Dat krijg je ervan.

Gewaardeerd Poster Aantal berichten : 225

Nu zitten we nog gezellig een bakje koffie te drinken, alsof er niks bijzonders staat te gebeuren, als vrienden. Maar even na de laatste slokken valt het gesprek stil, en weten we allebei hoe laat het is. Ik zeg rustig dat het tijd is voor een hartig woordje en roep haar naast me op de bank. Ze zwijgt. Ik haal in mijn gedachten de misdragende meid voor me, die tot nu toe even op de achtergrond was verdwenen. Zonder iets te zeggen, gaat ze naast me zitten. Een voor een haal ik de gebeurtenissen van de afgelopen tijd naar boven waarin ze zich niet aan de regels had gehouden of zich keer op keer misdragen had, en vraag haar elke keer om een bevestiging. Ze ontwijkt mijn ogen, en ze is het duidelijk eens dat haar gedrag geen schoonheidsprijs heeft verdiend. Ze zal het met de consequenties minder eens zijn. Uiteindelijk kom ik tot mijn onvermijdelijke conclusie dat ze nu een flink pak slaag verdiend heeft en gaat krijgen. Terwijl ik haar vraag om op te staan en haar naast me roep, zet ik alles op een rijtje en gaat in mijn gedachten rond dat ik dat ik absoluut geen moeite zal hebben om dat haar ook echt te geven. Ik weet dat ze dit beslist nodig heeft.

Ik roep haar bij me. Ze staat op en ik leidt haar aan haar arm tot ze naast me staat. Ik doe haar broek los en naar beneden. Ze kijkt me nog even aan voordat ik haar over mijn schoot trek. Ik leg haar goed neer, en ontbloot haar billen. Behalve enkele vage donkere plekken, is er geen bewijs meer voor de vorige keer dat ze over de knie ging. Ik bedenk me dat op dezelfde manier de les van die keer, hoe oprecht ook destijds door haar geaccepteerd, ook is vervaagd. Met mijn rechterhand begin ik aan de les van vandaag, terwijl ik de redenen nog eens herhaal. Al na een paar klappen merk ik dat ze door begint te krijgen wat haar te wachten staat. Als haar billen rood beginnen te kleuren, krijgt ze meer moeite om in positie te blijven, en verdwalen haar handen en voeten naar waar ze niet horen te zijn. Ik leg haar uit dat ze haar straf moet accepteren, en na een paar waarschuwingen fixeer ik haar uiteindelijk stevig. Als ik de borstel pak, voel ik de anticipatie door haar heen gaan. Ze weet dat hout een heel ander verhaal is dan mijn hand, en al snel verandert haar reactie evenredig. Haar billen kleuren nog donkerder, en langzaam maar zeker begint ze zich over te geven. Een voor een herhaal ik de lessen, en wacht op een net antwoord van haar. Ondanks dat ze beter weet, weigert ze vooralsnog om deze stap te nemen. Weer geef ik haar genadeloos met de vlakke kant van de borstel. Even later vraag ik haar nog eens, waarna ze eindelijk instemt. Ze geeft toe en accepteert haar lessen een voor een. Ik ben tevreden. Het pak slaag is klaar. Snikkend ligt ze over mijn schoot, haar billen diep rood gekleurd. Ik vraag haar om op te staan, en zet haar in de hoek. Daar mag ze een tijdje afkoelen en haar gedrag overdenken, terwijl ik de krant ga lezen. Af en toe inspecteer ik haar gloeiende billen, die keurig worden geëtaleerd, als bevestiging van mijn werk.

Na een kwartier roep ik haar weer bij me. Ze ontwijkt opnieuw mijn ogen, en ik moet haar kin weer omhoog duwen om oogcontact te maken. Nogmaals herhaal ik een voor een de lessen, en verwacht volledige acceptatie. Zachtjes en met twee woorden bevestigd ze elke keer. Eventjes lijkt het erop dat ze gaat weigeren, maar na een dreigement van een herhaling van het pak slaag geeft ze uiteindelijk snel toe. Tevreden sta ik op, en troost ik haar in mijn armen. Dat was toch niet zo erg? Als ze later tegen me aan op de bank ligt, zegt dat het haar spijt, en doet ze beloftes, keer op keer. Ik aai haar over de bol, en zeg dat het nu goed is, dat ik niet meer boos ben. Dat lucht haar op. Ook zegt ze keer op keer dat het echt pijn doet, en wrijft over haar verhitte achterste. Tsja, dat krijg je ervan.