Spanking Machine

“Ik word hier werkelijk niet goed van!”
De directeur slaat geïrriteerd met een stapel huiswerk op zijn bureau. Dan staat hij op en kijkt me strak aan. “Weet je, Zoof, wat jij nodig hebt?”

Oh, ja, hoor, dat weet ik best. Alleen op het moment suprème vergeet ik dat altijd direct. Zoals de vorige keer dat de directeur me strafte, samen met m’n beste vriendin, over een bankje gebogen, rokjes omhoog en broekjes omlaag. Al na zes striemen van de cane fake’te ik een niet-te-stoppen-tranenregen. En hoewel ik eigenlijk nog veel meer verdiend had, kreeg de directeur medelijden met me.

“Luister je überhaupt wel naar wat ik zeg?!”
Met mijn kin in zijn hand dwingt hij me hem aan te kijken. Zijn staalblauwe ogen zijn opeens vlakbij en dat maakt me verlegen. Hem niet. Hij is verbijsterd, zegt hij, want “het lijkt wel alsof het allemaal nauwelijks indruk op je maakt!”

Dat is eigenlijk ook zo. De avond na de caning had ik er in bed al over nagedacht. Eigenlijk had hij gewoon door moeten gaan. Wat ik nodig heb is iemand die me kort houdt. Iemand die geen aandacht besteedt aan mijn gezeur, gejengel en zieligdoenerijtjes. Gewoon een stevig pak op m’n blote billen en dan vooral niet, ik herhaal NIET, ophouden totdat ik echte tranen huil. Van de pijn, van de vernedering, van de schaamte....

“Geef eens antwoord!”
Met een schokje ben ik weer terug in de door mijn klasgenoten zo gevreesde directeurskamer. Het is hem duidelijk dat ik totaal geen idee heb wat de vraag was. En het is mij duidelijk dat hij zich daar geen raad mee weet. Hij zucht en laat zich op zijn bureau zakken. “Zofia, hebben jouw medeleerlingen je ooit verteld over Roos?” Roos, ja, daarover had ik de grappen en grollen zeker meegekregen. Het meisje had zo’n 10 jaar geleden hier op school gezeten. Ze was hondsbrutaal en voor niemand bang, lachte vrolijk tijdens de meest extreme straffen. Het verhaal ging dat de schoolleiding speciaal voor haar uit Rusland een machine bestelde, die haar het pak billenkoek gaf waar ze al haar hele leven op wachtte. Ik glimlach bij de gedachte aan zo’n littl’brad.
“Ja, die sprookjes ken ik,” zeg ik.
Het geamuseerde toontje komt er eigenlijk nèt iets te nadrukkelijk uit. De directeur noemt alweer mijn naam en denkt daarna even na.
“Dat is geen sprookje.”
Hij neemt me in de maling.
“Nee, echt niet, Zofia. Roos was precies zoals jij, altijd op zoek naar iets ongrijpbaars.”
Ik word stil. Van binnen stil. Opeens lijkt het net alsof deze man me begrijpt.
Hij merkt dat hij goed zit en begint in een bureaula te rommelen. Een sleutel. Het lijkt zo’n sleutel van een allang gesloopt kasteel die je in Frankrijk per dozijn op de markt kunt kopen. De directeur blaast het stof eraf en loopt naar een deur, waarachter ik een kast had verwacht.

De deur gaat open en de directeur knipt het licht aan. Jee, dus achter de kamer van de directie bevindt zich nog zo’n kamer, van ongeveer dezelfde grootte, met dezelfde vloerbedekking -die hier alleen een stukje nieuwer lijkt- en in het midden staat… oké, je snapt het wel. Het is dus echt geen sprookje. Als betoverd loop ik naar binnen. “Chiiips…” fluister ik.

Achter me gaat de deur weer dicht. Nu is het mijn beurt om verbijsterd te kijken. De directeur kijkt rustig terug. “Kleed je maar helemaal uit,” zegt hij.
En het komt niet eens in m’n hoofd op om niet te gehoorzamen. Ik knoop mijn schoenen los en schop ze uit, vouw mijn witte blouse en grijze rok netjes op en leg ze tegen de muur. Mijn ondergoed en kousen erop, schoenen ernaast.
“Handen boven je hoofd”.
Ik merk hoe prettig ik het vind om gewoon te gehoorzamen, even niet verantwoordelijk te zijn. Zijn hand glijdt tussen mijn benen.
“Je bent nat,” constateert hij droog.
“Ja, vind je het gek” mopper ik beschaamd.
Hij kijkt me aan en ik verwacht een uitbrander, maar hij lacht naar me –zo lief- en zegt “Nee, hoor, dat vind ik niet gek.”
Met grote passen loopt hij naar het gevaarte in het midden en klopt op wat duidelijk het liggedeelte is.
“Kom maar,” wenkt hij me.
Ik kruip op de zwartlederen bank en schuif zo met mijn lijfje dat mijn billen zich precies op het hoge gedeelte iets onder het midden bevinden. De directeur pakt mijn polsen en gespt ze met zachte riemen vast naast mijn hoofd. Mijn benen trekt hij een stuk uit elkaar, ver genoeg om te voorkomen dat ik mijn billen samenknijp, en mijn enkels zet hij vast. Hij streelt mijn rug en ik voel me heerlijk geborgen.
Weer glijdt zijn hand tussen mijn benen.
“Zofia, ik stel de machine in. Heeft jouw poesje ook straf verdiend?”
Ik hap naar adem, durf niet te antwoorden. Mijn wangen kleuren bij de gedachte aan de straf van Jolanda, vlak vòòr ze van school ging. Hij brengt zijn gezicht vlak bij het mijne. “Nou?”
Ik draai mijn neus naar beneden, in het donkere stoffige leer en knijp mijn ogen dicht. Dan schud ik heftig “ja”.

Hij stelt de machine in en laat me alleen.
“Driehonderd met het hout op je billen, 10 met de plak op je poesje, Zofia. Ik kom over een half uurtje wel weer eens kijken hoe het gaat,” zegt hij doodleuk.
Achter me hoor ik hoe de sleutel in het slot wordt omgedraaid. Traag komt de machine in beweging. Een dikke lat komt rechts van me horizontaal naar boven, draait dan 90 graden en stopt zo’n meter boven mijn blote billen. Ik hoor ‘m pruttelen als een oude koffiepot –zeker al lang niet meer gebruikt- en de eerste klap treft me als een verrassing. Wow, best wel hard… niet zo’n ‘opwarmertje’ als ik gewend ben. Voordat ik tijd heb om erover na te denken heb ik er al een half dozijn opzitten.
Auw, auw, auw. Mmm, even doorbijten maar. De machine slaat in een vast patroon, eerst midden, dan boven, dan onder en dan weer midden op mijn billen. Steeds op dezelfde plaatsen, dit worden dus echt blauwe plekken morgen. Sh*t, wat doet dit pijn, nu is het wel genoeg, hoor, zit er ook een uitknop op dit ding?
Mijn billen beginnen te gloeien en ik verlies elk gevoel voor tijd. Oké, het is waar, dit heb ik eigenlijk al heel lang nodig, maar moet het echt zoveel zeer doen? Ik begin boos te worden, waarom heb ik hier mee ingestemd, dit is toch je reinste mishandeling, auw, ik wil hier weg!
Nee, nu moet het ophouden! Ik spartel en ruk wild aan de hengsels om mijn enkels en polsen. Dit trek ik niet meer. Iedereen met gevoel was al 10 keer opgehouden met slaan. Maar deze machine… ik zucht en geef mijn verzet op. Concentreer me op de klappen. Ontspan me helemaal. Jee, wat doet dit zeer. Ik breek, begin te snotteren. Voorzichtig draai ik mijn hoofd om over mijn schouder te kijken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn donkerrode billen. Pets. Pets. Pets.
Even lijkt de tijd stil te staan. De afzonderlijke klappen voel ik niet meer, alleen het branden van mijn billen wordt steeds erger. De tranen glijden over mijn wangen en vallen op het zachte leer. Plons. Dan komt de directeur binnen. Hij zegt niets, maar blijft op een afstandje staan kijken. De tikken landen met steeds kortere tussenpozen op mijn gloeiende achterwerk. Opeens houdt het op. Eindelijk. Dan piept de machine.
De directeur loopt naar me toe.
“Nog 10 te gaan, Zoofje,” zegt hij ernstig.
Mijn knieën worden door de machine omhoog getrokken, waardoor ik mijn benen nog iets verder spreiden moet. Oh-oh, dit was ik dus vergeten. De eerste is altijd het ergste, had Jolanda me op de chat verteld. Maar deze lopen op in intensiteit. Of komt dat gewoon doordat ik “daar” steeds gevoeliger word? Ik kan een kreet nauwelijks onderdrukken. Hardop tel ik mee tot tien. Als het eindelijk afgelopen is ben ik helemaal bezweet en buiten adem.
De directeur komt naast me staan. Streelt mijn rug, mijn zere billen en mijn poesje. Ik kronkel onder zijn aanrakingen, ben alle schaamte voorbij. Op het moment dat ik bijna klaarkom houdt hij opeens op.
“Tssk, tssk” klikt hij met zijn tong, “Stoute meid!”
De machine pruttelt weer, nu iets korter dan net, en het hout gaat onverstoorbaar verder met mij zeer doen. En de directeur met strelen. Ik krijg kippenvel over mijn hele lijf en alles begint te tintelen. Dan kom ik klaar, heftiger dan ooit tevoren. Doordat de machine doorslaat lijkt het eeuwig te duren. De directeur kietelt nu steviger. En ik kom nog een keer. En nog eens… en nog eens.
Dan zet hij de machine uit. Hij maakt me los en helpt me overeind. Met één hand veeg ik de tranen van m’n wang. De andere hand brandt zich bijna aan de hitte van mijn achterste.

“Je kunt je weer aankleden” zegt de directeur zakelijk, “Oh, ja, en even tussen ons, Zofia : die Roosje uit jouw sprookje, weet je dat zij nu mijn vrouw is? Jullie zouden elkaar eens moeten ontmoeten.”
Mijn mond valt open. Ik ben stomverbaasd. En ergens toch ook weer niet. Hij knipoogt naar me en loopt weg, een appeltje van zijn bureau meepikkend.
Ik kleedt me aan en loop de kamer uit.
Buiten is het al donker, tijd om naar de slaapzaal te gaan.

Spannend verhaal Zoof!! Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik je twee verhalen naar het verhalen gedeelte heb verplaatst.

Nee, hoor, juist goed! Ik wist niet of zulke verhalen bij verhalen moesten of bij fantasie. Maar nu wel. Zal volgende ook hier posten.

Ik heb ook wel fantasieën over zo'n spanking machine. Vooral het onverbiddelijke aspect van zo'n ding. Maar daarna wil ik dan wel getroost worden door een echt mens natuurlijk :

Ha zofia,

het verhaal had ik al eens ergens gelezen, al weet ik niet meer waar. Ik wist niet (meer) dat het van jou was. Grappig het hier terug te zien.

Zo'n machine heeft ergens wel iets, ja. In mijn elders aangehaalde fantasie van wat te doen als zij zich misdraagt tijdens Zijn langdurige afwezigheid, speelt iets dergelijks ook wel eens een rol...

Waar je dit verhaal eerder gelezen hebt is (natuurlijk) op www.smverhalen.nl.

Niet om vervelend te doen: maar wel jammer dat dit niet werd vermeld.
We hebben immers al heel veel verhalen van Zofia Nina Radziwill geplaatst.
de Spanking Machine

en nog veel meer verhalen van haar op:
verhalen van Zofia Nina Radziwill

en veel andere spanking verhalen vind je op:
spanking verhalen



(ps zonder de links groot te maken zijn ze echt niet leesbaar )

En hoe weet jij dat allemaal, reintoch? Hoor jij bij smverhalen? (Misschien zou ik je moeten kennen, maar dat is niet zo, sorry!)

Inderdaad is het trouwens wel zo netjes om het te vermelden als je verha(a)l(en) ook ergens anders staat/n. Al was het alleen maar om ons er op te wijzen dat er elders ook spannende verhalen te vinden zijn... En om te voorkomen dat we de indruk wekken ons materiaal van andermans site te jatten.

Afgezien daarvan ben ik benieuwd naar reintoch, want dat is vast niet dezelfde als "onze eigen" Rein.

Ik ben de beheerder van www.smverhalen.nl en spankingforum.nl en al sinds de 'oertijd' promotor van de verhalen van Zofia Nina Radziwill.
Zie maar: Mijn Leraar Schijtkunde helemaal uit de begintijd van smverhalen.
Of: Life what is it but a dream, ook een mooi verhaal.
Dat je mijn naam niet kent, vat ik op als een compliment, want bekend zijn in het 'wereldje' hoeft niet zo voor mij. Ik ben ook niet zo actief op sites, trouwens, beheerder zijn is al meer dan genoeg.

En de "Rein" van deze site .... ik denk dat die Rein me op jullie site gewezen heeft. Overigens ook een gewaardeerd lid van smverhalen met zijn eigen rubriek:
verhalen van Rein
reintoch

Ah, nou, welkom dan op Klaproos, reintoch! Je site en forum ken ik uiteraard wel.

En misschien zou het wel leuker zijn als we op ons beider sites verschillende verhalen zouden hebben, dan vullen we elkaar aan ipv te concurreren. Misschien een kleine tip voor onze auteurs? (Die dan wel 2x zo veel moeten gaan schrijven, natuurlijk...)

Ik geloof meer in samenwerken dan in concurreren
Als het maar niet ingewikkeld wordt
En ik heb geen enkel bezwaar dat een verhaal op meerdere sites gezet wordt (als het maar geen massaal kopiëren is, want me ooit in een ver verleden is overkomen - maar dat soort sites verdwijnen snel genoeg )
We stel ik altijd een eerste bronvermelding op prijs. En op mijn eigen site is dat een must
reintoch

Ja, al kan ik me voorstellen dat je dat vergeet als het je eigen verhaal is, lijkt het me verstandig het erbij te zetten als je je verhaal al eerder op een openbare plek heb geplaatst.

Vanaf nu hoop ik dan ook dat iedereen dat zo mogelijk zal doen.

Zo'n machine bestaat dus echt.

Kijk hier: http://www.robospanker.com/mainframe.html





:help:

Ik heb het verhaal ook gelezen en wist dat het op andere sites stond omdat ik het daar al gelezen had, maar iedereen kan ook zien dat dit verhaal door zofia nina geplaatst is en daar ook. Je kan dan wel bronvermelding willen, maar als de auteur zelf het graag wil plaatsen is dat toch helemaal geen issue, de auteur is immers altijd zelf nog de bron. (Ik ben van mening dat dit dezelfde zofia nina is en geen kopie)
Ik vind het heel wat om een verhaal te plaatsen en het is voor mij aan de mensen zelf waar ze hun verhaal willen plaatsen. Als je wel van een ander zijn verhaal gecharmeerd bent en het als kopie wil plaatsen dan is een bron op zijn plaats.

Natuurlijk mag iedereen zijn/haar verhalen plaatsen waar je wilt. ik denk ook niet dat reintoch daar een bezwaar tegen heeft.
Ik denk ook niet dat zoof er iets verkeerds mee bedoelde dat ze hier haar verhaal ook plaatste.
Maar het lijkt me geen bezwaar om als je verhaal ook ergens anders staat dat even te vermelden. Gewoon uit beleefdheid, niet om dat het wettelijk zou moeten.
Er staan of stonden op sm verhalen trouwens ook verhalen die ik eerder bijvoorbeeld op Daphne had gezien (ook zonder bronvermelding). De meeste mensen denken er waarschijnlijk gewoon niet aan.

leentje schreef:

Zo'n machine bestaat dus echt.

Kijk hier: http://www.robospanker.com/mainframe.html





:help:

Gelukkig is het nog al een gevaarte... Véél te groot voor bij ons thuis!

Oef...

geen verplichting, maar....
Ik ben er zelf heel duidelijk over: het is geen verplichting van een schrijver om dat te doen (melden waar je een verhaal eerder geplaatst hebt), alleen wel netjes.
In die zin zijn sites geen uitgevers: daar kan het natuurlijk absoluut niet. Daar moet een schrijver zelfs heel uitdrukkelijk toestemming vragen van de uitgever om zijn verhaal elders gepubliceerd te krijgen!

Maar een verhalensite is wel een beetje een uitgever. Daarom vind ik het niet netjes als een schrijver dat doet zonder bronvermelding van de eerste website die zo aardig was om zijn/haar verhaal te accepteren. En te promoten in mijn geval.

Net zoals ik het niet netjes vind als een schrijver een verhaal op veel sites tegelijk aan zou bieden, en dat niet duidelijk zou maken.

als beheerder
Dat brengt me op mijn stelling dat ik vind dat veel gebruikers van sites als de onze zich erg egocentrisch gedragen en opstellen. Ze gaan er vanuit dat een site er voor hun is, en niet omgekeerd: dat ze de gast zijn van een site. Het is precies deze laatste gedachtegang die ik bij yun proef. Niet dat ik yun daarmee aan wil vallen, begrijp me goed, maar ik vind dat ze denkt vanuit de schrijver, en niet vanuit de site. Voor een site is dit (het dubbel plaatsen) gewoon niet leuk. Je voelt je 'gebruikt'. Ik durf dit ook te zeggen omdat ik al aangegeven heb dat ik het niet als verplichting zie, maar wel netjes. Ik zou ook nooit deze site gemeld hebben, als er niet om gevraagd werd (dwz: waar het eerst geplaatst was)- maar dit terzijde.
Veel gebruikers gedragen zich niet als gast en dit durf ik hier te stellen omdat ik niet de beheerder ben en omdat ik zelfs niet eens weet of het zich hier überhaupt al voorgedaan heeft. Zo is de kans dat ik op zere tenen trap niet zo groot . Gebruikers houden, is mijnh ervaring, heel vaak geen rekening met de beheerders en hun wensen. Staan er niet bij stil dat het ook maar vrijwilligers zijn die er lol in moeten blijven houden. Hebben lak aan de regels van een site en hebben geen boodschap aan de site-etiquette. Erger: vinden het doodnormaal om beheerders onbeschoft te bejegenen.
Dit is een nieuwe site en vandaar mijn beroep op al zijn gebruikers: alsjeblieft hou rekening met hen.
En als je vind dat deze oproep hier geheel misplaatst is en ik toch op iemands tenen ben gaan staan: daarvoor mijn excuus.

Deze valt mee dawn. misschien past die wel in jullie huisje

reintoch schreef:

Gebruikers houden, is mijn ervaring, heel vaak geen rekening met de beheerders en hun wensen.

Rein toch!

Er zijn zo verschrikkelijk veel sites, als rondsurfer beschouw je dat toch een beetje als een natuurverschrijnsel. Dus logisch dat je niet altijd rekening houdt met wat beheerders mogelijk allemaal willen. Volgens mij willen ze vooral aandacht, en waarom zou je ze allemaal aandacht geven als er zoveel van zijn? Zoveel aandacht heb ik niet hoor!

Overigens wist ik allang dat dat verhaaltje van zoofje (haar eigen verhaaltje, ja!) al elders stond. Als je een beetje googlet kom je dat vanzelf wel een keer tegen. Je vergeet dan natuurlijk meteen weer waar, maar dat je het al eens gezien hebt weet je nog wel.

Ik hou overigens wél rekening met de beheerders van klaproos. Maar dat komt vooral omdat ik die ook echt ken, van dichtbij zeg maar.

Nou, beste "W", leuke bezoeker ben jij. Alleen rekening houden met mensen die je kent.
Echt een aanwinst voor iedere website en diens bezoekers .... tenzij je ze natuurlijk echt kent.
Kan eigenlijk niet geloven dat je dat serieus meent.

We hebben het overigens niet over surfgedrag, maar postgedrag.
En je doet wel erg badinerend over hetgeen je citeert.

Citaat :

Dus logisch dat je niet altijd rekening houdt met wat beheerders mogelijk allemaal willen.

Het ging hier om, weet je nog:
Staan er niet bij stil dat het ook maar vrijwilligers zijn die er lol in moeten blijven houden. Hebben lak aan de regels van een site en hebben geen boodschap aan de site-etiquette. Erger: vinden het doodnormaal om beheerders onbeschoft te bejegenen.

En over aandacht gesproken: in mijn eerder bericht gaf ik al aan dat ik al beheerder juist dat niet wil. Laat mij maar rustig Beheerder zijn. Dat ik dus een pleidooi doe om op deze site lief te zijn voor de beheerders valt blijkbaar ook al niet in goede aarde...

En om niet voor altijd als zeurpiet op deze site te boek te staan, hier ook een plaatje van een duidelijk werkende spankingmachine:



aanvulling: nou ik ze naast elkaar zie, kan het niet missen dat het dezelfde is....

Mochten jullie het leuk vinden: ik heb nog een kleine verzameling tekeningen van spankingmachines, ooit voor Zofia Nina verzameld...
Als er behoefte is, plaats ik die.

Leuk plaats die plaatjes maar reintoch.
En zullen we de verdere discussie over bejegening maar sluiten.

En W is gelukkig (meestal tenminste) wel een leuke aanwinst voor een forum, maar ja ik maak hem dan ook al jaren mee. En als beheerder probeer ik tolerant te zijn, gelukkig houd ik wel van een pittige discussie. Als het te grof wordt hebben we gelukkig altijd nog (de laatste) macht om een berichtje te wissen. Heel democratisch

Dat is zéker dezelfde! En ook van dit formaat kan ik gelukkig met recht zeggen dat die no way in ons huisje past. Zo jammer!

Dank voor je goede zorgen, reintoch. Maak je niet bezorgd: onze Admin weet in noodgevallen wel raad met ongewenste activiteiten en ongeleide projectielen. (Kijk maar naar zijn dreigende blik!)

Een serie foto's van spankingmachines lijkt me dan wel weer heel erg leuk! Dus ik wacht in spanning af...

kijk, dat noem ik nou echt een animated gif

en deze is toch ook wel erg fraai:

of is dit wat te weinig intiem voor jullie....

dan is dit een goed alternatief, of niet?

Allemaal te groot... Hoe spijtig...

Bij dat laatste plaatje triggeren vooral die klokjes tegen de muur, die je blijkbaar in kunt stellen... Onbarmhartig 20 minuten door... Oefff...