De huwelijksreis (Bryllupsreisen), Knut Faldbakken

Rein heeft ons in het topic over 'Huid en Haar' geattendeerd op 'De huwelijksreis' (Bryllupsreisen) van de Noorse schrijver Knut Faldbakken.

Rein schreef:

Dit verhaal doet met denken aan Faldbakken ‘Bryllupsreisen’, ofwel huwelijksreis, waar op pagina 163 Johanna [eveneens na overspel] tegen Vidar zegt: “als je vindt, dat ik te grof ben, . . . dan mag je me een goed pak slaag geven’; ze herhaalt dat in ander woorden. Faldbakken is een beroemde veelschrijver, zie de Noorse wikipedia.

En bij deze dan de door Rein bedoelde passage die in mijn editie niet op bladzijde 163 staat maar op de bladzijden 187 en 188.

bladzijden 187 en 188 schreef:

‘Als je vindt dat ik afschuwelijk ben...’ ze snuift in het dekbed, ‘dan mag je me wel een tik geven...’
Ik ben als gehypnotiseerd door haar soepele, ronde achterwerk dat genietend cirkels draait met als centrum de plek waar haar hand zich bevindt. Haar slaan! Ik word bang en ontzettend opgewonden. Dat heb ik nog nooit geprobeerd. Voor zoiets is nooit plaats geweest in ons seksuele leven. Maar nu is ze als een vreemde voor mij met een lichaam dat zich ten dienste heeft gesteld van een groep mannen, en een kont die golft en springt en schokt als de brutaliteit voor mijn ogen! Ik laat mijn hand een ogenblik rusten op het smalle gedeelte van haar rug, voordat ik een vriendschappelijk, bijna opgewekt tikje op haar achterste geef. Ze reageert niet, draait alleen een beetje fanatieker. Ik geef weer een tik. Zij draait. Ik laat mijn hand zo hard neerkomen op haar witte bips dat ik vingerafdrukken zie.
Ze geeft een gilletje en snuift verder in het dekbed. Ik sla nog twee, drie, vijf keer. Haar gekerm klinkt als een lachen. Ze geniet ervan. Ik geniet ervan.

‘Als je vindt dat ik te grof ben... dan mag je me een goed pak slaag geven!’
Ze brengt het bijna hijgend uit.
‘Ik verdien slaag. Je weet dat ik het verdien!’
Mijn handpalmen branden. Haar billen zijn vurig roze. Mijn blik dwaalt koortsachtig rond, zoekt naar iets om mee te slaan, iets dat werkelijk vernederend is, werkelijk pijn doet.
Haar kakibroek ligt op het bed, ik ruk de riem uit de lusjes en laat hem neerknallen op het warmbloedige vlees, niet echt hard, niet ruw, maar resoluut en met nadruk. De klap trekt als een beven door haar lichaam. Ze opent haar mond en stoot een gesmoord gehuil uit. Haar heupen draaien als een bezetene. Ik geef haar nog twee, drie vegen. Ze lacht en snikt tegelijk. Nog meer klappen, het tergende geluid van pijn en hongerend genot. Ik voel een donkere gevaarlijke vreugde in mij opstijgen. Mijn tranen stromen, maar ik zie ook de blaren die op haar gehavende huid beginnen op te zwellen en krijg mezelf weer onder controle.

Nu heb ik genoeg geslagen. Maar er zijn andere dingen die je kunt doen; het opgewonden, gekromde lichaam voor mij, gebrandmerkt met de kloppende littekens van het liefdesgeweld, overgeleverd aan de zalige gelukkige extase van de zelfbevrediging, nodigt uit tot een daad van tirannie, een vernedering.

Maar ver daarvoor heeft Johanna haar Vidar al verteld over een pak slaag dat zij lang geleden eens heeft gekregen en wat dat met haar heeft gedaan.

bladzijde 40 schreef:

En toen kwam mijn vader en verraste ons. En toen kreeg ik een pak slaag – hij trok zomaar mijn broek naar beneden en sloeg er op los. Woedend. Ik zal tien jaar zijn geweest, misschien elf, en begon allerlei gevoelens te krijgen. Ik was natuurlijk nogal opgewonden geraakt door wat ik had gezien, en toen hij mij uitkleedde en sloeg, was het alsof heel mijn lichaam warm werd. Ik schreeuwde en schreeuwde, niet omdat ik me schaamde voor wat ik gedaan had, en omdat ik zelfs vond dat ik het verdiende dat hij sloeg. En ik vond het fijn! Naderhand, als ik eraan terugdacht, herinnerde ik me de schaamte en de warmte: het schuldgevoel en het slaan waren iets fijns geworden! Begrijp je?’

‘Ja hoor, ja hoor. Het is een bekend mechanisme, slaan is op zich een erotisch geladen handeling en de pijn wordt geassocieerd met lust. De Britse eilanden zitten vol met masochisten die op school met het Spaanse rietje kregen, maar...’
‘Ik wist dat je het niet zou begrijpen.’

Bovenaan bladzijde 190 staat nog iets dat mijns inziens tot nadenken stemt.

Citaat :

'Ik GELOOF DAT VEEL VROUWEN DROMEN OVER GEWELD, niet omdat ze werkelijk willen worden mishandeld of verkracht, maar omdat de dwangsituatie die ze zich voorstellen hun iedere verantwoordelijkheid en elk schuldgevoel voor ontoelaatbare seksuele gevoelens ontneemt...'