Arnon Grunberg: Huid en Haar, Nijgh & Van Ditmar ISBN 978-90-388-9382-2

NRC Lux schreef:

In Huid en Haar wordt de markt van de liefde gereguleerd door straf, ook waar geen schuld lijkt te zijn.
Grunberg schreef een verhaal over verboden liefde, pervers plezier, overspel en machtsmisbruik, met de Amerikaanse en Nederlandse academische wereld en de stedelijke politiek van New York als decor.

Hoofdstuk V 'De prijs van het vlees' deed om te beginnen mijn spanko hart sneller kloppen.

In dit hoofdstuk wordt weergegeven hoe Violet zich schuldig voelt door het overspel dat zij kort daarvoor heeft gepleegd. Zij biecht het aan "haar" Roland op en wil gestraft worden voor haar zonden. Zij heeft behoefte aan boetedoening in de vorm van billenkoek met het zweepje.



De aanleiding.

Bladzijde 338 onderaan en bladzijde 339 bovenaan schreef:

‘Hij is heel teder,’ had ze gezegd. ‘Veel voorzichtiger dan jij bent.’
Toen ze was uitgepraat, toen hij het gevoel had dat hij de handelaar in satelliettelefoons persoonlijk kende, dat hij zelfs wel eens bij hem thuis was geweest, zei Roland: ‘Je moet je zelf vergeven.’
‘Jij moet mij vergeven.’
‘Ik heb je al vergeven.’
Hij was opgestaan, hij had haar glas gepakt om het bij te vullen.
‘Bij vergiffenis hoort straf.’
Even had hij haar schouder aangeraakt, toen begon hij The economy of Love and Fear van Kenneth Boulding te zoeken.
‘Bij vergiffenis hoort vergeving, ‘ had hij gezegd.
‘Maar de straf gaat eraan vooraf.’ zei ze . ‘Zonder straf geen rechtvaardigheid. Zonder straf geen leven.’
Hij kon The Economy of Love and Fear niet vinden. ‘Je wilt dus dat ik je straf?’ zei hij in gedachten verzonken tegen Violet.

Het aanschaffen van het strafinstrument.
Dit doet sterk denken aan de beroemde scene in de ruitershop in Nine 1/2 Weeks.

Bladzijde 340 onderaan en bladzijde 341 bovenaan schreef:

Maar op vergiffenis van zichzelf zit ze niet te wachten. Hij moet haar vergeven.
Vraag jij het?’ zegt hij tegen haar in de winkel.
Ze vraagt het. Natuurlijk moet zij het vragen. Zelfs hier op deze plek moet zij het vragen. Mannen willen nooit iemand aanklampen als ze de weg niet weten, liever zoeken ze drie uur lang met een kaart in hun hand.
Ze worden naar de kelder verwezen. Het assortiment is groot, veel groter dan ze had verwacht.
‘Heb je enig idee?’ vraagt ze.
‘Nee,’ zegt Roland. Jij moet het maar zeggen. Ik heb hier geen verstand van.’

Ze pakt een zweep uit het rek en geeft die aan Roland. Hij zwaait ermee in de rondte.
‘Het is een zweepje, geen tennisracket,’zegt ze.
Ik heb nooit paardgereden, ik heb inderdaad wel getennist.’
‘Je moet alleen je pols bewegen.’
‘Ik beweeg het liefst mijn hele arm,’zegt hij.
De winkelbediende volgt hen discreet.
‘Wil je zwart of rood leer?’ wil Roland weten.
‘Misschien is rood vrolijker,’ zegt Violet. ‘Ik vind zwart zo clichématig. Rood doet me aan Kerstmis denken.’
‘Ik vier zelden Kerstmis. Heeft een zweep iets met Kerstmis te maken?’
‘Niet direct.’ Ze moet lachen. Even raakt ze Roland aan in zijn nek. Het kriebelt hem.
‘Deze heeft een stevigere greep,’ zegt Roland. ‘Ik bedoel, je moet er geen tennisarm aan overhouden. Ik wil wel graag gezond blijven.’
Hij kust haar op de wang en ze lopen naar de kassa.
‘Een cadeautje,’ zegt hij. ‘Een cadeautje voor jou. Omdat ik je gelukkig wil maken.’

De voltrekking van de straf

Bladzijden 344 t/m 347 schreef:

Hij geeft haar de zwarte zak. ‘Dit is voor jou,’ zegt hij. ‘Je cadeautje.’
‘Het is ook voor jou.’ Ze geeft hem de plastic zak terug.
‘Wil je nu al eten of nog even wachten en de zweep in gebruik nemen?’
‘Laten we de zweep in gebruik nemen,’ zegt ze.

‘Ik moet morgenvroeg naar Fairfax. Dat weet je. Morgen geef ik weer college. En ik moet vanavond ook nog wat aan mijn onderzoek werken.’
‘Natuurlijk wil je aan je onderzoek werken,’ antwoordt ze.
‘Je wilt altijd aan je onderzoek werken.’
Hij wast zijn handen en zet Tsjaikovski op. Op de een of andere manier vindt hij dat toepasselijke muziek. De zweep en Tsjaikovski. Tsjaikovski en de zweep. Ze doet haar trui en haar T-shirt uit, ze gaat op bed liggen.
Meneer Beer zit op een kussen. Hij lijkt voldaan te kijken.
‘De muziek stoort je niet?’ vraagt Roland.
‘Nee,’ zegt ze.
Hij haalt de zweep uit de zak. De kleur van Kerstmis. Roland houdt niet van familiebijeenkomsten. Wanneer andere mensen met hun familie bijeenkomen, stort hij zich bij voorkeur in alle rust op zijn onderzoek. Hij strijkt zacht met de zweep over de blote rug van Violet, over haar behabandjes, terwijl hij naar zijn boeken kijkt. ‘Wat is dit?’ vraagt hij. ‘Wat heb ik in mijn hand?’
‘Het zweepje,’ zegt Violet.
Het verkleinwoord treft hem, maakt hem week, windt hem op. Dit is hun rollenspel en er is niets dan rollenspel. Vrijheid is de mogelijkheid om te wisselen van rollenspel, van het ene spel in het andere te glippen. Iedere andere definitie komt hem als onhoudbaar voor. Steeds maar weer, van het ene spel in het andere, tot de dood erop volgt.
‘Wat ga ik straks doen met dit zweepje?’
‘Je gaat me op mijn billen slaan,’ zegt ze. Haar stem klinkt hees.
Nog altijd streelt hij haar met de rode uiteinden van de zweep over haar rug. Het rood dat haar aan Kerstmis doet denken, aan kerstbomen, aan cadeautjes, wat hoort er nog meer bij Kerstmis?
‘Waarom?’ vraagt hij. ‘Waarom ga ik je op je billen slaan? Waarom heb je dat verdiend?’
‘Omdat ik een schuinsmarcheerder ben,’ zegt ze.
Ook dit woord treft hem. Waar heeft ze dat woord vandaan?
Uit welke eeuw komt het? Wie gebruikt dat woord nog?
‘Geen slet?’ vraagt hij.
‘Nee,’ zegt ze. ‘Slet is naar. Liefdeloos. Een hard woord.
Schuinsmarcheerder.’
Een woord waar de hemelpoorten zich voor zouden moeten openen, een woord waarmee je de goden zou moeten kunnen charmeren.
‘Heeft de handelaar in satelliettelefoons je geneukt?’ vraagt hij.
Hij ziet hem voor zich. Kaal, ze heeft gezegd dat hij kaal is. Een kale handelaar in satelliettelefoons. Roland ziet hem voor zich, de mens en zijn satelliettelefoon. Hij lijkt wel dronken, maar hij heeft niets gedronken.
‘Ja,’zegt ze. ‘Hij heeft me geneukt.’
Hij trekt haar zwarte rok omhoog. Een nieuwe rok. Haar onderbroek is groen, bijna hetzelfde groen dat in haar laarzen zit. Een nieuwe onderbroek.
Hij trekt de onderbroek een beetje naar beneden. Het kost hem moeite met één hand, ze moet hem helpen.
Een handelaar in satelliettelefoons. Dat kan niets zijn. Dat kan niet veel voorstellen.
Het geluid van de zweep op de blote huid vermengt zich met Tjaikovski, lijkt integraal deel uit te maken van de muziek, is er op zijn minst een waardevolle aanvulling op.
‘Dus hij heeft je niet alleen gevingerd, maar ook geneukt?’
‘Hij heeft me niet alleen gevingerd, maar ook geneukt,’ zegt ze met hese stem, alsof ze er aan denkt, alsof hij haar nu weer neukt, alsof hij in deze kamer is, de handelaar in satelliettelefoons, alsof hij bezit heeft genomen van Roland Oberstein.
Het geluid van de zweep vermengt zich steeds beter met Tjaikovski.
‘Is zijn grote pik in jou geweest?’
‘Ja,’ zegt ze. ‘Diep in mij.’
De muziek zweept hen op. In dit rollenspel kan hij zich verliezen, zoals hij zich kan verliezen in zijn onderzoek.
‘Hoe diep?’
‘Heel diep. Zo diep als het maar ging.’
Het vlees wordt langzaam rood. Nog steeds kan hij zich niet aan de voor hem krankzinnige gedachte onttrekken dat de hemelpoorten zich zouden moeten openen.
‘En vond je dat lekker?’
‘Ja, heel lekker.’
‘Je billen,’ zegt hij, ‘ze zijn zo mooi. Zo rond. Ze zouden er een schilderij van moeten maken.’
Maar zij antwoordt alleen: ‘Ga door.’

In een andere topic in dit forum was de vraag aan de orde gesteld welke muziek zich goed leent als achtergrondmuziek tijdens de spanking. De muziek van Tjaikovski kan na het lezen van bovenstaande passage aan de reeds gegeven muzieksuggesties worden toegevoegd.

De 42 jaar oude docent Roland Oberstein krijgt onder andere ook nog een relatie met zijn negentien jaar en vier maanden jonge studente Gwendolyne (Gwenny voor haar vrienden).

Naast studente rechtsgeleerdheid is zij ook nog paardenmeisje.
En bij een paardenmeisje hoort de zweep.
De zweep en het paardenmeisje. Het paardenmeisje en de zweep.

bladzijde 446 schreef:

'Mag ik je iets vragen?' vraagt Oberstein.
'Ja.'
'Zou ik met je zweep op je billen mogen slaan?' Hij wijst op haar zweep die naast haar laarzen in een hoek van de box staat.
'Niet hard natuurlijk. Zacht.'
De vraag lijkt haar nauwelijks te verrassen. Ze kijkt even naar de zweep en dan weer naar hem.
'Als u dat prettig vindt.'
Ze is even stil. 'Maar laten we er dan ook een foto van maken,' stelt ze voor.
'Waarom moet je van alles een foto maken?'
'Dan kun je er later naar kijken. Begrijpt u?'
Uit haar tas pakt ze haar kleine fototoestel en zet dat op een baal stro. Ze moet even met het toestel manoeuvreren.
'U moet hier komen staan,' zegt ze, 'anders bent u niet in beeld.'
Ze laat hem zien hoe hij moet staan.
Dan geeft ze hem haar zweep, ze drukt op de zelfontspanner en ze gaat snel liggen.
'Ik hoop dat het goed gaat,' roept ze, 'anders doen we het nog een keer.'
Op haar linker bil zit een eenzame moedervlek die hem ontroert.
'Nu geen foto's meer,' zegt hij.
Als ze klaar zijn fatsoeneert ze zich met haar rug naar hem toe.

Gwendolyne heeft nu kennisgemaakt met de voorkeur van Roland en houdt daar rekening mee wanneer ze later samen een tripje naar Lyon maken.

bladzijde 458 schreef:

Op de hotelkamer zegt Gwendolyne: 'Ik heb iets voor u meegebracht.'
Ze pakt haar zweep uit haar tas en geeft hem aan Oberstein.
'En je paard?' vraagt hij.
'Ik heb er twee, ik dacht dat u het wel zou waarderen.'
Het is een mooie zweep. Hij ruikt een beetje naar de stal.
Roland legt hem op het bed.

Beste Dutch Spanking Daddy,
Bedankt voor het overtypen van deze passages van Grunberg. Violet vraagt om de spanking; dit roert bij mij een gevoelige snaar, een pianosnaar zogezegd. Ik vind het een geweldig thema.
Dit verhaal doet met denken aan Faldbakken ‘Bryllupsreisen’, ofwel huwelijksreis, waar op pagina 163 Johanna [eveneens na overspel] tegen Vidar zegt: “als je vindt, dat ik te grof ben, . . . dan mag je me een goed pak slaag geven’; ze herhaalt dat in ander woorden. Faldbakken is een beroemde veelschrijver, zie de Noorse wikipedia.
Groet
Rein

Rein schreef:

Dit verhaal doet met denken aan Faldbakken ‘Bryllupsreisen’, ofwel huwelijksreis, waar op pagina 163 Johanna [eveneens na overspel] tegen Vidar zegt: “als je vindt, dat ik te grof ben, . . . dan mag je me een goed pak slaag geven’; ze herhaalt dat in ander woorden. Faldbakken is een beroemde veelschrijver, zie de Noorse wikipedia.

Ja, in 'Bryllupsreisen' wordt inderdaad een mooie beschrijving gegeven van billenkoek binnen het huwelijk en welke bijdrage billenkoek kan leveren aan een goed huwelijk.
Ik heb 'Bryllupsreisen' apart besproken in een nieuw topic in de rubriek 'Media Boeken, artikelen, etc. die de fantasie prikkelen'.