aangeven wat nodig is

Het maakt mij vreselijk onzeker als een Dominant tijdens een sessie aan me vraagt of het zo wel genoeg was. Tijdens het slaan zelf heb ik daar geen probleem mee, dan vind ik het altijd al snel genoeg. Maar als er dan gestopt wordt en hij vraagt het een paar minuten later, ja dan Ik ga me dan op slag onzeker voelen. Vaak vind ik eigenlijk dat het helemaal niet genoeg is, maar daar schaam ik me dan voor Ik schaam me dan ook als ik teleurgesteld ben als hij dan echt stopt Ik schaam me al bij voorbaat als ik heel voorzichtig probeer aan te geven dat het misschien niet genoeg was

En als hij helemaal niets vraagt is het soms nog erger. Hij maakt een inschatting dat het klaar is. Ik vind soms eigenlijk van niet, maar ooooooooo ik word al onzeker bij het idee dat ik dat zou kunnen aangeven

Hoe doen jullie dat? En wat vinden de Dominanten onder ons? Ervaar je het bijvoorbeeld als topping of the bottom om te zeggen dat je meer nodig hebt?

Hmmm ik ben ook wel zo'n pijnaddict zeg maar. Ik kan heel erg liggen kermen maar als het dan klaar is na een tijdje denken: het gaat wel weer.
Ik zeg het, hint het, maak soms een opmerking die daarnaar suggereert. Inmiddels hoef ik het niet eens meer te vragen maar weet hij het al. En vraagt hij het zelf, dan zeg ik nee, eigenlijk niet. Sorry. Die sorry is idd voor dat gevoel van topping from the bottom.

Als ik het echt nodig heb, ook op dat moment dan heb ik er gek genoeg niet zo heel veel problemen mee. Ik heb er bij beide dominanten een keer om meer gevraagt.

Bij V een keer toen hij besloten had iets af te doen met een goed pak slaag over de knie ipv de geijkte consequentie voor het delict in kwestie. Ik zat toen zo vol met schuldgevoelens richting mezelf dat dat niet genoeg was . En meneer was toen lief genoeg om dat alsnog af te handelen.

Bij Ben zat ik een keer zo in de knoop dat ik eigenlijk gewoon een goed lang pak slaag nodig had om goed tot rust te komen. Toen hij aan het eind van de sessie zelf opmerkte dat hij er maar 90 procent van overtuigd was dat ik voldoende was bijgedraaid om weer hard aan de slag te gaan heb ik braaf verteld dat ik dacht dat ik meer nodig had. Ook hij was erg bereid om aan dat verzoek te voldoen.

In zekere mate denk ik ook dat het voor Doms belangrijk is dat je hier eerlijk over bent. Iemand lezen is iets wat je moet leren en dat kan alleen als je van iemand eerlijke feedback krijgt.

Dat denk ik ook wel elsa, maar ik vind het ook wel moeilijk om zoiets aan te geven. Ik wil de controle op dat moment niet. Hij moet bepalen wat er gebeurt, niet ik. Ik wil dus ook liever niet het gevoel hebben dat ik de touwtjes in handen heb. Al zou hij warschijnlijk geen moeite hebben om meer klappen uit te delen.

Maar als ik echt het gevoel heb dat het te weinig was, zou ik het wel zeggen. Anders weet ik dat ik het gevoel blijf houden dat het nog niet klaar was, dat ik niet met een schone lei kan beginnen.

Als hij het vraagt, is het geen topping from the bottom denk ik. Dan wil hij een eerlijk antwoord. Hij bepaalt dan vervolgens wat hij met dat antwoord doet. Hij kan ook doorgaan terwijl je zegt dat het genoeg was, of stoppen als..... nee dat gebeurt denk ik niet. Ook aangeven dat het niet genoeg is, lijkt me normaal. Het zou een ander verhaal zijn als je zei: ik wil nu nog 23 met de borstel en dan 27 met de tawse en dan is het genoeg.

Ik schaam me net als jij leentje voor het meer willen of meer vragen van straf. Het niet genoeg lijken te hebben gehad, dan schaam ik me vaak heel erg omdat ik hem ook niet wil beledigen. Hij doet immers altijd flink zijn best. MAar als ik heel soms niet om meer vraag dan zou ik die keren met een schuldgevoel blijven zitten, dus het is in principe wel goed.

Dus ja ik vraag het wel eens heel af en toe maar met moeite hoor. Toch vind ik het wel belangrijk om aan te geven of het niet te weinig is als het altijd niet genoeg is. Maar goed ik moet altijd een verslagje schrijven en dan kan ik mn gevoelens/gedachten kwijt en probeert ie daar meest weer iet mee te doen. Soms komt dat in mijn nadeel uit helaas maar ik vind het wel lief dat ie er aanstoot aan neemt wat ik schrijf.

Hallo Leentje,
Interessante vraag.
Doet zich jouw probleem of wens zich voor bij een bekende of een onbekende of beiden?

Ik heb nooit iemand gevraagd of ik genoeg klappen had toegediend.
Niemand heeft me ooit gevraagd om door te gaan terwijl ik het idee had, klaar te zijn.
Wel heeft iemand me ooit achteraf verteld, dat ik best harder en langer had mogen slaan. Ook zei iemand me achteraf, dat die berkentakken wel rond de grens waren.
Iets te zacht of te hard, dat kan gebeuren.

Meestel heeft de sub of onderdanige enige ruimte om te “manipuleren” door te blijven klieren of door niet netjes mee te tellen met de klappen, als dat gevraagd is.
Afgezien daarvan let ik op de verbale en nonverbale signalen en maak ene inschatting en heb als dominant op dat moment een ondergrens en ook een bovengrens. [En een eerste keer heb ik een codewoord].

Wat zou ik doen, als ik denk dat de sessie is afgelopen en de [voor mij waarschijnlijk vrij onbekende] sub kijkt me met smachtende ogen aan kijkt en smeekt om nog meer en hardere klappen?
Ik weet het niet zeker, waarschijnlijk is stop = stop en neem mij voor om een andere keer er harder tegenaan te gaan.

Hoe pakt de dominant in jouw geval dat op? Volgens mij hoef je je er niet voor te schamen overigens.
Groet
Rein

Ik vind dat ook wel moeilijk, maar ook omdat ik het lang niet altijd met mezelf eens ben. Op het moment dat ik klappen krijg heb ik soms momenten dat het heel snel voldoende is, terwijl als ik, als ik dan weer op schoot zit, denk verrek ik voel er niks meer van en dan denk ik heb nog meer "nodig", maar als ik dan weer klappen krijg.. Nou ja, jullie begrijpen het cirkeltje.
Het is ook een paar keer voorgekomen dat ik geen of nauwelijks klappen kreeg omdat ik me aan alle afspraken had gehouden. Op dat moment was dat ook gewoon goed, maar ik betrapte mezelf er later op dat ik in een soort damned if you do, damned if you don't gedachten cirkel terecht kwam. Als ik me aan de afspraken zou houden zou ik gedaan krijgen wat ik wilde doen en geen klappen krijgen, klinkt goed toch? Maar toch was er ergens ook die behoefte naar de klappen en dat zou gaan leiden tot me niet aan de afspraken houden enz enz. Dat heb ik toen ook aangegeven en daar is hij toen heel goed mee omgegaan, met een opmerking in de trant van er is altijd wel iets te vinden ofzo (ik weet het niet meer precies).
Dat is ook de enige keer dat ik ook maar iets heb aangegeven over de hoeveelheid of een tekort eraan. Ik durf dat niet echt eigenlijk. De afgelopen keren heeft m'n dominant er een soort van escape ingebouwd bij me (tenminste, zo voelt het voor mij) tegen het einde komt er altijd een soort van statement in de trant van op het moment dat jij vindt dat het genoeg is geef je het maar aan. Ik vind het moeilijk om hier een concreet voorbeeld bij te geven omdat het heel erg te maken heeft met dingen waar we het op het moment over hebben, dus ik hoop dat het begrijpelijk is voor de lezers hier, ook zonder voorbeeld.

Ik ben blij dat ik niet de enige ben die af en toe met dit dilemma te maken heeft. Ik herken me goed in wat mickey zegt over dat cirkeltje.
De vraag of het genoeg is of iets in die trand komt redelijk vaak. Meestal kijk ik dan alleen maar erg schaapachtig en misschien ook wel enigszins zielig. Vaak trekt hij dan de 'verkeerde' conclusie dat het genoeg was.
Misschien moet ik toch meer moed bij elkaar rapen en het iets beter aangeven, natuurlijk kan hij er dan mee doen wat hij wil.

Ik denk dat de 'bottom' in werkelijkheid vrijwel altijd aangeeft dat ze wil en wat ze wil. Een goede 'Dom' kan dat lezen. Vergeet niet dat ondanks onze woordenstromen, meer dan 90 % van de communicatie onder mensen via lichaamstaal verloopt... In een blik liggen duizend woorden...!
Voor mannen is het moeilijk vrouwen te begrijpen en omgekeerd. Mannen zijn meer op sex gericht dan vrouwen, die sexueel overigens even ondeugend zijn , maar hun inspiratie meer halen uit sexuele gedachten in hun hoofd; hun fantasie. Waar mannen graag naar afbeeldingen van sexy meisjes kijken, zo fantaseren vrouwen meer over de 'prins op het witte paard' in hun hoofd. Zij vormen de beelden zelf - in hun hoofd - en hebben de prikkels van afbeeldingen meestal niet nodig.

Wanneer het op een pak voor de billen aankomt, heeft zij zich tevoren al een voorstelling daarvan gemaakt. In haar hoofd heeft ze de (droom)situatie al geregeld. Precies zoals ze op dat moment zou willen dat het pak slaag plaats vindt. Vandaar dat ik geloof dat een echt goed pak billenkoek alleen kan plaatsvinden tussen partners of heel goede vrienden, mensen die elkaar echt goed kennen. (Los van speelse en spontane kletspartijtjes, maar Leenje doelt hier op discipline, denk ik). Haar partner kan daar op inspelen. Hoe beter hij haar kent, des te beter zijn aanpak. De ene keer kan het niet hard genoeg zijn, terwijl bij een andere keer een paar tikken al tot tranen kunnen leiden.
Zo ben ik er ook van overtuigd dat echtparen, die liefde hoog in het vaandel hebben staan, de beste spanking relaties hebben. Ze kennen elkaar immers door en door. Houden van elkaar, weten dat ze elkaar nooit negatief zullen bejegenen, maar ook wat de (sexuele) voorkeuren, behoeftes en verlangens zijn. Als zij op haar billen wil, dan zal hij daar, met al zijn liefdevolle gevoel voor haar, magnifiek op inspelen. Met een vanzelfsprekende spontaniteit, die haar precies datgene geeft waarnaar ze verlangt.

Naar mijn stellige overtuiging gaat het ook niet om de hardheid of de techniek of de instrumenten...

Het gaat om het juiste inspelen op de emoties van dat moment. En daarvoor moet je elkaar heel goed kennen.

Als je elkaar goed kent weet je - voel je aan - wat nodig is.

De beste ervaringen had ik met Anneke, van wie ik heel veel hield. Ze wilde niets liever dan op haar billen hebben, maar elke keer was het weer anders en zij was degene die het aangaf. Voor mij lag het in de kunst haar emoties te kunnen lezen...

Als ik niet genoeg heb gehad blijkt dat later meestal wel trouwens, want dan begin ik weer bijdehand en vervelend te doen en krijg ik alsnog meer straf. Maar soms is het voor het moment even genoeg, alleen trekt t snel weg, tenminste dat denk je dan tot je weer opnieuw krijgt. Dan vraag je je alleen maar af waarom vond ik eerder dat ik niet genoeg had gehad.

Ik zeg inderdaad in een liefdes/goede vrienden relatie veel meer dan in een pure begeleidingsrelatie, dat is wel zo funbun.

Wat ik hier heel erg lastig aan vind is dat je op het moment dat je daadwerkelijk hard geslagen wordt al snel genoeg hebt. Maar als ik dan eenmaal in de hoek sta of soms helemaal achteraf of idd een paar uur later, dan merk ik dat het toch niet genoeg is geweest en dat ik eigenlijk wel meer had gewild/nodig had. Maar ik zou hier dan weer niet snel om vragen. Ik laat het eerder merken voor mijn gedrag idd. Maar wat het dus zo lastig maakt, is dat op het moment dat ik er dan weer lig, het al heel snel weer zat ben en wil dat het ophoudt. Verwarrend hoor

Dan wordt de vraag, wat is beter?
Dat de eerste spanking langer door wordt gezet zodat later een tweede keer niet nodig is. Of is het effectiever om dezelfde hoeveelheid straf in 2 porties te splitsen op een dag.

Als je het al binnen een paar minuten in de hoek het gevoel al krijgt dan kan je dat ook als pauze gebruiken tussen verschillende fases van de straf, en dan gewoon doorgaan tot het duidelijk is dat het genoeg is geweest.

Als ik de bovenstaande teksten terug lees dan denk ik dat er steeds opnieuw een balans gevonden moet worden. Tussen beide partners. Een proces van leren. Voor velen onder ons gaat het om het "Harde", voor minder - denk ik - om het subtiele.
Ik geloof niet dat een pak slaag - ook al is het voor discipline - hard moet zijn. In feite geef je de afstraffing met je mind, je laat de ander je afkeuring over haar gedrag merken en ze weet heel goed dat die afkeuring er is. Dat geeft haar een naar gevoel en de meeste 'subjes' onder ons willen dan lichamelijk gestraft worden. Een pak voor de billen krijgen... Om die balans weer te vinden.

Het gaat vrijwel altijd om de vraag die voor vrijwel alle mensen essentieel is: 'Zie je me staan? Vindt je me lief?'
We willen erkend worden, lief gevonden worden.
En als je dan regels overtreedt dan wil je als compensatie daarvoor een pak voor je billen. Als het daarna maar weer goed is.

Ik blijf van mening dat een pak voor de billen niet echt hard hoeft te zijn om effectief te zijn. Sommige vrouwen huilen al na een paar tikken. Vanwege de 'relief' die het geeft over de knie gelegd te zijn. Het bloot maken van de billen is vaak ook al een reuze 'opluchting'. Het feit dat er aandacht aan je besteed wordt. Dat je gezien wordt...
En na de klappen weer lief gevonden wordt...

Er is veel duscussie over hardheid van slaan, instumenten, intense rode kleur van de billen, soms zelfs tot bloedens toe. Voor mij gaan al die verhalen aan de essentie voorbij.
Je geeft een pak voor de billen om te laten merken dat je bereid bent een verstoorde balans te herstellen. Dta je degene die dat op haar geweten heeft, ziet staan. Dat je haar (weer) lief vindt...

'Maar waarom wil ik dan - diep in m'n hart - toch nog meer? Waarom verlang ik na een poosje in de hoek alweer naar meer klappen?
Ik denk dat dat met twee aspecten te maken heeft. Pijnverslaving en een grote behoefte aan liefde, lief gevonden te worden.

Ik zou best wel eens van de vrouwen op dit forum willen horen of zij het ook zo zien/voelen.

Funbun

Heeee, Funbun! Dat is een tijd geleden! Ik kwam kort geleden nog een tekening van je tegen bij More Than It Hurts Me, zie http://morethanithurtsme.tumblr.com/post/15649958571.

Nou deze vrouw van het forum wil daar graag op ingaan

Er zijn bepaalde dingen die je schrijft waar ik wel een kern van waarheid in vind zitten, en ook dingen waar ik me totaal niet in herken.

Ik ben het met je eens dat een pak slaag niet per definitie hard hoeft te zijn, ook al is dat wel iets subjectiefs, maar er zullen ongetwijfeld vrouwen zijn die na een paar klappen gaan huilen. En ik ben het helemaal met je eens dat de afkeuring een groot deel is van de straf. Maar ik geloof alleen niet dat dat het grootste deel is, het een kan niet zonder het ander. Als ik de spanking niet nodig zou hebben zou ik wel genoeg hebben aan alle mensen die me streng toespreken in het dagelijks leven. Maar toch komt het icm een pak slaag altijd veel beter binnen.

Ik weet niet of het ook met erkenning te maken heeft. Uiteraard is het geven en krijgen van aandacht onderdeel van het spel. Het is fijn dat je spanking kan delen met iemand. Alleen is dat niet ook zo met gewone relaties? De vragen, zie je me staan, vind je me lief herken ik me totaal niet in. Ik vind dit ook klinken als uitspraken van iemand die onzeker is, en dat is vooral het punt waar ik me niet in herken. Ik wil idd wel graag lief gevonden worden, maar ik hoef geen aandacht en ik kan ook op een andere manier ervaren dat iemand me lief vind dan door een spanking.

En nu over de hardheid...tsja...ik weet van jou dat je niet van harde spankings houdt en dat je voorstander bent van 'zachter' slaan. Ik heb dat echter niet. Ik hou van harde strafspankings en word in die setting ook graag hard geslagen, evt met instrumenten. Als dat dan rood/blauw wordt en een paar dagen te zien blijft vind ik dat ook wel prettig, een soort reminder. Mijn begeleider geeft mij geen pak slaag om me te laten zien dat hij mij lief vind of dat hij mij ziet staan, hij geeft mij straf omdat ik me slecht gedragen heb, en dat mag ik best goed voelen. Dus ik denk dat onze beleving van de essentie totaal anders ligt. De essentie van straf is voor mij niet lief gevonden worden, maar gestraft worden. En zonder het pijnlijke deel van de straf zou het ook minder goed werken.

En hoe het komt dat ik na een tijdje in de hoek meer wil? Die vraag kan ik ook niet volledig beantwoorden, maar ik ben het met jouw conclusie niet helemaal eens. Pijnverslaving....het zal ongetwijfeld iets te maken hebben met mijn afwijkende relatie met pijn, maar verslaafd ben ik er niet aan. Het zou iets te maken kunne hebben met de endorfines die je aanmaakt tijdens de spanking, en dat deze ontlading veroorzaken. Of het heeft iets te maken met het feit dat je zelf voelt dat je nog niet genoeg straf hebt gehad en dat je het nog niet helemaal af kunt sluiten. Of met dat je nog een bepaalde onrust in je voelt waarvan je weet dat deze weg gaat door meer klappen.

Nogmaals, het heeft voor mij niks te maken met een grote behoefte aan lief gevonden te worden. Ten eerste al omdat het krijgen van straf bij mij niet het gevoel opwekt dat ik lief gevonden word, dat komt pas na de straf. En ten tweede omdat ik niet zo op zoek ben naar die bevestiging. Ik heb met mijn verschillende spankingpartners altijd een goede relatie gehad, ook naast de D/s, en ik weet/wist van deze mensen, dat ze mij aardig/lief vonden en of van me hielden of goede vrienden waren. Die bevestiging heb ik al, en hoef ik niet te zoeken in een spanking. Ik denk echt dat onze beleving van spanking essentieel verschilt .

YKINMKBYKIOK

Grtz

isis

Okay mijn poging.

Heel herkenbaar ik wil zo graag me straf goed doen weet dat ik het dit keer echt te bont had gemaakt.
Maar kan me niet over geven aan me straf en zelf terwijl ik geslagen wordt wil ik blijven liggen maar merk dat het me frustreert.
Waarom slaat hij me? Waarom laat ik me slaan? weet het en twijfel. Blij als hij ophoudt en toch voel ik me schuldig.
En zou ik het liefste weer geslagen worden omdat ik vind dat ik nog niet genoeg bestraft ben.

Nu komt dat door een periode waarin veel nieuwe dingen op me af komen, waardoor ik niet kan los laten.
Doordat ik niet kan loslaten kan ik niet altijd doen wat er van me gevraagd wordt probeer het wel maar lukt niet.
Pijn doet echt pijn en het fijne gevoel komt niet.
Daarnaast straf ik mezelf nog zwaarder omdat ik het "fout"doe. Ik doe immers niet wat er van me gevraagd wordt terwijl ik weet dat ik de straf verdien. Het feit dat ik me best doe ondanks dat ik niet kan los laten zie je natuurlijk over het hoofd net als het feit dat hij bepaald wat mijn straf ik en wanneer ik genoeg heb.

Hmm soort van ratel aan gedachten zeg maar die niet meer stopt

Ik kan echt niet aangeven dat ik meer nodig heb. Ik krijg dat echt niet uit mijn mond. Ik heb ook wel aangegeven dat het ook echt geen enkele zin heeft om dat aan mij te vragen, omdat ik niet anders dan 'ja het was genoeg' kan zeggen. Ten eerste vind het het heel genant om te zeggen, ten tweede weet ik het zelf vaak op dat moment niet en ten derde wil ik het gevoel hebben min of meer gedwongen te worden een pak slaag in ontvangst te nemen; dus alsof het niet vrijwillig is. Ik wil gewoon geen controle hebben. Daar knap ik zo op af.

Het probleem is alleen dat het gewoon geen doen is voor een dominant om mij te lezen, aangezien ik soms duidelijk laat merken dat ik het echt vreselijk vind en het heel pijnlijk vind. Ik wil op zo'n moment ook echt dat het ophoudt en weet dan zelf niet eens of het genoeg is dus hoe zou een dominant dat dan kunnen 'lezen'?

Eigenlijk voelden de keren die het hardst waren achteraf het fijnste. Soms zweef ik dan dagen en is mijn hoofd lekker opgeruimd en ben ik heel vrolijk. Dat gevoel komt vaak pas uren na de klappen en pas dan weet ik of het genoeg was. Over het algemeen blijk ik daar toch wel harde klappen voor nodig te hebben.

Gelukkig slaat mijn dominant best hard en stopt hij vaak in de buurt van het ideale moment. Hij heeft ook wel eens gezegd dat hij wel van subs commentaar heeft gekregen dat hij te snel stopte, maar nog nooit dat hij te ver was gegaan. Ik denk dat ik ook liever heb dat hij een keer te ver gaat dan dat hij steeds te snel stopt. Ik heb één keer meegemaakt dat een ex Dom een eind voorbij mijn grens ging. Daar heb ik een aantal dagen last van gehad, maar dat was het ook wel.