Hallo iedereen,
Ook voor mij is er een moment aangebroken dat ik, voorzichtig met sluipvoetjes, in een wereld treed waarvan ik het bestaan wel wist, maar er nooit iets mee deed. Waarom wordt in mijn verhaal wel duidelijk.
Het was een jaar of tien geleden toen ik gekletst had over een vriend van me t met een ander, ik was toen 17. Dat was niet zo netjes en ik voelde me daar zo schuldig over dat ik het toe had gegeven naar hem. Hij werd zo kwaad, voelde zich zo gekwetst en aangedaan, dat hij 'jeukende handen' kreeg. Ja, de eerste keer dat ik bij hem over de knie lag was best heel heftig. En iets waar ik niet in detail over wil praten.
Tien jaar later nu, en inmiddels is de band tussen hem en mij zodanig ontwikkeld dat hij naast een goede vriend ook mijn meester is. Met name mijn huishouding is soms een puinhoop. Gebrek aan discipline, vermoeidheid, niet bijhouden. Daar heb ik zijn hulp voor gevraagd, maar eigenlijk is er wel meer in mijn leven niet gestructureerd, zoals omgaan met tijd. Ik heb moeite met het overzicht houden en alle ballen omhoog houden. Autoriteit is voor mij een stok achter de deur, ook al baal ik er soms ook van dat ik het nodig heb.
Ik heb hele goede ouders gehad. Mijn vader was de goedheid zelve, eigenlijk niet iemand om op terug te vallen. Mijn moeder heeft zolang ik leef al grote problemen met het beheersen van haar gepieker en haar woede die daar uit voortkomt. Dat is wel altijd bij woorden gebleven. Slaan deed ze nooit. Mijn moeder was iemand die tot in de eeuwigheid kon dreigen maar niets uitvoerde. Dus vond ik in mijn meester iemand die niet alleen dreigt maar ook uitvoert en dat is stiekem toch wel prettig. Het is nu een keer of 5 gebeurt, waarvan 2 keer in het afgelopen jaar, dat ik bij hem over de knie lag...
Over de knie leggen betekend voor mij écht straf. Niet alleen vind ik het slaan vreselijk omdat hij heel hard slaat (ook al zegt hij zelf dat hij in stoeibuien harder slaat), ook de 'vernedering' erom heen vind ik een ramp. Mijn hart schiet in mijn keel, met knikkende knieën de gordijnen dicht doen, zijn enorme koele stem waar geen greintje mededogen in klinkt, om nog maar de zwijgen over de kleinering als ik zèlf mijn broek omlaag moet doen en bij hem over de knie getrokken wordt! Hij weet heel goed hoe hij me kan omtoveren in een mak lammetje van 7 jaar. En die sessies duren oneindig lang! Het doet zoveel pijn dat ik schreeuw en spartel om maar een antwoord aan de pijn te geven. Van de vijf keer is het 1 keer gebeurt dat ik compleet brak, ik was helemaal overstuur. Daarom schrik ik nog steeds van topics als 'slagtechnieken' enzo. De schrik om mijn lijf! Het liefst kruip ik dan met mijn duim in mijn mond in een hoekje.
Mijn meester is overigens wel iemand die diep vertrouw. Hij heeft geleerd hoe ver hij kan gaan. Ik merk aan hem dat hij er haast deskundig mee om gaat. Hij weet precies hoe ver hij kan gaan en wat ik nodig heb. Daar heb ik zo diep respect voor! Hij schijnt meerdere subs te hebben, maar daar hebben we het nog nooit over gehad.
Mijn vertrouwen in hem gaat heel diep. Dat moet ook wel, want ik ben echt bang als het weer zover is. Het is ook geen behoefte van zijn kant, maar een dienst naar mij toe. Dat het voor hem egostrelend is en misschien zelfs een interessante hobby doet er voor mij niet toe. Ik ben, ondanks zijn erg strenge momenten soms, vooral erg blij met hem.
Ik vind het wel erg gek dat ik tijdens die sessies vaak kletsnat ben van onder. Ik begrijp daar niets van. In het begin dacht mijn meester ook dat ik het stiekem wel lekker vond omdat hij me erop betrapte, maar dat is helemaal niet zo. Wel heb ik een zwak voor autoritair gedrag, misschien dat dat een fetisj is van me. Of misschien wind mijn hulpeloosheid me op. Ik heb geen idee. Ik heb dus echt submissive gevoelens blijkbaar. Het is in ieder geval iets waar ik niets van begrijp en wat ik niet bewust beleef. Het verward me.
Waar ik echt een hekel aan heb zijn buitensessies. Over de knie gelegd worden is voor mij een heel intiem iets, eigenlijk intiemer dan seks. Ik voel me ongemakkelijk en vind het ordinair. Ik vind het al moeilijk om op dit forum naar buiten te treden, zo preuts ben ik op dit gebied. Zo'n buitensessie is 1 keer gebeurd, en tja, hij dreigt er wel es mee. Maar hij weet ook dat ik me dan niet zo goed kan overgeven.
Ook heb ik een hekel aan zelf moeten staan tijdens de sessie. Ik voel me zo slap als een dweil en zak door mijn benen heen. Ik vind het storend.
Met voorwerpen slaan ben ik principieel tegen. Het is wel eens gebeurt met riet, maar hij slaat met zijn handen veel harder. Ik vind dat je met een voorwerp niet voelt hoe hard je slaat, maar de voornaamste reden is dat ik vind dat een meester de straf moet uitdelen, niet een voorwerp. Ik heb de autoriteit van hem gevraagd, niet van een pollepel of liniaal. Je mist een ook een stukje huid op huid contact. Ik zou daarom voor voorwerpen nooit toestemming geven.
Maargoed, nu de rede dat ik hier terecht ben gekomen.
De laatste tijd gaat t kriebelen, ondanks dat ik me een bang pluizig bolletje voel die met grote ogen naar de grote mensenwereld kijkt. *doe me geen pijn, alsjeblieft
*
Gebrek aan discipline is een lastig iets wat ik zonder stok achter de deur nauwelijks red. Een collega zei op een dag dat mij een oudere partner niet zo misstaan, iemand op wie ik kan terug vallen. En toen ging er een balletje voor mij aan het rollen. Mijn meester en ik hebben een zeer hechte vertrouwensband en dat zou ik ook in een relatie wel willen. Ik denk dat het heel liefdevol kan zijn. Daar waar een normale partner geïrriteerd raakt als ik afspraken niet na kom, heeft het in een HD relatie een andere invulling. Na een sessie ben ik weer welkom, het voelt gek genoeg veiliger. Het voelt goed.
En zo kwam ik op dit forum terecht. Natuurlijk heb ik veel vragen, maar ik zal in eerste instantie alleen maar lezen. Wat later zal ik hoop ik wat stappen zetten in het contact maken.
Onderwerp: Weer een nieuweling. 
do sep 22, 2016 10:57 pm
