Een bekend Amerikaans spreekwoord zegt: als het leven je citroenen geeft, dan moet je limonade gaan verkopen. Als het leven je een kubustent geeft twee dagen voor Koninginnedag, dan moet je die gauw opzetten in het park, lijkt mij. Nu kan ik geen gitaar spelen, en de oude troep op mijn zolder is ook op Koninginnedag onverkoopbaar, dus ik besloot het simpel te houden. Op een groot stuk karton schreef ik “Billenkoek – 1 euro (blote billen 2 euro)” en hing dat boven de ingang. Ik plaatste een stoeltje in de tent en wachtte onder het genot van een glaasje ijsthee op de eerste nieuwsgierige bezoekster(s).
Die laten niet lang op zich wachten. Al na tien minuten steken twee giechelende meiden van een jaar of twintig hun hoofd door de deur: “Grapje zeker!”
Ik wijs naar het bord. “Nee hoor, ik ben doodserieus. Kom binnen, dan laat ik het je merken.”
“Ja, echt niet”, roepen ze in koor, maar ondertussen doen ze wel een stap naar binnen. Ze zijn bijna hetzelfde gekleed: een strakke spijkerbroek, een shirtje en hoge laarsjes. De linker had kort blond haar en grote oorbellen in. Haar vriendin had daarentegen lang donkerbruin haar. Dezelfde tasjes, valt me op, en allebei de gezichten zijn uitgebreid opgemaakt.
Ik doe of ik ze niet gehoord had. “Goed, wie van de dames is eerst?” Weer giechelen ze. De donkerharige duwt haar vriendin naar voren. “Hup, ga maar, jij wou zo graag naar binnen!”
“Ja maar ik heb geen straf verdiend!” protesteert die, “ik ben een heel lief meisje!”
“Ongetwijfeld”, reageer ik, “maar ook lieve meisjes moeten op zijn tijd over de knie.” Daar heeft ze geen reactie op. Haar vriendin begint te lachen, maar als ik meld dat zij zometeen precies hetzelfde krijgt, valt ze stil. Ze kijken elkaar aan, ik zie ze denken: zijn wij gek of is hij dat?
De blonde kijkt me aan: “Je slaat toch niet heel hard hè?”
“Nee hoor”, zeg ik geruststellend. “Tenminste, niet harder dan je verdiend hebt.” Ik tap op mijn rechterbeen om te laten zien waar ik haar verwacht. Ze zucht en geeft haar tasje aan haar vriendin. “Nou, vooruit dan maar.”
Ze wil gaan liggen maar ik houd haar tegen: “Hola, vergeet jij niet iets? Dit kost wel geld hoor!”
Met een gemompeld “oh ja sorry” loopt ze terug naar haar vriendin en diept een euro op uit haar tasje. Ze overhandigt me die zo gemaakt-netjes mogelijk als ze kan. Ik bedank haar met een formeel knikje. De euro gaat in het emmertje onder mijn stoel, waarna het tijd is om haar te geven waar ze voor betaald heeft.
Ik pak haar bij de rechterhand en trek haar voorzichtig voorover. Met een klein gilletje belandt ze over mijn schoot. Haar vriendin vindt het allemaal maar wát grappig als de eerste klappen op haar mooie zwarte spijkerbroek neerdalen. Tot mijn verbazing wordt er niet geprotesteerd, ook niet als ik het tempo wat opvoer. Alleen een zacht kreunen geeft aan dat het toch aardig aankomt.
Ze mag opstaan. Half struikelend komt ze weer op haar benen terecht, en meteen vliegen haar handen naar de zere plek. “Zo, jij slaat écht hard zeg!” klinkt het half verontwaardigd. Ik knik. “Tsja, dan had je dat verdiend meisje.”
Ze draait zich naar haar vriendin en pakt haar tasje weer aan. “Geef me ook maar gelijk die van jou, want nu ben jij!” Die begint wat te protesteren, maar ze ziet ook wel in dat ze er nu niet meer onderuit kan. Ze grabbelt een euro uit haar zak, geeft die aan mij en gaat gedwee liggen.
Ook zij krijgt er stevig van langs op haar spijkerbroek, die mooi om haar billen heen zit. Ik moet me inhouden om die niet naar beneden te trekken, maar ja, daar heeft ze niet voor betaald.
Tien, twintig, dertig klappen krijgt ze, maar ik krijg geen geluidje uit haar. Dat is nou ook weer niet de bedoeling! “De laatste vijf” kondig ik aan, en ik haal uit zo hard ik kan. En daar is dan eindelijk wat ik wilde horen: een gedempt kreetje van pijn bij elke tik.
Meteen na het opstaan doet ze hetzelfde als haar vriendin: zo hard mogelijk over haar billen wrijven tegen de pijn. “Die laatste waren echt gemeen!” zegt ze verontwaardigd. “Had ik dat écht verdiend?” Ik kan alleen maar bevestigend knikken.
“Nou, dan gaan we maar weer. Bedankt ofzo denk ik!” zegt vriendin, en daar gaan ze weer, de menigte in.
Ik besluit even buiten te zitten en een boterham te eten. Een meisje op rolschaatsen zoeft langs, ziet mij zitten en draait om. Ze draagt een kort sportbroekje en een groen topje, en ze heeft haar haar in een lange staart gebonden. Ook heeft ze een grote zonneklep op, hoewel de zon op deze tijd van de dag nog niet bepaald hard schijnt. Toch lijkt ze het gezien haar blote benen niet bepaald koud te hebben. Onze blikken kruisen elkaar, en ik zwaai zo vriendelijk mogelijk. Ze verschiet en zet er snel de sokken in met haar rolschaatsen. Ho hum.
Mijn tent blijkt ondertussen een succesnummer voor de langslopende stelletjes. Menig vrouw begint hardop te lachen als ze het bord lezen. Ook mannen vinden het prachtig: vrijwel onveranderlijk wijzen ze hun vriendin (of vrouw, dat kan ik natuurlijk niet zien) op het bord, fluisteren haar iets in het oor en delen dan een stevige pets uit op het achterwerk van de dame. Eén vrouw blijft verontwaardigd staan, waarop de man er gewoon nog eentje uitdeelt. Ik kan het niet laten om “Dat kan ik harder hoor” te roepen, waarop de man reageert met “Dat heb je pech, want deze billen zijn alleen voor mij!” En om dat te onderstrepen krijgt de vrouw er nog een paar stevige tikken achteraan.
Twee studentes in oranje rokjes en met een strooien hoed op lopen langs. Eén steekt haar tong tegen me uit, waarop de ander roept “Wij zijn ongestraft ondeugend, lekker pûh!” Ik zwaai met mijn vinger en probeer zo streng mogelijk te kijken. Tot mijn verbazing komen ze naar me toe. “Haha, grappig hoor! Maar wat doe je nou echt?” Ik wijs op het bord. “Precies wat er staat. Billenkoek 1 euro, op de blote billen is 1 euro extra. Maar in jullie geval geef ik graag een euro studentenkorting hoor.”
Daar moeten ze hartelijk om lachen. “Leuk geprobeerd, maar daar trappen we echt niet in hoor!” zegt de een. Maar de ander krijgt een glimlach op haar gezicht en zoekt in haar tasje. “Ach, je moet alles eens geprobeerd hebben toch?” De glimlach wordt een brede grijns als ze me een euro geeft. “Alsjeblieft, met studentenkorting dus.” Haar vriendin kijkt haar verbaasd na als ze met me de tent in stapt. Ik rits de deur dicht.
De oranje studente – die zichzelf meteen maar voorstelt als Angelique – bekijkt de tent en ziet al snel het stoeltje staan. “Zo, dus daar gaat het gebeuren?” Ik knik. “Ben je niet bang?” “Een beetje”, geef ze toe. “Maar je leek me niet echt een beul. Dus nou ja, ik dacht waarom niet.”
Ik ga zitten en dirigeer haar over mijn knie. Angelique’s oranje rokje is van stretchstof en spant om haar stevige kont. Ik laat mijn hand even op haar dijen rusten en geef haar dan een tiental gedoseerde tikken op de stof. Ze reageert verbaast. “Jaja, ik weet wat je wil zeggen” ben ik haar voor. “Maar dit is de warming-up.”
Nog vijf tikken, deze keer wat feller. Daarna pak ik de onderkant van ’t rokje beet en trek het naar boven. Haar billen vertonen een heel kleine roze gloed, maar worden al snel rood als ik ze onderhanden neem zonder de bescherming van de stretchstof. Ze piept maar blijft rustig liggen.
Na twintig klappen wrijf ik even over de zere plek en complimenteer haar met haar uithoudingsvermogen. Ze geeft toe dat het “best wel” zeer doet. “Maar we zijn nog niet klaar, toch?” vraag ik. Ze kreunt lacherig van “ohh nee” maar protesteert verder niet als ik haar billen verder onder handen neem. Ze kleurt nu echt goed rood. En ik merk aan haar lichaam dat ze het nu echt goed voelt.
Haar kreetje even later verbaast me dan ook niet. “Auw! Oef! Hoe veel nog! Ik zal echt lief zijn vanaf nu!” Ik wrijf weer even. “Stil maar, we zijn nu echt bijna klaar. Nog tien.” En de vaste lezer weet ondertussen hoe die tien aankomen.
Even laat ik haar liggen, zodat ze rustig kan bijkomen van wat haar overkomen is. Dan krabbelt ze overeind en trekt haar rokje goed. “Zo zeg, niet te weinig!” zegt ze, terwijl ze haar billen stevig vastgrijpt. “Het brandt! Echt! Sjonge, dat had ik niet verwacht!” Haar gezicht twijfelt tussen pijn en verbazing, maar houdt het toch bij het laatste.
Ik rits de tent open. Angelique’s vriendin deinst achteruit – ze heeft duidelijk aan de tentdeur staan luisteren. Maar ze is niet nieuwsgierig genoeg om het zelf ook te willen proberen. Angelique geeft haar een duwtje. “Nou, je weet niet wat je mist hoor!” Giebelend en ruziemakend verdwijnen ze naar de friettent.
Daar was het rolschaatsmeisje weer. Ik zwaai weer, en deze keer blijft ze even staan. “Ik bijt echt niet hoor!” Dat trekt haar over de streep en ze komt voorzichtig dichterbij. “I-is dat echt, dat bord?” vraagt ze zachtjes. “Jazeker, wat denk jij nou, dat ik hier een beetje nepborden ga ophangen!” Ze kijkt me verbaasd aan.
“Dus jij geeft... écht billenkoek?” Ik probeer zo nonchalant mogelijk te reageren. Dat geeft gelukkig een positieve reactie, maar ze blijft aarzelend. Ze is er duidelijk nog niet uit. Ik raap een stukje papier van de grond en schrijf er wat op. Dubbelgevouwen reik ik het aan. “Hier. Niet meteen lezen, ga eerst wat leuks doen, drink wat lekkers en vouw het dan maar open.”
Snel schaatst ze er weer vandoor, hoewel ze wel regelmatig omkijkt. En daarbij bijna tegen een grote kerel met een hond aanbotst.
Net toen ik weer naar binnen wilde gaan, werd ik aangesproken door een dame van middelbare leeftijd. Linnen broek, donker topje, wit jasje, grote ketting. “Zo jongeman, hoe gaan de zaken?” Enigszins verrast reageer ik “goed”, hoewel ik zegge en schrijve drie euro heb verdiend met een ochtend hier staan. De dame kijkt me onderzoekend aan. “In mijn tijd was slaag niet iets waar men voor betaalde.” zegt ze droogjes. “Nee”, reageer ik. “Maar het lijkt nu wel een gat in de markt te zijn. Kan ik u wellicht overhalen tot een – ik vermoed – hernieuwde kennismaking?”
Haar lippen krullen tot een flauwe glimlach. “Maar jongeman, daar ben ik toch veel te oud voor!”
“Welnee mevrouw, ik moet de eerste dame nog tegenkomen die te oud is voor een pak slaag.”
“U weet het mooi te brengen. Welnu, gaat u mij dan voor.”
Ik houd netjes de tent voor haar open en geleid haar naar het stoeltje. “Eén of twee euro?”
“Dat lijkt me duidelijk, jongeman. Billenkoek wordt te allen tijde op de blote bips gegeven.” En zo is het. Haar linnen broek gaat gemakkelijk naar beneden, waarna het enig gefrutsel kost om de ketting niet in de weg tussen haar borst en mijn been te houden. Ze weet haar waardigheid gedurende het pak slaag te behouden, en stoot alleen een beleefd “auhm” uit na elke klap. Ik moet de neiging onderdrukken om niet ondertussen een ouderwets-strenge preek te houden.
Ze mag opstaan en trekt haar broek weer recht. Bij het verlaten van de tent kijkt ze om en knikt. “Dank u vriendelijk. Het was alweer lang geleden. Te lang, wellicht.”
Het wordt druk. Ze staan nog net niet in de rij, maar animo is er ondertussen genoeg. Een alto-meisje met zwarte worker, groen t-shirt en diverse piercings “is wel benieuwd” en betaalt met een grote grijns twee euro. Ze verlaat de tent met een minstens zo grote grijns. Een dame in een fris zomerjurkje is de volgende. Ze kijkt even schichtig om zich heen of geen bekenden haar herkennen. “Ik doe dit soort dingen normaal nooit.” Ach, voor alles moet een eerste keer zijn toch?
Drie kwebbelende tienermeisjes lopen langs de tent, zien het bord en beginnen te lachen. “Ja, écht niet!” schateren ze, als ik ze met een handgebaar uitnodig de tent te betreden. “Als ik je een goede reden weet te noemen, doe je het dan wel?” Even blijven ze staan. De voorste, naar mijn inschatting de leidster van de groep, komt op me af. “Nou, dan ben ik benieuwd wat die reden dan wel zou moeten zijn.”
Ik grijns. “Eigenlijk is het heel simpel: jij zou het volgens mij best humor vinden om te zien hoe je vriendinnen over mijn knie lagen. En dat je dan zelf ook slaag krijgt, is vervelend maar neem je op de koop toe.”
Ze kauwt even op haar kauwgom. “LOL. Ja, zo had ik er nog niet over nagedacht. Dat wil ik wel zien ja. Maar dan krijgen zij wel meer dan ik natuurlijk.” “Geen zorgen, zij krijgen heus niet minder dan jij hoor. Wacht hier maar even, dan praat ik ze wel om.”
“En”, reageren die, “is Lousewies zo gek om het te gaan doen?”
“Inderdaad. Die krijgt zometeen op de blote billen. Willen jullie kijken?”
Met grote ogen knikken ze ja. Maar, wijs ik erop, “dan krijgen jullie ook natuurlijk. Da’s wel zo eerlijk.” Daar moeten ze even over nadenken. De roodharige vraagt voorzichtig: “Krijgen we véél dan?”
Ik schud mijn hoofd. “Nee hoor, zéker niet meer dan Lousewies, neem dat maar van me aan. Zij wil ’t graag, dus dan gaat ze het krijgen ook. Maar ik krijg haar niet overgehaald als jullie niet zelf ook iets ondergaan.”
Ze giechelen. “Oké oké, vooruit dan maar.”
In de tent wijs ik ze erop dat ze natuurlijk nog wel moeten betalen. Met een knipoog geeft Lousewies me twee euro, om vervolgens haar vriendinnen erop te wijzen dat die hetzelfde moeten doen. Daarna gaan alle drie de spijkerbroeken omlaag, want ook dat is “wel zo eerlijk”.
De roodharige gaat eerst over de knie. Ze gilt even bij de eerste tik, maar als ze de gezichten van haar vriendinnen ziet doet ze meteen haar best zich in te houden. Ik tel in stilte de klappen: tien, vijftien, twintig, vijfentwintig. “Oef! Auw!” protesteert ze, teken voor mij om het hierbij te laten. Haar billen zijn mooi roze geworden.
Haar vriendin neemt haar plaats in. Ook zij probeert zich in te houden, maar ze geeft zich sneller gewonnen. “Ow! Ow! Ow” piept ze op de maat van de klappen. Lousewies knipoogt weer, ze geniet van de show. Drie-, vier- en vijfentwintig, en ze mag ook opstaan. Weer twee mooie roze billen.
Dan is het de beurt aan Lousewies. Met een zelfvoldane glimlach loopt ze op me af, en ze drapeert zich over mijn knie als een fotomodel dat op een bank poseert voor de camera. Ik pak haar broekje bij het elastiek, en voor ze het doorheeft, bungelt het al tussen haar knieën.
“Héé, wat is dat nou!”
“Tsja, je vriendinnen hadden strings aan, maar jij een broekje. En op het bord stond toch echt blóte billen, dus broekjes gaan dan uit.”
“Pff zeg, dat is niet eerl- auw!” Zonder acht te slaan op haar protesten begin ik ook bij haar de klappen uit te delen. Ze is maar weinig gewend, en begint nog voor de tiende al hardop te piepen. Dat doet me goed, en ik doe er een schepje bovenop. Bij vijftien probeert ze overeind te komen, maar ik kan haar rechterarm achter haar rug buigen en zo kan ze geen kant op. De andere twee kijken tevreden toe. Lousewies had het duidelijk verdiend, al kan ik alleen maar raden naar de redenen. De laatste vijf zijn extra hard. Ze weet zelf wel waarvoor. Dan schuif ik het broekje weer omhoog en laat haar opstaan.
Twee grijnzende en één beteuterd kijkende dame hijsen hun spijkerbroeken weer omhoog. Ik houd galant de tentdeur open. “Dank u voor uw bezoek, en tot snel maar weer!” Een lacherig protest is mijn deel.
Ik besluit nog een boterham te eten, maar kom niet verder dan drie happen voordat ik weer word aangesproken.
“Hallo! Ben ik hier goed voor de billenkoek?” Een vrolijk blozend gezicht kijkt me aan. Ik schat haar halverwege dertig. Gemiddeld postuur, een flinke bos rood haar. Ze draagt een kort rood rokje en daaronder een donkere legging.
“Echt grappig dit, krijg je veel bezoekers?” “Ach, ik mag niet klagen.”
“Oh leuk! En voor welk goed doel is het?” Goed doel?
“Ja nou ja dit soort dingen is toch altijd voor een goed doel? Zo van, van elke euro gaat 80 cent naar Afrika of zo?”
“Oh, op die manier. Jazeker, natuurlijk, goed doel. Het Dextermanusfonds, om precies te zijn.” Gelukkig spreekt ze geen Latijn.
“Ken ik niet maar ok, kom maar op dan!” Ze geeft me twee euro en schuift lachend over mijn schoot. Ik schuif het rokje omhoog, en bewonder haar stevige ronde billen in de strakke legging. Twee tikken om te proberen resulteren in een welgemeend “oehw, dat gaat pijn doen volgens mij!”
Ik aai even om het weer goed te maken, en geef vervolgens in een rustig tempo nog een tiental klappen. Daarna weer even aaien. “En, was het wat je verwacht had?” Ze klinkt nog steeds enthousiast. “Oef ja ik denk het wel! Het gloeit al een beetje. Hoe veel krijg ik er eigenlijk?” Ik doe of ik even na moet denken. “Zo veel als je aan kunt”. Ze giechelt.
Ik geef er nog tien en wrijf weer even. Dan steek ik mijn handen onder het elastiek van haar legging. “Oehw!” giechelt ze weer. “Op de blote billen!” Precies.
Haar billen kleuren mooi rood, en ze blijft enthousiast reageren op elke tik. Ik begin me af te vragen hoe ervaren deze dame stiekem wel niet is. Even pauzeer ik om de pijn weer een beetje weg te wrijven. Meteen reageert ze vrolijk: “Oh, zijn we er al?” Ik moet zowaar lachen, haar goeie humeur werkt aanstekelijk. “Volgens mij voel jij er niets van, of wel?”
Dat blijkt gelukkig wel het geval – ik begon al aan mijn handen te twijfelen. Gelukkig mag ik nog even verder. Na nog een twintigtal klappen beginnen haar “oef”-jes een wat serieuzer ondertoon te krijgen. Ik aai weer even en kondig de laatste tien aan. Hard, zoals het hoort. Die krijgt ze snel na elkaar, waardoor ze niet de kans krijgt na elke klap te reageren. Dat maakt ze goed door na de tiende uitgebreid te gillen van schrik (of pijn?). Maar ook nu weer komt snel haar schik weer terug.
Ik kijk vol bewondering naar haar knalrode billen. Ik wil weer even aaien, maar dat verbiedt ze me zowaar: “Ho ho, het gloeit net lekker, dat wil ik graag de rest van de middag nog voelen!” Ik kijk hoe ze zich aankleedt en naar buiten gaat. Bij de tentdeur kan ze het echter toch niet nalaten om er zelf even over te wrijven. Een knipoog is het laatste wat ik van haar zie.
Het wordt laat. Buiten is het iets minder druk, de meeste mensen zijn naar het popfestival op het plein net buiten het park. Een stelletje loopt langs; de vrouw ziet het bord, stoot haar man aan en wijst mijn kant op. Ze zegt iets, maar ik kan niet horen wat. Hij lacht, buigt haar arm naar voren en deelt een paar stevige tikken uit. Ze gilt gespeeld-verontwaardigd en doet of ze wegrent. Hij haalt haar in, geeft nog een tik en zoent haar dan stevig. Achter haar rug steekt hij z’n duim op naar mij.
Ik neem een slok van mijn laatste beetje cola. Ineens staat ze achter me: het rolschaatsmeisje. Ze houdt het papiertje voor zich dat ik haar eerder die dag gegeven had. Ze kijkt een beetje beteuterd. “Ik durfde het niet weg te gooien”, zegt ze. “Stel je voor dat iemand het zou vinden.” Ik pak het briefje en lees het hardop voor.
“Tegoedbon. Goed voor 1 pak op de billen.”
Ze kijkt naar de grond.
“Waarom zou je dat willen weggooien dan?”
Even is het stil. Dan, een zacht “Ik weet niet. Misschien ben ik gewoon bang.”
“Waar ben je bang voor dan?”
“Dat... dat... het meer pijn doet dan ik wil.”
“Tsja. Ondeugende meisjes verdienen straf, en straf doet nu eenmaal pijn. Dat is toch logisch?”
Ze knikt, bijna onzichtbaar.
“Maar wees gerust, je krijgt bij mij nooit meer dan je aan kunt.”
Ze zucht.
“Goed, zullen we dan maar?” Ik houd de tentdeur voor haar open. Half lopend, half rollend en bijna struikelend op haar rolschaatsen verplaatst ze zich over het grondzeil. Achter haar rits ik de tentdeur dicht.
“Hoe wist je eigenlijk dat ik terug zou komen?” vraagt ze. “Ervaring”, lieg ik.
“Doe je dit zo vaak dan?”
“Nee, het was eigenlijk vooral een spontaan idee. Ik had die tent toch, en gitaarspelen kan ik niet.”
Ze lacht beleefd. Dan valt er even een stilte. Ik loop naar het stoeltje en ga zitten. “Zullen we dan maar?”
Een beetje aarzelend komt ze naar me toe. Ze kijkt me aan, ik pak haar bij de arm en trek haar voorzichtig – uitkijken met die rolschaatsen – over mijn schoot heen. Even voel ik haar verstijven.
“Rustig maar”, probeer ik. “Er gebeurt niets dat je niet wilt.” Het helpt, een beetje.
Ik kijk naar haar mooie billetjes, strak gevat in het groene sportbroekje. Als ze denkt dat ik ga beginnen, spant ze ze gauw aan. “Dat kun je beter niet doen”, leg ik uit, “want dan wordt het nodeloos pijnlijker.” Ze ontspant, en meteen krijgt ze de eerste twee. Hard, maar niet té. Een onderdrukt “oh!” is de enige reactie. Ik beschouw dat als een goed teken, en ga langzaam verder.
Het dunne sportbroekje biedt maar weinig bescherming, dus ik hou me een beetje in en bouw het rustig op. Ze oef’t en ah’t maar protesteert niet.
Het tempo gaat omhoog, en de intensiteit ook. Nu voelt ze het echt. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe haar vuisten zich ballen. “Ohw!” piept ze, als ik begin aan mijn laatste tien, extra hard volgens het bekende recept.
Ik laat haar even liggen. Ze zucht, en haalt een paar keer diep adem. Even aai ik over het broekje. “Je weet wat er nu gaat gebeuren, toch?” vraag ik, ondertussen spelend met het bandje.
Ze zucht weer. “Moet het echt bloot?”
“Ja, het moet echt bloot.”
Bereidwillig doet ze haar heupen een stukje omhoog als ik het broekje naar beneden schuif. Het glijdt langs haar lange gebruinde benen, vrijwel helemaal tot aan de rolschaatsen. Geen onderbroekje, constateer ik. Gelukkig. Zonder bedekking zijn haar billen nog mooier, zeker met dat rode kleurtje.
Ik leg mijn hand op haar billen en geniet even van de warmte. Dan ga ik weer verder waar ik gebleven was. De klappen klinken feller, haar reactie is ook meteen een stuk geanimeerder. Ik sla hard nu, ik wil dat ze het goed voelt. De ah’tjes veranderen in kreetjes van pijn. Haar arm komt omhoog om zichzelf te beschermen. Maar dat mag niet; ik pak haar pols en buig die op haar rug. Ze probeert even los te komen, maar een paar extra stevige klappen maken duidelijk dat tegenspartelen zeker niet de bedoeling is.
Dan beleef ik het mooiste moment van de dag. Ze ontspant en geeft zich over. Ik laat haar pols weer los, die valt naar voren en blijft ook daar, ondanks de pijn die ze nu moet voelen. Ik heb geen idee meer hoe veel ze al gehad heeft, maar haar donkerrode billen geven aan dat het bijna genoeg is. Ik verlaag het tempo langzaam. Nog twee laatste klappen, de hardste die ik vandaag gegeven heb, en wel precies op het teerste plekje van haar billen: exact daar waar ze overgaan in de bovenbenen. Ze gilt gesmoord, maar blijft daarna netjes liggen. Ik aai over haar rug en fluister haar toe: “Het is voorbij, je mag opstaan.”
Ze probeert overeind te komen en belandt op haar knieën. Ik zie tranen in haar ogen en sla mijn armen om haar heen. “Meisje toch”, sus ik. “Zó erg was het toch niet?” Ik aai over haar haar. “Nee”, snikt ze. “Het is gewoon... ik wilde het al zo lang.. maar ook weer niet... en toen zag ik deze tent, en toen... nou ja”. Ze haalt haar schouders op om aan te geven dat ze het ook niet meer weet. Ik geef haar een bemoedigend klopje.
“Het geeft niet, meisje. Je bent nu hier, en je hebt gekregen wat je zo graag wilde. Daar mag je blij mee zijn. Dat ben je toch?”
Zachtjes knikt ze met haar hoofd.
“En wat zeg je dan?”
Ze kijkt op, een beetje verbaasd.
“En wat zég je dan als je iets krijgt?”
“Ehh.. bedankt?”
“Dank u wel, menéér.”
Ze glimlacht door haar tranen heen. “Dank u wel, meneer.”
Ik help haar overeind, wat nog een hele toer is met die rolschaatsen aan. Ze vliegt me om de hals en geeft me een stevige knuffel. Zo blijven we een paar minuten staan.
“Dank je wel. Echt.” herhaalt ze. Ik geef een corrigerende tik op haar broekje. “Menéér.” Met een ondeugende blik op haar gezicht reageert ze: “En als ik nou geen meneer zeg? Krijg ik dan morgen weer?”
Ik geef haar nog een tik. “Natuurlijk. En overmorgen weer, en daarna. Zo vaak je maar wilt.”
We wisselen nulzesnummers uit. En dan moet ze weg, en ik ook, want om zes uur moet het park weer leeg zijn. Steunend op mij rolschaatst ze over het vloerzeil naar de deur. Buiten draait ze zich nog even om, zwaait en schaatst er dan snel vandoor. Tevreden kijk ik haar na. Wat een meid.
Ja, dit was een geslaagde middag. Volgend jaar neem ik mijn paddle mee.
Losjes gebaseerd op The Spanking Tent door Damian John Black.
http://voiceinthecorner.wordpress.com/2010/05/28/the-spanking-tent/
Onderwerp: Leve de koningin! 
do apr 28, 2011 8:55 pm
.
