueel gebied?

'We' schamen ons? Ik schaam me helemaal niet. Ook leidt ik nauwelijks een dubbelleven. Nagenoeg al mijn vrienden weten er van, inclusief een paar buitenstaanders. Mijn moeder weet het, mijn zus weet het.

Op mijn werk weten ze het niet, maar is dat omdat ik me schaam of aardig gevonden wil worden? Nee, dat heeft te maken met het soort relatie dat ik heb met mensen op werk. Dat is een professionele relatie, en zij zijn ook niet op de hoogte van mijn vanille bezigheden in de slaapkamer.

De interessamte vraag voor mij is:

Waarom schaam jij je zo?

Ha Annemiek.

Met ´we´ bedoelde ik ´algemeen´..en niet jij of ik.
Ik bemerk een schaamtecultuur, ik zie dat bizar veel mensen een dubbel of tweede leven vieren. Intieme vrienden mogen het vaak weten, maar collega´s, buren en familie liever niet. Dus vandaar dat ik me afvroeg waarom ´we´ (we= in dit geval de bdsm en spankinggemeenschap in bijzonder) ons zo schamen.

Op jouw vraag waarom ik me schaam..

Ik ben net als jij denk ik redelijk open. Ik ben pas sinds 2-3 maanden uit de kast..maar twee collega's, een paar goede vriendinnen en mijn ex partner weet er van. Sindsdien maakt iedereen zich wel knetterveel zorgen (haha..) ze denken dat ik door mijn scheiding de weg kwijt ben en nu dus van God los ben.

Maar helemaal een eerlijk antwoord is dit niet trouwens want ik durf wel te vertellen dat ik kinky gevoelens heb (kinky klinkt lekker algemeen en best hip en trendy:) bij doorvragen durf ik ook het woord bdsm in mijn mond te nemen en bij nog meer aanhoudend doorvragen kom ik uit op het willen/durven uitleggen wat een duidelijke rolverdeling met me doet. Tot daar kan iedereen me gemiddeld ook nog wel volgen..

Maar vanaf dit punt zet ik de muziek wat harder, schenk de glazen opnieuw vol en weet de aandacht wel af te leiden naar een ander willekeurig onderwerp.

..want echt vertellen dat ik graag voor straf over de knie genomen wordt...dat krijg ik inderdaad niet uit mijn strot. Dan schaam ik me knetter en drie maal in de rondte rot. Toevallig heb ik een paar dagen geleden mijn beste vriendin mijn weblog laten zien (zij is de enige die het echt weet), sindsdien zit zij aan de kalmeringstabletten en sms't ze de hele dag berichten van goede hulpverleningsadressen tot of ik me geholpen zou voelen als zij een 'veilige man' voor me zou opzoeken (haha!) Maar goed, omdat zij nu mijn weblog kent...is het een besmette weblog geworden...ik durf er nu niet alles meer op te zetten..

dus ja..eigenlijk val ik uit elkaar van de schaamtes rondom mijn spankinggevoelens.
en waarom dat zo is?
tja..ik hoop daar volgend jaar rond deze tijd antwoord op te kunnen geven:)

Wow, dan heb je wel een enorm stel kut-reacties gehad. Wow. Ik snap het nu wat beter.

Verschil met mij is denk ik dat ik eerst veel contact gehad heb met gelijkgestemden, en heb pas later, toen ik al zeer zelfbewust en zelfverzekerd was, anderen. Dat heeft mij denk ik geholpen.

Ik hoop dat het beter met je zal gaan als je wat langer uit de kast bent, want er is werkelijk niets om je voor te schamen. Een kink is een kink en kinks maken het leven leuk.

Het is inderdaad een vreemd en lastig onderwerp. Hoewel ik me er eigenlijk niet meer voor schaam (daarvoor schaamde ik me omdat ik dacht dat ik gek was, haha), verbaas ik me nog steeds wel af en toe over wat ik wil/leuk/lekker vind. Maar dat is geloof ik alleen nog omdat ik niet begrijp dat ik kan verlangen naar die verrekte pijn, die op het moment dat je hem voelt helemaal niet echt aangenaam is, terwijl je op dat moment in een soort tweestrijd verkeert van wensen dat het ophoudt en willen dat het doorgaat. Ik snap gewoon niet helemaal langs welke hersenkronkel dat werkt. Ik denk niet (meer) dat ik "ziek" ben, wel dat ik een seksuele "afwijking" heb, maar alleen omdat het afwijkt van wat normaal lijkt te zijn.

Waarom homofilie wel geaccepteerd wordt en bdsm niet (of dat altijd zo is, is denk ik in beide gevallen trouwens de vraag) of waarom je met homofilie wel naar buiten treedt en met bdsm-gevoelens niet, heeft er denk ik mee te maken dat je als homo/lesbo te maken hebt met een partnerschap dat opvallend anders is dan wat "normaal" is. Als ik met mijn bdsm-partner de straat op ga, ziet niemand iets aan ons, maar als ik een vriendin zou hebben, zou men kunnen zeggen: "daar heb je twee lesbo's". Als homofilie ook een twist in de hersenen is, zoals W zegt, is het er in elk geval een met een andere uitwerking. Ik weet niet goed hoe ik het onder woorden moet brengen, maar met de ene "afwijking" heb je elke dag de hele dag door te maken, met de andere, in veel gevallen, alleen in de slaapkamer. Ik denk dat bijna niemand met iedereen of bijvoorbeeld op zijn werk zomaar praat over zijn voorkeuren in de slaapkamer. Ik in elk geval niet en dat zou ik zeker ook niet doen als ik geen bdsm'er was. En ook niet als ik homofiel was. Ik vind dat daarom echt heel iets anders en niet te vergelijken. Maar ik geloof niet dat ik duidelijk kan uitleggen wat ik bedoel.

Overigens is het waar dat er veel "rare" mensen (met een verleden) in ons wereldje ronddarren. Maar er zijn ook heel veel normale mensen, zonder trauma's, dwangmatig handelen, ongelukkige jeugd, etc. Gelukkig maar.

guilliet schreef:

Boeiend en leerzaam allemaal. Dus zolang je er zelf geen last van hebt en bij voorkeur je omgeving ook niet, is er geen ziektebeeld? Dat lijkt me eerlijk gezegd een onhoudbare theorie, want de omgeving is veranderlijk, zo ook het gegeven of zij hinder ervaren of niet.
Is er een dokter in de zaal?

Nee, die is niet in de zaal, hooguit een vergaarder van statistieken en andere informatie, wat half-normaal is; wie was degene die daar wel eens grappen over maakt?

Wat lees ik als hoofdpunt in Guillets reactie? Dat is de vraag, wanneer we kunnen spreken van een stoornis. Leentje zei: je bent alleen ziek als jij of je omgeving ergens erg veel last van hebt; mijn parafrase was: “berokken geen schade aan jezelf en/of anderen”. De omgeving kan veranderen, je eigen inschatting van wat schade is, kan veranderen; maar de stelling blijft zeer houdbaar.
Even naar de vergelijking met de homofilie: tegenwoordig schijnen jongeren vaak voorzichtig te moeten zijn met het uit de kast komen daarmee. De oorzaak, is niet dat ze gestoord zijn in de zin dat ze zichzelf of anderen benadelen met hun neiging. De reden is de bekrompen en agressieve benadering van een deel van de omgeving; sommige mensen om hen heen zijn dus gestoord.
Ooit ving ik een gesprek op van collega’s, die een sexuele relatie van een jongere man met een oudere vrouw afkeurden. Ik weet niet meer, of ik heb verteld, hoe leuk het kan zijn als laat-twintiger te vrijen met een vrouw van in de 40. Misschien is het inmiddels een officieel erkende fetish? Nee, ik zal dit niet hebben verteld; om met Dawn te spreken: niet al mijn privé-zaken hoeven rond te zingen op de gangen van “Het Bureau”.
De mate waarmee we vertellen over onze spanking-neiging, loopt nogal uiteen. Het gemiddelde lijkt me, dat we hooguit een aantal zeer goede vrienden in vertrouwen nemen; ik heb daarover nog ergens een cijfer.

Er zijn mensen in de spanking-wereld met trauma en ook zonder trauma of vervelende jeugdervaringen. Er zijn ook mensen met jeugdtrauma, die zich niet vertonen op onze fora. Maar stel, dat iemand zijn of haar vervelende ervaringen wil herbeleven in een prettiger en vertrouwelijker omgeving, dan is dat niet de oorzaak van een jeugdtrauma, maar mogelijk het gevolg ervan; het herbeleven op zich schaadt haar [of hem] niet. Dat neemt niet weg, dat zich op SM-fora en/of spankingfora mensen rondlopen, die vooral een psycholoog moeten raadplegen en voorzichtiger zouden kunnen zijn met het zoeken van hun heil in een soort 24/7-relatie of een andere permanente machtsrelatie; het woord “lifestyler’’ krijg ik niet goed uit mijn keel.

Wat heeft Guillet nog meer overhoop gehaald? Oh nee, het is weer W, die kan er ook wat van!
“Ik heb in de BDSM wereld juist altijd de indruk dat subs minder zeldzaam zijn dan Doms, zelfs bij de mannen”.
Ik heb even gezocht in mijn oude ‘mini-onderzoeken’ uit de Daphne-periode. Als heel onbetrouwbare ‘onderzoeksmethode’ heb ik kleine enquêtes van diverse sites verzameld. Van de vrouwen neemt minder dan 10% de actieve rol, rond de 80% de passieve en ruim 10% doet aan rolwisseling. Van de mannen lopen de cijfers sterker uiteen al naargelang de website die je pakt. Ruwweg: 40% actief, 40% passief, 20% wisselt van rol.

Nog een citaat uit dat oude ‘mini-onderzoek’, puttend uit de BSC-website.
“Dat brengt me op de vraag, of we ons beschouwen als “normaal”
19% van de britten is er trots op, een spanko te zijn;
15% zit met de neiging of hobby in zijn of haar maag en vindt zichzelf een nietsnut;
De overigen en dus de meerderheid beschouwt zichzelf even normaal als andere spanko’s of niet-spanko’s. 145 beantwoordden de vraag.”
Ik hoop, dat Guillet geleidelijk minder moeite heeft met haar neiging en er van harte van geniet.
Groet van Rein

sorry Rein, voor mijn trage reactie. ik lees je post nu pas:)
..ik laat de materie even op me in werken, kom er later op terug.