Hier ben ik dan, alleen in de grijze schemerwereld van de BDSM waar fantasie en werkelijkheid vervaagd en mensen een dubbelleven leiden. Misschien is dat alleen, ook wel omdat ik mij niet graag in dat hokje plaats. Eigenlijk vind ik mij er niet zo in “passen”. Ik hou niet van rollenspel, niet van bondage, eigenlijk is het enige dat mij kan bekoren spanking. Niet dat slappe geaai, het mag best wel heel-erg.-stevig-zijn. Geen rare regels, collars, opdrachten of vernederingen. Een pak slaag omdat het lekker is en ja, zeker ook als straf..
Nu heb ik wel een daddy-dom relatie gehad en dat beviel best goed, maar uiteindelijk is dat kapot gegaan omdat er naar mijn idee te weinig toekomst in zat. En belangrijker, omdat ik mijn huidige man leerde kennen.
John en ik zijn nu ruim twee jaar samen. We hebben een startend bedrijf, werken ons een slag in de rondte, maken plezier, hebben heerlijke seks en doen eigenlijk vrijwel alles samen. We hebben het zo fijn dat ik zelfs het broodnodige pak slaag vaak niet mis. Hij weet dat ik het fijn vind en hij deelt ook af en toe een tik uit. Maar echt een pak slaag geeft hij eigenlijk nooit. Hij wilt me geen pijn doen en wees mijn claim subiet van de hand, dat ik het gewoon ook nodig heb. Ik moet vanuit mijzelf gemotiveerd worden vindt hij, goed punt. Toch, tijdens een zeldzame ruzie heb ik liever dat hij mij over de knie legt dan met deuren te gooien of te chagrijnen. Op zo’n moment voel ik mij nog minder dan niks, meer als lucht, verlaten. We hebben het er al vaker over gehad en hij snapt het wel, alleen doet of misschien durft hij het gewoon niet.
Dát veranderde dus in één avond. Het bedrijf van ons vergt naast hard werken ook veel plannen (en je daar vervolgens aan houden.) Nu is juist dat een zwak punt van mij. Tussen neus en lippen door hadden we wel afgesproken dat hij mij aan mijn planning ging houden, maar dit had ik van hem nooit durven verwachten. Ook niet nadat hij mij de vorige avond had gewaarschuwd.
Ik liep achter op mijn planning door een “kut” spelletje, zoals hij er aan refereert. Ter plekke bedacht hij dat ik twintig “klappen” kon verwachten per punt dat niet af was. Ik had tot morgen om dit te doen en o ja, voor wat morgen niet af is krijg je er veertig , aangezien het geheel je eigen schuld is enzo… In lichte paniek ging ik dus mijn planning langs, niet zo zeer omdat ik geloofde wat hij zei, maar meer omdat hij normaal nooit boos is. Die planning zou ik nooit meer halen, dat was duidelijk.
Na een avond en een dag hard gewerkt te hebben stonden er nog “maar” drie punten open. Eigenlijk was ik best trots op mijzelf, totdat John achter mij kwam staan en zijn hand op de achterkant van mijn nek en schouders legde. Bij die aanraking veranderde ik in één brok zenuwen, hij meende wat hij zei… John gebood mij op te staan en keek mij strak aan.
‘Ik wil graag dat je de tafel leeg maakt.’
Onze “tafel” is een foeilelijke, massiefhouten eettafel, waar alleen maar zooi oplicht en we eigenlijk zelden aan eten. Met niet al te veel haast bevrijdde ik het monster van alle troep. Mijn man bleef me ondertussen geduldig aanstaren, zo geduldig dat ik er de kriebels van kreeg.
‘Zo nu kan je ook wel die plank gaan halen,’ zei hij toen ik klaar was.
Die “plank” is een paddle, handgemaakt met gaten erin om zo min mogelijk luchtweerstand te krijgen en dus zoveel mogelijk impact maakt. ‘t was ooit eens een “cadeautje” van mijn voormalige “daddy”. Je snapt dat ik wat minder enthousiast over het cadeautje was.
Met lood in mijn schoenen ging ik naar boven en na een beste zoektocht vond ik de paddle ergens onderin een oude tas. Eenmaal beneden fluisterde ik bijna,
“Moet dit, echt?” en slikte.
Alleen een knik was zijn reactie. Al die tijd daarvoor had ik nog geen woord gesproken, hij zat daar ook duidelijk niet op te wachten.
John liet mij voor hem uitkleden, nog steeds hield hij zijn ogen strak op me gericht. Normaal gesproken ben ik helemaal niet preuts, zeker niet naar hem toe, maar ik voelde mij naakter dan ooit. Toen ik onhandig mijn laatste sok uittrok dwong hij mij zachtjes over het opgeruimde monster te buigen. Hier lag ik dan, naakt, over de tafel met twee hulpeloze billen wachtend op wat komen gaat.
‘Drie keer veertig, hoeveel is dat?’
‘ehm, honderdtwintig’ antwoordde ik bijna onverstaanbaar.
Mijn adem stokte even toen het koude hout van het slaginstrument op mijn billen ruste. Ik draaide mijn hoofd weg en plaatste mijn ineen gehaakte handen op mijn hoofd. Mijn neus stevig weggeduwd in mijn elleboogholte. Nerveus, dat is de beste manier hoe ik het gevoel kan omschrijven. Geen angst, angst heb ik bij een zweep en die slaat makkelijk om in blinde paniek. Hoe vaak mijn ex-dom wel niet een straf had moeten onderbreken.... Ik moest zachtjes grinniken bij de gedachten.
Die grinnik was de druppel.
Zijn hand greep mij stevig in mijn nek en drukte me vrij ruw tegen de tafel. Voordat ik iets kon zeggen had ik de eerste reeks klappen te pakken. Ik veerde van schrik op. Niet dat ik veel hoger dan twee centimeter kwam, John hield mijn hoofd nog steeds strak tegen de tafel gedrukt.
‘Blijf liggen!’ klonk het bars.
Voordat ik goed en wel mijn oude positie had aangenomen begon John in een gecontroleerd aritmisch tempo mijn billen te bewerken. De pauzes tussen de slagen door, waren net te kort om me voor te kunnen bereiden op de volgende. Ik kon het mij oprecht niet heugen dat het ooit eerder zo zeer heeft gedaan. Mijn billen brandde bijna ondragelijk. In alle macht probeerde ik mijn positie te behouden en stil te liggen.
Dit was de eerste keer dat John mij straf gaf en ik wilde het niet moeilijker maken dan het al was.
Plots, stopte hij en gaf een kus op mijn bloedhete achterwerk.
‘muts’, mompelde hij toch wel wat bezorgd.
Ik voelde tranen achter mijn ogen prikken. Ik schrok er zelf van, nog nooit heb ik moeten huilen van een pak slaag. Het was zo anders, zoveel intenser, doordat de man die onvoorwaardelijk van mij houdt, dit deed. Ik begroef mijn hoofd nog verder in mijn armen. De tranen mocht hij niet zien, hij mocht niet stoppen uit medelijden, maar stoppen als het klaar was.
‘We zijn nog niet op de helft,’ ‘ik weet niet of ik dit wel wil afmaken.’
Ik draaide mijn hoofd naar hem toe.
‘Je moet, alsjeblieft, maak het af’ smeekte ik hem bijna.
Voor mij voelt het als falen als een straf niet afgemaakt wordt. Vrij bizar, op het moment ván wil ik alleen maar dat het stopt, maar tegelijkertijd toch ook weer niet. Sterker nog, als een pak slaag stopt voordat ik mij er in heb kunnen berusten en in een soort sub-space raak, blijf ik met het idee rond lopen van unfinshed business.
‘Je huilt’
Ik knikte
‘het gaat goed, maak het alsjeblieft af schat.’
John boog over mij heen en kuste me op mijn mond.
‘Ik hou van je’ zei hij zacht en keek me indringend aan.
“Ik weet het John, daarom moet je het afmaken”.
Hij moest zich duidelijk herpakken en na een diepe zucht te horen voelde ik het hout weer tegen mijn kont aan drukken. Zonder verder nog iets te zeggen ging hij door met, waarschijnlijk mijn reeds blauwe, achterwerk. Zacht snikkend onderging ik de rest. Ik hoefde geen moeite meer te doen om te blijven liggen en uiteindelijk stopte ook het gesnik.
Toen hij klaar was bleef ik liggen. Ik wist niet waar we waren, hoeveel ik er nog tegoed had. Er kwam niks meer.
Ik voelde het stof van zijn spijkerbroek tegen mijn billen aan schuren. John boog zich over mij heen, hij pakte mij stevig in zijn armen en gaf een kus op mijn hoofd.
‘Het is klaar’ fluisterde hij.
Onderwerp: John 
do feb 04, 2016 12:10 pm
