Help, ik ben niet normaal...!

Ik moet dit toch even kwijt...

Ik denk vaak dat ik niet normaal ben omdat ik iets heb met spanking.
Het doet pijn, het is vernederend, het is eng,... en toch kan ik er zo'n behoefte aan hebben.
Ik besef ergens wel dat het me niet enkel om het pak slaag te doen is, maar meer en vooral om de liefde en de troost die erbij komt kijken.

En toch... is er telkens weer dat stukje in mezelf die me veroordeelt voor het verlangen ernaar.

Is dit herkenbaar? Zo ja, wat moet ik ermee?  

Groetjes.
Kythana.

Lieve Kythana, ik ben zelf hier net zo nieuw als jij, maar ik kan je nu al vertellen dat het, in elk geval onder spankers zoals hier, heel normaal is wat je voelt. Je bent zeker niet de enige (bij lange na niet!).

Hoi Elli,
Bedankt voor je reactie... en welkom!
Ik ben blij dat dit herkenbaar is, want soms vind ik het echt heel zwaar om er mee om te gaan...
Groetjes,
Kythana.

Ik heb me er ook vreselijk lang druk over gemaakt en ben er ook nog niet open over naar buitenstaanders. Maar ik merk steeds vaker dat mensen van wie ik het totaal niet verwachtte er toch ook wel stiekeme fantasieën op na houden, op spankinggebied of anders. Er zijn er echt meer dan je denkt.

Join the club ! Ik denk dat we dat gevoel allemaal wel kennen, maar je bent wie je bent. Dikwijls denk ik nog oké als ik dit aan mijn vanilla vrienden uit moet leggen sluiten ze me op in het Pieter Baan centrum. En ik heb ook weleens gezegd dat ik denk dat de buitenwereld waarschijnlijk beter op je reageert als je zegt dat je homoseksueel bent dan dat je een spankee bent. Maar liever nu ervaren dan straks als je 80 bent denken had ik maar....

groetjes summerbrat

Ik denk inderdaad dat het een kwestie van zelfacceptatie is. Als je vriendenkring het accepteert zou mooi zijn, maar ze hoeven het niet toch niet te weten? Wat maakt het dan uit wat ze er van vinden? Waarom 'veroordeel' je jezelf eigenlijk? Is daar een rationele grond voor?

Ik vind het moeilijk om te accepteren dat ik iets wil, wat je eigenlijk niet hoort te willen, als je begrijpt wat ik bedoel(?)
Het is toch niet echt "normaal" of vergis ik me?
Soms tracht ik het ook t.o.v. mezelf te verantwoorden. Waarom ik het màg verlangen. Omdat ik emotioneel geblokkeerd zit bijvoorbeeld...
O jee, ik voel me zo onzeker...  

"Eigenlijk niet hoort te willen"... Dan hebben we het denk ik alleen over het mepgedeelte. Als we kijken naar het totaalbeeld, iemand die over je schouder meekijkt, het beste met je voorheeft, en dan ook nog eens daadwerkelijk ingrijpt. Dat klinkt toch al een stuk positiever?

Waarom hoort het dan niet? Normaal is een relatief begrip. Bovendien is het sinds de 5o tinten boeken best een beetje in. Zelfs bij de Lidl verkochten ze een tijdje geleden zweepjes.
Maar ja ik heb makkelijk praten natuurlijk. Ik doe al vanaf mijn 18e aan spanking en heb nooit een relatie zonder gehad. Ik zou het niet willen ook. Toch kan ik me ook nog wel herinneren dat ik in het begin wel twijfelde aan mijn 'normaliteit'.
Inmiddels hoort het gewoon bij wie ik ben. Ik zal het niet vertellen op mijn werk, werk en privé houd ik gescheiden, maar privé weet eigenlijk iedereen het wel. Ik ken inmiddels zoveel leuke en lieve mensen die aan spanking en/of BDSM doen en die zijn eigenlijk redelijk 'normaal' of 'leuk gestoord'.

Dus lieve kythana volg je gevoel en stel al je vragen gerust.

Ik sluit me bij leentje aan. Wat zegt dat het niet normaal is? Welk aspect veroorzaakt de meeste verwarring bij jou? Ik heb heel in het begin weleens moeite gehad omdat ik controle overgeven verwarde met afhankelijk worden. Maar gelukkig kwam ik er al snel achter dat dit twee verschillende dingen zijn.
Maar ja, ook ik heb makkelijk praten, altijd al spanking relaties gehad en ik heb nooit die gevoelens gehad. Maar ik weet ook dat dit eerder uitzondering dan regel is, ik ken meer mensen die dachten dat ze 'niet normaal' waren. Maar voorzover ik weet zijn die er allemaal goed overheen gekomen .

Blijf vooral vragen stellen!

Groetjes,

isis

zweepjes bij de Lidl leentje ? Het moet niet makkelijker worden zeg pff. Had ik het maar geweten dan was ik stiekem bij alle mensen in het wagentje gaan kijken wie er een in had gelegd  

Kythana schreef:

Ik moet dit toch even kwijt...

Ik denk vaak dat ik niet normaal ben omdat ik iets heb met spanking.
Het doet pijn, het is vernederend, het is eng,... en toch kan ik er zo'n behoefte aan hebben.
Ik besef ergens wel dat het me niet enkel om het pak slaag te doen is, maar meer en vooral om de liefde en de troost die erbij komt kijken.

En toch... is er telkens weer dat stukje in mezelf die me veroordeelt voor het verlangen ernaar.

Is dit herkenbaar? Zo ja, wat moet ik ermee?  

Groetjes.
Kythana.

Beste Kythana,
Je idee, niet normaal te zijn vanwege je behoefte aan spanking, is voor mij herkenbaar; maar dan spreek ik over ruim 30 jaar geleden. Het heeft lang geduurd, voordat ik die behoefte om een vrouw een pak slaag te geven heb geaccepteerd. In het begin durfden mijn toenmalige vriendin en ik er nauwelijks over te praten. Later kwam ik terecht in een rollenspel met spankingfans. De eerste bijeenkomst rende iemand met een mattenklopper een van het lachen gierende vrouw achterna. Ik zat vastgenageld op mijn stoel van verbazing. Maar ik merkte 2 dingen: iedereen had er plezier aan; iedereen deed vrijwillig mee.
Daardoor kon ik mijn behoeften –om in te gaan op je tweede bericht- voor mezelf verantwoorden, ook na ontdekking van de begrenzingen die meestal worden aangebracht, “de 3 V’s”, later ook “4 V’s” genoemd: verstand, vrijwilligheid, vertrouwen, veiligheid.

Ik kan nog iets toevoegen uit onderzoek, hoewel ik dit misschien niet helemaal mag doen, omdat ik verwijs naar SM in het algemeen en niet alle spankofielen de spanking als onderdeel zien van SM.
Conclusie van Wismeier: BDSM heeft niets te maken met een psychopathologie; beoefenaars hebben gemiddeld een hoger welzijn.
Ik kopieer de conclusie van een ander onderzoek, namelijk van mevrouw Richters:
Our findings support the idea that BDSM is simply a sexual interest or subculture attractive to a minority, and that for most participants, BDSM activities are not a pathological symptom of past
abuse or of difficulty with “normal” sex. This confirms the conclusions of other empirical studies
based on purposive samples [12,16,20,21,24,26].

Terug naar spanking: Brett Kahr onderzocht sexuele fantasiën en ontdekte, dat 13% van de vrouwen fantaseren over het ontvangen van spanking, 7% over het geven ervan. De manlijke percentages liggen op 11 tegen 18%.

Misschien gaat je acceptatie langzaam, maar gestaag en ik hoop dat je er uiteindelijk zonder schroom van geniet.
Groet van Rein

Even geheel off-topic

Rein schreef:

Terug naar spanking: Brett Kahr onderzocht sexuele fantasiën en ontdekte, dat 13% van de vrouwen fantaseren over het ontvangen van spanking, 7% over het geven ervan. De manlijke percentages liggen op 11 tegen 18%.

Dat is wel een antwoord op een vraag die redelijk vraag gesteld word! Heb je toevallig een linkje naar het onderzoek?

Hallo Björn,
hierbij de verwijzing:
http://www.theguardian.com/books/2007/mar/03/society

Nog even een aanvulling uit voorzichtigheid: ergens over fantaseren betekent niet altijd, dat je in werkelijkheid ook wilt, dat die fantasie wordt gerealiseerd. Dan kunnen en zullen de cijfers lager liggen.

Groet
Rein

Hoi allen!

Ik ben erg blij met jullie reacties, ervaringen en know-how... Ik leer hier veel uit. Vooral dat ik moet zijn wie ik ben, en dat ik mijn verlangen beter kan accepteren dan er tegen te vechten. Dank jullie voor de steun. Ik heb daar echt veel aan.

Lieve groeten,
Kythana.

Hey Kythana,

Je bent zeker niet alleen met die twijfels. Ook ik heb er heel lang over gedaan om mezelf als spankee te accepteren. Om te aanvaarden dat ik nu eenmaal af en toe een spanking "nodig" heb om optimaal te functioneren. Natuurlijk kan het zonder ook, dat weet ik ook wel, maar mét maakt het net ietsje gemakkelijker.
Is het normaal? Dat hangt af van je definitie van normaal denk ik. Want wie bepaalt de norm? En is het dan zo belangrijk om daarin mee te gaan? Iedereen wijkt ergens wel af van wat gezien wordt als "normaal". Wij wijken van die norm af in de slaapkamer (of welke kamer dan ook waar de spanking plaats vindt). Een voordeel daarvan is dat mensen over het algemeen niet zo gemakkelijk over hun seksleven praten. Niemand hoeft iets over jouw seksleven te horen. Dus wat maakt het dan uit dat je het niet wilt vertellen? Het allerbelangrijkste is dat jij en je partner er zich beiden goed bij voelen. Zolang je niemand kwaad doet ermee, kan ik niet geloven dat iets wat goed voor je is en waar je van geniet, iets slechts is.
Maar ik heb ook nog af en toe mijn dipjes, waarin ik dan plots alle instrumenten in de vuilbak gooi en verklaar geen sub meer te willen zijn. Tja, zo werkt het niet, en als ik mezelf kan aanvaarden als wat ik ben, dan geniet ik er veel meer van, haal ik er meer uit en ben ik ook gewoon vrolijker en aangenamer gezelschap voor de mensen rondom me.
Is mijn manier normaal? Nee. Kan me dat iets schelen? Meestal niet ;-)

Dit aanvaardingsproces is iets waar velen hier wel mee geworsteld zullen hebben, iedereen kan je vertellen dat je niet van de ene dag op de andere jezelf zult kunnen aanvaarden. Ikzelf kan het ook nog niet volledig, heb ook nog mijn twijfels. Maar de beste manier is om te blijven praten met gelijkgezinden en om alle vragen te stellen die je hebt. Ik denk dat iedereen hier het met me eens zal zijn dat het niet helpt om spankinggevoelens te onderdrukken, vroeg of laat komen ze toch weer tevoorschijn... Dus je kunt ze maar beter aanvaarden en ervan genieten denk ik

Lieve Kythana, Beste vrienden,

Dank voor jullie interessante conversatie.

Wat is - letterlijk - 'normaal'? Datgene wat volgens gangbare normen geschiedt. Maar zijn die normen per definitie normaal? Decennia geleden, toen ik op de HAVO zat, hadden veel leerlingen de neiging om hun plastic koffiebekertjes na gebruik in de kantine op de grond te gooien. Omdat ik een van de weinigen was die ze vaak opraapte en alsnog in de prullenbak wierp, gooide men zijn bekertje soms zelfs voor mijn neus op de grond, want 'ik was niet normaal'. Blijkbaar is 'normaal' dus datgene wat de meeste mensen doen. En dat kan regelmatig behoorlijk abnormaal zijn.

Maak je als spankee maar geen zorgen dat je wellicht een beetje afwijkt van wat volgens de norm is. Als je die afwijking kunt delen met een gelijkgestemde, zoals hier op deze website, en beiden vinden er voldoening in, ach - dan is er toch niets aan de hand?

Zelf ben ik spanker, en het spijt me eerlijkgezegd dat ik niet aan vrouwen kan zien of ze spankee zijn, want ik zou mijn 'hobby' uiteraard voor geen goud op anderen (niet-spankees) willen botvieren. Daarom ben ik blij met deze website, en vind ik het boeiend om hier veel te lezen van geestverwanten, met hen te communiceren, en af en toe wat voor hen te schrijven. En wie weet mag ik ooit mijn hobby in de praktijk met een spankee delen.

Hartelijke groeten,

Spankking.

Lieve kythana,

Je bent niet raar, en als je al raar was, dan ben je net zo gek als de rest van de wereld, dus dan maakt het niet uit.

Ik heb jarenlang op de ambulance en ehbo gewerkt, en ik kan je vertellen datvik nog wel VEEL vreemdere seksuele voorkeuren heb meegemaakt..het meest onschuldige voorbeeld is dan nog dat ik een keer iemand met gebroken enkel en schouder uit de kom, moest vervoeren omdat diegene uitgegleden was over de hero betuwe jam waar diegene zich graag mee insmeerde, en dat was dan nog 1 van de normalere clienten en dan druk ik mij nog voorzichtig uit     

Het wordt pas een probleem als je seksuele voorkeur je volledige identiteit gaat bepalen en je niet meer kunt relativeren. Het gevaar word dan dat seksualiteit, in dit geval spanking, je enige coping strategie wordt in deze, steeds stressvollere samenleving...

Mijn advies, accepteer jezelf, omarm je fetish, maar geniet met mate...je bent tenslotte meer dan je fetish

Xx G.a.

Guardian_angel schreef:

Lieve kythana,


Mijn advies, accepteer jezelf, omarm je fetish, maar geniet met mate...je bent tenslotte meer dan je fetish

Xx G.a.

Ik begrijp dat laatste niet helemaal..? In de zin van dat ze niet 24/7 over de knie moet liggen  ? Kun je het wat beter uitleggen?

Groetjes,

isis

Ja die was misschien iets te cryptisch, ik bedoelde dat je niet je zelfvertrouwen en eigenwaarde moet gaan laten beheersen door het feit dat je een lichtelijk afwijkende seksuele voorkeur hebt. Het afwijkende aspect is totaal geen reden om je onzeker te voelen.

Andersom zie je trouwens ook, mensen die zo verliefd zijn op hun fetish, dat die hun hele identiteit bepaald, die zijn alleen nog maar met spanking bezig...is soms ook om jeuk van te krijgen 

Maar was idd zeer slecht (lees gemakzuchtig) geschreven

Ik snap het. Wel een interessante discussie trouwens. Ik ben zeker niet 24/7 met spanking bezig, maar ik zie het wel als één van de factoren die bepalen wie ik ben. In die zin is het wel een groot deel van mijn identiteit. Hoe zien jullie dat? *moedigt iedereen aan om enthousiast mee te discussiëren!!

Goeie vraag...
Spanking bepaalt mijn identiteit niet in die zin dat ik er geen 24/7 mee bezig ben. De meeste mensen in mijn omgeving weten niet dat ik aan spanking doe. Ik heb veel vrienden die niet weten dat ik aan spanking doe en waar ik toch goed mee overeenkom en mezelf bij kan zijn.
Spanking bepaalt mijn identiteit wel in die zin dat ik het gewoon regelmatig eens nodig heb om me goed in mijn vel te voelen en niet op hol te slaan, ik ben meer mezelf als ik regelmatig een spanking krijg. Bovendien vind ik het belangrijk dat de 2 mensen waar ik het meest om geef weten dat ik aan spanking doe. En daarmee bedoel ik dan mijn vriend, die uiteraard al lang niet meer vanilla is, en mijn beste vriendin, die wel degelijk vanilla is. Die eerste, dat lijkt me logisch dat hij dat weet, maar ik vond het ook belangrijk dat mijn beste vriendin het wist. Deels als een stap in het aanvaardingsproces dat ik deze gevoelens heb (zij kent me op mijn vriend na het beste van iedereen en als zij het niet raar of gevaarlijk vond, maar net ok, dan zou het ook wel ok zijn, want ze is altijd eerlijk tegen me, zelfs als ze denkt dat ik het niet graag zal horen), maar ook gewoon omdat ik het belangrijk vond dat mijn beste vriendin, met wie ik alles deel, dit toch wel belangrijke deel van mijn leven ook kende.

de andere kant is ook wel iets vergelijkbaars...

ehh dus jij slaat graag de mensen die je liefhebt? je vind het leuk om iemand striemen op z'n achterste te bezorgen?

nou ja dus. ben ik dan normaal?

tja - deze maatschappij is zogenaamd tolerant, maar zit stiekum vol met oordelen en strenge regels. zo jammer.

Behalve dat ik de gevoelens van Kythana herken en er ook mee worstel, viel me het onderzoek op waarin in de antwoorden wordt verwezen: http://www.theguardian.com/books/2007/mar/03/society

Wat me hieraan stoort is dat uit onderzoek waarnaar wordt verwezen duidelijk blijkt dat er geen verband is tussen spanking gevoelens en een verleden van kindermishandeling of misbruik. maar dat de schrijver van het boek (niet de schrijver van het artikel) daar toch op aan lijkt te sturen.

zo'n achterlijk vooroordeel. het is voor mijn gevoel gewoon iets aangeborens. Of je er dan in je jeugd mee te maken krijgt heeft daar niet alles mee van doen, hoewel het de acceptatie van die gevoelens denk ik eerder n de weg staat (los van het feit dat het in mijn ogen geen goede opvoedmethode is natuurlijk, maar tijden veranderen gelukkig en hoe dan ook ligt daar volgens mij niet de bron van iemand's fetish)

Ik weet eigenlijk niet of dat een vooroordeel is. Ik heb zo gauw geen bron bij de hand (ga ik nog naar zoeken) maar volgens mij moeten parafilieën getriggerd worden door ervaringen. Een soort interactie tussen genen en omgeving dus. Zodra ik tijd heb ga ik eens uitzoeken wat er precies over bekend is ;-).