oppassen deel 2

Beste lezers,

opnieuw een verhaal uit de serie. Een vervolg op deel 1. ( zoals meestal gebruikelijk is)
Wie weet is het een idee om ze eens te bundelen als Boekenweekgeschenk 2014 ;-)

veel leesplezier.
Mocht je meer willen lezen, laat een reactie achter, of mail me even.

groet
Ben
overdeknie@yahoo.com

---------------------------------------------------------------------------------------------------------


Deel 2

De zon scheen fel door het raam van het kantoor. Het was haast niet voor te stellen dat het buiten een paar graden vroor, want achter het glas was het gewoon warm.
Ben keek uit het raam van zijn kantoor en zag hoe de mensen dik ingepakt voorbij fietsten en liepen. Hij nipte af en toe van de kop met koffie die hij in zijn hand had en liet zijn gedachten even afdwalen. Het was mooi weer om een eind te gaan wandelen, bedacht hij. Daar was het prima weer voor en bovendien nog heel gezond ook in de vrieslucht.
Misschien zou hij vanmiddag wat eerder naar huis gaan, als zijn agenda het toeliet, en dan een stuk gaan lopen.

Terwijl hij hier over nadacht ging de zoemer van zijn telefoon, ten teken dat zijn secretaresse hem wilde spreken.
Hij liep naar zijn toestel en drukte de knop in. ‘Ja, Laura, zeg het maar…’
De telefoon kraakte een beetje en de vrouwenstem zei: ‘Ik heb bezoek voor je…een mevrouw die zich voorstelt als Mirjam. Ik zie haar alleen niet in je agenda staan. Heb je een afspraak met haar?’
Ben glimlachte bij die laatste woorden en zei: ‘Ja, geen probleem Laura. Stuur haar maar door naar boven.’
Na een kort ‘Oké’ klonk er een korte klik ten teken dat de verbinding weer verbroken was.
Ben dronk de laatste slok koffie uit zijn kop, zette deze op tafel en liep weer naar het raam.

Hij glimlachte even toen hij aan Mirjam dacht. Hij had haar sinds de vorige oppasbeurt vorige week nauwelijks meer gesproken. Het was gebleven bij een paar keer groeten in het voorbijgaan. En omdat hij ook niet meer weg was geweest ’s avonds, had ze ook niet meer opgepast. Maar hij merkte wel dat ze geen last had van het feit dat hij haar op haar nummer had gezet. Integendeel, ze zwaaide even vrolijk als daarvoor en probeerde hem niet te ontlopen.
Het was een vrolijke meid, die Mirjam, en bepaald niet op haar mondje gevallen. Maar ondanks het feit dat ze altijd wel een weerwoord en soms heel eigenwijs was, voelde Ben toch altijd een zwak voor haar. Ze was weliswaar behoorlijk eigenwijs soms, maar haar bedoelingen waren niet slecht ze zou geen vlieg kwaad doen.
Nee, dacht Ben bij zichzelf, het was een pittige meid met een prima karakter. Soms zou hij wensen dat hij een jaar of 10 later geboren was…… maar nee, hij schudde onwillekeurig zijn hoofd en zette deze gedachte opzij. Wat een onzin.

Plotseling werd en op de deur geklopt en vrijwel direct ging de kantoordeur open. Terwijl Ben zich half omdraaide, verscheen het gezicht van Mirjam om de hoek van de deur en keek hem vragend aan. ‘mag ik binnenkomen Ben? ‘

‘Tuurlijk Mirjam, kom verder. Wil je wat drinken?’

‘Hm ja, heb je iets warms, want het is ontzettend koud buiten.’

Terwijl ze haar jas uitdeed en over de stoel hing, haalde Ben een kop warme chocolademelk uit een apparaat.

Mirjam liep naar het raam en keek naar buiten.
‘Wat een gaaf uitzicht heb je hier! Super!’

‘Ja, mooi hè? Ik weet wel waar ik mijn bureau uit kies.’ Ben gaf haar de kop chocolademelk en gaf haar een knipoog.
‘Lekker, dank je’

Terwijl ze voor het raam stonden en een beetje praatten, wees Ben haar bepaalde dingen aan die vanuit dit hoge kantoor heel goed te zien waren. Het verbaasde Mirjam hoeveel Ben aan wist te wijzen en hoeveel hij blijkbaar wist van de stad waar hij, nog niet zo heel lang zelfs, woonde. Ze keek hem aan met een bewonderende blik en was onder de indruk van zijn kennis van zaken. Onbewust had ze altijd een apart gevoel bij mannen met veel kennis. Ze leken groter en belangrijker dan ze waren en ze voelde zich zelf juist een stuk kleiner en onzekerder.

‘Kijk, daar helemaal achteraan links, daar is de gevangenis, zie je die?’ Ben keek haar even aan en zei toen met een lichte glimlach; ‘daar sluiten ze de stoute meiden een tijdje op’
Mirjam keek even verbaasd en wist even niet hoe ze moest reageren.

Maar voordat ze kon reageren, was Ben haar al voor. Zijn stem klonk opeens iets serieuzer

‘Daar over gesproken, Mirjam, we moeten nog even het een en ander doornemen met elkaar’

Mirjam knikte en voelde hoe haar keel een beetje dichtkneep. Ze voelde de spanning toenemen. Maar eigenlijk had ze weinig te vrezen, zo dacht ze bij zichzelf. De aanleiding van haar vorige straf was volledig opgelost, want ze had thuis orde op zaken gesteld en gezorgd dat het huishouden niet alleen meer door haar moeder werd gedaan.
Haar moeder had overigens geen enkele keer vragen gesteld of vreemd opgekeken dat ze zelfs haar kamer op order had gebracht. Het leek wél of ze een stuk vrolijker was dan voorheen.
Eigenlijk direct vanaf de volgende morgen had ze zich voorgenomen om beter haar best te doen.
Toch ook wel vreemd eigenlijk, bedacht ze, want ondanks het feit dat ze de straf wel dégelijk flink had gevoeld, zelfs de volgende morgen nog, dacht ze toch met een onbestemd gevoel in haar onderbuik terug aan die bewuste avond. Ze was verward thuisgekomen en had nog een hele tijd na liggen denken voordat ze in een diepe onrustige slaap was gevallen.

En de dagen daarna had ze telkens extra scherp in de gaten gehouden of ze ook een glimp van Ben opving. Ze voelde zich niet opgelaten als ze hem zag, integendeel, ze vond het juist prettig om hem te ontmoeten.

Mirjam zag dat Ben naar zijn bureau liep en een schrijfblok pakte waar diverse notities op geschreven waren. Met een handgebaar nodigde hij Mirjam uit om aan de ander kant van het bureau te komen zitten. Zonder verder iets te zeggen schoof Mirjam de stoel iets naar achteren en bleef afwachtend zitten.
Ben keek een paar momenten naar de aantekeningen en keek Mirjam toen aan.

‘Hoe is het met je sinds…….. vorige week zal ik maar zeggen. Hoe heb je het ervaren?’

Mirjam slikte eens en zei:’Ehm, ja…wat zal ik zeggen…. Je hebt me wel het één en ander duidelijk gemaakt, Ben, en ik heb ook goed nagedacht over wat je allemaal hebt gezegd.’

Ze aarzelde even en vervolgde toen: ‘maar ik heb ook vanaf dat moment een hoop dingen veranderd en sindsdien gaat het stukken beter, vind ik zelf tenminste.’

Terwijl ze vertelde wat er zoal anders ging, probeerde Ben te peilen of ze ook meende wat ze zei. Het leek alsof ze oprecht had geprobeerd om de dingen anders te gaan doen en te zorgen dat ze méér om andere mensen ging denken. Het was een meid met een gouden hart, dacht hij bij zichzelf. Alleen was het jammer dat ze af en toe van het juiste pad afdwaalde en dan niet zelfstandig terugkeerde naar hoe het zou moeten. Daarbij had ze blijkbaar hulp nodig en op de een of andere manier voelde Ben het als een soort plicht om dat te gaan doen. Hoewel hij verder geen familiebanden of andere gezagsrelaties met haar had, voelde hij zich toch verantwoordelijk voor haar gedrag.
Misschien kwam het doordat hij haar buurman was en goed contact had met zijn buren. Of wellicht was het soort ouderinstinct dat zij in hem losmaakte, of misschien kwam het omdat hij van binnen toch een zwak voor haar had. Hoe dan ook, besloot hij, het was cruciaal dat zij in deze fase van haar leven de juiste keuzes ging maken en hij nam zich voor dat hij daarin een belangrijke begeleidende factor zou willen spelen.

‘Ik begrijp dat je inmiddels inderdaad al een behoorlijk aantal dingen véél beter doet. Je moeder was in ieder geval op dát punt heel tevreden.’

Mirjam lachte triomfantelijk en zei: ‘Klopt helemaal Ben, maar ik zou daar ook zélf wel toe gekomen zijn hoor, daar had ik écht geen straf voor nodig gehad.’

‘Zou je denken Mirjam? Ik betwijfel het..’

Mirjam wuifde met haar hand zijn bezwaren weg en vervolgde: ‘Ach natuurlijk wel! Die ouderwetse methoden die jij gebruikt, die helpen écht niet hoor! Pff man, daar kan je toch vandaag de dag niet meer mee aankomen!’

Ze voelde zich blijkbaar behoorlijk op haar gemak, want ze sloeg haar benen over elkaar en praatte aan één stuk door. Ben moest inwendig lachen toen hij haar zo zag zitten, het leek er zowaar op dat ze hém eens de les wilde lezen over zijn zogenaamde ‘ouderwetse methoden’

Maar hij had nog een paar andere notities op zijn blok staan en dus hief hij zijn hand op en riep: ‘Ho..ho.. ik zou niet té hard van stapel lopen Mirjam’

Een beetje verbaasd stopte ze en wachtte benieuwd af wat hij te zeggen had.

‘Het mag dan zo zijn dat jij je in huis een stuk beter gedraagt, Mirjam, maar ik heb daarentegen héle andere berichten gehoord over je gedrag buitenshuis..!’

Zijn stem klonk een stuk ernstiger dan zo net en Mirjam dacht snel na wát het kon zijn waar Ben op doelde.

Om zijn woorden kracht bij te zetten, wachtte Ben even voor hij verder sprak. Hij tikte met zijn vinger op het schrijfblok en zei: ‘Ik heb afgelopen week nog eens uitvoerig met je moeder gesproken en zij vertelde mij dat jij in huis veel beter je best deed. Maar zij maakte zich ook zorgen over jou en dan met name je koopgedrag.
Luister goed, je moeder en ik hebben niet over jou gesproken om je eens zwart te maken of iets dergelijks. Begrijp me goed, het enige wat ik met je voorheb is je eigen bestwil.

Hij wachtte even, maar het leek Mirjam verstandig om even niets te zeggen.

‘Ik heb hier een hele lijst met dingen die je onlangs hebt aangeschaft, maar die je enkel en alleen hebt gekocht om je koopbehoefte te stillen, want je hebt er verder niets meer mee gedaan.’

Mirjam wilde wat zeggen, maar Ben hief zijn hand op en ging verder:

‘ Ik zie hier dat je de afgelopen twee weken onder andere hebt gekocht:
2 flessen met dure parfum, terwijl je toilettafel nog vól staat.
Een paar schoenen die nog ingepakt staan in de schoenendoos en die niet meer in je kast passen.
Verder 4 spijkerbroeken, 2 bloezen en een jurkje, 3 setjes lingerie, een dure weegschaal, een ladyshave en bij elkaar 2 en een halve kilo snoep…!’

Verbaasd en boos ging hij achterover zitten in zijn stoel. “Hoe is het mogelijk! En dat is nog láng niet alles! Je hebt via internet nog allerlei dingen besteld met een creditcard die nog niet eens van je zelf is: sieraden, een leren riem, een nieuwe mobiele telefoon enzovoort..!’

Hij keek haar aan met een blik die weinig goeds voorspelde. Mirjam probeerde het een beetje te verzachten en begon: ‘Ach, nou ja, … zo erg is het toch niet, Ben, ik moet toch wel zorgen dat ik genoeg kleren heb en dat soort dingen.! ‘

Maar Ben onderbrak haar hard en zei streng: ‘Je weet nét zo goed als ik dat er verschil bestaat tussen kopen wat nódig is en kopen voor de lol !’
‘En dit is duidelijk niét kopen wat nodig is, Mirjam!’

Mirjam sloeg haar ogen neer en zei niets.

‘Er blijken bijvoorbeeld al een paar mooie slippers in je kast te staan die je nog nóóit hebt gedragen! Gekocht in de zomer maar nog nooit gedragen! Dat kán natuurlijk niet Mirjam!’

Plotseling hief Mirjam haar hoofd omhoog en riep: ‘Ja, hallo zeg! Jij maakt je ook wel óveral druk om hè! Waar bemoei je je eigenlijk mee! Ik mag toch zélf wel weten wat ik allemaal doe en wat ik allemaal koop!’

Maar Ben bleef heel rustig onder haar luide protest en liet haar even uitrazen. Toen nam hij direct weer het initiatief en zei met een stem die geen tegenspraak duldde:
‘Hou op met je belachelijke protest Mirjam! Jij weet héél goed waarom ik hier met jou heb afgesproken! En denk maar niet dat ik me laat beïnvloeden door dergelijk geschreeuw.
Want jij komt er niet zo makkelijk vanaf jongedame..!’

Hij wachtte even om zijn woorden één voor één te laten doordringen.
Toen schoof hij zijn stoel naar achteren en zei langzaam maar beslist: ‘Kom jij maar eens even hier Mirjam, want jij krijgt gewoon weer een pak op je blote billen, nét zoals we vorige week hebben afgesproken..!’

Mirjam ging overeind staan en schudde uit protest haar hoofd wild heen en weer.
‘Nee, Ben, kom op man! Dat is toch belachelijk! Ik ben toch geen klein kind meer dat …eh..dat straf krijgt!’

Ben wenkte haar echter met zijn wijsvinger en zei bedaard: ‘ Ik moet constateren dat jij je na ruim een week nog stééds niet kunt gedragen als een volwassen vrouw!.’
‘Dus kom maar eens hier jij, want, ouderwets of niet, jij gaat nú bij mij over de knie en je krijgt een pak op je billen!’

Mirjam sloeg veelbetekenend haar armen over elkaar en bleef staan. Ze keek Ben aan met een vernietigende blik en zei: ‘Ik dénk er niet aan! Ik laat me geen tweede keer op zo’n ouderwetse manier straffen door jou!’

Ben bleef echter nog steeds rustig en zei: ‘Ik geef je nog één kans om zélf hierheen te komen, Mirjam. Als ik je moet halen, dan is het te laat.’

Maar Mirjam negeerde hem en deed alsof ze ongeïnteresseerd naar buiten keek. Maar inwendig voelde ze de spanning oplopen. Het kon haast niet anders of ze lag zo dadelijk voor de tweede keer binnen een week bij Ben over de knie. En hoewel ze aan de ene kant absoluut niet wilde, kon ze niet ontkennen dat de spanning ook ergens wel prettig aanvoelde. Zeker gezien de ervaringen van een week geleden. Het was een tweeslachtig gevoel, zo merkte ze, balancerend tussen afkeer en verlangen.

Ben bleef nog een paar tellen zitten, om Mirjam nog een laatste kans te geven voor een eigen keus. Hij voelde haar twijfel, ondanks haar poging om zelfverzekerd over te komen.
Rustig wachtte hij nog heel even af wat ze zou doen. Hoewel hij aan de ene kant zich boos maakte om haar koppige en onverantwoorde (koop)gedrag, voelde hij aan de andere kant ook een bepaalde spanning omdat het binnen enkele ogenblikken zover zou zijn: Hij zou deze volwassen vrouw zonder pardon over zijn knie leggen en haar blote billen geven. En hij had door zijn overwicht de controle over de situatie en zou haar dus ook geven wat ze nodig had.
Maar, zo besloot hij, het was de enige manier om haar weer in het gareel te krijgen, want ondanks het feit dat ze leuk was om te zien en prettig in de omgang, was het wél noodzakelijk dat ze wist dat ze nú te ver was gegaan.

Voor ze het in de gaten had, pakte Ben haar vast en tilde haar met gemak van de grond. Hij liep in twee stappen naar de stoel en ging zitten. Terwijl Mirjam protesterend riep en trappelde met haar benen, was Ben vastberaden en legde haar in een vloeiende beweging over zijn knie. Haar spijkerbroek had hij in mum van tijd naar beneden getrokken en alle protesten ten spijt duurde het ook niet lang voordat haar onderbroek tot ver beneden haar knieën was geschoven. Mirjam duwde wen trok om uit de greep te komen, maar het was duidelijk te merken dat Ben vaker met dit bijltje had gehakt, want ze had geen schijn van kans om onder zijn sterke arm vandaag te glijden.

Ben was van plan om haar duidelijk zijn mening te laten voelen over haar gedrag en hield haar in een ijzeren greep. Terwijl hij haar vasthad, merkte hij dat de protesten van Mirjam minder werden. In plaats daarvan wachtte ze in spanning af op de eerste petsen die spoedig zouden volgen. Ben voelde zich duidelijk de baas over de situatie en genoot van het feit dat Mirjam spartelend moest toegeven aan het feit dat er geen ontkomen meer aan was. Hij zou vanaf nu bepalen wat er ging gebeuren en hoeveel ze op haar blote billen zou krijgen.

Tergend langzaam stroopte hij de mouw van zijn overhemd op en hield haar ondertussen stevig vast. Mirjam voelde zich duidelijk ongemakkelijk en schaamde zich omdat ze onbeschermd met haar blote billen over zijn knie lag en geen schijn van kans had om weg te komen. Ze geneerde zich omdat ze gewoon haar straf moest ondergaan, zonder pardon.
Ben hief zijn hand omhoog en zonder verder iets te zeggen liet hij zijn hand met een flinke pets neerkomen op de billen van Mirjam.

PETS!

Mirjam schoot overeind, voor zover dit mogelijk was. Ze had in spanning afgewacht op deze eerste pets. Het gevoel van schaamte wat ze eerst had omdat ze open en bloot over zijn knie lag werd steeds meer overheerst door de spanning van het wachten op het moment dat Ben haar op haar billen zou gaan geven. Ze lag voorover en kon niets zien en juist daarom werd de spanning steeds groter naarmate het moment van beginnen op zich liet wachten.
In dat korte moment vlogen er allerlei gedachten door haar heen. De hele dag had ze al een sluimerend gevoel in haar maag gehad en op het moment dat ze het kantoor in was gekomen had ze de kriebels steeds meer gevoeld. Ze had geen straf verwacht, maar al snel was duidelijk geworden dat ze niet zomaar weer uit zijn kantoor zou wegkomen. En toen Ben haar de straf had aangekondigd, realiseerde ze zich dat dit het meest spannende en het meest ‘thrilling’ moment was. De adrenaline gierde door haar lichaam en de eerste pets was niet eens zo hard, maar deed alle spanning in haar exploderen.

Al snel volgde er een hele serie van korte maar niet zo heel erg harde petsen op haar billen. Het leek erop of Ben eerst een soort ‘opwarmronde’ begonnen was. Toch moest Mirjam af en toe op haar tanden bijten en kon ze een paar korte kreten niet inhouden.

PETS! PETS! ‘Auw! PETS! ‘Nee stop!’ PETS! PETS! ‘Auw’ PETS! PETS!

Ben stoorde zich niet aan haar protesten maar gaf haar flink op haar billen. Hij besloot om ‘rustig’ te beginnen, voor zover je van rustig kon spreken, bedacht hij zich glimlachend.
Hij had ook niet de intentie om als een ‘woest buurman’ tekeer te gaan, maar wilde daarentegen voornamelijk aan Mirjam duidelijk maken dat er strikte consequenties volgen wanneer zij zich niet kan gedragen.

Terwijl hij Mirjam nog een paar flinke petsen gaf, ging plotseling de zoemer van de telefoon. Ben stopte en drukte op de knop. ‘Laura’ zei hij op besliste toon, ‘ zou jij mij willen verontschuldigen bij mijn volgende afspraak en deze willen verzetten naar morgen.’
De telefoon kraakte even en Laura zei zakelijk: ‘Tuurlijk Ben, verder nog bijzonderheden?’

‘Nee, zou je alleen willen zorgen dat ik het komende half uur niet gestoord word ?’

‘Komt in orde Ben’ De telefoon klikte en de verbinding was weer weg.

‘Zo..’ zei Ben op strenge toon, ‘.. nu kunnen wij eens ongestoord verder gaan waar we zijn gebleven’

Zonder verder af te wachten ging zijn hand weer omhoog en kletste weer neer op de billen van Mirjam.
Door de onverwachte pauze was Mirjam weer een beetje op adem gekomen. Ze voelde haar billen al warm worden en de venijnige prikkels waren een en al herinnering aan de vorige keer. Maar voor ze goed en wel was bijgekomen, werd ze weer voorover gedrukt en kreeg ze de volgende serie petsen op haar blote billen.

Deze keer voelden ze al harder aan dan de zo even en Mirjam voelde de prikkelingen steeds feller. Het begon zelfs een beetje zeer te doen.

PETS! PETS! ‘Auw Ben stop!’ PETS! ‘alsjeblieft’ PETS! ‘ik heb..’PETS! ‘genoeg straf gehad!’ PETS! PETS!

Haar pleidooi had weinig uitwerking, want Ben bleef onverstoord doorgaan en gaf haar nog flink wat extra op haar billen.
Hij wilde een duidelijk signaal afgeven en voorzover hij kon zien had de straf een prima uitwerking. Mirjam gaf haar verzet langzaam op en moest zich schikken in haar lot.

Hoewel hij ook zeer ontstemd was over haar gedrag en daarom vond dat ze straf verdiend had, kon hij ook niet ontkennen dat het hem een goed gevoel gaf. Hij zag dat ze zich aan hem moest overgeven en hij kon haar op haar billen geven zo lang als hij dat nodig zou vinden.
Hij zag dat haar billen intussen een rode gloed vertoonden en kon zich voorstellen dat Mirjam er veel voor over zou hebben om haar straf te laten eindigen.
Ben wilde zeker weten dat ze zijn bedoeling goed zou begrijpen en gaf haar nog een stuk of tien flinke kletsen op haar aanspannende billen. Hij probeerde toe te slaan op het moment dat ze het niet verwachtte en als hem dat lukte gaf het hem een extra kick, zo merkte hij aan zichzelf.
Hij merkte aan Mirjam dat het huilen haar nader stond dan het lachen en hij besloot dat ze voorlopig weer genoeg straf had gekregen.

‘Zo..! Kom maar weer eens overeind Mirjam!’ zei hij langzaam.

Mirjam gleed van zijn knie af en krabbelde moeizaam overeind. Ze stond voor hem en hij zag dat ze haar wangen inmiddels ook een rode kleur hadden. Deels van schaamte en deels van inspanning, zo vermoedde hij.

Hij keek Mirjam even aan en zei: ‘Ik hoop dat ik duidelijk ben geweest, Mirjam!’

Nauwelijks merkbaar knikte Mirjam en ze mompelde: ‘Ja Ben, ik zal proberen om me beter te gaan gedragen.’

Ben wachtte even en zei toen: ‘Het is nu de tweede keer dat ik heb moeten constateren dat jij je gedrag blijkbaar niet zelf in de hand kunt houden. Daarom stel ik voor dat jij hier voorlopig iedere vrijdagmiddag langskomt, op mijn kantoor. Dan bespreken we hoe het gaat en of je de doelstellingen van de afgelopen week hebt gehaald.’

Mirjam keek hem moeilijk aan en zei: ‘Moet dat nu écht Ben?! We kunnen het toch ook ánders oplossen..’

‘Nee..!’ schudde Ben beslist zijn hoofd, ‘voorlopig kom jij iedere vrijdag hier bij mij langs, nét zolang tot je bewijst dat het beter gaat.’

Hij liet even een korte pauze en vervolgde toen op serieuze toon: ‘…en als jij steeds weer laat zien dat er géén verbetering optreedt, Mirjam, dan weet je inmiddels héél goed wat er dán gaat gebeuren…..!’

Mirjam knikte en besloot dat het weinig zin had om er tegen in te gaan. Of ze nu wilde of niet, volgende week vrijdag stond ze hier weer…

Ben wees op de klok en zei: ‘Oké Mirjam, doe je broek weer aan, dan heb je nog wat aan de rest van de middag, want vóór je het weet is de dag weer voorbij.’

Zwijgend trok Mirjam haar broek weer omhoog en voelde hoe die langs haar warme billen schuurde. De venijnige pijn was gelukkig al snel weer verdwenen, maar de warme gloed zou ze de rest van de dag nog wel voelen, vermoedde ze.

Toen ze haar jas weer had aangetrokken, keek ze nog even naar Ben, die haar een bemoedigende knipoog gaf.
Ondanks haar rode billen smolt Mirjam toch voor zijn glimlach en lachte een beetje verlegen terug.

‘Oké Ben, ik ga maar weer….ehm…tot ziens’

‘Ja, Mirjam, ik spreek je snel weer en sowieso volgende week vrijdag’

Met nog een laatste groet sloot Mirjam de deur achter zich. Ze voelde zich licht in haar hoofd en het was net of ze zweefde. Iedere stap die ze zette herinnerde haar aan haar straf.

Maar ondanks dat voelde ze de kriebels in haar buik als ze al weer dacht aan volgende week vrijdag…..

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Uploaded with ImageShack.us