Spijt

Heeft één van de subjes hier wel eens spijt als ze geslagen wordt? Niet spijt van wat ze gedaan heeft, maar spijt dat ze zich aan de slaag heeft overgeleverd. Dat ze dacht dat ze er iets mee had, maar dat dat dus op dat moment absoluut niet zo voelt. Zo van: waar ben ik in vredesnaam aan begonnen?

Ja.

Soms of vaak of bijna altijd?

uhu.

Bijna altijd.

Zo tijdens de eerste 10 klappen.
En, afhankelijk van hoe bont ik het gemaakt heb, tijdens de laatste 10 tot 250.

Oh jonges, dit was precies het antwoord waar ik op gehoopt had. Dank jullie wel.

Altijd.
Alleen ben ik onverbeterlijk, een dag later ben ik het weer vergeten en ga ik moeiteloos de fout weer in.

Een dag later? Ik vergeet het regelmatig al als hij even pauzeert...

Snap niet hoe dat werkt: zolang hij mept, wil je dat het stopt en als hij stopt wil je dat hij mept. Confusing...

Het klinkt een beetje dissociatief... Subjes mogen graag hun vriendinnen in de problemen brengen, misschien is dit net zoiets? Dat je de jou van later in de problemen probeert te krijgen, en alvast met leedvermaak denkt aan hoe ze zich dan zal voelen?

Of is dit een dominante kijk op de zaak, en werkt het voor subjes niet zo?

Ik heb dat een paar keer gehad, vooral vrij in het begin.. Maar meestal heb ik altijd alleen maar spijt van wat ik gedaan heb.. Dat ik daar dan straf voor krijg in de vorm van spanking voelt om een of andere reden gewoon heel logisch en niet als iets waar ik "aan begonnen ben". Maar de meeste spankings die ik krijg zijn voor niet echt serieuze dingen en daarbij heb ik het nóóit. Als het echt voor straf is dus heel soms wel..

En de "ik van later" in de problemen brengen.. ik denk dat het voor mij vooral is dat ik dan gewoon nog niet genoeg gehad heb, geestelijk dus. Soms heb ik geestelijk véél meer nodig dan dat ik fysiek aan kan (of aan denk te kunnen).

TuttiFrutti schreef:

(of aan denk te kunnen)

Heb je dat ooit gehad, dat je zelf vond dat je aan je fysieke limiet zat, terwijl hij nog dóór wou gaan?

Nou, vooral dus dat ik zelf nog meer nódig had, maar hij vond dat het écht genoeg was omdat ik het gewoon níet meer kon hebben.
Maar hij is ook wel eens over mijn fysieke grens gegaan qua wat ik aan dacht te kunnen. Nog niet eens zo heel lang geleden (en later die dag is er nog een foto van gemaakt waarbij ik over zijn bureau in een studieboek kijk.. de streepjes die nog wel op die foto te zien zijn, waren er meer dan ik fysiek aan kon)

TuttiFrutti schreef:

dat ik dácht het fysiek niet aan te kunnen..

Aha. Maar dan kon je het dus nog wel. Dat is nou precies waar een spanking voor bedoeld is, om je in die toestand te brengen. En hyperventileren, is dat schadelijk op de lange termijn?

Maar hoewel je dan dus in die toestand was, was het dus tóch nog niet genoeg? Merkwaardig!

Nou ja, ik weet niet precies hoe schadelijk het is, maar als je het lang genoeg doet val je flauw. Erg gezond is het niet in elk geval. Hoe dan ook: ja, ik heb regelmatig gehad dat ik fysiek wel in die toestand verkeerde maar psychisch nog helemaal niet. Ik ben gewoon een watje met pijn denk ik

Nou ik denk als ik mijn partner eenmaal zover heb om mij over de knie te leggen en dan de pijn voel Dat ik ook wel even denk waar ben ik aan begonnen

Spijt is ms niet het juiste woord.
Het doet gewoon erg veel pijn. Ik wil dan eerder, dat er wat minder hard geslagen wordt, zodat het evengoed pijn doet, maar dat ik het nog kan hanteren. Maar die middenweg is moeilijk zichtbaar te maken. Soms, na een 'adempauze', wordt door 'endopijnstillers' de pijndrempel verhoogd, en dan kan ik de pijn beter verzetten.
Het paradoxale is, dat ik de spanking wel nodig heb, en dus 'blij' ben, dat ik die wel ontvang. Dus spijt is niet het goed woord, ... ehm ... eerder ik mezelf niet begrijp, dat ik dit verlangen heb. Dat ik grenzen al dan niet onbewust overschreid waardoor ik daar weer over de knie lig. Soms ben ik zo aan het uitdagen dat ik mijn 'shot' weer moet ontvangen. En het doet zo ondraaglijk veel pijn soms, dat ik een keer ben gaan overgeven van misselijkheid, dus fijn is het nooit. Meer een raar soort van zelfhaat, ergens ook weer niet, want ik heb nu wel geacepteerd dat ik dit 'verlangen' heb. En ergens heeft HD of spanking me veel geleverd, want als ik ontvangen mag, voel ik toch ook wel weer veel liefde en binding. Net zoals je bij een dokter bent, die je wond schoonmaakt en liefdevol een verbandje legt. Die wond is er dan al, en het schoonmaken doet pijn, maar dan voel ik toch ook wel weer me echt verzorgd. Spijt heb ik dus niet echt.

Citaat :

Het doet gewoon erg veel pijn. Ik wil dan eerder, dat er wat minder hard geslagen wordt, zodat het evengoed pijn doet, maar dat ik het nog kan hanteren. Maar die middenweg is moeilijk zichtbaar te maken. Soms, na een 'adempauze', wordt door 'endopijnstillers' de pijndrempel verhoogd, en dan kan ik de pijn beter verzetten.
Het paradoxale is, dat ik de spanking wel nodig heb, en dus 'blij' ben, dat ik die wel ontvang. Dus spijt is niet het goed woord, ... ehm ... eerder ik mezelf niet begrijp, dat ik dit verlangen heb.

Ik herken dat wel. Ik heb op regelmatige basis een spanking nodig en weet dat ook goed van mezelf. In principe wil ik het dus ook, alleen vaak niet als het dan echt gebeurt. Ik merk dat (nu ik met een wat grotere regelmaat mag ontvangen) ik in plaats van beter steeds slechter tegen de pijn kan. Ik snap dus ook vaak niets van mijn verlangen naar en behoefte aan slaag. Ik denk er bijna dagelijks aan, verlang er ook naar op momenten dat het niet mogelijk is. Als hij er is denk ik echter: "O nee, als je me maar niet gaat slaan. Vandaag niet hoor." Ik probeer hem dan af te leiden met gezellige praatjes, hapjes en drankjes, een film enz. Meestal komt er echter toch een moment dat het zover is, vaak als ik denk dat het er niet meer van zal komen. En helaas overvalt het me dan vaak en ben ik niet meteen in de juiste stemming. Het gevolg is dat de klappen dan extra hard aankomen en er relatief weinig voor nodig is voor ik genoeg heb.
Maar als het dan, een heel enkel keertje, gebeurt dat hij weer weg gaat zonder dat er een klap is gevallen dan knaagt er al snel een soort onvrede en verlangen.

En dat verlangen naar wel slaag en wat minder hard herken ik ook heel goed. O wat zou ik graag willen dat hij het eens op zou bouwen. Niet meteen voluit en o alsjeblieft een keer geen hout. En dan mag het na een tijdje best harder, na wat opbouw kan ik er een stuk beter tegen.
Ik snap best dat straf voelbaar moet zijn, maar regelmatig gaat het helemaal niet om straf. Dan is het meer maintenance of gewoon laten voelen dat het zo hoort tussen ons, dat het gewoon hoort bij hoe we met elkaar omgaan. En dan mag het toch best wat zachter en met een beetje opbouw..............

leentje schreef:

... Meestal komt er echter toch een moment dat het zover is, vaak als ik denk dat het er niet meer van zal komen. En helaas overvalt het me dan vaak en ben ik niet meteen in de juiste stemming.
... En dat verlangen naar wel slaag en wat minder hard herken ik ook heel goed... Niet meteen voluit en o alsjeblieft een keer geen hout.
... Ik snap best dat straf voelbaar moet zijn, maar regelmatig gaat het helemaal niet om straf. Dan is het meer maintenance of gewoon laten voelen dat het zo hoort tussen ons, dat het gewoon hoort bij hoe we met elkaar omgaan. En dan mag het toch best wat zachter en met een beetje opbouw..............

... Ja, dat ken ik ... dat je alsnog krijgt terwijl je dacht dat het niet meer zou gebeuren ... Zou dat een extra 'truukje' zijn van onze Dom's??
... o ... dat hout ... zo verschrikkelijk Ik kan het zo moeilijk hanteren. Zit vrijwel meteen aan mijn tax.

... Ik heb Rohan nu wel zover, dat er nu wel een degelijke opbouw is. Het is bij mij ook echt wel eens mis gegaan, dat ik begon te spugen van ellende. Toen had Rohan mijn stopsignaal genegeerd, of ik in iig niet goed aangegeven. Sinsdien bouwt Rohan het wel beter op.

Maar alles bij elkaar ben ik wel blij dat ik ontvangen mag.

Op het moment dat ik over de knie lig niet echt eigenlijk (maar ik heb het ook nog niet superhard gehad...) Wel dat ik wil dat hij stopt, en als hij dan stopt dat ik toch wil dat hij verder doet. Maar spijt dat ik me over de knie laat leggen, nee, dat niet.

Wat ik wel al heb gehad, bijna elke keer zelfs, is dat als ik in de hoek sta, ik me afvraag waarom ik in godsnaam blijf staan, waarom laat ik dat toe? Tijdens of na een spanking heb ik het daar niet zo heel erg moeilijk mee, maar vooral als mijn vriend niet in de mogelijkheid is om me een spanking te geven en hij voelt dat ik het toch nodig heb en me dus maar in de hoek zet, voer ik toch wel een innerljke tweestrijd: waarom doe ik dit? waarom blijf ik staan? waarom laat ik dit toe, werk ik er zelfs aan mee? Maar uiteindelijk blijf ik altijd staan...