Ik verdien straf, maar waarom?

Ik vind het moeilijk om dit te typen en ik heb er ook vele nachten over zitten denken voor ik het op papier durf te zetten.

Al sinds kind vind ik straf intrigerend. Spanking zat er (gelukkig) thuis nooit in en omdat ikeen heel lief meisje was kreeg ik nooit straf. Dus toen ik op de middelbare school ineens puber werd en af en toe strafwerk mee naar huis kreeg (ik vertikte het (toen al) mijn huiswerk thuis te maken ) vond ik dat heel spannend. Echter, ik had altijd het idee dat ik meer verdiende, dus de paar keer dat ik woordenlijsten moest overschrijven deed ik dat stiekem in twee- of drievoud.
Aan spanking durfde ik niet eens te denken.

Toen ik een paar jaar geleden mijn eigen laptop en internetverbinding kreeg, durfde ik er ineens wel aan te denken. Een wereld ging voor me open, en vooral de spanking bleef me bij. Verhalen over mensen die voor straf een pak slaag kregen gaven me dezelfde kriebels die ik als puber op school kreeg. Wat als... Ik droomde van het hebben van iemand die me eens goed zou straffen voor al het slechts dat ik in m'n leven gedaan had.

Twee jaar en een paar dagen geleden was mijn eerste spanking. De opluchting die ik aan het einde voelde was zo groot dat ik snel meer wilde. Ik kwam iemand tegen die hier in de buurt woont en ik kwam daar meerdere keren per week een pak slaag ophalen. Hij kwam altijd met non-issues om me voor te straffen, ik kon het altijd goed hebben: ik had het toch nodig.
Tot een paar maanden terug. Doordat het met mij geestelijk niet zo goed ging en hij een druk schema had, ben ik van september t/m half december niet gespankt. En ineens kon ik er niet meer tegen. De badborstel liet me gillen, zelfs zijn handen deden zeer. De cane, naar als altijd, laat me bibberen van angst.

Waarom?

Ik heb er lang over nagedacht, en ik weet nu waarom. Ik heb altijd een heel, heel, heel slecht zelfbeeld gehad. Zoals ik al zei in dit verhaal: ik deed van alles fout, en alle fouten die ik heb gemaakt bleven me bij. Ik moest gestraft worden, omdat ik diep van binnen geloofde een slecht mens te zijn. Het te verdienen.
Dit is natuurlijk onwijze nonsense, maar ik heb het ruim vierentwintig jaar geloofd.
En nu?
Nu niet meer. Daarom kan ik niet meer tegen zoveel pijn; ik voel me nu een zielig meisje dat over-de-top gestraft wordt voor non-issues als "uitlokken" of "brutaliteit". Ik geloof niet meer dat ik eeuwig straf verdien, ik geloof eindelijk dat ik een goed mens ben.

Wat fijn dat je dit over jezelf geleerd hebt :-). Hopelijk kun je nu ook wat meer genieten van straf!