medelijden ivm straf

Dit is een verslachje wat ik geschreven heb naar aanlijding van een straf die ik een speelpartner van me gegeven heb.
Dit stond op men FL maar post het nu ook hier even en dit dan weer naar aanlijding van de vraag van minime.

Afgelopen weekend had eigenwijsje net voor ze vertrok nog ff in haar hoofd gehaald om te rellen.
Ik kon toch niets doen want ze moest nog rijden.
Dus zij ik oke dat levert je 10 cane slagen op volgende keer ik je zie.
Dat was dus gisteren in Mystique.
Ze heeft ECHT een hekel aan een cane ze vind de pijn er absoluut niet leuk van ze kijkt er vreselijk tegen op.
Maar deze manier van rellen wou ik niet meer zien gebeuren en wou ik dus echt het hooft in drukken.
Ik had nog nooit iemand echt straf gegeven ja straf om te spelen straf die eigenlijk toch nog leuk was.
Maar voor alles een eerste keer.
Ik zag haar in mystique en we gingen een sigaretje roken dan eten dan bubbel en en constand vroeg ik me af wat is de goede moment.
Die vond ik niet.
Ik werd zenuwachtig ik begon te twijfelen of ik het wel of niet moest doen.
Dat vond ik raar ik heb nog nooit een probleem gehad om iemand pijn te doen.
Nu dus wel merkte ik op.
Na al de gebubbel en gegeten te hebben wond ik dat het nu moest gebeuren.
Ik nam haar mee naar de zetel en SaM ging haar moreel ondersteunen.
Ze had nog iets gedaan en daar kreeg ze 5 cane slagen voor nu ja slagen...
Ik zete haar op de bank en ging voor haar zitten ik zij haar waarvoor ze die eerste 5 kreeg en gaf ze haar echt zachtjes.
En toen kwam het he.
Ik ging naar haar toe ging voor haar staan en fluisterde in haar oor wat ze gedaan had en en wat de gevolgen daar van waren.
Ik vond dit echt moeilijk om te doen echt waar.
Ook zag ik aan haar gezicht dat ze schrok van wat ik zij.
Maar dat was ook wel wat de bedoeling.
Ook had ik haar gezegt dat ze mee moest tellen en dat ik wou dat ze stil bleef zitten en het gewoon onderging want dat ze hat verdiend had.
Ik gaf haar de eerste cane slag en zag en voelde gewoon dat het zowel fisiek als mentaal een zware impact had op haar.
Ik kreeg het echt moeilijk maar ik ging door want ze had het echt verdiend vond ik.
Ik sloeg niet eens echt hard hard ik heb al veel harder geslagen maar met een andere reden.
Dit vond ik rond uit vreselijk om te doen. Maar wat moet dat moet.
Toen de 10 klaar waren was ik langs de ene kant heel trots op haar dat ze idd relatief stil was blijven zitten.
En lang de andere kant had ik echt medelijden.
Ik heb haar dan ook onmiddellijk getroost en ik was blij dat ik er van afwas.

Ik schrok echt van me zelf dat ik het daar zo moeilijk mee had.
Ik heb mensen al 100X meer pijn gedaan dan dit en dat zonder moeite in tegen deel dan vond ik het fijn.

Zo bij deze ff mijn gevoel neer geschreven.

eigenwijsje ik ben trots op je.