Goede voornemens
Het geurde in huis heerlijk naar oliebollen en appelflappen. Buiten klonken in de verte al wat knallen van een groep jongens die niet kon wachten met afsteken tot het middernacht was.
In de loop van de middag waren diverse vrienden en bekenden binnengedruppeld die de oudejaarsavond samen met Carlijn en haar familie zouden uitzitten.
Er was in alles voorzien: lekkere hapjes, lekkere drankjes, chips, nootjes en natuurlijk de champagne die gekoeld stond, om te worden ontkurkt om 12 uur ’s nachts.
Carlijn was tot een uur of zes bezig geweest om alles klaar te maken, zodat iedereen het naar de zin zou hebben.
Nadat ze lekker en uitgebreid hadden gegeten, hadden ze de rest van de avond doorgebracht met het doen van een paar spellen, terwijl het nieuwe jaar steeds dichterbij kwam.
Een uurtje voor tijd, toen iedereen zo’n beetje was uitgespeeld, kwam iedereen bij elkaar zitten om het laatste uurtje weg te tellen. Omdat iedereen in de oudejaarsstemming was ging het gesprek al snel over het afgelopen jaar. Wat er allemaal voor belangrijke dingen waren gebeurd, in het algemeen en persoonlijk voor iedereen. Gezamenlijk kwamen ze tot de conclusie dat het jaar wéér drukken en sneller was dan het jaar daarvoor.
Geleidelijk kwam het nieuwe jaar in beeld voor iedereen. Wat voor jaar zou het worden, wat zou er gebeuren, mondiaal en persoonlijk.
Ook Carlijn had bepaalde gedachten en verwachtingen voor het komende jaar. Peinzend staarde ze in de verte en droomde een beetje weg.
‘Hé Carlijn, wat ben je aan het staren?’ hoorde ze Ben opeens roepen, ‘ben je verliefd soms..?’
Een gelach steeg op uit de kring en Carlijn kleurde een beetje en zei, een beetje verontwaardigd: ‘ Ach welnee! Ik denk alleen vast na over komend jaar, mag ik soms?!!’
Ze zag dat Ben nog steeds een beetje plagend naar haar keek en sneerde toen: ‘ Kijk, dat jíj daar snel mee klaar bent, kan ik me voorstellen…. Jij vergeet door je leeftijd alles weer snel, maar ík heb nog wel even te gaan, weet je..!’ Nu was Ben het middelpunt van de spottende lach van iedereen, maar hij lachte zelf mee, al leek het wel een beetje als een boer die kiespijn heeft, zo dacht Carlijn. Mooi zo, dat was 1 tegen 1 !
Ben keek weer naar Carlijn en gaf het gesprek slim een andere wending: ‘Heb je eigenlijk nog goede voornemens, Carlijn?’
Carlijn dacht even na en schudde haar hoofd: ‘Nee, ik heb ze niet nodig weet je, ik ben een keurig meisje dat zich precies gedraagt zoals het hoort.’ Ze gaf Ben een knipoog en stak ongemerkt haar tong even uit.
‘ Hm..’ mompelde Ben, ‘ .. ik heb zo’n idee dat je jezelf een béétje overschat, want volgens mij zijn de meningen daarover toch wel verdeeld’
‘oh ja?’ zei Carlijn, ‘ik denk dat je vanavond op een eilandje staat, Bennie..!’
Omdat iedereen het onderwerp ‘goede voornemens’ erg interessant vond en er zijn/haar eigen voornemens wilde delen, brak het gesprek zich op in kleinere groepjes.
Toen niemand hen meer volgde, boog Ben zich naar Carlijn toe en keek haar scherp aan.
‘Ik heb anders nog een hele goede suggestie als goed voornemen voor jou, Carlijn’ zei hij zacht maar beslist. ‘Ik hoef jou alleen maar te herinneren aan die keer dat jij weer eens véél te veel had besteed aan kleding en andere overbodige spullen, weet je nog?’
Carlijn knikte en schaamde zich eigenlijk een beetje om dit weer te moeten horen. Ze kon zich nog goed herinneren dat ze op die middag, na al een paar eerdere waarschuwingen van Ben tóch weer thuis was gekomen met tassen vol met spullen. Tot haar grote verrassing was het die keer niet gebleven bij een waarschuwing…. in gedachten voelde ze de straf nog….
Ben knikte bedachtzaam en zei: ‘Zie je Carlijn, er zijn voor jou redenen genóeg om voor jezelf eens een paar goede voornemens te maken. Of moet ik nog een paar suggesties geven.?’ Hij keek Carlijn aan met één opgetrokken wenkbrauw. Carlijn schudde haastig van nee, omdat ze er niet aan twijfelde dat Ben nog wel een paar ‘mindere kanten’ van haar zou kunnen aanstippen.
Opeens ging Ben rechtop zitten en het was Carlijn duidelijk dat hem iets te binnen schoot.
Hij wreef over zijn kin en zei: ‘ Ik wilde gisteren het vuurwerk betalen en toen merkte ik dat mijn creditcard niet meer in mijn portefeuille zat. Ik zal hem toch niet in mijn andere jas hebben zitten? Of…’ en terwijl hij Carlijn serieus aankeek vervolgde hij: ‘…heb jij hem soms gehad?’
Carlijn schrok, want ze herinnerde zich dat ze de creditcard nog niet had teruggestopt in zijn portefeuille. Ze had hem de dag ervoor meegenomen toen ze samen met haar vriendin had gewinkeld. Niet om hem daadwerkelijk te gebruiken natuurlijk, maar het was áltijd handig om een creditcard achter de hand te hebben. Ze kon zich wel voor haar hoofd slaan dat ze vergeten was om hem terug te steken.
Gelukkig herstelde ze zich heel snel en trok een onschuldig gezicht en trok haar schouders op: ‘Nee, Ben, ik zou het écht niet weten waar hij is. In ieder geval heb ík hem niet gehad.’
Ben keek naar haar met een blik alsof hij niet helemaal was overtuigd. ‘Hm..’ zei hij tenslotte, ‘ik hoop dat je de waarheid spreekt Carlijn, want het zou hélemaal tegen onze afspraken in zijn..’
De laatste woorden klonken zó onheilspellend, dat Carlijn niet hoefde te raden wat er dan met haar zou gebeuren…
Ze glimlachte even lief en duwde het gesprek voorzichtig naar een ander onderwerp. Opgelucht haalde ze adem toen Ben verder geen aandacht meer besteedde aan de ‘verloren’ creditcard. Zo kletsten ze nog een half uurtje verder, tot het tegen 12 uu liep.
De champagne was inmiddels tevoorschijn gehaald en na een korte speech werd de kurk er met een luide knal vanaf geschoten. Onder luid gejoel werden de glazen gevuld en getoost op een gezond en gelukkig nieuwjaar voor iedereen.
Terwijl alle familieleden en vrienden elkaar omhelsden, klonk van buiten steeds harder het geluid van ratelend vuurwerk en fluitende vuurpijlen die het nieuwe jaar inluidden.
Toen de champagne opgedronken was, trok iedereen de jas aan om buiten te gaan kijken naar het vuurwerk en tegelijk de buren een gelukkig nieuwjaar te wensen.
Carlijn en Ben ruimden snel even de vele glazen op en zetten ze op het aanrecht. Toen iedereen al buiten was, pakte Carlijn ook haar jas en wilde deze aantrekken. Maar op het moment dat ze de jas om haar schouder zwaaide, viel er iets uit haar jaszak. Ben zag het en wilde het voor haar oprapen. Met grote ogen van verbazing kwam hij weer overeind en hield zijn verloren creditcard omhoog. “Héé…’ zei hij verbaasd, ‘ kijk wat ik nú eens vind. En hij komt uit jou jaszak?!’ Carlijn kon wel door de grond zakken en stamelde: ‘Eh..tja…ik..eh..
Ik weet niet hoe….’ Maar voor Ben vielen er een aantal puzzelstukjes snel op hun plaats.
Hij kwam voor Carlijn staan en zei verontwaardigd: ‘Dus je had hem wél, Carlijn !’ Hij schudde zijn hoofd en zei: ‘Waarom vertel je dat niet gewoon Carlijn !’
Carlijn dacht koortsachtig na, maar kon zo snel geen uitvlucht bedenken. ‘Tja, ik eh..ik had hem meegenomen toen ik gisteren samen met Fleurtje heb gewinkeld. Maar ik wilde hem écht niet gebruiken, Ben. Écht niet, het was alleen voor noodgevallen!’
Maar Ben leek niet meer om te praten. Met een stem die geen tegenspraak duldde zei hij: Ik weet genoeg, Carlijn. Jij kunt je blijkbaar niet goed aan onze afspraken houden. Doe je jas maar weer uit Carlijn, want je wéét wat je nu gaat krijgen!’
Voor Carlijn kon reageren schoof hij de jas weer van haar schouders en gooide deze over een stoel. Hij pakte Carlijn bij haar arm en trok haar weer de woonkamer in. ‘Nee Ben, dat kan je toch niet menen, niet nú.. niet hiér..! Toe nou..!’ Ze keek hem met een smekend blik aan, maar Ben was vastbesloten.
Hij zei beslist: ‘Luister eens Carlijn, als jij je niet kunt houden aan afspraken, maar je als een stout meisje gedraagt en mijn card zonder vragen meeneemt, dan krijg jij ook gewóón de straf die een stout meisje verdient: een flink pak op je blote billen!
Dus meekomen jij!’
Hij trok Carlijn mee naar een stoel en terwijl hij ging zitten, trok hij de protesterende Carlijn zonder problemen over zijn knie. Carlijn trapte en kronkelde, maar Ben liet zich niet van de wijs brengen en hield haar in een stevige greep. Met zijn andere hand trok hij de chique jurk van Carlijn omhoog en hoewel Carlijn het probeerde te voorkomen, trok hij haar onderbroek langzaam maar vastbesloten naar beneden tot aan haar knieën.
Haar ‘tegenwerkende’ hand werd vast op haar rug gedrukt en Carlijn moest zich aan hem overgeven, of ze wilde of niet. Daar lag ze dan, het jaar was slechts enkelen minuten oud en ze lag nu al met haar blote billen over de knie van Ben.
Maar lang had ze niet om daarover na te denken want met een luide klets kwam de hand van Ben neer op haar billen.Meteen gevolgd door nog één…en nog één ….en nog één …
Met een grimas op haar gezicht probeerde Carlijn onder haar straf uit te komen, maar ze had geen schijn van kans. En terwijl buiten het vuurwerk knalde, kletste Ben binnen flink op haar blote billen… afgewisseld door Carlijn’s kreten van protest en ongenoegen….
KLETS! KLETS! ‘auww.. nee! KLETS! ‘stop Ben..nú!’ KLETS! KLETS! ‘auw! KLETS!
Voor haar idee kon het haast niet anders, of de mensen moesten het buiten horen, dwars door het vuurwerk heen. Ze hoopte vurig dat er niemand binnen zou komen die de lucifers vergeten was, of die het koud had…..
Terwijl Ben onverstoord doorging met het pak slaag, voelde Carlijn dat haar billen begonnen te gloeien als kolen. Maar haar luide protesten en tegen stribbelingen hadden geen enkel effect. Ben was behoorlijk ontstemd over het feit dat Carlijn alwéér ongezien én tegen de afspraken in aan zijn spullen had gezeten. Carlijn merkte ook dat Ben niet zo te spreken was over haar gedrag, want zonder ophouden bleef zijn hand stevig neerkletsen op haar billen en zuchtend en steunend onderging Carlijn haar verdiende straf. Haar billen moesten inmiddels dezelfde kleur hebben als haar rode schoenen die door haar gespartel inmiddels op de grond lagen. Nog altijd was Ben niet klaar met haar straf en Carlijn vroeg zich vertwijfeld af hoeveel ze nog op haar inmiddels tintelende billen zou krijgen.
Verdorie, dacht ze, ze kon er toch ook niets aan doen, ze had de creditcard toch niet gebrúikt!
Van boosheid en frustratie om haar machteloze positie voelde Carlijn de tranen achter haar ogen opwellen. Ze kon ze niet meer tegenhouden en het duurde dan ook niet lang of al haar opgekropte boosheid uitte zich in een snikken. Maar ondanks haar tranen bleef Ben onvermurwbaar en zonder een moment te aarzelen gaf hij Carlijn nog een paar flinke kletsen op haar billen.
Toen stopte hij, eindelijk vond Carlijn, en hij pakte Carlijn bij haar arm en trok haar vlot weer overeind en zette haar weer op haar voeten. Carlijn veegde nog een paar tranen weg en trok even later zwijgend haar onderbroek weer omhoog. Haar jurkje viel weer op de plaats en met haar handen streek ze haar wilde haren weer een beetje in model.
Ze keek naar Ben, die zwijgend keek hoe ze zichzelf weer een beetje fatsoeneerde. Hij zei op een milde, maar besliste toon: ‘en Carlijn..? ben ik duidelijk geweest?!’
Carlijn knikte en mompelde: ‘Ja, Ben…ik heb de boodschap begrepen..’
Met een korte armbeweging wenkte Ben haar om bij hem te komen zitten. Carlijn was blij dat hij blijkbaar niet meer zo boos was en ging bij Ben op schoot zitten. Ze voelde zich, ondanks haar tintelende, warme billen toch behoorlijk opgelucht. Diep van binnen wist ze ook wel dat ze fout was geweest en dat ze ook straf had verdient, en inderdaad gewóón als een stoute meid over de knie moest. En nu ze straf gekregen had, voelde het alsof ze weer met een schone lei kon beginnen en zelfs haar korte huilbui had een bevrijdende werking gehad. Het voelde of haar hoofd weer helemaal leeg was. Ben trok haar tegen zich aan en knuffelde haar even. Hij hoefde eigenlijk weinig te zeggen en Carlijn bleef even heerlijk tegen hem aanzitten. Zo gingen er een paar heerlijke, lange minuten voorbij.
Toen kwam Ben weer in beweging en zei: ‘We zullen de buren ook eens even een goed nieuwjaar wensen, Carlijn, ga je mee?’
Carlijn knikte en stond weer op. Ze trok haar schoenen en haar jas weer aan en samen gingen ze naar buiten, waar nog steeds de vuurpijlen de lucht in schoten en het knalwerk een kabaal veroorzaakten. Samen gingen ze de straat af, waar iedereen inmiddels al een poosje buiten stond en wensten elkaar een gelukkig nieuwjaar.
Even later stonden ze weer tussen de familie en vrienden en keken naar al het schitterende vuurwerk.
En terwijl de meeste mensen het inmiddels flink koud kregen en een beetje rillend wat dieper wegkropen in hun jas, voelde Carlijn geen enkele kou, integendeel, ze voelde haar billen nog steeds flink gloeien.
Het zou wel eens een heel bijzonder jaar kunnen worden, dacht ze bij zichzelf…..
=======================================================
ben benieuwd wat je ervan vindt..
wil je meer lezen? overdeknie@live.nl
groeten
Ben
Onderwerp: Goede voornemens 
ma dec 29, 2014 5:09 pm
