Huilen

Ik heb dit misschien al eens aan de orde gesteld, maar voor het geval dat niet:

Voor mij is huilen in zekere zin het ultieme doel van een spanking. Het is voor mij voor spanking net zoiets als een orgasme is voor seks. Nou weet ik wel dat je als man niet zo orgasmegericht hoort te zijn, dus zoiets zal ook wel voor spanking gelden, maar toch...

Hoe zit dat met de anderen hier. "Hebben die ook iets" met huilen?

En dan bedoel ik niet alleen vochtige ogen, maar echt met lange gieren huilen, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik heb ook wel iets met huilen, maar ik denk op een andere manier dan W. Het heeft meer iets te maken met het 'therapeutische' effect van een spanking. Een huilbui werkt dan als een soort catharsis. Het heeft voor mij dus niets seksueels of erotisch.

Maar over het algemeen hoef ik bij een spanking (in tegenstelling tot wanneer ik bijvoorbeeld een zielige film kijk) niet te huilen. Ik huil alleen als werkelijk alles klopt, mijn gevoel, de impact, de hele setting enz. Meestal is er echter wel iets in het plaatje wat voorkomt dat ik moet huilen. Dat kan een droge opmerking van V zijn waardoor ik moet lachen, het kan zijn dat hij net stopt op het moment dat ik de tranen op voel komen enz. enz.
Ik heb me er dus maar bij neergelegd dat het meestal niet tot een huilbui komt, spaart in ieder geval weer tissues en neusspray uit.

W schreef:

Voor mij is huilen in zekere zin het ultieme doel van een spanking.

W, bedoel je zoiets? Is dat heftig genoeg?



Het doet mij overigens denken aan de navolgende conversatie op bladzijde 32 van Histoire d'O die wordt gevoerd nadat O aan de meesters van Het Kasteel is voorgesteld:

"Vous ne l'avez jamais attachée? - Non, jamais. - Ni fouetée? - Jamais non plus, mais justement...
C'etait son amant qui répondant. Justement, dit l'autre voix. Si vous l'attachez quelquefois, si vous la fouettez un peu, et qu'elle y prenne plaisir, non. Ce qu'il faut, c'est dépasser le moment où elle prendra plaisir pour obtenir les larmes.".

Deze tekst is overigens letterlijk overgenomen in de film. Dat gebeurt niet vaak.
Ik vind het wel mooi gezegd.

Bij Anne Marie thuis in haar buitenverblijf wordt ook verlangd dat er tranen vloeien.



Voor mij heeft het zeker wel iets erotisch, wellicht juist omdat het voor de sub niets seksueel of erotisch heeft, maar slechts louterend werkt.

W, moet ik overigens begrijpen dat jij jouw vanilla wederhelft op die manier spankings geeft?

leentje schreef:

maar ik denk op een andere manier dan W.

Ja, dat vermoed ik ook. Hoewel ik dat gevoel van catharsis ook wel begrijp, denk ik.

Dutch Spank Daddy schreef:

W, bedoel je zoiets?

Nee! Ik zie helemaal geen tranen! Dat is geen huilen maar schreeuwen (in het Engels overigens allebei "cry", dus daar kan je dat onderscheid minder makkelijk maken.) Bovendien is het maar gespeeld (ook al vind ik Corinne Clery ook een schatje, het is toch niet "echt"), en dat zie je altijd toch wel.

Bovendien is dit niet in een spanking-setting.

Nee, ik bedoel meer iets als:

W schreef:

Nee! Ik zie helemaal geen tranen!

Nou, maar goed beschouwd zijn er ook geen tranen te zien op het plaatje dat jij hebt gepost.


Hierbij een spanking gerelateerd plaatje met echte tranen:



En hier nog een. Aan de uitgelopen mascara kun je zien dat er sprake moet zijn geweest van echte waterlanders.

Overigens is het in een speelfilm als Histoire d'O natuurlijk per defintie gespeeld, maar A actrices kunnen dat nu eenmaal beter dan die "actrices" in low budget spanking films.
Als er daar tranen vloeien, dan moet het dus wel echt zijn.

Eerlijk gezegd was ik nogal teleurgesteld in de film van O. Vooral vanwege het gekunstelde acteerwerk en de bedroevend slechte afrosscènes (sorry). Het boek sluit weliswaar niet helemaal aan op mijn beleving, maar daar staan wel spannende passages in. Ik begrijp eerlijk gezegd de liefde voor die slapjanus van een René niet. Maar dat ligt misschien aan mij.

Met huilen heb ik daarentegen wel wat en ik huil dan ook vaak tijdens een pak slaag. Door een mengsel van pijn en andere opborrelende gevoelens. Alex vindt het ook erg kinky ls het gebeurt. Alleen beging hij in het begin de vergissing dat hij dcht dt hij dan op moest houden omdat ik niet meer hebben kon. En dat is niet per se het geval.

dawn schreef:

Ik begrijp eerlijk gezegd de liefde voor die slapjanus van een René niet. Maar dat ligt misschien aan mij.

Nee, dat ligt niet aan jou.

Haar liefde voor die slapjanus van een nog jonge René ging dan ook in boek & film gaandeweg over in liefde voor de strenge, maar veel oudere Sir Stephan. En dat is iets dat mij als oudere Dominant natuurlijk ten zeerste aanspreekt.

Wat mij verder wel aansprak was dat O ook niet zo'n meisje was dat zei dat zij "HET" nooit bij het eerste afspraakje "doet".



De meningen over de film verschillen kennelijk nog al. Ik vind de film prachtig.
Wat mij betreft is er geen sprake van gekunsteld acteerwerk.
Dat geldt wellicht wel ten aanzien van de latere versie "Story of O" die bijna vijf uur lang duurt en in Brazilië met B-acteurs en actrices is opgenomen.
De lengte van die film had natuurlijk wel als voordeel dat het boek veel nauwkeuriger kon worden gevolgd dan het geval was met de veel kortere Franse versie uit 1975.

Ik vond de afrosscènes bepaald niet bedroevend. Het kon natuurlijk niet "echt" zijn zoals in BDSM films maar de suggestie werd wat mij betreft wel voldoende gewekt.

Tenslotte is die film toch wel een beetje een "icoon" van de jaren zeventig waar ik nog steeds met veel genoegen aan terugdenk.

Dutch Spank Daddy schreef:

De meningen over de film verschillen kennelijk nog al. Ik vind de film prachtig.

Ik heb bij O, zowel bij het boek als bij de film, een soort "aggos" gevoel, van vertedering. Ik weet dat er hele volksstammen bestaan die bij boek (en blijkbaar dus ook film) zweren, maar zelf hoor ik daar niet bij.

Toen ik jonger was, in mijn puberteit, had ik wel iets speciaals met O, maar dan vooral met de strip van Crepax. Maar inmiddels roept het vooral een gevoel van nostalgie bij me op. "Aggos", dus.

Dat gevoel geeft niet. Heel herkenbaar.
Het is heel goed weergegeven in de tijdloze song van Peggy Lee: "Is that all there is".
Uiteindelijk valt alles, iedereen en elke prestatie te relativeren. Waar doe je het uiteindelijk nog voor?


[/quote]

leentje schreef:

Het heeft meer iets te maken met het 'therapeutische' effect van een spanking. Een huilbui werkt dan als een soort catharsis. Het heeft voor mij dus niets seksueels of erotisch.

Ik voel een huilbui tijdens of na (het gebeurt nogal eens dat ik net na de laatste klap in tranen uitbarst, heel gek, want dan is het gedaan en dan ga ik beginnen huilen...) een spanking ook aan als een katharsis: allerlei opgebouwde emoties stromen dan uit me weg. Maar als ik dat effect probeer te bereiken, dus me meteen overgeef aan de tranen, dan werkt het niet, dan heb ik enkel natte ogen, meer niet. Het werkt enkel als ik mijn tranen blijf wegduwen tot dat niet meer lukt en de kraan volledig opengedraaid staat, zeg maar. Ik vind dat heel bizar, want gaat spanking niet net om overgave? Maar ik bereik die katharsis alleen als ik me er niet aan overgeef, als ik het uit alle macht probeer tegen te houden, maar daar niet in slaag.

Voor alle duidelijkheid: als ik begin te huilen, is dat meestal door de pijn, of omdat ik wanhopig ben omdat die pijn maar niet stopt. Of net het omgekeerde: omdat ik opgelucht ben dat de pijn eindelijk stopt, dat het voorbij is, dat ik het doorstaan heb. Dat bezorgt me echter alleen maar natte ogen, als ik doorhuil, dus die katharsis bereik, dan is dat al lang niet meer om de pijn, dan gaat het echt om opgebouwde spanningen en emoties die eruit vloeien.

Voor mij is het doel van een pak slaag om de ander zich te laten overgeven aan de klappen, om te ontspannen, om zich klein en kwetsbaar te durven voelen. Tranen kunnen daarbij loskomen (er is voor mij overigens wel een verschil tussen tranen van pijn of tranen van ontlading), maar het is geen vereiste. Ik vind het mooi als de ander na afloop bij me komt, op schoot kruipt of even wil dat ik haar omhels, kortom, dat ze zich beschermt wil voelen. En als ze daarbij huilt is dat soms extra mooi omdat ze daarmee haar kwetsbaarheid etaleert, maar ls ze het op andere manieren toont kan dat even prachtig zijn.

en @ W: Jessica (uit de fimpjes) huilt wel héél erg snel...

Sorry, was bedoeld @DutchSpankingdaddy