evenwicht tussen pret en serieus

Hoe creëer je in de spanking relatie evenwicht tussen gewoon genieten van elkaar (al dan niet gepaard met spanking gewoon voor de spanking, omdat je nu eenmaal allebei spanko bent) en het serieuzere werk? En met het serieuzere werk bedoel ik dan spanking als echte straf of om je aan te zetten het beste uit jezelf te halen.

Zelf heb ik veel behoefte aan allebei, maar het blijkt dan niet zo eenvoudig om daar een goed evenwicht in te vinden.
Hoe is dat bij jullie? Of maakt het je niet zoveel uit waar het om gaat? Is een spanking voor jou gewoon een spanking? Of zoek je naar een bepaalde setting? Of is het allebei belangrijk?

Ik vind dit een interessante vraag, maar omdat ik een relatie met een vanille heb kan ik er niet zoveel zinnigs over zeggen. Ik geniet altijd van spanking, en ik vind het ook vreselijk spannend als het "echt" ergens voor is. Dan is het veel intenser, gaat het veel dieper. Maar omdat mijn partner er zelf niets mee heeft is dat zo eenzijdig, dat gevoel, dat het niet echt ergens heen gaat, toch.

Ik heb nog een klein beetje langer over leentjes vraag nagedacht, en ik denk eigenlijk dat ik het onderscheid tussen pretspankings en serieuze spankings dat ze maakt zelf niet zo heel erg zou maken. In beide gevallen gaat het namelijk om het welzijn van de sub (hoewel het soort welzijn heel verschillend is natuurlijk). Maar in beide gevallen gaat het erom dat de sub er wat aan heeft.

Maar een spanking puur voor het plezier van de Dom, dat is weer iets heel anders. Dat is op zich óók leuk om over te fantaseren. En dat is wél echt een andere categorie voor mij. Haar heel hard laten huilen om de emotie die dat losmaakt, bijvoorbeeld. Zoiets.