emoties in een emotioneel zware tijd

Het is zover. Ik heb een nog in te willigen straf open staan. Mijn meester let op mijn huishouding. Aan het einde van het weekend zou het netjes zijn, maar ik kreeg het net niet af en vroeg uitstel. Die kreeg ik. Maar op die dag werd de druk op mijn werk en privé me teveel. Ik heb de hele avond gehuild.

Ik zit namelijk met woningnood en op mijn werk moet ik al weken alleen functioneren op een baan die met twee mensen al druk is. Ik was zo teleurgesteld toen mijn manier om de woningnood op te lossen geen oplossing bleek dat ik alleen maar heb gehuild maandagavond. Daardoor schoot die afspraak er bij in. Dinsdagavond lag het er nog omdat ik wederom druk was met de woningnood en telefonische gesprekken daarover. Dat vond mijn meester niet goed omdat ik me ook een beetje onnodig druk heb gemaakt en nu heb ik een straf open staan.

Nu herken ik symptomen van een burn-out (2x eerder gehad) en heb ik gezegd dat ik het inwilligen nog even uit stel. Dit ook omdat ik de dag na de sessie vaak nog afgeleid ben en flashbacks krijg. Het kost me minimaal 2 dagen om van een sessie bij te komen. Ik heb mijn concentratie nodig om mijn werk te kunnen uitvoeren en goed om te gaan met de stress rondom woning zoeken. En ik heb nog rijles (over 2 weken examen) en dan zijn die drempels echt niet tof met zere billen. Die sessies kan ik er nu niet bij hebben. Maar mijn meester zegt dat wel een voorkeur met beredenering mag aangeven maar niet de regie meer heb.

Maar eerlijk gezegd: het idee van de straf uitstellen is ook niet helemaal tof. Want omdat hij de regie heeft ben ik als ik thuis kom van het werk erg gespannen, omdat ik bang ben dat hij belt dat hij langs komt of omdat hij ineens aan mijn deur staat.

Hebben jullie ideeën? Moet ik me eraan overgeven? Of hoe kaart ik dit aan? Hoe ga ik hiermee om?

Wat een moeilijke tijd maak jij door zeg. Iig heel veel sterkte daarvoor en een dikke knuffel.
Ik denk dat je moet blijven praten met je meester, over hoe stressvol het nu is, wat een sessie met je doet vooral ook daarna en dan kijken wat je samen in deze situatie kan doen.
Buiten dat een sessie vooral daarna zwaar is, heb je er verder nut van, ik bedoel, wordt je er daarna juist wel weer rustiger van? Is het ook stress-release, want dan kan ik me voorstellen dat je er toch voor kiest om een sessie te ondergaan.
Ik snap dat je meester zegt dat hij de regie wil hebben en als hij goed in kan schatten wat een sessie met je doet, dan kan er die regie aan hem geven. Maar twijfel jij of voel je je er niet gemakkelijk bij, dan niet doen! Maar blijf vooral praten, praten, praten. Misschien dat er een andere manier is om je "straf" in te lossen, die minder impact heeft?
Succes met dit lastige dilemma.

Volgens mij moet hij gewoon even langskomen om je een knuffel te brengen en je een eindje op weg te helpen met je huishouden in plaats van straf geven. Soms zit er gewoon teveel in iemands hoofd om het erbij te kunnen hebben en dan moet je het dus ook gewoon niet doen.
Als jij het er niet bij kan/wil hebben dan kun je dat aan hem vertellen en zal hij er rekening mee moeten houden.

Anderzijds: een motiverende spanking kan soms enorm helpen om je hoofd leeg te maken en daarna met frisse moed aan de slag te gaan. Maar dan nog lijkt straf me niet op zijn plaats.

Samengevat: kom voor jezelf op. Wat niet kan dat kan niet.

Dankjewel voor jullie lieve reacties. Dat het aan de ene kant kut is en ik het er nu even niet bij kan hebben maar het andere kant juist een stress-release kan zijn herken ik beide. En voor beide is wat te zeggen.

Ik weet het eigenlijk even niet meer. Ik moet zo ontzettend hard werken! Mijn directe collega zit in de ziektewet waardoor zowel haar als mijn werk bij mij terecht komen. Mijn leidinggevenden hebben inmiddels gezien dat ik dit niet nog weken ga volhouden. Ik was vandaag toen ik thuis kwam weer zo moe dat ik een uur op bed heb gelegen voor ik ging koken. En nadat ik gekookt heb weer druk bezig met een huis zoeken. Je zit gewoon in een achtbaan van hier tot tokio. Dan heb je hoop, dan wordt die hoop neergeslagen, dan zie je kansen en dan zie je ze niet.

Ik denk dat ik hem maar ga aangeven dat ik voordat hij de straf gaat geven graag even wil aangeven waarom ik die afspraak met mezelf niet heb ingewilligd. De rede was dat ik maandag zo teleurgesteld was in de berekeningen dat ik alleen maar heb gehuild. Van 7 uur tot half 10. Het was gewoon even panieksituatie. En dat is misschien niet terecht, maar ik ervoor het zo. de volgende dag heb ik met een vriend gebeld. Een uur lang de tranen over mijn wangen. En daarna haast-haast de deur uit en avonds laat weer terug. En toen zei mijn meester dat ik het gister al opgeruimd had moeten hebben en het er nu, 24 uur later nog ligt.

De straf staat sinds dinsdag open en dit weekend komt het er sowieso niet van omdat ik bij mijn ouders ben (en dus niet bij hem). Dat veroorzaakt ook best wel stress eigenlijk. Ik bedoel, ik denk er toch aan. Diezelfde achtbaan weer: van de ene kant het verzet omdat ik al zo moe ben en ook nog een sessie in het verschiet hebben en van de andere kant het gevoel dat het misschien juist even mn kop leeg maakt. Dat is slopend.

en. het. doet. zoveel. pijn! Om eerlijk te zijn: ik zie er als een berg tegenop. Het vervelende is: als ik zo moe ben, heb ik een wat vertraagde reactietijd. Maar hij slaat zodanig hard en snel dat ik de ene klap nog niet verwerkt heb of de andere volgt alweer. Het omgaan met de pijn is niet te doen. Ik kan het niet verwerken en daarom kan ik me niet overgeven. Maar misschien zeur ik nu wel en breekt mijn wil al voordat hij überhaupt een mep gegeven heeft. Zou zomaar kunnen.

Of het een stressrelease is of juist een extra belasting, kan ik niet van te voren in schatten. Het hangt er vanaf of het ook lukt me over te geven. En dat hangt af van hoe ik de slaag op dat moment ervaar. Dat weet ik nu nog niet.

Om 1 ding ben ik stiekem wel blij: dat ik het nu inderdaad even niet hoef te weten. Ik ken mijn meester al 12 jaar en we zijn erg goede, hechte vrienden. Ik durf hem het vertrouwen te geven dat hij weet wat nu goed voor me is. Hij zou het nooit opzettelijk moeilijker maken dan nodig. Dat ik nu mijn sessie nog niet heb gehad is misschien niet helemaal zonder toeval.

ps. mocht iemand mijn oproep ook gelezen hebben. Dit heeft betrekking op mijn oude meester. Die ik geloof ik wakker geworden, toen ik vertelde opzoek te zijn naar een andere. Hij kan nogal inactief zijn.

Ik denk dat vooral de omstandigheden tegen zitten: deze zijn te zwaar met een zieke collega waarvan je het werk moet overnemen. De leiding moet of werk schrappen of een andere collega dit laten overnemen. Sterkte gewenst