de ogen geopend: mijn eerste keer, 24 september 2019

Ik heb maar eens wat in “Aangenaam” geplaatst dus ach, waarom hier niet.
Mijn eerste keer. Eerste keer billenkoek, dat was een jaar of 20 geleden bij mijn eerste SM sessie, ik was net 30 … maar dat was slechts 1 van vele dingen die de revue passeerden.
Mijn eerste echte keer enkel-spanking was op 24 september jl. Op mijn 51e. Beter laat dan nooit. Het gevoel borrelde al maanden, een contact dat toevalligerwijze tot stand kwam met een Engelse dame – Emma, ofwel @EmmaSpank op Twitter - heeft me de laatste zetjes gegeven.
Twintig jaar aan SM sessies, zeker 50-60 sessies bij elkaar, en gaandeweg voelde het niet goed meer. Ik miste wat en wist niet wat. Heb ook een tijdje de brui gegeven aan SM maar toch kriebelt het. En toen ging ik me verdiepen in spanking en kwam dat contact dus.
Slapeloze nachten gehad: waar kan ik hier in Nederland de traditionele spanking vinden die ik zo zoek? Ik heb het wel gehad met het leer en de dildo’s, zogezegd. Ja, ik vond er twee in NL, maar beiden hadden niets met mijn andere fetish: overhemd/stropdas. Het is nu eenmaal een sterke fetish van me. Ik houd van die kleding en ik houd ervan getuchtigd te worden door iemand in die kleding. Zal er wel eens wat over schrijven.
Ik las wat over ene Spanking Isis. Dacht: ja! Die! Totdat ik een treurig bericht las over haar overlijden. Toen wist ik het even niet meer totdat ik dacht: Lady Fabiola Fatale bij wie ik een fantastische sessie had: die kan dit vast. Nee, geen huiselijke traditionele omgeving. Wel: expertise. Zo gezegd zo gedaan.
Op 24 september jl had ik een sessie ingepland. Toen had ik al vijf weken elke dag contact met Emma. Zij was zo fantastisch die dag: heeft me via chat constant begeleid van het moment dat ik van huis wegging tot een minuut voordat ik aanbelde bij de Meesteres. Ze ging gekleed in lichtblauw overhemd, stropdas en zakelijke rok. Haar strak naar achteren. Strenge, licht spottende blik.
Het eerste halfuur was ik doodzenuwachtig. Gekleed in mijn schooluniform moest ik strafregels schrijven en kreeg ik te horen wat de strafmaat zou zijn, dit o.a. n.a.v. een door zenuwen lelijk geworden handschrift. Ik moest me geregeld verfrissen, ik was zo zenuwachtig. Bekeek mezelf in de spiegel. Rustig nou, het komt goed, je bent veilig, het is OK.
Nou, het kwam goed, vanaf het moment dat ik moest plaatsnemen op de spanking bench. We begonnen rustig met de mattenklopper, maar gaandeweg werd het opgevoerd. Tellen moest ik, maar ik merkte dat ik in een soort mindfulness kwam en ik vergat langzaam te tellen: werd het eerst een fluistering, toen enkel nog niets: ik was alleen met de klappen op de billen. En ik vond het geweldig. De leren plak. De riem. De bamboe stok. Een zweepachtig leren ding.
Daarna: een zalige bondage terwijl ik alleengelaten werd. Een halfuur lang een eenzame roes. Waarna de hakken van Lady Fabiola weer naderden: klik-klak-klik-klak. Deur open.
Ze maakte me los en ik moest nogmaals op de spanking bench plaatsnemen. Nu was het de beurt aan de cane. Die is gemeen; dat rijmt. Maar op een heerlijke manier. Weer kwam ik in een roes – subspace, mindfulness – terecht, en kon ik niet meer tellen. Na afloop – aan orgasmes doe ik niet meer, want dan blijft de kink veel langer hangen! – stond ik buiten en kwamen tot mijn stomme verbazing de tranen. Van geluk. Wat een heerlijk gevoel. Hoe is het mogelijk dat er 2 en een half uur voorbij waren gegaan waarvan ik zeker de helft had doorgebracht op de spanking bench terwijl ik getuchtigd werd. Toch is het zo.
Mijn chats naar Emma waren extatisch. “FANTASTIC!” was mijn eerste bericht. En Emma reageerde onmiddellijk. Innerlijk juichen. De trein terug, de prettig-pijnlijke billen. Eenmaal thuis, de nog rode billen bewonderend. En een gelukzalig gevoel. Na een maand rot geslapen te hebben volgde de beste nacht slaap ooit waarbij ik middenin de nacht wakker werd van een ontzettend geluksgevoel. En daar las ik pas later over: de endorfine rush. Deze bleef anderhalve dag hangen, een zalige wolk van geweldig gevoel. Puur duur wat gemep op de kont? Ja. Ik kan er niets anders van maken.
Dat was 24 september en ik moest en zou heel snel teruggaan. Op 3 oktober deed ik het weer. Toen is mijn spanking en caning gefilmd en dit zal op de clips site van Lady Fabiola Fatale terecht komen. Ik zie er naar uit dit terug te kunnen zien, want zelf was ik alweer in hogere spanking sferen.
Ondertussen nog steeds dagelijks contact met Emma, en we zullen elkaar gaan ontmoeten in 2020. Inmiddels draagt zij al nu en dan overhemd en stropdas, ze heeft mijn fetish geadopteerd. Zij heeft mij de ogen doen openen voor spanking. Ik baal natuurlijk dat ze zo ver woont – nou ja, Yorkshire dan, maar je komt er ook niet elke week – maar het is fantastisch iemand te mogen ontmoeten aan wie je alles, alles kwijt kunt, en vice versa. Geen geheimen. Terwijl ik die wel heb in mijn vanilla huwelijk. Dat is niet anders. Want hoe dan ook, ik ben een spanko, weet ik nu.
Ik zou het fantastisch vinden een vast huiselijk adres te vinden voor pure spanking, en dat kan best tegen een vergoeding, eens per 3-4 weken in de regio Amsterdam. Dus mocht er een dame zijn … speld in een hooiberg, maar ik heb Emma toch ook maar mooi gevonden. Niet geschoten is altijd mis. Wel baal ik dat spanking in NL een enorm kleine ‘scene’ lijkt te zijn in tegenstelling tot de UK – waarom is mijn kink nou weer zo moeilijk, en dan ook nog eens met die kledingfetish! Maar als je niet zoekt, zul je nooit vinden. Dus ik zoek. En zal begin november mijn derde spankingsessie plannen met Lady Fabiola Fatale.