Deze vond ik nog ergens. Misschien kennen jullie deze al, want die stond ook op de Daphne site. Maar ik heb ff geen zin om een verslag te schrijven, dus dan maar recyclen. De tweede eerste keer is toch ook heel anders. Dan ken je het klappen van de zweep al en weet je een beetje wat je kunt verwachten. Dus toen heb ik geen verslag gemaakt. Ik weet nog wel dat ik dacht: nou, iedereen zegt dat hij zo hard slaat, maar dit valt nog mee. Hij vroeg welk cijfer ik de pijn gaf en ik zei 5. (ik had gewoon 10 moeten zeggen, maar daar kom ik op zulke momenten niet op) Dus de keren erna ben ik heeel snel van gedachten veranderd. Hij slaat inderdaad heel erg hard. Mar goed, daar heb ik dus geen verslag van. Wel van de allereerste keer dat ik over de knie ging:
14 mei 2005
Eerste keer!
Ik heb al iets met spanking zolang ik me kan herinneren. Als klein kind had ik er al iets mee, maar ik heb er jarenlang niks mee gedaan. Niet actief bedoel ik dan, ik dacht er wel veel aan en las erover op internet, maar ik was nog niet klaar om de eerste stap te zetten. Ik vond het te vreemd, probeerde te verdringen dat ik die gevoelens had, later accepteerde ik het wel, maar durfde gewoon nog niet enz.
Een paar maanden geleden was ik er ineens wel aan toe en durfde ik het aan om te gaan chatten met andere spanko's. Dat beviel me wel en een tijd later heb ik gereageerd op een advertentie van Frank. Het bleek heel erg te klikken en het voelde heel goed en vertrouwd. Doordat het zo goed voelde en dat gevoel wederzijds was, hebben we redelijk snel afgesproken: na een week of 6 bijna dagelijks mailen of msnen, soms meerdere keren per dag. We hadden afgesproken om 14 mei af te spreken, ik moest toen nog een maand wachten, dus ik had genoeg tijd om eraan te wennen en me zenuwachtig te maken.
De zenuwen kwamen eigenlijk pas een beetje op 13 mei, maar ik was ook wel rustig en had alle vertrouwen in Frank. Ik vroeg me wel af hoe het zou worden, of ik wel iets zou kunnen hebben, of het ook als Dom-sub zou klikken, of ik het ook in het echt wilde en niet alleen in mijn fantasie. In je fantasie voel je niks en is alles perfect, irl doet het echt zeer en bepaalt de Dom wat er gebeurt. Dan is het nog maar de vraag of dat ook is wat de sub verwacht. Al heb je vooraf natuurlijk al heel veel gepraat over wat je wil en niet wil en wat je verwacht. Het moeilijke was echter dat ik me er geen voorstelling bij kon maken en dus zelf niet precies wist wat ik op het moment dat ik bij hem was, zou willen. Dat moet hij dan op dat moment aanvoelen en de eerste keer is dat altijd moeilijker lijkt me. Dus toch best spannend allemaal.
De 14e heb ik 's morgens maar ff uitgeslapen, ik wilde niet om de minuut op de klok gaan kijken om te zien wanneer ik weg zou moeten. Eerst heb ik nog even wat gerommeld thuis en even op msn. Ik werd er meteen aan herinnerd dat vandaag de dag zou zijn. Alsof ik dat zelf nog niet wist hahaha. :-P Ze wensten me ook heel veel succes, sterkte en plezier.
Ik moest om 12.30 uur weg ongeveer. Eerst een half uurtje met de bus en dan de trein richting Frank. De trein had voor de verandering een keer geen vertraging. In de trein kreeg ik nog een smsje van Frank hoe laat mijn trein aan zou komen. Hij zou dan klaar staan met de auto. We hadden elkaar een paar weken ervoor al gezien, dus eerst in de stad wat gaan drinken was niet meer nodig. Ik was iets eerder op het stationsplein dan Frank en ik ging maar even op een handige plek staan waar hij me wel zou zien als hij aan zou komen rijden. Niet dus, hahaha. Ik zag hem wel aankomen, maar hij keek de stationshal in en ik stond dus al buiten. Ik ben maar naar hem toegelopen en nadat ik ff iets riep, zag hij mij ook. Ik had helaas de bril van mijn Daphne avatar niet bij me, anders had ik hem meteen gedoneerd. :-P
Tijdens de rit naar zijn huis konden we weer even wat kletsen, was eigenlijk best ontspannen vond ik. Ik voelde de zenuwen ook wel, maar ook nog steeds rust en een goed (voor)gevoel. Hij heeft een heel leuk huis, verschillende lagen, verdiepingen zeg maar. En het was volgens mij schoon daar, dus schoonmaken voor de Daphne borrel is niet zo nodig. Daarna misschien wel hahaha ;-) Eerst hebben we even wat gedronken en gepraat, daarna begon hij over wat we zouden gaan doen.
Hij liet nog even de instrumenten zien en ik kon nog aangeven welke niet. Ik had al gezegd dat ik het rietje niet wilde ( die zou hij sowieso niet gebruiken de eerste keer, alleen als iemand dat per se wil) paddle met gaten wilde ik ook nog maar niet. Borstel wilde hij eigenlijk ook wegleggen, maar ik wilde wel voelen hoe dat ding voelt. Ik zie alle subs nu al hun hoofd schudden, hihi. Dat gebeurt nog wel vaker in dit verslagje denk ik. Daarna begonnen we. Hij ging vast naar de studeerkamer en dan mocht ik zo komen. Ik keek nog even op de klok: 14.35 uur. Even moed verzamelen en ook naar boven.
We hadden een rollenspel afgesproken, maar wel met punten die wel echt waren, maar dan wat langer geleden( studieperiode). Zodat het wel realistisch zou zijn. Het was de eerste dag bij Daphne, hij was de begeleider en ik de studente( al heb ik gelukkig dat papiertje al 2 jaar op zak!) Eerst zouden we mijn studiegedrag bespreken en later zou hij wat testjes geven om mijn niveau in te schatten. Er werd wel verwacht dat ik mijn best zou doen bij die testjes, en bij te veel fouten..........dat kan je waarschijnlijk wel raden. ;-) Als afsluiter zouden we het nog gaan hebben over mijn uitstelgedrag.
Hij had gebeld met de decaan van mijn school en op zich ging het wel goed, alleen maakte of leerde ik niet altijd mijn huiswerk en was ik er tijdens colleges niet zo bij met mijn gedachten. Eerst hebben we daar even over gepraat, en over de Daphne aanpak en of ik wist hoe ze daarmee om zouden gaan. Ja dat wist ik natuurlijk. Hij vond dat ik toch straf verdiend had voor mijn studiegedrag van de afgelopen tijd en om er voor te zorgen dat ik het nu wel zou gaan doen....Ik mocht opstaan en naast de stoel gaan staan.
Hij ging op de stoel zitten en zei dat ik over zijn knie moest gaan liggen. Ik dacht dat dat moeilijk en ongemakkelijk zou voelen, maar er was niks moeilijks aan. Ik deed het gewoon, zonder er verder bij na te denken. Ik vond het ook niet ongemakkelijk liggen. Hij legde zijn hand op mijn broek en vertelde nog even waarom ik daar lag.
Toen kreeg ik de eerste klap en hij sloeg toch harder dan ik dacht, maar de pijn viel wel mee. Na een tijdje mocht ik weer gaan staan en mijn broek omlaag doen. Daarna weer over de knie en zei hij dat een echt pak slaag op de bote billen gegeven wordt en trok de achterkant van mijn slipje naar beneden. Ik had me voorgesteld dat dat moment heel vreemd zou voelen, maar dat viel ook mee. Ik had ook weinig keus natuurlijk en ik wist voor we begonnen dat het zou gaan gebeuren. Ik was wel blij dat alleen de achterkant omlaag ging, voorkant bleef netjes op zijn plaats. Dat maakte het wel makkelijker denk ik, en de billen zijn dan ook bloot. Ik voelde het verschil zeker, zonder bescherming voelde ik het meer. Mijn billen begonnen ook wat warmer aan te voelen, maar het viel nog steeds mee. Hij stelde nog wat vragen en blijkbaar moest ik niet alleen met "ja" antwoorden maar met " ja meneer". Dus een waarschuwing en ik herhaalde dat maar, dat werd waarschijnlijk ook van me verwacht.
Even later stond ik weer overeind en mocht ik kennis gaan maken met een aantal instrumenten: jokari paddle, slipper en kleine paddle zonder gaten. Hij lette erg goed op merkte ik. Ik keek heel even naar de luxaflex die nog open waren en dat flitste heel even door mijn hoofd en op dat moment zei hij: " Maak je geen zorgen, niemand kan t zien hier." Ik moest over het bureau gaan liggen en kreeg toen een aantal klappen met die instrumenten. Ik dacht dat ze enorm pijnlijk zouden zijn en dat ik na een paar klappen al zou kronkelen, maar het viel mee. Hij vertelde nog even dat dit een voorproefje was en dat als ik het volgende keer zou doen het meer zou zijn en langer zou duren.
We hadden afgesproken dat we na deze "kennismaking" even zouden praten over hoe ik het vond en of ik dan nog verder zou willen. Ik had geen idee hoe het zou voelen en hoeveel pijn het zou gaan doen, dus ik vond het heel fijn dat ik eerst rustig kon wennen en een idee zou krijgen van hoe het voelt. Als ik het echt niet aan zou kunnen had ik het daarbij kunnen laten. Hij vroeg me wat ik vond.....nu komt het tweede moment waar de subs met hun hoofd schudden..... ik zei dat ik het wel mee vond vallen!!!! Nou had hij dat zelf ook al ingeschat, maar mijn billen waren later niet zo blij met die opmerking denk ik. ;-)
Het viel ons ook op dat ik heel stil was, weinig reactie. Ik wist ook niet hoe ik zou reageren, ik zou het niet erg vinden om te laten merken dat het echt zeer doet of te huilen. Dat mag hij best zien vind ik. Maar er kwam gewoon weinig uit, ik accepteerde het en liet het allemaal over me heenkomen. Bij sportblessures ben ik meestal ook muisstil, maar nu weet ik dat ik dat ook ben als ik over de knie lig. Later ging ik erover nadenken en kwam ik erachter dat het eigenlijk maar goed was, dat er niet echt een emotionele reactie kwam, want die komt bij mij alleen als ik me echt heel erg rot voel. En dat gevoel wil ik zeker niet tijdens een sessie. Ik wil er toch een positief gevoel aan overhouden. Ik voel de emoties wel, maar laat ze niet naar buiten. Ik praat wel veel over hoe ik me voel, misschien juist omdat het moeilijk aan me te zien is.
Hij vertelde dat het deel erna wel meer voor straf zou zijn, dus dan zou het wel meer indruk maken, of ik dat wist en nog verder wilde. Ja, ik wilde dat nog steeds. Hij had een aantal testjes die ik moest maken, om mijn niveau in te kunnen schatten. Ik kreeg er 3 mee naar beneden, en als ik er 1 af had mocht ik weer naar de studeerkamer, dan zou hij het ter plekke nakijken. De eerste was aardrijkskunde, o.a. Provincies en hoofdsteden van die provincies. Dat is echt heel lang geleden, dus ik heb bij veel provincies gewoon maar een stad genoemd die in me op kwam. Dat ging dus niet echt geweldig, dus ik had weer straf verdiend. Ik mocht weer over de knie en kreeg nu ook langer met de jokari paddle. Het begon nu op te bouwen, dus ik begon het steeds meer te voelen, maar er kwam nog steeds geen geluid uit. Hij stelde tussendoor weer wat vragen en "ja meneer" was nog steeds een beetje moeilijk. Na een extraatje niet meer. Daarna heb ik het maar netjes gezegd. ;-)
Het viel me heel erg op dat hij heel rustig bleef, ook als ik werd toegesproken, maar toch was het duidelijk wie de touwtjes in handen had en deed ik maar wat hij zei. Ik had verwacht dat het strenger zou zijn, omdat je dat meestal leest in verhalen bijv. Maar ik hoopte altijd dat het een goede balans zou zijn tussen streng en weten wie op dat moment bepaalt wat er gebeurt, en betrokken en rustig.
De volgende twee testjes waren engelse texten waar een aantal vragen bij hoorden. Ik ben heel goed in Engels, dus dit was geen probleem, maar ik wilde natuurlijk ook niet helemaal foutloos alles maken. Maar hoeveel fouten zou ik dan maken.....moeilijk, moeilijk....De eerste wilde ik nog wel ff rust, ik begon t wat te voelen met zitten. Dus maar 1 foutje gemaakt, daarna de volgende text. Ik dacht 3 opzettelijke foutjes te maken, maar later bleek dat ik 1 vraag over het hoofd had gezien. Tja, inderdaad onzorgvuldig, maar ik kijk er niet meer van op. Ik heb t wel eens gepresteerd om een grafiekvraag: wat is sneller bus of fiets fout te beantwoorden door daar auto in te vullen. :-) Dus op zich viel dit mee. Hij vroeg daarna nog wat over de tekst en daar had ik niet zo op gerekend. Ik had de grote lijnen wel in mijn hoofd, maar had niet heel aandachtig de tekst gelezen. Eigenlijk alleen de stukken die nodig waren om de vragen te beantwoorden. Dat was ook niet helemaal de bedoeling. Ik moest eerst de tekst goed lezen en dan de vragen beantwoorden, en ik moest zorgvuldiger lezen en meer de tijd nemen. Tja, klopt als een bus. Die eerste engelse toets ging goed, maar deze dus minder, dus ging ik weer over de knie. Deze keer met de kleine paddle. Terwijl ik daar lag, vroeg ik me wel af waarom ik opzettelijk fouten had gemaakt, zeker omdat ik wist dat we het nog over mijn uitstelgedrag gingen hebben na die toetsen. Yikes!!!
Ik dacht eigenlijk dat dat de laatste toets was, maar er kwam nog een dictee. Hij had een aantal zinnen uit het oefendictee van het Nationale Dictee genomen.... pfffff. Mijn Nederlands is wel redelijk goed, maar dan wel de woorden en zinnen die een normaal mens regelmatig gebruikt. Ik moest er wel een beetje om lachen, goed verzonnen van hem. En ook wel een compliment natuurlijk, dat hij denkt dat ik anders te weinig fouten maak. :-D Ik kon even wat drinken terwijl hij even snel de antwoorden opzocht op internet. Ik had een paar slordigheidsfoutjes en een aantal nieuwe spellingsfoutjes en de rest fout gegokt. Totaal 18 fout, dus ik mocht nog een keer mijn broek omlaag doen. Dit keer in de woonkamer, over 1 knie en bovenlichaam op de bank. Er lag een kussen dus die kon ik mooi even vastpakken. Weer eerst met de hand en daarna kleine paddle. Daarna 5 met de borstel zodat ik zou weten hoe die zou voelen.
Tijdens de korte pauzes vertelde hij nog even waarom ik daar lag, wat ik moest verbeteren en vertelde hij, dat hij wel zag dat ik het wel kon, maar dat het een kwestie was van zorgvuldig lezen en meer tijd nemen. Zulke opmerkingen doen me denk ik meer dan welke donderpreek dan ook. Nu wist ik ook meteen dat de balans tussen streng en betrokken bij hem ook goed was voor mij. Tijdens die pauzes hadden mijn billen ook even rust en wreef hij er even over. Ik weet dat dat ook is om ervoor te zorgen dat je t daarna meer voelt, maar op dat moment is het een stuk prettiger dan slaan,hihi. Na afloop mocht ik even in de hoek staan, tegen de muur. Ik kon zonder waarschuwingen blijven staan gelukkig. Ik wilde liever niet ervaren wat "hoek oefenen" inhoudt.
Na 5 minuten mocht ik mijn broek weer aan doen en gingen we het hebben over mijn uitstelgedrag. Dat heeft me niet alleen een aantal maanden gekost tijdens mijn studie, maar ik stel nog steeds uit als ik geen zin heb en vooral als ik ergens onzeker over ben. En dat is soms heel onhandig, niet alleen voor mezelf, maar ook voor collega's. Hij kwam met alternatieven voor uitstellen en wat ik in zo'n situatie beter kan doen of had kunnen doen. Zoals tegen collega's zeggen dat ik ergens onzeker over ben dus misschien niet de meest geschikte persoon om dat af te handelen. Uitstellen was in ieder geval niet de beste optie, en dat weet ik zelf wel, maar weten en doen is iets heel anders. Hij wilde me straf geven voor uitstellen bijv. tijdens mijn studie, maar ook zodat ik in de toekomst mijn best ga doen om dat te verbeteren.
Nu had hij dat kussen weggehaald, dus ik kon me nergens aan vastpakken, ik kreeg het nu een beetje moeilijker en begon het echt heel erg te voelen. Toen ik dacht dat ik het minder voelde, mocht ik weer even in de hoek gaan staan. Kon ik weer even nadenken en hij vertelde nogmaals wat ik voortaan moest doen, dat ik dat zelf ook wel wist, maar...........hij wilde het heel zeker weten.........dus.......moest ik nog een keer over de knie. Ik had gehoopt dat hij het hierbij zou laten, maar in de loop van die preek werd al duidelijk dat het een beetje de verkeerde kant op ging en ik nog een keer over de knie moest.
Nu had ik het vanaf het begin moeilijk, er kwam nu zelfs zachtjes wat geluid uit. Ik begon wat meer te bewegen, dus hij deed zijn been over mijn benen, dus dat kon ook niet meer. Tijdens de kleine pauzes wreef hij even over mijn rug en vroeg of het ging..........Mijn billen schreeuwden NEEEEEEEEEEEE!!! Maar mijn mond zei ja......zucht. Hij zei, dat hij het niet leuk vond om te doen, maar dat ik het verdiende. Klopte weer helemaal( tenminste... dat laatste wel ;-) ) en liever deze consequentie, dan je heel erg schuldig voelen en blijven voelen. Maar ja, leuk is anders, volgens mij waren al mijn spieren gespannen en uiteindelijk kwam er zelfs au uit. Ondanks de pijn voelde het ook wel goed, even los laten, de macht even aan hem geven, weten dat hij niet te ver gaat en aangesproken worden op je gedrag en weten dat je de straf 100% verdiend hebt. Ik was toch wel heel opgelucht dat hij even later stopte. Ik voelde me nog steeds heel rustig en helder. Ik dacht dat ik misschien op zo'n moment heel emotioneel was en troost en een knuffel nodig zou hebben, maar dat was niet. Nou blijf ik meestal heel rustig en word ik niet zo snel emotioneel( en dat is nogal een understatement ;-) ), maar deze situatie was nieuw, dus ik had vooraf geen idee wat ik wilde. Hij voelde denk ik dat ik geen knuffel nodig had, want we hebben na afloop alleen veel gepraat. Hij zei op een gegeven moment: " Ga eens staan, voor de gein." Ja, dahaaaag!!!! Hahaha. "Goed zo!!Dat hoort er ook bij!", zei hij lachend. Hahaha. Ik bleef wel gewoon stil zitten. ;-)
Ik had geen idee hoe mijn billen eruit zouden zien, dus ik vroeg het aan hem. Hij zei dat ik niet moest schrikken als ik in de spiegel zou kijken. De huid was ook een beetje dun zag hij, dus daar moest ik ook niet van schrikken. Ik verwachtte dus een slagveld, maar dat viel mee. Wel rood en een paar blauwe plekken en inderdaad een paar kleine dunne plekjes. Zeker niet schokkend in ieder geval.
Daarna zijn we de stad nog even in gegaan, hebben wat gedronken en gegeten en demie allebei een aantal keer gesmst en beetje zitten stangen, haha. Frank zei op een gegeven moment: " Je was zo stil en demie ook al, dus misschien moet ik maar harder slaan!" Ik heb volgens mij nog nooit zo snel "Neeeee!!" gezegd, hahaha. Hij moest er wel om lachen. Hij dacht ook al dat dat niet nodig was. Gelukkig!!!
Na het eten nog even gepraat en daarna gingen we weer richting station. De terugreis was iets minder comfortabel als de heenreis, maar het viel me mee. Alleen opstaan en gaan zitten deed ik maar wat voorzichtiger. Een dag later kan ik al een stuk minder voorzichtig gaan zitten, maar ik word nog wel regelmatig even herinnerd aan gisteren.
's Avonds nog ff naar de Daphne chat en iedereen was heel blij dat het zo goed was verlopen. Ik natuurlijk ook, het is altijd maar afwachten of je het in real life ook wilt natuurlijk. Maar dat weet ik nu zeker, de pijn zelf wil ik niet, maar als ik me niet aan de afspraken kan houden die we gaan maken en waarvan ik zelf vind dat ze nodig zijn, dan wil ik dit zeker. Alle "twijfels" die ik vooraf had, over of ik t wilde, wat kon hebben enz. bleken onnodig te zijn geweest. :-D Ondanks dat ik het behoorlijk voelde en voel, heb ik het toch heel positief ervaren. De hele setting was positief, die pijn gaat wel weg, maar dat positieve gevoel hopelijk niet. Anders verzinnen demie en ik wel een leuk geintje, hahaha. Grijns!
Onderwerp: Allereerste keer 
ma feb 15, 2010 11:47 pm
Dus ik was heel blij dat ik de stap had durven nemen.
Dank je voor het delen. x zofia
