Vervolg verhaal!

Een verhaal waaraan iedereen kan deelnemen! Een echt, spannend Klaproosproduct dus!

Spelregels:

1. Sluit aan op de vorige schrijver/fster.
2. Schrijf een stukje van maximaal 15 zinnen.
3. Als het verhaal op zijn einde loopt, maak het dan af - dan kunnen we een nieuw beginnen.


Begin...:

Josefien nipte van haar drankje op het eerste zonnige terras van het jaar. Ze was met haar vriendinnen de stad in en de toegang tot hun tafeltje werd gebarricadeerd door een indrukwekkende hoeveelheid tassen en tasjes. De dames hadden tijdens een hele middag shoppen erg hun best gedaan. Het was lang geleden dat ze met zijn allen waren wezen winkelen en het was een geweldige dag: ze waren goed geslaagd met hun inkopen en raakten zo langzamerhand weer helemaal bijgekletst. Moe van het winkel in, winkel uit sjouwen, genoten ze nu van een welverdiende verfrissing en van het observeren en becommentariëren van voorbijgangers. Mensen kijken was toch het leukste dat er is. Af en toe viel hun geanimeerde gekakel even stil en verzonken zij in een lekker lome stilte vol gedachten.

In een van die stiltes pakte Josefien haar mobiel om te kijken hoe laat het was en zag dat ze een sms'je had. Ze klikte op het envelopje en het bericht werd geopend. Josefiens hart bonsde plotseling in haar keel. Het bericht was van Martin en de boodschap was niet mis te verstaan.

'Kom onmiddellijk naar huis' las ze op het schermpje van haar mobieltje. Ze voelde haar hart bonzen en moest moeite doen haar schrik niet te laten merken. Snel stopte ze haar mobiel in haar tas. Ze pakte haar glas op en probeerde luchtig mee te praten met haar vriendinnen. Na een minuut of vijf keek ze op haar horloge en zei zo nonchalant mogelijk: 'Goh is het al zo laat. Ik moet er echt van door meiden.'
Ze rekende snel af, nam afscheid van haar vriendinnen en reed zo snel mogelijk richting huis. Licht trillend zat ze in de auto en vroeg ze zich af hoe ze zich hier uit zou kunnen redden.
Hoe was Martin er zo snel achter gekomen. Ze was er van overtuigd geweest dat hij niets zou merken, dat ze er mee weg zou komen. Meestal was hij nogal verstrooid en druk bezig met zijn eigen dingen. Op het moment was het echt topdrukte op zijn werk. Elke morgen ging hij om zeven uur de deur uit en meestal was hij niet voor acht uur 's avonds weer thuis. Hoe had hij dan nog de tijd en gelegenheid gehad om te merken dat zij.........................

was wezen winkelen met haar vriendinnen en iets te veel geld had uitgegegeven? Nou ja, iets te veel... Peinzend stuurde ze haar auto de rotonde op. Het kon natuurlijk zo zijn dat Martin er nog helemaal niet achter was gekomen. Per slot van rekening kon hij zoals de meeste mannen niet eens gedachten lezen, en helderziend was hij ook al niet. Dat had ze hem wel eens verweten bij een eerdere gelegenheid.

Geschrokken gaf Josefien een ruk aan het stuur van haar auto. Oef, die auto van rechts had ze niet aan zien komen. Getoeter links en rechts van haar. Dat had ze er nu echt niet bij kunnen hebben. Eigenlijk was het Martins schuld, dat zij nu niet geconcentreerd achter het stuur zat. He, wat vervelend toch allemaal. Het was zo leuk begonnen, lekker gewinkeld, vanavond zou ze met Martin uit eten gaan, als zijn werk dat tenminste toeliet, en nu zat ze in de auto zich zorgen te maken over, ja waarover eigenlijk.

Josefien stopte op een parkeerplaats ongeveer een kilometer bij haar huis vandaan. Ze moest eerst nog even aan damage control doen. Ze had zes tasjes van verschillende winkels, maar vakkundig herverdeelde ze haar nieuwe aanwinsten over twee tasjes. Natuurlijk de tasjes van de twee goedkoopste winkels. De overige tasjes inclusief kassabonnen liet ze met een zucht in de prullenbak op de parkeerplaats glijden.

Haar actie van het ompakken van de tasjes gaf haar verfriste moed en ze voelde zich ineens een stuk zekerder!
In dat zekere gevoel besloot ze voor zichzelf dat ze niets had misdaan met haar overtollige uitgaven. Ze was zich ervan bewust dat ze best veel geld had uitgegeven en dat ze bij de overschrijding van het bedrag van €200 per maand aan persoonlijke zaken Martin moest inlichten. Dat had ze deze keer niet gedaan. Ze was er eigenlijk van overtuigd dat Martin blij zou zijn met het cadeau dat ze vandaag voor hem had gekocht!

De meldingsregel was in het leven geroepen toen Martin erachter kwam dat ze wel een erg groot gat in haar hand had. De bekende uitspraak dat je aan het eind van je salaris nog een stuk maand overhad, sloeg wel heel erg op haar. Ze was blij geweest met deze regel en ze had hem nog nooit overschreden.

Ze vroeg zich af of ze zich schuldig moest voelen. Maar in haar zekere gevoel en de reden waarom vond ze dat ze niets verkeerds had gedaan. Hoe kon ze hem anders verrassen? Het zou toch een beetje vreemd zijn wanneer ze hem zou bellen dat ze het bedrag graag wilde overschrijden met als reden onder andere een verrassingscadeau voor hem??!

Steeds meer overtuigd van zichzelf reed ze de laatste meters naar huis, parkeerde haar auto en stopte vastberaden haar sleutel in het slot van de deur.

Vlot stapte ze naar binnen, hing haar jas op en wandelde met één tasje in haar hand naar binnen. In het tasje zat ook de nieuwe cashmier trui voor Martin, daar kon ze hem vast blij mee maken. Of in ieder geval minder boos.

"Dag schat" zei ze en gaf hem een vluchtige kus in het voorbij gaan, zijn blik vermijdend . "Wat leuk dat je zo vroeg thuis bent! Ik zal even gaan douchen en dan kunnen we zo naar het restaurant gaan." Ze draaide zich om en wilde naar de trap toe lopen voor Martin iets kon zeggen, maar voordat ze ook maar een stap kon zetten werd ze tegen gehouden. Ze voelde Martin's hand om haar pols en zijn stem bij haar oor "Nee meisje, wij hebben eerst iets te bespreken. Ga zitten, nu!" Haar luchtige houding verdween op slag en de kriebels die ze weg had willen stoppen kwamen in alle hevigheid terug. Ze liep naar de bank en ging er op zitten. Martin ging op het salontafeltje voor haar zitten. Ze keek op in zijn ogen.

Hij keek echter zo streng, dat ze haar ogen onmiddellijk weer neersloeg. De kriebels in haar buik werden onaangenaam sterk. Haar ademhaling werd hoog en snel. Moest ze iets zeggen? Zou ze iets doen? Had het zin om meteen op te biechten? Wilde ze...? Zou hij...?
Martin keek een tijdje neer op haar innerlijke strijd zonder iets te zeggen. Hij vond het wel goed voor haar dat ze zich even ernstige zorgen maakte. Josefien probeerde nog een keer naar hem op te kijken maar kon zijn blik niet weerstaan. Ze schoof onrustig heen en weer op de bank en frummelde met trillende vingers aan de plooien van haar rokje.
Tenslotte stond hij op een maakte een einde aan de lange, geladen stilte.
"Vanmiddag moest ik een aantal bankzaken regelen," zei hij op een toon alsof het een gewone mededeling was. "Ik ben, denk ik, ongeveer anderhalf uur online geweest. Misschien iets langer." Hij zweeg weer. Tegen beter weten in hoopte ze dat dit was wat hij te zeggen heeft. Maar dat sloeg natuurlijk nergens op, wist ze. Anders zou ze hier niet zitten, met een enorme klomp in haar maag. Toen vervolgde hij op dezelfde casual toon:
"In dat uur werd het ene na het andere bedrag afgeboekt van onze rekening." Hij pakte haar kin en dwong haar hem aan te kijken. "En dat waren geen geringe bedragen, jongedame." Zijn blik was ijzig streng, maar ze durfde nu geen andere kant op te kijken. "Ik kon je tocht door de stad letterlijk volgen." Zijn stem had zich aan zijn blik aangepast. "En ik heb niet de indruk dat je je ook maar in één winkel op enige wijze hebt ingehouden wat je uitgaven betreft." Hij kneep iets steviger in haar wangen. "Vergis ik me daar in?"
Ze slikte. Ze verzamelde moed. Ze haalde diep adem.
"Nou..." begon ze, "nou... ik... Ik heb ook iets voor jou gekocht," probeerde ze.
"Je geeft geen antwoord op mijn vraag," zei hij alleen.

Ze voelde de nerveuse kriebels in haar buik heviger worden en plukte zenuwachtig met haar handen aan haar rokje.
"Nou?", zei hij en trok haar bij haar haren omhoog zodat ze gedwongen werd hem in de ogen te kijken.
"I... k, ik........" begon ze stotterend en hield toen weer abrupt haar mond.
"Nou?", herhaalde hij nogmaals en gaf een harde ruk aan haar haren.
"Het was zo gezellig", probeerde ze "En toen paste ik wat aan en dat stond zo leuk..........En toen kon ik niet laten.......En toen vond de rest dat ik schoenen en een tas nodig had bij dat jurkje, enne die armband en oorbellen stonden er zoooo leuk bij. In de Bijenkorf zag ik toen ook een heel mooie trui voor jou, ik dacht dat je daar wel heel blij mee zou zijn". Hulpeloos keek ze omhoog in zijn strenge fel blauwe ogen.
"Ik begrijp het. Je vindt dat onze afspraak niet meer geldt als je aan het winkelen bent met je vriendinnen, dat afspraken alleen maar voor de lol worden gemaakt.", teleurgesteld keek hij haar aan en liet haar haren los.
Verdrietig keek ze naar de grond, ze voelde zich zo schuldig en klein.

Natuurlijk vond ze niet dat afspraken alleen maar voor de lol gemaakt werden. Maar verdorie, ze was toch een volwassen vrouw......Zo erg is het toch niet om een keertje te doen wat je gevoel je ingeeft. Maar waarom voelde ze zich nou zo schuldig? Allerlei gevoelens en emoties gingen door haar heen, zowel door haar hoofd als door haar lichaam. Ze had een akelig gevoel in haar buik, de tranen sprongen in haar ogen en tegelijkertijd wilde ze in opstand komen en zich klein en geborgen voelen.
Martin zei niets en keek haar alleen maar aan.

Ze kon de blik in zijn ogen niet meer verdragen. Ze haatte zichzelf erom, maar ze kon niet anders dan als een klein kind reageren. Ze gooide de tasjes boos in een hoek van de kamer, rende de kamer uit de deur met een luide klap achter zich dichttrekkend en rende de trap op naar boven. In de slaapkamer wierp ze zich enigszins theatraal op het bed, omarmde het hoofdkussen en snikte het uit. Op dat moment kon ze niet logisch meer nadenken, ze was boos, verontwaardigd, en verdrietig tegelijkertijd. Ze wilde met rust gelaten worden, maar tegelijkertijd wilde ze ook dat Martin achter haar aan zou komen om haar zowel te troosten, gerust te stellen en vreemd genoeg wilde ze dat hij haar een haar een enorm pak voor haar billen zou geven.

Ze hoorde zijn voetstappen op de trap, meteen voelde ze een angstig maar ook enigszins opwindend trekken in haar onderbuik. Ze verstopte haar betraande gezicht in het kussen en durfde niet om te kijken.

dawn schreef:

Hoe dan ook vind ik iets beginnen en het dan niet afmaken óók zeer strafbaar. Foei!

En dat geldt ook (en misschien met name) hier!