Hallo allemaal!

Na af en toe wat rondkijken op deze mooie site wil ik mij toch voorstellen.
Ik ben een jonge vrouw, eind twintig en sinds ik mijn huidige man ken bekent met spanking.
Toen we net verkering kregen merkte ik dat ik het bijzonder leuk vond als hij mij voor de grap een klap gaf. En zo begon het beetje bij beetje steeds meer te worden. Op een gegeven moment kwamen er regels en werden die uiteraard vaak overtreden. In het begin vond ik het allemaal veel te soft en wilde ik meer. Dat duurde wel een hele tijd voor mijn man voorwerpen goed durfde te gebruiken. En nadat ik (eindelijk) een goed pak slaag met de borstel gehad had en mijn vriend de gevolgen de volgende dag zag was het hele spanking gebeuren voor mijn vriend klaar. Dit duurde zeker wel 10 maanden. In die tijd las ik eindeloos op Internet over spanking en keek ik tientallen filmpjes. Dat zorgde er natuurlijk voor dat ik elke avond smeekte om ook een pak slaag te krijgen. Hij gaf mij een paar klapjes en duwde mij weer weg. Langzaam aan werd het toch weer meer maar nooit meer uit hem zelf. De regels waren er niet meer. Ik dreigde om buitenaf iemand te zoeken maar daar ging hij niet op in. Uiteindelijk heb ik dat wel gedaan. Hij kwam er natuurlijk al snel achter. Hij was boos en teleurgesteld maar na een paar weken en vele gesprekken later snapte hij dat het echt belangrijk voor mij is.
Nadat de blauwe plekken verdwenen waren begon hij zijn best te doen en dat is tot de dag van vandaag zo gebleven.
Het enige wat wel veranderd is, is dat die opgewonde kriebel vooraf bij mij verdwenen is. Tegenwoordig is het snel en pijnlijk en HELAAS zonder woorden. En alleen de cane. Dit omdat onze dochter een keer wakker geworden is van het geluid van de riem op mijn billen. Ik ben geen fan van de cane maar het maakt de minste herrie. Na de cane schrik ik mij dood in de spiegel. Het geeft mij echt een rot gevoel. Het behaaglijke en veilige gevoel wat ik eerder ervaarde heb ik nu niet meer. En omdat het zeker drie weken lang nog wel te voelen is begin ik lekker te piekeren. Zo zou het toch niet moeten?
Als ik er over begin dan is het antwoord al snel: dit wilde je toch? Dit is straf.
Omdat ik niet wil dat dit weer helemaal van de baan gaat probeer ik er niet te veel over te beginnen. Wel vooraf probeer ik nog of hij niet zo hard wil slaan en of we niet wat anders kunnen proberen of op een andere plek. Maar hij gaat er niet op in. Volgens mij vind hij de cane geweldig.
Ik moet wel zeggen dat het helpt. Ik moet hem altijd met respect behandelen. En het is al snel gedaan bij hem. Ik hoef hem maar lul te noemen of iets naar hem snauwen en ik heb het gedaan. Een paar jaar geleden was dit zeker 1 keer in de 2 weken. Tegenwoordig 1 keer in de 8 weken denk ik.
Maar om nog op dat gevoel terug te komen. Zeur ik nu dat ik mij achteraf niet behaaglijk en veilig voel. Moet ik het gewoon nemen zoals het is?
Mijn man is best wel rationeel. Dus troosten en dat zulk dingen die ik nu des te meer nodig heb komen in zijn straatje niet voor.
Het is voor ons een gewoonte om na de straf spanking met elkaar naar bed te gaan hoe hij het wil. Daarna stapt hij onder de douche. En dan kan ik wel janken. Ik weet dat ik een complete spanking wil inclusief woorden en troosten en dat is dit niet. Dit is niet hoe ik het wil. Omdat we nog groeien kan dit nog komen maar voorlopig durf ik mijn mond niet open te doen.
Vandaar ik mij hier aangemeld heb. Ik hoop dat antwoorden mij nieuwe informatie kunnen geven of dat ik dingen van een andere kant kan bekijken.

Misschien nog wel goed om te vermelden: we hebben een goede relatie samen. Al botst zijn rationele en mijn gevoelige karakter wel eens.

Bedankt voor het lezen!

Liefs Sari

Hallo Sari / Saartje,
Ik heb geen ervaring met huiselijke discipline en misschien is dat je onderwerp ook niet. Hardop nadenkend volg ik je verhaal en plaats er deze opmerkingen over.
Je beschrijft een verhaal met bochten en moeilijkheden. Over het algemeen: er kan een gesprek zijn over wat jullie beide prettig en / of nuttig vinden. Daaruit kan een bepaalde richting voortkomen of kunnen zaken geschrapt worden die jij blijkbaar vervelend vinden. Uiteindelijk moeten m.i. beide instemmen met de gang van zaken.

De regels: ik neem aan, dat de regels waaraan jij je moet houden en waarop sanctie staat bij overtreding, door jullie beide en dus ook door jou zijn vastgesteld en goedgekeurd? Het hoeft geen eindeloze lijst te zijn. Eén keer snauwen lijkt me niet genoeg voor een pak slaag. Een beperkt aantal heldere afspraken is misschien een betere basis.
Wat is het doel van de straf? Een schone lei hebben om mee verder te gaan? En / of door jou te corrigeren een ander gedrag afdwingen?

Het strafinstrument en de frequentie: ook hierover kan een gesprek en overeenstemming komen. Wel of niet opwarming met de hand of een mild instrument? De cane heeft wel het voordeel, dat het minder lawaai maakt dan een dikke leren plak. Maar jullie kunnen een afspraak maken over een maximum-aantal? Ook over de frequentie van de straf kan een afspraak bestaan.

Niet troosten na een straf? Oei. Heb je aangegeven, dat je dit wilt? Hetzelfde geldt voor sex na een [straf]-spanking. Dit lijkt me geen verplichting. Misschien vind de één het voor zichzelf wel prettig, een ander misschien alleen na een onderhoudsspanking of ontspanningsspanking.

Vel hangt af van wat jij als je voorkeuren hebt op dit gebied, wat je echtgenoot wilt en hoe jullie je beider wensen naast elkaar leggen in enige gesprekken. Ik denk dat dit jullie tot een zekere mate van overeenstemming kan brengen. Tot zover dit gepeins.
Succes en groet van Strafhand

Dankjewel voor je berichtje strafhand!
Het eerste wat ik dacht toen ik je stukje las: o God, ik heb geen huiselijke discipline relatie. Haha. We zijn verder gewoon gelijkwaardig gelukkig.
Ik snap dat het als "buitenstaander" hard klinkt om direct te moeten boeten voor 1 overtreding. Maar voor mijn man is die regel nogal gevoelig. De andere regels worden misschien wel vaker overtreden maar zijn voor mijn man minder belangrijk en komen minder snel voor.
Ik denk inderdaad dat ik moet aangeven dat ik die cane niet trek. Maar ik durf het niet omdat ik bang bent dat hij er van schrikt en dat we dan voor de tweede keer weer terug bij af zijn. Op een goed moment zal ik er over kunnen beginnen. En misschien moet ik het luchtig houden zodat hij er niet van schrikt.
Hij weet nu niet wat voor impact dat ding op mij heeft. Ik heb het ook het laatste jaar geprobeerd om dat te verbergen maar het lijkt steeds zwaarder te worden.
Het doel van de straf.
Ik ben er ooit zelf over begonnen dat ik dit wilde. Voor hem was het in het begin (8 jaar geleden) een drempel maar nu is het echt straf. Misschien dat ik al die jaren( toen we het nog voor de lol deden) teveel gefantaseerd heb Hoe ik het wil en dat de werkelijkheid toch altijd weer anders is. Mijn man heeft ook geen leuke opvoeding gehad. Geen liefde en aandacht. kan van hem niet mijn ideale spanking verwachten. Dus dat troosten is teveel gevraagd. Ook al zou ik het liever wel zo zien.
Sex na de straf vind ik goed. Blijkbaar word hij erg opgewonden om mij te straffen. Ik vind het normaal gesproken wel leuk om gedomineerd te worden in bed. (Doorgaans ben ik namelijk de dominant in bed.) Maar nu ik die cane psychische niet goed trekt zit ik er natuurlijk niet echt op te wachten.

Nogmaals bedankt voor je berichtje!

Liefs Sari

Hallo Sari,

Welkom op het forum.

Het klinkt als een lastige situatie.
Als je man vooral heel rationeel gebaseerd is moet je hem misschien ook zo aanpakken. Op een goed gekozen moment een gesprek met hem beginnen en aangeven wat je nodig hebt en anders wil.
Dit ondersteunen met argumenten, het op een rationele ipv emotionele manier brengen (ook al zijn het diep emotionele zaken voor jou). Dat zal misschien beter op hem werken dan praten vanuit je hart in dit geval.

Succes!

Hoi Ruben,
Dankjewel voor je antwoord. Zo heb ik het nog niet bekeken.
Inmiddels heb ik je tip opgevolgd en ook van strafhand natuurlijk.
Mn man was oprecht verbaasd. Hij dacht dat ik het zo wilde.
Troosten en rollenspellen blijven nog steeds een no go. Maar we gaan hier later wat uitgebreider over doorpraten. Ik had ook niet zo'n goed moment uitgekozen maar wilde het kwijt.

Nogmaals bedankt!

Liefs Sari

Hey Sari,

Fijn dat het gewerkt heeft.
Het juist moment kiezen voor een gesprek kan soms cruciaal zijn voor succes.
Succes, je komt er zo wel.

Ik voel mij in ieder geval er alweer een stuk beter door! Bedankt!

Hoi Sari,

Dank voor je introductie waarin je erg open bent over jezelf en de situatie.

Ik denk te snappen wat je in grote lijnen zegt. Jij wilt (onder andere...) slaag krijgen maar je wilt veel meer dat dat alleen. Je kiest er echter voor om niet al te veel "kritiek" te hebben omdat je bang bent dat er dan helemaal niets meer gebeurt en dat het doodbloedt...
De manier waarop het nu veelal verloopt, klinkt mij wat "zakelijk" in de oren. Jij wilt een pak slaag en dat krijg je dan ook soms. de wijze waarop dat gebeurt, is niet wat je wilt maar je moet blijkbaar blij zijn met wat er wél is. Het lijkt erop dat het geheel met weinig gevoel plaats vindt en dat is jammer.

Wel goed dat jullie nu meer lijken te praten! Naar mijn mening is praten namelijk de enige optie om veranderingen te weeg te brengen en het elkaar naar de zin te maken... Dus: praten, praten en nog eens praten.. :-)

Nog even een praktisch tip wat betreft jouw afkeur van de cane; er zijn wel degelijk strafinstrumenten die weinig geluid maken maar een heel ander (voor jou beter?) effect hebben op de staat van je billen.
Denk bijvoorbeeld eens aan de mattenklopper. Weinig geluid en beschadigt je billen niet voor zo'n lange tijd. En een goed pak slaag met de mattenklopper voel je echt wel... :-)

Succes en veel plezier op het forum!

Groet, Frank

Hallo Frank,

Het lijkt wel of u mij kent. Exact goed verwoord. Ik vind het een gave. Mijn complimenten.

Ik heb een jaar of 7 geleden schoorvoetend en met heel veel schaamte verteld hoe ik het wel zou willen. Maar mijn man was heel stellig dat hij echt geen rollenspel kan spelen. Dat vind hij heel gek. Nu wil ik ook geen rollenspel maar wat ik wil zou voor hem een rollenspel zijn.
Wel heb ik altijd nog het idee dat het ooit nog beter word. We groeien allebei nog.
En ook al troost hij niet na de spanking. Voor het slapen gaan streelt hij wel mn pijnlijke billen. Dus de spanking is behoorlijk zakelijk inderdaad maar daarna maakt hij het toch nog een beetje goed.
Ik beschrijf mijn man nu natuurlijk alleen hoe hij in de spanking is en dat hij over het algemeen rationeel is. Maar hij heeft natuurlijk ook goede eigenschappen.
Wilde ik toch even kwijt. Haha.

Die mattenklopper maakt inderdaad ook niet veel herrie. Maar laat wel een enorm beurs gevoel achter en heel veel blauwe plekken. Volgens mij vind ik de napijn nog erger dan de cane. Het is echt jaren geleden dat ik dat gevoeld heb. Maar we kunnen het proberen natuurlijk. Al moet er dan nog meer veranderen natuurlijk.
We moeten nog wel praten. Ik heb tot nu toe alleen gezegd dat ik die cane niet meer trek op de manier hoe het nu gaat. Daar gaan we een andere keer over doorpraten.

Hartelijk bedankt voor het meedenken.

Liefs Sari

Hallo Sari,

Dank voor het compliment, het klopt dat ik inderdaad een goed ontwikkeld empathisch vermogen heb.. :-)

Om met het laatste te beginnen; het is uiteraard zaak om straf-instrumenten met de juiste dosering te hanteren. Dat geldt uiteraard ook voor de mattenklopper.. Een paar billen helemaal beurs slaan, kan iedereen. De nuance zoeken van "pijn die toch nog lekker voelt" is een kwestie van ervaring denk ik..

Goed te horen dat jullie nog "groeiende" zijn in de ontdekkingsreis die jullie maken. Ik hoop dan ook dat jullie samen vinden wat je uiteindelijk wilt bereiken.

Ik denk je gevoel te begrijpen. Je hebt schoorvoetend en met de bijbehorende schaamte je verlangens kenbaar gemaakt maar de reactie daarop was helaas anders dan gehoopt.. Dat zorgt voor onzekerheid en onbegrip van jouw kant, dat kan niet anders. Je stelt je dan zeer kwetsbaar op en wanneer de reactie niet aan je wensen en vooral verlangens voldoet, is de teleurstelling groot wanneer de ander daar niet (volledig) in mee wil gaan. Helaas herkenbaar en heel lastig..

Je verlangens de kop indrukken is echter geen optie weet ik helaas uit ervaring. Die gevoelens gaan niet weg weet ik uit ervaring...

Dus; blijven praten. Jij wilt dat graag merk ik, maar "it takes two to tango"... :-)

liefs, Frank

Hallo Frank,

Helemaal goed begrepen! Waarschijnlijk ook omdat het voor u dus herkenbaar is!?
Hoe gaat dat bij u?
Ik vind het echt een cyclus waar je inzit en waar je niet meer uitkomt of niet uit wilt.
Als het begint met een spanking dan ben ik daarna drie weken "genezen". Daarna begin ik langzaam aan weer interesse te krijgen. En het erge is dat ik het soms mee neem naar mijn werk. Ik ben paardentrainster en maak samen met 3 andere collega's paarden zadelmak. 1 collega heeft losse handjes en slaat zeker met enige regelmaat op mn kont en dreigt met het zweepje en nog wat dingen. Je zou denken dat mijn spanking gevoelens bij hem wel naar boven komen. Integendeel, ik vind het goedkoop en simpel. (Plus dat ik zijn karakter ook niet fijn vind.) Een andere collega waar ik heel graag mee samen werk die komt op een gegeven moment wel in mijn fantasie voor. Hoe schuldig ik mij daar ook over voel tegenover mijn man. Die collega is al dik in de 70 maar we kunnen het super goed met elkaar vinden en we begrijpen elkaar met een half woord. Op een gegeven moment kan ik nergens anders meer aan denken want ik ben er van overtuigd dat hij mij de ideale spanking zou kunnen geven al zou ik dat nooit laten merken. Dat verlangen stopt pas weer als ik straf gekregen heb van mijn man. Tijdens de straf snap ik zelf al niet waarom dit cyclus zich elke keer herhaalt want de klappen van mijn man vind ik alles behalve lekker maar het stopt wel mijn spanking lust.

Heel af en toe als ik in een opstandige bui bent ofzo dan kan mijn man wel opmerkingen maken zoals: ik heb echt zin om je voor de rest van de avond op je kamer te zetten. Of: ik heb echt zin om je door elkaar te rammelen.
Dan voel ik mij zo geborgen en geliefd. Dan kan ik er weer een maand tegen aan.
Ik vind het zo apart allemaal. Als mijn 12 jaar oudere broer vroeger mij een standje gaf dan was ik tot in het puntje van mijn ziel beledigd. Waarom vind ik het van mijn man dan zo fijn. Een mens kan echt complex in elkaar zitten. Niet dat ik het persé moet begrijpen.

Ik ben erg benieuwd hoe dat bij u allemaal gaat. Maar als u er niks over kwijt wil dan snap ik dat volkomen.

Liefs, Sari

Hey sari,

Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het nu gaat. Hebben de gesprekken met hem wat geholpen?

Ruben schreef:

Hey sari,

Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het nu gaat. Hebben de gesprekken met hem wat geholpen?

Goed!! De gesprekken hebben zeker geholpen.
Hij is zeker op de goede weg weer en ik ben zeer tevreden met hoe het nu gaat.