Wat voor gevoel?

Een vraag voor de subjes: wat voor gevoel wil je dat een spanking je geeft. Het gaat me dus niet om de cognitieve beleving ("hij zorgt voor me" of "ik heb straf" of zoiets), of de voor- of napret, maar het gevoel en tijdens.

In mijn beleving zit dat gevoel aan tegen de twee trefwoorden "overweldigd worden" en "tegen paniek aanzitten". Maar hoe is dat voor jullie?

Mijn gevoel tijdens een flink pak slaag is meestal: "Nee, nee, ik wil dit niet!!!" Ik wil altijd dat het zo snel mogelijk ophoudt, maar ben teleurgesteld als het dat ook werkelijk doet. Ik snap die discrepantie nog steeds niet zo goed.

Mijn gevoel van verzet is bij mijn Dominant/geliefde ook veel sterker dan vroeger bij externe Dominanten. Dat vind ik heel raar. Van hem wil ik het toch juist! Maar ik heb zelfs wel het gevoel gehad terwijl hij mijn billen bewerkte: "waarom doet hij me nou pijn, hij houdt toch van me?" Hahaha, heel vreemd.

Misschien is het de overlap tussen het gewone leven en de D/s. Bij een externe D is het zo lekker duidelijk waar je voor komt, hoe de verhoudingen liggen, etc. Zelfs als je ook met hem bevriend bent. Maar in een "echte relatie" speelt zo veel meer. Ik vind het dan soms véél moeilijker om me over te geven.

Paniek en verzet, dat is het gevoel momenteel. Zeker in het begin van een spanking.

Dus net als bij mij komt het trefwoord "paniek" in je beleving voor...

En wat dat verzet betreft, maakt het daarbij nog uit of "het ergens voor is"? (Om even een link te leggen van leentjes vraag van zopas. Hoe verhoudt de dimensie waar zij het over had zich tot jouw neiging je tegen het onder handen genomen worden te verzetten?)

En, oh ja, wat betreft dat "zeker in het begin van een spanking" aspect, daar had iris het ook ooit over. Ik zou - als spanker - daar iets mee willen doen. De spanking ophakken in allemaal korte stukjes, uitgespreid over de dag, zodat de hele spanking het "begin van de spanking" aspect heeft.

Het hangt allemaal best wel een beetje af van de situatie W.

Als je het bijv. over een good-girl-spanking hebt is het eigenlijk alleen maar heel erg ontspannend. Lekker genieten en even lekker alleen daarmee bezig zijn.

Tot op zekere hoogte heb ik dat ook wel bij de ietsje fermere pakken slaag zo hier en daar. Zei het dat ze in een wat luchtigere omgeving zijn, bijv. een feestje van BS in Engeland. Ondanks dat het wel echt pijn doet blijft het op een niveau dat is te overzien en wat je vooral helpt met echt maar een ding bezig te zijn.

Als het echt serieus wordt, bijvoorbeeld in een begeleidingsgesprek, is het duidelijk anders. De eerste klappen komen meteen enorm hard aan en dat is toch op een of andere manier altijd weer eventjes flink schrikken. Inderdaad wel overweldigend. Daarna komt het moment dat je het idee krijgt dat je continu het idee hebt dat je het eigenlijk niet meer vol kunt houden, terwijl de spnaking wel gewoon doorgaat. Dat is ook de fase waarin ik enigzins ga proberen er onderuit te komen, wat niet echt lukt. Maar als laatste komt ook hier bij mij meestal wel een moment van berusting. Het gebeurt nu eenmaal, en ik heb het ook wel verdient, dus ik kan eigenlijk net zo goed gewoon ontspannen blijven liggen.

Al met al is het zo weer een heel verhaal geworden, maar ja, gevoelens zijn nou eenmaal ingewikkeld en soms een beetje tegenstrijdig...

Een heel verhaal, maar ook erg helder met die drie fasen:

- schrikken (ik neem aan dat dat met de "paniek/verzet" van dawn correspondeert?)
- niet meer vol kunnen houden/het wel doorgaat
- berusting

Dat geeft wel een mooi beeld, elisa!

De paniek/verzet komt meer in fase twee eigenlijk.
Fase een komt meer overeen met jouw overweldigd zijn...

W schreef:

En wat dat verzet betreft, maakt het daarbij nog uit of "het ergens voor is"? (Om even een link te leggen van leentjes vraag van zopas. Hoe verhoudt de dimensie waar zij het over had zich tot jouw neiging je tegen het onder handen genomen worden te verzetten?)

Ja, dat maakt zeker uit. Als er een goede reden voor is, kan ik veel meer hebben en accepteren. Dan zal ik ook veel beter mijn best doen braaf te blijven liggen. Dan gebeuren er ook heel andere dingen in mijn hoofd en kan het eigenlijk niet lang genoeg duren. Niet dat er dan geen moment van paniek is, of dat ik denk dat ik niet meer kan verdragen, maar dat is toch heel anders.

En oja... een spanking "steeds opnieuw beginnen" is héél spannend. Maar je moet er wel de tijd voor hebben.

Het klinkt als een geprotocolleerde psychologische behandeling met die verschillende fasen

Maar ik herken het ook wel. Vooraf ben ik eigenlijk een soort van blij dat het gaat gebeuren en verheug ik me (dat heb je nu eenmaal als spanko meisje) er zelfs op.
Op het moment dat er na een gesprek vooraf eindelijk iets gaat gebeuren ben ik eerst een soort opgelucht, zo van ha eindelijk.
Op het moment dat de eerste klappen vallen komt de schrik van: "o gut, het doet pijn, toch niet zo leuk en laten we maar weer stoppen".

In de 'praatpauzes' tussendoor herstel ik meestal weer erg snel en vaak wil ik dan zelf meer omdat ik voel dat ik er nog lang niet ben.

Op een gegeven ogenblik (maar dat kan best even duren) wil ik echt oprecht niet meer, dat is dan het moment waarop de paniek ook bij mij kan toeslaan als hij toch doorpakt. Er gaan dan gedachten door mijn hoofd zoals: "Ik kan dit niet meer aan, ik ga dood als hij nu niet stopt enz.....", meestal begin ik dan redelijk oprecht tegen te sputteren.

Daarna komt (als hij niet voortijdig stopt tenminste) op een gegeven moment de berusting, weten dat je de regie niet hebt en dat je niets anders kunt dan ondergaan.

En ja, als hij stopt nadat ik netjes door al die fasen ben heengegaan dan is er na afloop een intense opluchting en een zeer leeg hoofd.

Maar........omdat Dominanten nu eenmaal geen gedachten kunnen lezen, gebeurt het regelmatig dat hij stopt voordat ik nog maar in de buurt kom van de paniekfase.
Eigenlijk zou ik dat dan aan moeten geven, maar tja daar heb ik dan weer teveel moeite mee en dan laat ik het maar zo dus.

leentje schreef:

dat ik er nog lang niet ben

Dat je wáár bent, leentje? Bij het lege hoofd?

En waar ergens zit het huilen (één van mijn belangrijkste fetishen) in al deze fasen?

Dat begint bij mij al heel snel, ongeacht welke fase. Ik ben gewoon een huilebalk.

W schreef:

leentje schreef:

dat ik er nog lang niet ben

Dat je wáár bent, leentje? Bij het lege hoofd?

En bij de opluchting na afloop. Lastig te beschrijven maar het lijkt op een soort rituele reiniging, het heeft op allerlei gebieden een redelijk lange nawerking. Ik voel me rustiger, kan me beter concentreren en zit een dag of wat aanzienlijk beter in mijn vel.

Wat het huilen betreft, ik heb ooit wel eens gehuild en dat had wel iets bijzonders, het maakte het plaatje nog completer. Helaas huil ik moeilijk wat pijn betreft. Huilen van verdriet of woede gaat me een stuk makkelijker af helaas.

leentje schreef:

Helaas huil ik moeilijk wat pijn betreft.

Luid jammeren mag ook wel, hoor leentje. Dat is bijna net zo leuk.

Nou daar ben ik blij mee W

Je wéét dat ik je ooit midden in de nacht heel luid heb horen jammeren, leentje. Waar ik dagelijks met érg veel plezier aan terugdenk.

Ik begrijp niet dat je dat zo leuk vindt. Maar ik zou zeggen droom maar fijn van jammerende en huilende meisjes, maar kijk maar uit dat het geen nachtmerrie wordt.

leentje schreef:

Ik begrijp niet dat je dat zo leuk vindt.

Ik ook niet, ik ook niet... maar ik heb mezelf nou eenmaal niet gemaakt.

Ik ga ook door verschillende fases heen tijdens strafspankings. Eigenlijk begint dat al op het moment dat hij mijn broek uitdoet en me over de knie legt, dan kom ik instant in een fase terecht waarin ik me zo verschrikkelijk schaam en dat ik echt zsm weer op wil staan.
Die fase is meestal van korte duur want zodra er dan begonnen wordt met slaan maak ik me al minder druk om het feit dat ik geen broek aan heb. Mijn eerste gevoel is idd overweldigd worden, ik voel me dan echt behoorlijk op mijn plaats gezet en ik schrik iedere keer weer van de pijn. Daarna kom ik in een fase terecht waarin ik echt in paniek raak. Net als leentje gaan er dan echt dingen door me heen als: ik kan dit niet meer, het moet nu stoppen anders ga ik dood. Als ik op dat punt ben ga ik ook alles proberen om het te laten stoppen, terwijl als hij dat zou doen ik er echt van zou balen achteraf.
Na de paniek komt de overgave, en dat is gewoon een top gevoel.
Dus:

1.Schaamte
2.Overweldiging
3. Paniek
4. Overgave

isis schreef:

Ik ga ook door verschillende fases heen tijdens strafspankings. Eigenlijk begint dat al op het moment dat hij mijn broek uitdoet en me over de knie legt, dan kom ik instant in een fase terecht waarin ik me zo verschrikkelijk schaam en dat ik echt zsm weer op wil staan.
Die fase is meestal van korte duur want zodra er dan begonnen wordt met slaan maak ik me al minder druk om het feit dat ik geen broek aan heb. Mijn eerste gevoel is idd overweldigd worden, ik voel me dan echt behoorlijk op mijn plaats gezet en ik schrik iedere keer weer van de pijn. Daarna kom ik in een fase terecht waarin ik echt in paniek raak. Net als leentje gaan er dan echt dingen door me heen als: ik kan dit niet meer, het moet nu stoppen anders ga ik dood. Als ik op dat punt ben ga ik ook alles proberen om het te laten stoppen, terwijl als hij dat zou doen ik er echt van zou balen achteraf.
Na de paniek komt de overgave, en dat is gewoon een top gevoel.
Dus:

1.Schaamte
2.Overweldiging
3. Paniek
4. Overgave

Een vraagje, komt punt 4), overgave, bij jou tijdens of na het spel? Ik neem tenminste aan dat je met "overgave" overgave aan je lot, aan de dominantie en daarmee gepaarde pijn bedoeld. Gaat deze overgave gepaard met je beschreven rust die je daarna voelt?

Heyhey,

De overgave komt meestal tijdens het slaan zelf, maar ook vaak terwijl ik in de hoek sta. Ik bedoel inderdaad grotendeels mee wat jij zegt, alleen zou ik het iets anders omschrijven. Ik geef me over aan mijn Dominant, ik geef mij over aan de straf en probeer niet meer te vechten tegen de pijn en het moment. Dit uit zich iedere keer anders. Soms ga ik huilen, maar soms wordt ik er gewoon rustiger van. Soms geef ik mij al heel snel over, bijna vanaf het moment dat ik over de knie lig, en soms duurt het heel lang.
Deze overgave gaat in mijn geval gedeeltelijk gepaard met de rust die jij bedoelt, namelijk als ik mij niet overgegeven heb wordt ik ook niet rustig. Maar de rust komt bij mij pas na de straf als alles voorbij is en ik lekker op de bank lig bij te komen, niet op het moment dat ik me overgeef tijdens de straf. Want ook al heb ik me dan overgegeven, ik ben dan nog steeds vooral bezig met het verwerken van de pijn .

Ik hoop dat het zo duidelijk is, als je nog meer vragen hebt, stel ze gerust:).

Groetjes,

isis

isis schreef:

Heyhey,

De overgave komt meestal tijdens het slaan zelf, maar ook vaak terwijl ik in de hoek sta. Ik bedoel inderdaad grotendeels mee wat jij zegt, alleen zou ik het iets anders omschrijven. Ik geef me over aan mijn Dominant, ik geef mij over aan de straf en probeer niet meer te vechten tegen de pijn en het moment. Dit uit zich iedere keer anders. Soms ga ik huilen, maar soms wordt ik er gewoon rustiger van. Soms geef ik mij al heel snel over, bijna vanaf het moment dat ik over de knie lig, en soms duurt het heel lang.
Deze overgave gaat in mijn geval gedeeltelijk gepaard met de rust die jij bedoelt, namelijk als ik mij niet overgegeven heb wordt ik ook niet rustig. Maar de rust komt bij mij pas na de straf als alles voorbij is en ik lekker op de bank lig bij te komen, niet op het moment dat ik me overgeef tijdens de straf. Want ook al heb ik me dan overgegeven, ik ben dan nog steeds vooral bezig met het verwerken van de pijn .

Ik hoop dat het zo duidelijk is, als je nog meer vragen hebt, stel ze gerust:).

Groetjes,

isis

Aha, op die manier. Bedankt voor je snelle antwoord! Oke, een vervolgvraag, maar misschien is de vraag te persoonlijk; te groot gesteld en zou ik hem op breder perspectief in een nieuw topic moeten openen. (In dat geval, zou iemand dat kunnen aangeven?) Ik ben wel benieuwd naar het proces voor die overgave. Welke gevoelens, gedachtes, ideeën, enz., wat is er voor (jou?) nodig om dat punt te bereiken?

Interessante vraag:). Ik vind hem niet te persoonlijk, en wat mij betreft hoeft hij ook niet in een nieuw topic, als de moderators vinden van wel dan kunnen zij het altijd verplaatsen.

Er is voor mij inderdaad wel wat nodig om me over te geven. Dit is voor iedereen verschillend, dus ik nodig andere subjes ook van harte uit om deze vraag te beantwoorden.
Me overgeven is iets wat voor mij altijd nogal moeilijk gaat. Het is iets wat ik wel zoek, maar waar ik me altijd tegen blijf verzetten. Het belangrijkste wat ik nodig heb is dat ik weinig ruimte krijg, weinig fysieke ruimte maar ook weinig ruimte om me mentaal en verbaal te verzetten. Daarom werkt de over die knie positie voor mij zo goed. Als ik over een tafel of iets dergelijks gebogen sta probeer ik vaak toch om zelf te controleren wanneer de klappen neerkomen, door bv op te staan kan ik dan voor mezelf een paar seconden pauze inlassen. Hoe minder controle ik heb over de situatie hoe sneller ik me overgeef. Daarnaast heb ik bepaalde triggers, zoals de manier waarop ik aangesproken wordt op mijn gedrag, die ook mee helpen.
En ik moet duidelijk het gevoel hebben dat ik straf krijg voor een reden, hoe schuldiger ik me ergens over voel, hoe sneller ik me overgeef aan de straf.

Ik merk dat ik het nogal lastig vind om dit proces te omschrijven;). Ik laat het even bezinken en kom er misschien later nog op terug. Reageer vooral dat inspireert mij ook weer om het beter te omschrijven;).

Groetjes,

isis