Misschien dat collega subs het herkennen. Die dagen dat je gewoon overal tegen in gaat. Bij mij begint het meestal als ik ietwat onder druk sta, ik reageer dan door overal lacherig en melig op te reageren. Dan ontwikkelt zich al snel een bui waarin ik het leuk vind om te plagen en een beetje te provoceren. Vervolgens word ik vaak een beetje overmoedig.
Dit keer ontstond het door een moeilijke opdracht op het werk en een niet zo goed opschietende opleiding. Net goed en wel terug van een weekje vakantie moest ik er meteen weer vol tegenaan. Thuis was er eigenlijk niemand om mee te sparren dus dan maar virtueel via mail en chat. Dan ontstaan er leuke taferelen waarin ik mijn Dominant o.a een sukkel noem, als hij even later (een wonder) op de chat verschijnt is er eindelijk iemand in de buurt (hoewel slechts virtueel) die ik ongestraft (ook door dat virtuele) kan plagen. Dat luchtte dus even heerlijk op!!!
De volgende dag was de bui echter nog steeds niet overgewaaid. Helaas vond mijn manager het niet zo leuk toen ik haar in een vergadering giechelig een beetje dom noemde, mijn collega's konden de humor er gelukkig wel van in zien. Mijn dochter reageerde ook al een beetje boos toen ik haar 's avonds zat te plagen.
Nu zit ik hier weer rustig in mijn eentje. De flat moet nodig gestoft en gezogen en ik moet eindelijk mijn verslag maar eens voor de laatste keer bekijken en mailen.
Maar het blijft kriebelen..........Misschien helpt een hardlooptraining, er wordt beweerd dat je van hardlopen ook endorfinen aanmaakt. Tot nu toe merk ik daar overigens weinig van.
Ik hoop maar dat het snel over gaat, want behalve mijn omgeving begin ik nu ook mezelf een beetje te irriteren. En tenslotte ben ik verstandig en volwassen toch? Ik moet toch ook zonder hulp mezelf bij elkaar kunnen rapen en weer gewoon overgaan tot de orde van de dag.
Onderwerp: Lekker recalcitrant 
vr sep 03, 2010 12:13 pm
en 
En verder 
en 
en 
ik gewoon maar door.
