Het weer was heerlijk. Hoewel wat fris, scheen toch de zon al behoorlijk fel.
Carlijn kreeg al zin in de lente! Let the sun shine...
Ze liep door de stad langs allerlei leuke schattige winkeltjes. De mensen leken vrolijk, door het prima weer, of door de leuke winkelstraat misschien wel.
Carlijn logeerde inmiddels al weer een paar dagen bij Ben en ze had het erg naar haar zin. Het was altijd gezellig bij Ben en ze hadden al veel leuke dingen gedaan. Maar natuurlijk was ook het studeren niet vergeten, want dat was tenslotte één van de redenen dat ze bij Ben logeerde. Op een of andere manier ging het leren bij Ben altijd beter dan thuis.
Ze had de afgelopen dagen nog veel moeten denken aan het 'akkevietje' wat ze had meegemaakt. Nog altijd kreeg ze het warm en kleurden haar wangen een beetje als ze terugdacht aan dat moment toen ze bij Ben over de knie was gegaan.
Het verwarde haar ook wel, omdat ze niet goed wist hoe ze hiermee moest omgaan. Aan de ene kant schaamde ze zich dat ze als een stout meisje op haar billen had gekregen, maar aan de andere kant was er een stortvloed van gevoelens losgekomen. Het leek alsof er diep weggestopte gevoelens opeens aan de oppervlakte waren gekomen.
Hoewel ze haar billen de volgende dag nog wel even had gevoeld, leek het alsof ze in een soort roes had geleefd. En heel diep van binnen kriebelde het weer als ze er aan terugdacht. Ze durfde het voor zichzelf eigenlijk niet toe te geven, maar eigenlijk zou ze het helemaal niet zo erg vinden als het haar weer zou overkomen.. Maar nee, onwillekeurig schudde ze haar hoofd, dat kon toch niet waar zijn. Verward bleef ze even in gedachten staan voor een etalage.
Gelukkig had Ben er helemaal niet vreemd op gereageerd. Op een of andere manier leek het wel of hij het heel normaal vond dat Carlijn over de knie was gegaan. Blijkbaar vond hij het de gewoonste zaak van de wereld dat Carlijn, als ze niet luisterde, of zich niet aan de regels hield, op haar billen zou krijgen. En ergens gaf dat haar ook een heel vertrouwd gevoel. Ze hoefde zich op dat moment ook niet meer groot te houden en gaf de controle helemaal aan Ben over. Hij bepaalde wat de consequenties waren van haar gedrag. Met een glimlach bedacht ze dat er vast héél veel vrouwen in opstand zouden komen tegen zo'n anti-feministische houding.
Maar ze haalde haar schouders op en dacht: het kan me ook weinig schelen, ik ben wie ik zelf wil zijn, met al mijn kanten.
Ze liep verder en bedacht zich opeens dat ze niet tegen Ben had gezegd dat ze de stad in was gegaan. Eigenlijk was het vandaag haar studiedag, maar vanwege het mooie weer had ze haar boeken dichtgegaan en was op de fiets naar de stad gegaan.
Maar Ben zou vast wel begrijpen dat je met dít weer niet ging studeren..toch?
Normaal gesproken zou ze hem een appje gestuurd hebben, maar dit keer was ze dat vergeten.
Nou ja, ze zou het hem straks wel even uitleggen.
In een klein straatje vond ze een erg leuk winkeltje met allerlei grappige dingen, van kleding tot zelfgemaakte bloemvazen. Erg leuk om even rond te kijken. Terwijl ze op haar gemak rondkeek, hoorde ze een mobiel gaan. Het duurde even tot het doordrong, maar het was haar mobiel. Ze zocht 'm snel op in haar tas en keek op het scherm. Ze schrok wel een beetje toen ze zag dat het Ben was en overwoog even om hem weg te drukken. Maar dat zou het probleem alleen maar uitstellen en wellicht erger maken, dus uiteindelijk drukte ze toch maar op de groene toets en zei vrolijk: 'Hallo Ben !'
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, maar een wat minder vrolijke stem zei: 'Carlijn..! Waar zit je toch?!'
De stem van Ben klonk een beetje bezorgd, maar ook wel een beetje boos. 'Ik heb je overal gezocht, maar je bent nergens te vinden.' Carlijn probeerde met een onbezorgde stem: 'Haha.. dus je was me aan het zoeken. Nou, ik had met dit mooie weer even geen zin om te leren, dus ik ben even de stad in gegaan. Er zijn hier héle leuke winkeltjes hoor, wist je dat?!'
Ze hoopte maar dat haar enthousiasme aanstekelijk zou werken.
Maar Ben klonk helemaal niet zo blij. "Ik snap er niets van .. ' zei hij, ' ik dacht dat het vandaag je studiedag was inderdaad!'
Carlijn slikte even en zie: 'Ja, weet je Ben, dat is ook zo, maar zeg nu zelf: het is toch véél te mooi weer om binnen te zitten?!'
'Dat zal best', zei Ben, 'maar punt 1: je studie gaat nu toch écht even vóór het mooie weer, en punt 2: je zou toch op z'n minst even tegen me kunnen zeggen dat je weg bent!'
'Ja.. sorry Ben' begon Carlijn, '.. dat ben ik helemaal vergeten.. '
'Hm.. ' zei Ben, '..het lijkt me goed dat je nu direct naar huis komt, Carlijn!' Carlijn zuchtte en zei: 'Ja.. ik kom er ook zo aan, nog een half uurtje winkelen en dan ga ik weer naar huis, oké?'
'Niets ervan..!' zei Ben resoluut, '.. ik wil dat je nú direct naar huis komt. Ik moet eens even een hartig woordje met je spreken Carlijn, want dit gaat zo maar niet!' De manier waarop hij het zei zorgde ervoor dat Carlijn weer de kriebels in haar buik voelde.
Het zou toch niet waar zijn dat Ben weer.... voor zó iets kleins..?
Ze probeerde nog een keer heel lief: 'Maar Ben, ik kom écht zo naar huis.. échtwaar!'
Ben was echter niet te beïnvloeden en zei: 'het is 10 minuten fietsen, dus ik verwacht je met 10 minuten hier voor de deur.'
Hij wachtte even en zei toen langzaam: '.... en réken maar dat jij er niet makkelijk vanaf komt met een alleen standje Carlijn!'
En de verbinding was weg. Zwijgend borg Carlijn de telefoon weer op en dacht na over wat Ben had gezegd.
Ze besloot om maar niet langer te wachten en de situatie nog erger te maken, dus zocht ze haar fiets weer op en liep naar het einde van de winkelstraat vanaf waar je weer mocht fietsen.
Eenmaal op de fiets realiseerde ze zich dat ze steeds dichter bij huis kwam... nog maar heel kort en dan.... nee toch! .. het zou toch niet waar zijn dat ze binnen korte tijd wéér op haar billen zou krijgen.
Ze voelde het zweet in haar handen staan toen ze eraan dacht... haar keel werd een beetje dichtgeknepen door de zenuwen die ze nu door haar buik voelde krioelen...
Vreemd.. dacht ze bij zichzelf.. het was iets waar ze al jaren in het geheim van droomde en fantaseerde... en nu binnen enkele dagen zou ze voor de 2e keer op haar billen krijgen.. Het duizelde haar.. aan de ene kant zou ze het liefst hard weggefietst zijn, ver weg de andere kant op... maar aan de andere kant voelde ze die heerlijke spanning ook wel van binnen...
Ze dacht nog even terug aan een paar dagen geleden toen ze die bewuste avond bij Ben over de knie was gegaan.
Nog steeds kreeg ze een dubbel gevoel: aan de ene kant de venijnige hand van Ben op haar billen... dat was ze zeker niet vergeten... en aan de andere kant was dit venijnige gevoel ook later overgegaan in een soort zwevend gevoel. Misschien was het de adrenaline geweest.. maar ze had het wonderwel goed kunnen verdragen. Sterker nog... diep van binnen kon ze niet helemaal ontkennen dat ze het eigenlijk wel reuze spannend vond om weer op haar billen te krijgen.... Carlijn schudde haar hoofd om al deze rondtollende gedachten even te laten verdwijnen.
Inmiddels was ze op de dijk aangekomen en fietste ze bij de volgende afrit weer naar beneden. Ze remde en stond toen recht voor het huis van Ben. Ze slikte nog even en zette haar fiets op slot en met de sleutel die ze van Ben had gekregen draaide ze de deur open.
Terwijl ze de kamerdeur opendeed zag ze Ben zitten. Hij was de krant aan het lezen en keek even op. 'Hé hallo..!' zei hij met enig enthousiasme. Carlijn voelde zich meteen een stuk minder zenuwachtig, omdat ze geen enkele boosheid in zijn stem hoorde.
Haar schoenen liet ze bij de kapstok staan en langzaam liep ze de kamer in. 'Hoi Ben..' zei ze een beetje aarzelend.
Ben vouwde zijn krant op en legde deze op tafel. Hij keek haar aan en zei: 'Zo.. lekker gewinkeld?'
'eh.. ja.. het is echt heerlijk weer buiten, dus ik vond het wel verantwoord om even naar buiten te gaan.' zei Carlijn.
Ben glimlachte en zei: '... natuurlijk moet je ook af en toe ontspannen Carlijn, dat is helemaal waar.' Hij wachtte even en met een serieuze stem vervolgde hij: '.. maar je moet je natuurlijk wél aan onze afspraken houden! En dat betekent dat je gewoon even tegen mij zegt als je gaat winkelen, of fietsen of wat dan maar ook' Carlijn keek schuldbewust naar beneden en knikte zachtjes: '..ja dat is waar Ben, maar ik was het gewoon vergeten weet je..'
'Precies'.. knikte Ben en stond op, '.. en juist dáárom zal ik jou dat nu nog eens even heel goed duidelijk maken!'
Carlijn slikte en voelde haar wangen warm worden. Ze wist niet waar ze kijken moest, toen Ben vervolgde: '.. dus kom jij maar eens even hier Carlijn, dan krijg jij van mij gewoon weer een flink pak op je blote billen!'
Ze schudde haar hoofd en zei: '.. eeh.. nee Ben, ik zal het écht niet meer vergeten!'
Maar Ben negeerde haar protesten en met zijn wijsvinger wenkte hij haar om bij hem te komen.
Carlijn kon dan ook weinig anders dan gehoorzamen en langzaam schuifelde ze haar blote voeten over de vloer richting Ben.
De zenuwen gierden door haar keel toen Ben haar bij haar arm pakte en haar voorover boog over zijn knie. Hij zette zijn voet op de lage tafel, zodat Carlijn over zijn knie bungelde en met haar voeten niet meer bij de grond kon komen.
'Zo..' zei Ben vastberaden, '... je wéét hoe het spreekwoord is: meisje die niet luisteren willen, krijgen op hun blóte billen!'
Hij stroopte de broek van Carlijn naar zonder problemen naar beneden en even later volgde haar onderbroek ook tot beneden haar knieën. Carlijn greep zich met één hand vast aan het been van Ben, om haar evenwicht te bewaren. Maar Ben hield haar stevig vast op haar rug en voordat Carlijn zich het kon realiseren kletste zijn hand hard op haar billen.. PETS!
'Auw!' riep Carlijn... en wiebelde over de knie van Ben, die zich daar weinig van aantrok en in een flink tempo petste zijn hand op haar billen... PETS!...PETS...PETS!...'auw..!' PETS!..PETS! '..nee Ben!..' PETS! KLETS! PETS! '.. stop!' PETS! PETS! '..ik zal..' KLETS! PETS! '.. luisteren..' PETS! PETS! '..echt waar!..' PETS! KLETS! PETS! PETS!
Carlijn voelde haar billen prikkelen en het deed venijnig zeer... Ze verbeet zich en kon zich niet teveel bewegen omdat ze geen houvast had. Dat had Ben wel slim gedaan schoot door haar hoofd, ze kon geen kant op..
Ben liet zich niet van de wijs brengen door haar gejammer en was vastbesloten om haar eens flink op haar blote billen te geven!
Hij voelde zich verantwoordelijk voor haar studie voortgang en uiteindelijk was dat ook een van de redenen dat ze een paar dagen bij hem logeerde.
In een flink tempo kletste zijn hand op haar beide billen, afwisselend van de ene naar de andere, soms een paar keer hard achter elkaar. Hij zag tot zijn tevredenheid dat Carlijn zich langzaam maar zeker begon over te geven en haar straf accepteren moest.
Dat was uiteindelijk het doel van het pak op haar billen: ze moest leren om discipline te krijgen in haar studie en haar leven en de gemaakte afspraken gewoon nakomen. En als ze dat niet deed.. tja dan was dit de consequentie: een flink pak op haar billen !!
Inmiddels gloeiden de billen van Carlijn en het leek of ze de venijnige prikkels niet meer zo voelde. Het leek langzamerhand over te gaan in een soort gloed en ze had het gevoel of ze weer in zo'n soort trance terechtkwam als de keer daarvoor.
Weer leek het of de stuwdam van haar gevoelens doorbrak en ze wist niet hoe het kwam, maar opeens drongen de tranen door in haar ogen. Ze snikte maar wist niet waar het van kwam: van de straf, van de opluchting, van het gevoel...
Ben leek het eindelijk genoeg te vinden en stopte met het pak op haar billen. De was plotseling stil in de kamer, waar tot voor kort het geluid van de harde kletsen echode. Ben liet zijn voet weer van de tafel zakken en zette Carlijn weer op haar voeten op de grond.
'Zo..!' zei hij met krachtige stem, '.. ik hoop dat ik je hiermee weer even heel duidelijk heb gemaakt wat ik bedoel Carlijn!'
Carlijn knikte en snikte nog wat na. Ze voelde zich aan de ene kant heel erg opgelucht, terwijl haar billen gloeiden als nooit tevoren.
Allerlei gedachten vlogen door haar hoofd. Ben had blijkbaar wel in de gaten dat Carlijn zich geen raad wist met de situatie.
Hij pakte haar bij de arm en dwong haar met zachte hand richting de hoek van de kamer.
'Ga jij hier maar eens even een tijdje staan Carlijn, dan kan je eens even goed nadenken over de reden van je straf..'
Carlijn knikte en wist niets te zeggen. Ze was blij dat Ben de leiding in deze situatie nam en het voelde ook weer heel vertrouwd hoe hij met haar omging. Een beetje verward, maar ook heel zelfbewust bleef ze in de hoek staan...
wordt vervolgd..
-------------------------------
ben benieuwd wat je ervan vindt..
wil je meer lezen? laat me weten: overdeknie@live.nl
groeten
Ben
Onderwerp: Logeren (deel 3) 
vr jun 05, 2015 10:07 pm
