Velen hebben een gezonde angst voor de cane, de letterlijke stok achter de deur. Niet persé letterlijk achter de deur natuurlijk, de cane kan overal bewaard worden. Doordat het zo'n klein stokje is, past het waarschijnlijk bij iedereen wel in de kast. Lekker onopvallend, zo te pakken wanneer het nodig is. Natuurlijk is dat zo met bijna al het slag materiaal, bijna alles komt hard aan. De cane.. tja... daar is bijna geen enkele spankee echt fan van.
Zo ben ik ook... bang voor de cane. Niet eens een gezonde angst, doodsbang eigenlijk. In de verkeerde handen kan dat 'onding' echt vreselijke schade aanrichten. Helaas is mij dat overkomen en alleen het idee dat iemand een idee op mij zou gaan gebruiken, zorgde ervoor dat ik die persoon uit de weg ging. Niemand, maar dan ook niemand komt in de buurt van mij met een cane in zijn hand.
Althans... dat dacht ik...
Soms kom je mensen tegen... mensen waarmee je meteen een klik hebt, een vertrouwensband die zo sterk voelt. Zo iemand liep ik dus ook tegen het lijf. Het was niet eens zo zeer dat hij graag met de cane wilde slaan. Ik was het zelf die met dat idee kwam.. moment van totale verstandsverbijstering?
Niemand mocht mij slaan, maar hij... ik wilde graag met hem die angst onder controle zien te krijgen. Een gezonde angst mag er van mij blijven bestaan, maar ik wil niet meer weg rennen uit pure angst.
Meerdere keren hebben wij samen besproken wat de beste opties zijn, hoe het aan te pakken. Bij echte 'kenners' van de cane heb ik advies ingewonnen. Welke is nu eigenlijk het beste om mee te beginnen. Zoveel mensen, zoveel wensen.. daar werd ik dus helemaal niks wijzer van! Uiteindelijk besloten om een heel setje te kopen. 6mm, 8mm en 10mm. Zo kon ik zelf gaan uitvinden wat wel en wat niet aangenaam is. Nou ja... aangenaam zal het niet zijn... maar je snapt vast wat ik bedoel!
De canes kwamen binnen, D-day naderde... De zenuwen gierde door mijn lichaam, het idee dat ik die avond weer een cane zou voelen. De reis naar hem toe werd ik steeds weer herinnerd wat er ging gebeuren. De canes (netjes in een plastic tas gerold) staken een halve meter uit mijn rugzak, niet goed nagedacht dus over hoe je dat soort dingen moet vervoeren!
Na een gezellige dag samen was het dan zover... de avond naderde, hij was lief. Vroeg of ik er klaar voor was. Nou eigenlijk niet, eerst maar gewoon op mijn broek.. dat zou fijner zijn. Hij trapte er niet in. Als ik het wilde, moest het ook echt gebeuren.
Ik merkte dat ik het eigenlijk helemaal niet zo'n eng gezicht vond. Hij met een cane in zijn handen, het voelde.. vertrouwd. Ik vertrouw hem, hij zal mij niks doen wat ik niet wil. Dat vertrouwen haalde de angst weg. De pijn van de verschillende soorten canes zal ik nog steeds geen fan van worden. Er zitten wel grote verschillen in, de een beter vol te houden dan de ander.
Hij heeft mij weer zachtjes kennis laten maken met hoe een cane kan voelen. Zachte tikjes, maar ook voor het 'echie'. 10x zwiepte de dunste en 6x de dikste cane hard tegen mijn billen. De streepjes werden zichtbaar.. stiekem ben ik er nu heel trots op.
Die streepjes staan voor het vertrouwen dat ik in hem had op het moment dat ik dacht het niet aan te kunnen. Angst is iets naars, herinneringen kunnen gekke dingen met je hoofd doen. Angst voor de angst. Nu heb ik het idee dat ik weer meer aan kan, zolang ik dit met de juiste persoon kan delen. Vertrouwen doet zoveel, vertrouwen in de ander, vertrouwen in mijzelf. Angsten overwinnen geeft een superfijn gevoel. Stapje voor stapje ga ik er wel komen!
Onderwerp: De cane 
zo apr 16, 2017 11:32 am
Lief dat je het hier voor mij ook plaatst! Mooi geschreven, mooie ervaring ook lijkt me. Zal nog eens over fet denken.
